Raambrug (Haarlem)

De Raampoort was een stadspoort in de Nederlandse stad Haarlem. De poort was gelegen op het Wilsonsplein bij de Raambrug en de stadsschouwburg. De Raampoort werd geslecht in 1849 samen met de afbraak van de stadsmuren van Haarlem. Op de plaats van de Raampoort kwam het Raamhek, een simpel hekwerk met portierswoning. Het Raamhek met portierswoning werd in 1870 gesloopt.

De Doelmolen is een voormalige korenmolen in de Noord-Hollandse stad Haarlem. De molen bevond zich in de Oude Stad, in de tegenwoordige buurt de Vijfhoek, en vlak bij de Raampoort op het tegenwoordige Wilsonsplein.

De Raamsingel en de Raamvest zijn een tweetal straten en een singel in de Noord-Hollandse stad Haarlem. De Raamsingel bevindt zich in de zuidwesthoek van Haarlem-Centrum en begint bij de trekvaart naar Leiden, de Leidsevaart. Hier heet de noordelijke kade Raamvest, en de zuidelijke het Tuinlaantje. Dit gedeelte is het meest recente gedeelte van de singel. De singel wordt in oostelijke richting gekruist door de Wilhelminastraat nabij het Wilsonsplein. Deze straat is aangelegd op de voormalige Westelijke Singelgracht of Oude Zijlsingel, ook stond aan het einde van deze straat de voormalige Raampoort. Bij het plein loopt de singel onder de Raambrug door, waar de singel verder loopt tot aan de Grote Houtbrug. Bij deze brug die aan het einde van de Grote Houtstraat en aan het begin van het Houtplein ligt was vroeger de Grote Houtpoort gelegen. De singel gaat vanaf de Grote Houtbrug verder als de Gasthuissingel. De singel maakte deel uit van de Stadsbuitensingel. Sinds 1890 werd jaarlijks de oudste potjesmarkt, een luilakmarkt aan de Raamsingel en -vest gehouden. Deze markt ging traditiegetrouw tot in de late nacht, of soms wel tot de vroege ochtend (Luilak).

De Stadsschouwburg Haarlem is een schouwburg en rijksmonument aan het Wilsonsplein in het centrum van Haarlem. De bouwstijl van het gebouw is die van de neorenaissance, maar dan in de Hollandse variant. Kenmerken ervan zijn onder andere trapgevels, speklagen, horizontale lijnen, blokken en kruiskozijnen. Het ontwerp is van architect J.A.G. van der Steur. De nieuwbouw verving de in 1849 opgerichte schouwburg aan de Jansweg. Het gebouw werd gefinancierd door een destijds anonieme geldgever, J. Knol van de Deli maatschappij.

De Leidsebrug is een brug in de Noord-Hollandse stad Haarlem. De brug verbindt de Raamvest met de kade van de Leidsevaart die het overspant. De brug betreft een gemeentelijk monument en is een ontwerp van Jacques Leijh. De brug is in de periode 1880 - 1881 aangelegd. Vlak voor de brug ligt in het centrum de Stadsschouwburg aan het Wilsonsplein.

De Remonstrantse kerk is een kerk in Haarlem tussen de Wilhelminastraat en de Leidsevaart.

De Prins Hendrikbrug is een brug in de Noord-Hollandse stad Haarlem. De brug verbindt de Oranjekade en Prins Hendrikstraat met het Boterplein en de kade van de Leidsevaart die het overspant. De brug betreft een gemeentelijk monument en is een ontwerp van Jacques Leijh. De brug is in 1884 aangelegd.

Het Nieuwe Kerksplein is een plein in de Noord-Hollandse stad Haarlem. Het plein is gelegen in het Centrum en in de buurt de Vijfhoek. Het plein bevindt zich achter het Proveniershof dat is gelegen aan de Grote Houtstraat. Vanaf deze straat lopen twee toegangswegen in westelijke richting naar het plein; de Kerkstraat en de Korte Houtstraat. Andere zijstraten van het plein zijn; Lange Annastraat, Korte Annastraat, Oude Raamstraat, Nieuwe Raamstraat, Lange Raamstraat en de Doelstraat. Op het plein bevindt zich de Nieuwe Kerk. Deze kerk dateert uit 1649 en is ontworpen door Jacob van Campen. De toren is van de hand van stadsarchitect Lieven de Key.

