Parkeergarage Marnix

Het Marnixbad was een zwembad in Amsterdam-Centrum, gelegen op de kruising van de Marnixstraat en het Marnixplein. Het oorspronkelijke ontwerp werd vermoedelijk geleverd door architect Jan Leupen.

Alle eendjes zwemmen in het water is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum. Het is een creatie van kunstenaar René Nijssen uit 1975 aldus de ondertekening op het beeld. Nijssen had toen net abstract-expressionisme ingeruild voor een meer figuratieve stijl. Het bronzen beeld, voorstellende twee watertrappende kinderen, werd vermoedelijk geplaatst naar aanleiding van de vernieuwing van het Marnixbad, gereed in 1974. Het beeld staat bij de hoofdingang aan de Marnixstraat. Op het front is de tekst gekrast: Alle eendjeszwemmen inhet waterfalderalderiere.

De Zaagpoort (brug nr. 161) is een vaste brug tussen het centrum van Amsterdam en het stadsdeel Amsterdam-West. De brug verbindt enerzijds het Marnixplein en de Marnixstraat met anderzijds het Frederik Hendrikplantsoen en de Nassaukade. Ze voert over de Singelgracht. Naast de brug lag het overdekte Marnixbad, dat gesloopt werd en vervangen werd door het zwembad Het Marnix. Een eerste brug hier in de omgeving was een dubbele ophaalbrug. Die sneuvelde tijdens de sloop van de stadswal hier rond 1858. Toen kwam op de huidige plek een vaste brug van hout. Die brug was nog voorzien van afsluitbare hekken want tot 1868 werd er accijns geheven op toegang tot de stad. De brug had toen nog een lengte nodig van bijna 80 meter, hetgeen door landhoofden ingekort kon worden tot 38 meter. In 1907 was versterking van de brug noodzakelijk, maar die bleek alleen tijdelijk houdbaar. In 1913 kwam er een vernieuwde en bredere brug naar een ontwerp van architect J.M. van der Mey uit 1913. Hij schreef ijzeren liggers voor en de voor hem gebruikelijke uitkragende pijlers van graniet te vergelijken met de bruggen Raampoort en Weesperpoort. Toen ook kwamen er op pijlers sierlijke lantaarns te staan, vermoedelijk uit de koker van Van de Mey’s opvolger Piet Kramer. De stad breidde flink uit naar het westen en ook deze brug werd te smal. In 1928 werd de brug met circa 15 meter verbreed en op 25 meter gebracht. In 2004/2005 werd de brug volledig gerenoveerd en was geruime tijd voor al het verkeer afgesloten. Tijdens die renovatie werd een kleine welving (porring) in de brug toegepast om de brug op dezelfde hoogte te brengen als andere bruggen over de Singelgracht (volgens de uit 1996 stammende IJsnota). Tegelijkertijd werden in de werkplaats van de afdeling KunstWerken replica’s gemaakt van de vier bruglantaarns. In begin 21e eeuw rijden Tramlijn 3 en 10 en buslijn 18 en 21 over de brug en hebben er in één richting een halte. De halte in de andere richting ligt in de Marnixstraat. Op 22 juli 2018 werd lijn 10 opgeheven en vervangen door tramlijn 5. De naam van de brug verwijst naar de in 1857 gesloopte Zaagpoort, daar lag de Zaagbarrière, die bestond uit een hek met twee commiezenhuisjes waar, tot de afschaffing in 1868, stadsaccijnzen werden geïnd.

Bevrijdingslinde van de Jordaankinderen is een oorlogsmonument in Amsterdam-Centrum. Op 4 mei 1946 werd in een plantsoen aan het Marnixplein ten zuiden van brug 128 op de westelijke van de Lijnbaansgracht een linde geplant. De bevrijdingslinde werd geplant ter nagedachtenis van kinderen in de Jordaan (de wijk ligt aan de andere kant van de Lijnbaansgracht), die de Tweede Wereldoorlog niet overleefd hadden. Drie jaar later werd een grijze steen onthuld, waarop in zwarte letters de tekst staat: Bevrijdingslinde van de Jordaankinderen, 4 mei 1946. De boom en plaquette moeten de herinnering levend houden aan de Bevrijding van de Duitse bezetting in Nederland in de periode 1940-1945. Onder de gedenksteen bevindt zich een urn met daarin de namen van de kinderen die meebetaalden aan de gedenksteen. In 1984 gingen boom en gedenksteen bijna verloren toen het Gemeentelijk Energie Bedrijf hier een elektriciteitshuisje wilde bouwen.

