Berlin-Grunewald

De AVUS (voluit Automobil-Verkehrs- und Übungs-Straße) is de oudste autoweg (weg gesloten voor niet-gemotoriseerd verkeer) van Europa, gelegen tussen het Tentoonstellingspark en de wijk Nikolassee in het zuidwesten van Berlijn. De AVUS werd oorspronkelijk vooral gebruikt als racecircuit en heeft deze functie gehouden tot 1998.

De Deutschlandhalle was een evenementenhal in het stadsdeel Westend van de Duitse hoofdstad Berlijn. De hal werd in gebruik genomen door rijkskanselier en rijkspresident Adolf Hitler op 29 november 1935. Aanleiding tot de bouw van de Deutschlandhalle waren de Olympische Zomerspelen 1936. Tijdens de Spelen vonden hier de boks-, gewichthef- en worstelwedstrijden plaats. De arena bood plaats aan 8.764 toeschouwers. Op 19 februari 1938 voerde testpilote Hanna Reitsch in de hal voor het eerst een indoorvlucht uit met een Focke-Wulf Fw 61 helikopter. In 1943 werd het gebouw door geallieerde bombardementen zwaar beschadigd. Na de Tweede Wereldoorlog werd de accommodatie herbouwd en vanaf 1957 werd ze gebruikt als ijshockeyhal, indoorvoetbalstadion en boksarena. De Halle werd ook gebruikt voor muziekevenementen: Ella Fitzgerald trad op in 1960 en op 4 september 1970 gaf Jimi Hendrix er zijn voorlaatste concert. In de film Christiane F. - Wir Kinder vom Bahnhof Zoo uit 1981 komt een optreden van David Bowie in de Deutschlandhalle voor. Na de Duitse hereniging in 1990 verloor de Deutschlandhalle zijn positie als voornaamste evenementenlocatie in Berlijn aan het nieuwe Velodrom, de Max-Schmeling-Halle en O2 World. In 1995 werd het gebouw op de monumentenlijst geplaatst, maar nadat het diverse malen wegens reparatiewerkzaamheden moest worden gesloten, werd in 2011 toch besloten om het gebouw af te breken en er een nieuw ijsstadion te bouwen. Op 3 december 2011 werd begonnen met de sloop door het dak op te blazen.

Het Mommsenstadion is een multifunctioneel stadion in Berlijn, de hoofdstad van Duitsland. Het stadion is vernoemd naar Theodor Mommsen (1817–1903), Duits geschiedkundige en Nobelprijswinnaar.

Het Brücke-Museum Berlin is een museum in Berlijn in Duitsland. Het museum is op 15 september 1967 geopend. Het museum is gevestigd in de omgeving van Berlijn-Dahlem, in de nabijheid van het voormalige atelier van de beeldhouwer Arno Breker.

Schmargendorf is een stadsdeel in het Berlijnse district (Bezirk) Charlottenburg-Wilmersdorf. De wijk heeft doorheen de jaren zijn karakter van kleine stad met centrum kunnen bewaren.

De Autobahndreieck Funkturm is een knooppunt in de Duitse deelstaat Berlijn. Hier sluit de A115 vanaf Dreieck Nuthetal aan op de A100, de Berliner Stadtring.

