Splendor (muziekgebouw)

De Steenvoetsluis (brug 291) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. Ze vormt de verbinding tussen de Nieuwe Uilenburgerstraat en de Uilenburgersteeg. Ze overspant daarbij de Houtkopersburgwal. De brug ligt dan wel in hartje Amsterdam, er zijn relatief weinig gemeentelijke en rijksmonumenten te vinden rondom de brug. Dat wordt veroorzaakt door een grootste sloopactie eind jaren zestig van de 20e eeuw aan de zuidkant van de brug. De gemeente wilde op de plaats van de Jodenbreestraat een snelweg richting Prins Hendrikkade en daarvoor werd die verbreed en de tussenliggende straat Joden Houttuinen verdween in haar geheel. De rooilijn van de Jodenbreestraat schoof richting noord op en er kwam op die plaats het Maupoleum (opening 1971) dat nauwelijks vijfentwintig jaar zou staan en toen alweer vervangen werd door nieuwbouw. De Uilenburgersteeg liep onder het Maupoleum door, maar kwam na de sloop daarvan weer vrij te liggen. Het voormalige eiland Uilenburg heeft trouwens slechts drie oeververbindingen, de Steenvoetsluis, de Keizersbrug en de Peperbrug. Er ligt hier al eeuwen een brug. Balthasar Florisz. van Berckenrode tekende op zijn kaart van 1625 hier al een vaste brug in. Een brug op houten jukken met vijf doorvaarten. Ze overspande de "Houtcoopers Burchwal" en leidde van "Uilenburch" naar de "Uilenburch Steech". Pieter Bast had op zijn plattegrond van 1599 ook een brug ingetekend, maar grote delen van Uilenburg waren toen nog onbebouwd. De moderne geschiedenis van brug begint in 1728. Deze jaarsteen is ten minste te zien op een tekening van Nicolaas Martinus Wijdoogen (rond 1845) en ook op een tekening van Eduard Alexander Hilverdink (rond 1870). De brug zou toen eerst vervangen zijn door een houten brug op stenen voet (Steenvoetbrug) en weer later naar een stenen welfbrug, Steenvoetsluis. De tekening van Gerrit de Broen uit 1737 bevestigt dat de brug gewijzigd is ten opzichte van de situatie van Van Berckenrode. Deze welfbrug verdween rond 1877 toen er een nieuwe brug werd geplaatst naar een ontwerp van de Dienst der Publieke Werken, waar toen Bastiaan de Greef en Willem Springer de dienst uitmaakten, zonder dat de brug aan hun toegeschreven kan worden (de dienst werkte als collectief). De welfbrug werd vervangen door een ijzeren liggerbrug. Deze brug is vastgelegd op een foto van rond 1900. De brug is eind jaren zestig, begin jaren zeventig van de 20e eeuw even weg. De gracht werd gedempt in verband met de bouw van het Maupoleum (Burgemeester Tellegenhuis), maar in 1977 werd besloten de gracht weer uit te graven, waarbij er weer tevens een brug werd neergelegd. De brug kwam opnieuw uit de koker van de Publieke Werken, waar toen Dirk Sterenberg werkzaam was. Zijn hand is terug te vinden in de afgeronde betonnen overspanning tussen de bakstenen pylonen. De balustrades op de brug bestaat uit bakstenen gewelven met daarover een ijzeren/stalen leuning, iets wat terug te vinden is in Sterenbergs veel grotere Keizersbrug. Een andere overeenkomst is dat de namen van beide bruggen uitgehakt zijn uit een natuurstenen deksteen in plaats van uitgefreesd uit metaal.

De Houtkopersburgwal is een gracht in het centrum van Amsterdam. De gracht en kade loopt van de Oude Schans naar de Uilenburgergracht. Halverwege kruist de Steenvoetsluis in de Uilenburgerstraat de gracht.

Het Maupoleum (officieel: Burgemeester Tellegenhuis) was een opvallend gebouw in Amsterdam, gelegen aan de Jodenbreestraat. De Houtkopersburgwal werd tijdelijk gedempt om ruimte voor een bouwterrein te krijgen. Het werd geopend in 1971 en gesloopt in 1994, en stond destijds bekend als een van de lelijkste gebouwen van Nederland.