Brug 130 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De voetgangersbrug, in de volksmond wel Trapjesbrug geheten, vormt de verbinding tussen de Tuinstraat en Nieuwe Tuinstraat. Ze overspant de Lijnbaansgracht en landt op de Westerkade (westelijke kade van de Lijnbaansgracht). In 1921 werd hier een brug van staal en hout neergelegd, die in 1965 gerenoveerd en verhoogd is. De brug is hoe onopvallend ook, sinds 1995 een gemeentelijk monument. Daartoe werd besloten vanwege getordeerde balustrades en het feit dat het een vollewandliggerbrug is Ze heeft daarbij een houten loopdek. Fietsers kunnen de brug ook oversteken, maar moeten de fietsen in een fietsgleuf tegen de trap opduwen. Eind 19e eeuw is er de hoop dat de toenmalige houten brug uit 1885, dan nog hoog boven de Lijnbaansgracht verlaagd kan worden, zodat het bestijgen van de trapjes achterweg kan blijven. Het voorstel daartoe werd niet aangenomen. In december 1909 werd opnieuw geconstateerd, dat er verbetering moet komen in de brug, een nieuwe brug aanleggen of de oude brug verlagen. Of hier gehoor aangegeven is, is niet duidelijk. Op 23 mei 1921 vond er aanbesteding plaats van het vernieuwen van de brug in een combinatiepakket van allerlei bruggen over de Lijnbaansgracht. De nieuwe brug werd ontworpen door de Dienst der Publieke Werken. De specifieke architect is niet bekend, maar de "ingenieur" was Wichert Arend de Graaf (hij kan ook de ontwerper zijn). Tijdens het Jordaanoproer van 1934 werd de brug door de demonstranten geheel gesloopt. Later is zij weer opgebouwd. De brug wordt regelmatig getroffen door graffiti. Vanaf de brug is er uitzicht op Westerkade 1-9/Marnixstraat 215/231, een blok arbeiderswoningen, eveneens een gemeentelijk monument.

Het Cartesius Lyceum is een school voor havo- en vwo-onderwijs in Amsterdam. De school is vernoemd naar de Franse filosoof Cartesius (Descartes). Ook zijn lijfspreuk: Cogito ergo sum (ruim vertaald: Ik denk, dus ik ben (besta)), is door de school overgenomen. De school is onderdeel van de Esprit Scholengroep.

De Marnixkade in de Amsterdamse Jordaan is een kade die grotendeels parallel aan de Marnixstraat loopt en de oostelijke oever vormt van het noordelijk deel van de Singelgracht. De overzijde van diezelfde gracht wordt gevormd door de Nassaukade. De drie delen van de Marnixkade sluiten niet rechtstreeks op elkaar aan. Het noordelijk deel, Marnixkade 1 tot 31, ligt tussen Marnixstraat 2 (bij de Brouwersgracht) en Marnixstraat 44 (bij het Eerste Marnixplantsoen); dit gedeelte van de Singelgracht verbindt het Westerkanaal en de Kattensloot en maakt deel uit van de Staande Mastroute Het tweede deel, Marnixkade 33 tot 74, ligt tussen het Eerste Marnixplantsoen en het Marnixplein Het derde deel, Marnixkade 75 tot 113, ligt tussen Marnixstraat 106 (naast zwembad het Marnix) en het Tweede Marnixplantsoen (bij de Raampoort). Ter hoogte van Marnixkade 9 ligt de Eerste Marnixdwarsstraat, de Tweede Marnixdwarsstraat bij nummer 60. De Nieuwe Gietersstraat, Nieuwe Tuinstraat, en Nieuwe Egelantierstraat liggen respectievelijk aan de Marnixkade 72, 93 en 109. De Korte Marnixkade ligt tussen het Haarlemmerplein en de Korte Marnixstraat 18.