Westkreuz is een station van de S-Bahn van Berlijn, gelegen aan de rand van stadsdeel Charlottenburg, niet ver van de Berlijnse stadsringweg. Het werd geopend op 10 december 1928 en is net als station Ostkreuz een kruisingsstation met twee niveaus: boven stoppen treinen over de Ringbahn, beneden treinen over de van oost naar west lopende Stadtbahn. Station Westkreuz dankt zijn belang vrijwel geheel aan zijn overstapfunctie, aangezien het in een zeer dunbevolkt gebied ligt. Het beurs- en tentoonstellingsterrein bevindt zich weliswaar nabij, maar wordt beter ontsloten door de stations Messe Nord/ICC en Messe Süd. Op de plaats waar nu station Westkreuz ligt ontstond aan het eind van de 19e eeuw een omvangrijk spoorwegknooppunt dat de Ringbahn (geopend 1877) verbond met de Stadtbahn en de richting Potsdam verlopende Wetzlarer Bahn (beide geopend in 1882). In 1907 kwam de Spandauer Vorortbahn, aftakkend van de Stadtbahn, daar nog bij. Via de zogenaamde Nordringkurve en Südringkurve konden stadstreinen komend van het op de Stadtbahn gelegen station Charlottenburg hun weg vervolgen over de Ringbahn. Daarnaast vonden ook goederentreinen en langeafstandstreinen in de reizigersdienst hier hun weg. In 1926 begon men op de kruising van de Stadtbahn en de Ringbahn met de bouw van nieuw station, dat een rechtstreekse overstap tussen de stadsdiensten over beide lijnen mogelijk zou maken. Op 10 december 1928 kwam het station in gebruik, aanvankelijk onder de naam Ausstellung, maar sinds januari 1932 onder zijn huidige naam Westkreuz. Het aantal overstappers tussen de in dezelfde periode geëlektrificeerde stadslijnen (sinds 1930 verenigd in het S-Bahnnet) was vanaf het begin zeer hoog. Het station werd ontworpen door de architect Richard Brademann, die eveneens tekende voor het in een toren ondergebrachte seinhuis in de noordwestelijke oksel van de spoorkruising. Brademann schiep een 161 meter lange en 22 meter brede uit glas en staal opgetrokken hal waarin de sporen van de Ringbahn werden ondergebracht; de daaronder gelegen perrons van de Stadtbahn bevinden zich weliswaar in de openlucht, maar zijn over hun gehele lengte overkapt. Aan de noordwestzijde van het station verrees het toegangsgebouw, te bereiken via een voetgangersbrug vanuit de Ringbahnhal. Het overstapstation Westkreuz maakte de verbindingssporen tussen Stadtbahn en Ringbahn min of meer overbodig. Men besloot de tijdens de Tweede Wereldoorlog verwoeste Nordringkurve dan ook niet te herbouwen. Het gunstige tij voor het station zou na de oorlog echter al snel keren. Vooral na de bouw van de Berlijnse Muur in 1961 werd de door de Oost-Duitse spoorwegen (Deutsche Reichsbahn) bedreven S-Bahn in West-Berlijn massaal geboycot, waardoor het aantal reizigers sterk afnam. Ook onder het West-Berlijnse personeel van de S-Bahn groeide de ontevredenheid, die zijn hoogtepunt bereikte met een staking in september 1980. Als gevolg van de staking sneed de DR fors in de toch al magere dienstregeling in het westen van de stad. Over de Stadtbahn reed nog maar een zeer beperkt aantal treinen en de al jaren verwaarloosde Ringbahn zou helemaal niet meer bediend worden. In 1984 nam het West-Berlijnse stadsvervoerbedrijf BVG de exploitatie van het westelijke S-Bahnnet over van de Deutsche Reichsbahn. Een aantal trajecten werd weer in dienst genomen, zo gingen er weer treinen rijden van Friedrichstraße via Westkreuz naar Station Berlin-Wannsee. De Ringbahn bleef echter voorlopig buiten gebruik. In september 1989, twee maanden voor de val van de Muur, maakte men alsnog een begin met de sanering van de Ringbahn, die uiteindelijk pas vier jaar na de val van de Muur, op 17 december 1993, heropend zou worden. Voor de heropening van de Ringbahn had station Westkreuz, dat onder monumentenbescherming staat, een omvangrijke renovatie ondergaan. Vanwege de slappe bodem ter plaatse waren al tijdens de bouw problemen ontstaan. Tussen 1991 en 1993 werden het toegangsgebouw en de al vrijwel sinds het begin scheef staande seinhuis daarom gesloopt. De verzakte hal van de Ringbahn was al eerder, tussen 1968 en 1976, hydraulisch opgetild en van een nieuwe fundering voorzien en werd aan het begin van de jaren negentig voor de tweede maal aangepakt. In 2004 begon de sanering van de Stadtbahn. De beide perrons op het onderste niveau van station Westkreuz werden in het kader van deze operatie volledig herbouwd. De werkzaamheden werden afgesloten in 2006, op tijd voor het wereldkampioenschap voetbal. Station Westkreuz wordt bediend door alle S-Bahnlijnen over de Stadtbahn, te weten S3, S5, S7 en S9 en de Ringbahnlijnen S41, S42 en S46. Het station kent hierdoor rechtstreekse verbindingen met vrijwel alle uithoeken van de stad, onder meer Spandau, Wannsee, Potsdam, de Alexanderplatz, Neukölln, Prenzlauer Berg, luchthaven Schönefeld en alle belangrijke spoorwegstations van Berlijn, waaronder Hauptbahnhof, Gesundbrunnen en Südkreuz. Westkreuz is dan ook als vanouds een druk overstapstation. Overigens werd het station ook korte tijd bediend door regionale treinen: tussen juni 1994 en mei 1997 vertrokken vanaf een provisorisch houten perron naast de hal van de Ringbahn dieseltreinen richting Nauen en Wustermark.