De Jodenbreestraat is een Amsterdamse straat tussen de Sint Antoniesbreestraat en het Mr. Visserplein in Amsterdam-Centrum. De Jodenbreestraat is via de Houtkopersdwarsstraat verbonden met de noordzijde van het Waterlooplein. Ter hoogte van nr. 11 ligt de Uilenburgersteeg.

Het Goslerhuisje of Huisje van Gosler is een rijksmonument in Amsterdam-Centrum. Het is sinds 1973 een rijksmonument Het vrijstaande gebouw is de enig overgebleven bebouwing van de Amsterdamse straat Joden Houttuinen die eind jaren zestig op dit pand na werd gesloopt om er vervolgens het Maupoleum te kunnen neerzetten. Het heeft vermoedelijk altijd gescheiden gestaan van de rest van de straat. Het gebouw heeft in de 21e eeuw het huisnummer Jodenbreestraat 1. Het is het enige monument aan deze kant van de Jodenbreestraat, want de overige gebouwen zijn nieuwbouw. Daarbij moet opgemerkt worden dat het Maupoleum uit 1971 midden jaren negentig ook al weer plaats moest maken voor nieuwbouw, men vond het een van de lelijkste gebouwen van de stad. Het werd vervangen is door een nieuw gebouw met onder meer de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Het enigszins scheef staande pand staat aan de oostkant van de Sint Antoniessluishoogwaterkering, waarvan het het sluis/brugwachtershuisje is geweest. Het monumentenregister schreef er in 2017 over; een laag pakhuisachtig gebouwtje met een puntdak waaronder afdekbanden. Het wees het toe aan de 18e eeuw. De Basisadministratie Adressen en Gebouwen houdt het echter op 1695, hetgeen ondersteund wordt door een beschildering op het pand, doch die is pas in de 21e eeuw aangebracht. Het gebouw werd vernoemde naar A. Gosler en Zonen, ijzer- en metaalhandel en aannemer van sloopwerkzaamheden, die hier gevestigd was. Abraham (Bram) Gosler, geboren in 1874 en in 1942 omgebracht in Auschwitz runde het bedrijf met twee van zijn zonen. Nadat het grootste deel van het gezin was omgebracht stond het gebouwtje jarenlang leeg en was dichtgetimmerd. In 1979 werd het gerenoveerd. Anno 2013 is het Goslerhuisje een café met terras, De Sluyswacht geheten. Het is eigendom van Immobrew.

De Academie voor Theater en Dans (ATD), voorheen de Theaterschool, is een opleidingsinstituut op hbo-niveau. De academie verzorgt twaalf bachelor-, drie masteropleidingen, één associate degree en één vooropleiding op het brede gebied van theater en dans. Alle opleidingen zijn op hoog niveau verbonden met een beroepspraktijk, zowel nationaal als internationaal. Studenten worden opgeleid tot acteur, theatermaker, mimespeler/ -maker, danser, choreograaf, theater- of dansdocent, en tot regisseur, scenograaf, technisch ontwerper, inspiciënt, productieleider en creative producer. De Academie voor Theater en Dans maakt deel uit van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten (AHK) samen met de Breitner Academie, het Conservatorium van Amsterdam, de Nederlandse Filmacademie, de Reinwardt Academie en de Academie van Bouwkunst. De Academie voor Theater en Dans is gevestigd aan de Jodenbreestraat 3 in Amsterdam. Alle opleidingen aan de ATD zijn door het ministerie van OC&W geaccrediteerd. Studenten kunnen hierdoor een studielening aanvragen als ze definitief tot een opleiding zijn toegelaten.