Het Frederik Hendrikplantsoen is een plantsoen in Amsterdam-West, aan de rand van de Jordaan. Het plantsoen ligt in de Frederik Hendrikbuurt, aan de Frederik Hendrikstraat en de Nassaukade. De Kostverlorenstraat, de Amaliastraat, de Gerard Schaepstraat en de Lodewijk Tripstraat komen uit op het plantsoen. Een verkeersweg met trambaan scheidt het noordelijk deel van het plantsoen van het zuidelijk deel. Aan de westzijde ligt een pleintje met oude bomen. De aan het plantsoen gelegen bebouwing bestaat voor een groot deel uit laat-19e en vroeg-20e-eeuwse huizen. Aan de noordwestzijde liggen twee, in de jaren tachtig door de architectenbureaus Lopes Cardozo en J. Nust ontworpen, blokken met etagewoningen. De Zaagpoortbrug (brug nr. 161) verbindt het plantsoen met het Marnixplein. Schuin tegenover de brug staat in het plantsoen het Droombeeld, een bronzen beeld van een fabeldier met een opengesperde bek. Het werd in 1965 gemaakt door beeldhouwer Cephas Stauthamer. In de nabijheid van het beeld staan waardevolle oude bomen, zoals een esdoorn uit 1947 en twee platanen uit 1910. Het Cartesius Lyceum is gevestigd op nummer 7a. Bij het tegenovergelegen basketbalveld stond vanaf 1981 de plastiek Monument voor een verzonken stad van Berend Peter, dat in november 2013 is verplaatst naar het Erasmuspark.

Volksvrouw is een plastiek van de kunstenaar Henk Henriët. Het zag er lange tijd naar uit, dat het beeld er niet zou komen. Henriët zou al in de jaren dertig het gipsen beeld hebben gemaakt, maar Henriët was van huis uit geen beeldhouwer, hij was meer schilder en tekenaar. Hij kreeg daarin daarvoor een (te) korte scholing van Jan Havermans, maar onderbrak die voor het bestrijden van het opkomende fascisme. Het beeld kwam er op initiatief van het wijkcentrum en de aan de Westerstraat gelegen Theo Thijssenschool. Zij schakelden Ben Guntenaar in voor de maak van de sokkel waarop het beeld geplaatst moest worden. Het beeld zou een hommage zijn aan een volksvrouw, die moest proberen het hoofd boven water te houden tijdens de crisis van de jaren twintig en dertig. Model voor het beeld stond zijn toenmalige vriendin Tonia Sluyter (zus van schilder Gerard Sluyter, ze trouwden in 1939) of een werkvrouw uit de Czaar Peterbuurt. Guntenaar liet destijds weten dat hij dit het enige beeldhouwwerk van Henriët vond, dat op straat tentoongesteld kon worden, de andere verdienden meer intimiteit. Hij prees de strakke gelaatsuitdrukking met licht optimistische blik. In 1967 werd van het in het Stedelijk Museum bewaarde gipsen beeld een bronzen afgietsel gemaakt.

Het Marnixplein is een plein in Amsterdam-Centrum. De aanduiding plein staat hier alleen voor open ruimte. Het heeft de vorm van een dubbele T-kruising. Het plein is net als kade en straat vernoemd naar Filips van Marnix van Sint-Aldegonde (1540-1598), schrijver, politicus en vertrouweling van Willem van Oranje. Het plein kent in 2017 slechts één gebouw met een oneven huisnummer (Het Marnix op nummer 1), dat de even huisnummering (tussen 104 en 106) van de Marnixstraat onderbreekt. De even huisnummering (2-8) onderbreekt de oneven huisnummering (tussen 213 en 215) van de straat. Ze vormt een oost-westverbinding tussen de oostelijk gelegen Westerstraat en het westelijk gelegen Frederik Hendrikplantsoen. Beide verbindingen komen tot stand via bruggen, naar het westen de Zaagpoortbrug (brug 161) over de Singelgracht en naar het oosten de anonieme brug 128 over de Lijnbaansgracht.