De Nieuwe Kerk (1649) in Haarlem op het Nieuwe Kerksplein geldt als een van de bijzonderste kerkgebouwen die na de Reformatie voor de protestantse eredienst zijn gebouwd in de toenmalige Republiek der Nederlanden. Het strenge, classicistische ontwerp is van Jacob van Campen, die in opdracht van het Haarlemse stadsbestuur een kerkgebouw maakte ter vervanging van de bouwvallige en krappe gotische Sint Annakapel. De toren (1613), opgetrokken in de decoratieve stijl van de Hollandse renaissance door stadsbouwmeester Lieven de Key, moest blijven staan. De Nieuwe Kerk was in Haarlem het eerste stenen kerkgebouw dat speciaal voor de protestanten werd gebouwd; tot dan toe hadden de Haarlemse gereformeerden alleen gebruikgemaakt van een houten - sinds lang gesloopte - preekschuur buiten de stadswallen én natuurlijk de kerkgebouwen die in de middeleeuwen waren neergezet voor de rooms-katholieke eredienst. Het splinternieuwe ontwerp van Van Campen leende zich bij uitstek voor een dienst waarbij alle aandacht niet naar het altaar ging, maar naar de kansel. De kansel stond dan ook centraal opgesteld; vanuit alle hoeken in de kerkzaal was de predikant zowel zicht- als hoorbaar. Het ontwerp van Van Campen bestaat uit een Grieks kruis geschreven in een vierkant. Het kruis wordt gevormd door twee met houten tonnen overwelfde beuken. De hoeken zijn voorzien van lagere cassettenzolderingen. Uitwendig komt de kruisvorm niet tot uiting, zoals bij vergelijkbare kerkgebouwen in Nederland wél het geval is, zoals de Oosterkerk in Amsterdam en de hervormde kerk van Oudshoorn. Aan de buitenzijde wekt de Nieuwe Kerk de indruk dat zij een eenvoudige zaalkerk met een lengteas is. Van Campen heeft dit vermoedelijk met opzet gedaan. Op die manier sloot de bestaande toren beter aan op zijn ontwerp, bovendien paste dit goed bij de symbolische lading die hij aan zijn ontwerp gaf.

De Treurende vrouw is een Nederlands oorlogsmonument in Haarlem.

De represailles aan de Westergracht op 26 oktober 1944 waren een vergelding van de Duitse bezetter voor de aanslag door het Haarlems verzet op politieagent Fake Krist. Als represaillemaatregel werden tien Nederlanders op de Westergracht te Haarlem gefusilleerd en werden vier huizen in brand gestoken. Krist was lid van de NSB en was een medewerker van de Duitse Sicherheitsdienst. Het verzet wist dat zijn executie, die op 25 oktober was uitgevoerd, niet zonder gevolgen zou blijven. Vooral omdat gedurende het laatste oorlogsjaar de confrontatie tussen verzet en bezetter steeds grimmiger werd. Een dag na de aanslag, stopten 's morgens vroeg twee Duitse militaire vrachtwagens bij het plantsoen achter de Bavo. De ambtenaar Johan van Rijn zag het vanuit zijn slaapkamerraam gebeuren. Voorbijgangers werden verplicht om toe te zien hoe de Duitsers wraak namen. De verzetsstrijdster Truus Oversteegen was daar bij. Met anderen werd ze aangehouden toen ze toevallig passeerde. Vijf mannen sprongen geboeid uit een van de vrachtwagens. Ze werden voor het hekje van het plantsoen opgesteld. Toen de geweren aan de schouders werden gezet begon een oude man aarzelend het Wilhelmus te zingen. Een mitrailleursalvo klonk en de mannen waren gedood. Direct daarop ondergingen vijf andere mannen hetzelfde lot. De tien mannen (Todeskandidaten) waren afkomstig uit het Amsterdamse Huis van Bewaring aan de Weteringschans: W. De Boer (26 jaar) W. Böhler (49 jaar) C. Erends (32 jaar) G. Fambach (32 jaar) R. Loggers (29 jaar) F. Maaswinkel (33 jaar) K. Tempelman (31 jaar) Cornelis Vlot (37 jaar) J. de Vries (27 jaar) Jo Wüthrich (40 jaar) Als bijkomende represaillemaatregel werden vier huizen op de hoek Leidsezijstraat-Westergracht verwoest. Ze moesten binnen drie kwartier worden ontruimd en gingen in vlammen op. De inwoners konden niet veel meer meenemen dan wat kleding die ze inderhaast van de kapstok hadden gegrist.

Het Krelagehuis is een voormalig handelsgebouw en evenementenlocatie gebouwd in opdracht van de Koninklijke Algemene Vereniging voor Bloembollencultuur in de Noord-Hollandse stad Haarlem. Het gebouw werd in 1928 gebouwd aan de Leidsevaart ter hoogte van nummer 12-20. Het is in 1972 gesloopt na een verwoestende brand.