Het Mozeshuis is een gebouw, waarin een maatschappelijk ontmoetingscentrum, aan de Jodenbreestraat 164 en Waterlooplein in Amsterdam-Centrum. Het Mozeshuis is rond 1969 gebouwd als vervanging van de dan net afgebroken pastorie behorende bij de Mozes en Aäronkerk, die ten zuiden tegen de kerk aangeplakt stond. In verband met de bouw van de verkeerstoegang naar de IJtunnel in de vorm van het Jonas Daniël Meijerplein moest die pastorie het veld ruimen. Aan architect Sier van Rhijn, die betrokken was bij de renovatie van de kerk, werd gevraagd een nieuwe pastorie te ontwerpen, die aan de andere zijde van de kerk geplaatst werd. Een van de lege plekken aan de Jodenbreestraat en Waterlooplein werd ermee opgevuld. Financiering van de bouw vond plaats uit de opbrengsten van een veiling van goederen van de kerk. In eerste instantie werden er nog enkele paters in ondergebracht. Van Rhijn kwam met een rechthoekig bakstenen gebouw met (te veel) gevelopeningen. Een opvallend detail is daarom de ronde uitstulping die het gebouw aan de zuidoostzijde heeft meegekregen. Die openingen trokken onverlaten aan, daarom werd de portiek aan het Waterlooplein later afgeschermd (oorspronkelijk leek ze op de gevelopening aan de Jodenbreestraat). Erfgoedvereniging Heemschut nam het gebouw als zijnde “zorgvuldig gedetailleerd” en “sobere bakstenen gevel” op in hun brochure Post '65 Architectuur 1966-1990 in Amsterdam (nummer 44). In 2016 werd het gebouw tot gemeentelijk monument verklaard. Al in 1971 ontving Van Rhijn de Merkelbachprijs voor dit ontwerp. Van Rhijn werd niet veel later de man achter de toen vervloekte gebouwtjes ten behoeve van de Oostlijn.

Gran Vista is de (bij)naam van een appartementencomplex in Amsterdam-Centrum. Het gebouw vormt de noordelijke gevelwand van de Houtkopersdwarsstraat en gaat aan beide zijden de hoek om van de Jodenbreestraat in het oosten en het Waterlooplein in het westen. Het dankt haar naam aan een Britse belegger.

De Keizersbrug (brug 286) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug is gelegen in het verlengde van de Korte Koningsstraat en voert over de Oudeschans. Op plattegronden van de stad uit 1625 van Balthasar Florisz. van Berckenrode en uit 1649 van Joan Blaeu zijn twee bruggen ingetekend over de Oudeschans, toen nog aangeduid met Montelbaens Burchwal. Een brug ligt voor de Ridder Straet en de ander voor de Korte Keyser Straet. De brug voor de Ridderstraat was een dubbele ophaalbrug, maar verdween later uit het grachtenbeeld; de Ridderstraat verdween eveneens (Amsterdam kent alleen nog een Nieuwe Ridderstraat). De brug voor de Korte Keyser Straet was een houten brug op dito pijlers. De kaart van Gerrit de Broen uit 1737 laat op beide plaatsen een enkele ophaalbrug zien, genaamd Scheepjesbrug (Ridderstraat) en Uylenburgs Brug (Korte Keizerstraat). Ook in 1835 liggen beide bruggen er nog. Op een kaart uit 1866 zijn beide bruggen verdwenen en ligt er een brug op de huidige plaats. In 1864 werd namelijk een nieuwe brug aangelegd; in plaats van de houten ophaalbrug kwam er een dubbele basculebrug. Deze kwam te liggen voor de Korte Koningsstraat, maar Amsterdam had al een Koningssluis (sluis is stenen brug), zo bleef de brug verwijzen naar de plek waar ze ooit voor lag. De brug werd vergezeld van een flink aantal aanbruggen en was van het type waarvan alleen nog de Bullebak over is gebleven. Zoals gebruikelijk kwam het ontwerp voor nieuwe bruggen destijds van de Dienst der Publieke Werken, waar toen Bastiaan de Greef en Willem Springer verantwoordelijk waren voor de bruggen. Vooralsnog is niet bekend of zij daadwerkelijk de brug heeft ontworpen, maar de “doppen” op de pijlers verraden wel hun bemoeienis. In 1895 werd het beweegbare deel vervangen door ijzeren liggers, dus al te hoge schepen konden hier niet meer komen. Reden voor het vervangen van de beweegbare delen lag hem in het feit, dat hoge schepen voortaan via de Nieuwe Herengracht moesten varen. Dat er een basculebrug had gelegen kon nog herkend worden aan de extra stevige landhoofden aan de basculekant; bovendien waren de fundamenten met elkaar verbonden. Die brug hield het vol tot 1982. Toen werd aan de toenmalige bruggenman Dirk Sterenberg gevraagd voor deze plek een nieuwe brug te ontwerpen (1978). Hij kwam met een brug die het midden houdt tussen een welfbrug en plaatbrug. De aanbruggen laten welfconstructies zien; het voormalige beweegbare deel kreeg een jaren tachtig uiterlijk. De brug laat een mengeling zien van baksteen en natuursteen, die aan een andere bruggenbouwer doen denken, Piet Kramer. Het middenstuk wordt gedragen door robuuste pijlers in de vorm van rondelen. Sterenbergs hand is terug te vinden in de lantaarns, die hij ook toepaste bij brug 13 voor het Centraal Station Amsterdam. Ook de afwerking van de betonnen ligplaat verraadt zijn hand, want hij paste die ook toe bij de Steenvoetsluis (brug 291). Dat de brug uit die jaren dateert is te zien aan de hoeveelheid zoutschade, die terug te vinden is bij de brug. De naam van de brug is niet zoals gebruikelijk terug te vinden in de ijzeren leuningen. Zij is net als het jaar van bouw uitgefreesd in een deksteen van een van de pijlers.