Berta de Vriesbrug (brug 128) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De verkeersbrug, waarover geen openbaar vervoer rijdt, verbindt de Westerstraat met het Marnixplein en overspant de Lijnbaansgracht. Rondom de brug ligt een aantal gemeentelijke monumenten: woonblok Marnixplein 2C-8M, voormalig wijkgebouw Marnixplein 2-2B, woonblok Concordiahuizen, Lijnbaansgracht 61 (Drentgebouw), twee woonblokken van de A.V.A. aan de Marnixstraat en rijksmonumenten Westerstraat 268 en Westerstraat 266. Bovendien kan men hier vinden het beeld Volksvrouw van Henk Henriët en het oorlogsmonument Bevrijdingslinde van de Jordaankinderen. In 1862 vond de gemeente Amsterdam, dat door de uitbreidingen van de stad richting Amsterdam-West een verkeersbrug noodzakelijk werd in het verlengde van de toen net gedempte Anjeliersgracht, toen al omgedoopt tot Westerstraat. Het aanleggen van de brug maakte twee andere bruggen over de Lijnbaansgracht overbodig, die ter hoogte van de Gietersstraat en die ter hoogte van de Anjeliersstraat. In 1907 was die nieuwe brug aan vervanging toe en in april vond aanbesteding plaats voor een nieuwe brug. Dat was opnieuw het geval in mei 1921. Het ontwerp voor die laatste brug kwam van de voorloper van de Dienst der Publieke Werken, waar toen architect Jo van der Mey verantwoordelijk was voor de bruggen. Zijn naam ontbreekt echter op het ontwerp. De vroege tekenen van de Amsterdamse Schoolstijl wijzen erop dat hij zich minstens bemoeid heeft met het ontwerp, dat nu op naam staat van “bureau van Jo van der Mey”. Zijn bemoeienissen zijn terug te vinden in de afwisseling van het bak- en natuursteen, maar vooral de afdekstenen van de kolommen op de einden der bruggen wijzen op Jo van der Mey. Er hebben in later jaren nog wel reparaties aan de brug plaatsgevonden, maar in wezen ligt die brug er in 2017 nog. De officieuze naam Anjeliersbrug, vernoemd naar gracht en straat, kwam in 2016 te vervallen, toen de gemeente alle officieuze tenaamstelling van bruggen introk. Sinds april van dat jaar, gaat de brug naamloos (dat wil zeggen alleen met nummer) door het leven. In julii 2022 werd de brug per raadsbesluit vernoemd naar de Amsterdamse strijdster tegen armoede Berta de Vries. In oktober 2022 kwam de fysieke vernoeming tot stand.

Het gebouw Marnixplein 2-2B is gelegen aan het Marnixplein in Amsterdam-Centrum. Het ligt ten noorden van de verbinding via brug 128 naar de Westerstraat. Op het terrein nummer 2 was in 1875 en 1876 het wooncomplex Marnixplein 2C-8M gebouwd. In 1891 vond de gemeente dat er nog voldoende ruimte was voor een gebouw daarnaast en deed een perceel van 200 m² in de verkoop. De Hervormde gemeente Amsterdam kocht het terrein aan en liet er een wijkgebouw neerzetten. Als architect werd Christiaan Posthumus Meyjes sr. aangetrokken en in februari 1892 was men druk aan het bouwen. Hij kwam met een wijkgebouw op de begane grond en twee woonetages. De stijl waarin het gebouwd werd is onduidelijk, het vertoont tekenen van de Hollandse neorenaissance. In 1967 werd naast het gebouw het beeldhouwwerk Vroedvrouw van Henk Henriët geplaatst. Het verloor in de loop der tijden haar oorspronkelijke functie. In 1995 vestigde pianorestaurateur en –handelaar Bockting zich op de begane grond van het gebouw.