Het 8 Decembermonument is een monument in Amsterdam-Centrum. Het monument werd op 8 december 1992 onthuld bij de tiende herdenking van de Decembermoorden van 8 december 1982 op Fort Zeelandia in Suriname. Het bestaat uit een plaquette aangebracht in/aan de zuidelijke zijgevel van de Mozes en Aäronkerk aan het Mr. Visserplein. De zwarte plaquette vermeldt de tekst: Ter nagedachtenis van de slachtoffers van de Decembermoorden Paramaribo, 8 en 9 december 1982John Baboeram Bram BehrCyrill DaalKenneth Gonçalves Eddy Hoost André KamperveenGerard Leckie Sugrim Oemrawsingh Leslie RahmanSoerinder Rambocus Harold Riedewald Jiwan Sheombar Jozef Slagveer Robby Sohansingh Frank Wijngaarde Gemarteld en doodgeschoten doorhet militair regimeZij stonden voor Surinameen voor democratieSlechts in gerechtigheid berusten Het monument werd op 8 december 1992 onthuld door Liesbeth Venetiaan-Vanenburg, echtgenote van president Ronald Venetiaan, die rond die tijd een bezoek bracht aan het Museum van Volkenkunde in Rotterdam, dat een tentoonstelling had georganiseerd over de cultuur in Suriname. Die dag werd in de Mozes en Aäronkerk tevens een herdenkingsdienst gehouden, waarbij naast enkele betrokken politici onder andere nabestaanden Rita Rahman en Romeo Hoost (leden van het comité voor verkrijgen van het monument) aanwezig waren. Op Fort Zeelandia zelf bevindt zich vanaf 9 december 2009 het Gedenkteken Decembermoorden, ook wel Nationaal Monument Bastion Veere – 8 december 1982.

Jezus als dakloze (Engels: Homeless Jesus) is een artistiek kunstwerk van Timothy Schmalz dat vanaf 2013 in meer dan honderd steden over de gehele wereld is geplaatst.

Museum Rembrandthuis is een museum gevestigd in een voormalig woonhuis in de Jodenbreestraat, in het centrum van Amsterdam. Tussen 1639 en 1658 werd het huis bewoond door de bekende Nederlandse kunstschilder Rembrandt van Rijn, die er ook zijn atelier en kunsthandel had. Het huis werd rond 1606 gebouwd en is rond 1627 verbouwd, waarschijnlijk onder toezicht van Jacob van Campen. Het kreeg toen een extra verdieping en een nieuwe voorgevel met een driehoekig fronton. Rembrandt kocht het op 5 januari 1639 voor dertienduizend gulden. Na zijn faillissement werd het in 1658 geveild en voor elfduizend gulden verkocht. Het was in de eeuwen daarna als woonhuis in gebruik en werd diverse malen verbouwd. Aan het begin van de 20e eeuw verkeerde het pand in slechte staat, en naar aanleiding van het Rembrandtjaar in 1906 werd het in 1907 aangekocht door de gemeente Amsterdam, die het schonk aan de stichting Het Rembrandthuis. Tussen 1907 en 1911 werd het huis gerestaureerd door Karel de Bazel. Het museum werd op 10 juni 1911 geopend. Koningin Wilhelmina en prins Hendrik waren de eerste bezoekers. Museum Rembrandthuis dankt zijn oprichting aan een initiatief van de kunstschilder Jozef Israëls.