De Funkturm (radiotoren) is een zendmast in Berlijn, die tussen 1924 en 1926 door Heinrich Straumer werd gebouwd. Hij kreeg de bijnaam "der lange Lulatsch" ("lange knul") en is een van de bekendste aandachtspunten in de stad Berlijn. Hij is gebouwd op een tentoonstellingsterrein in het district Charlottenburg-Wilmersdorf. Op 3 september 1926 werd de toren ingehuldigd ter gelegenheid van de derde "Grossen Deutschen Funkausstellung" (derde Grote Duitse radiotentoonstelling). De toren is nu een beschermd monument. De toren is gebouwd als een staalconstructie en lijkt op de Eiffeltoren in Parijs. De 150 m hoge en ongeveer 600 ton wegende toren was oorspronkelijk uitsluitend bedoeld als zendmast, maar er zijn in de loop der tijd delen aan toegevoegd als een restaurant op ongeveer 52 m hoogte, en een observatiedek op een hoogte van zo'n 125 m. Bezoekers bereiken het restaurant en het observatiedek door middel van een lift die vier meter per seconde aflegt. De Funkturm heeft twee zeer opmerkelijke structurele kenmerken. Ten eerste is hij gebouwd op een vierkant vlak van slechts 20 meter per zijde. De verhouding van horizontale afmeting tot hoogte is 1 : 6,9. Ter vergelijking: de Eiffeltoren is gebouwd op een vierkant van 129 meter per zijde, met een horizontale tot verticale verhouding van 1 : 2,3. Ten tweede is de toren (waarschijnlijk) de enige observatietoren ter wereld die op porseleinen isolatoren is gebouwd. Hij werd ontworpen als steuntoren voor een T-antenne voor de middengolf, en de isolatie was bedoeld om energieverlies via de toren te verhinderen. Dit bleek echter onpraktisch omdat de bezoekers aan enorme elektrische schokken blootgesteld zouden worden. Later werd de toren geaard via de liftschacht. De gebruikte isolatoren werden vervaardigd in "Koeniglich Preussische Porzellanmanufaktur" (de Koninklijke Pruisische Porseleinfabriek). Op 22 maart 1935 werd het eerste televisieprogramma ter wereld via een antenne boven in de toren uitgezonden. Sinds 1962 wordt de toren niet meer gebruikt voor het uitzenden van televisiesignalen. Sinds 1973 dient de Funkturm ook niet meer als zendtoren voor het uitzenden van radiosignalen, maar wordt hij nog wel gebruikt als relaispost voor amateurradio, politieradio, en mobiele telefoondiensten. De laatste volledige vernieuwing gebeurde in het jaar 1987 ter gelegenheid van de 750e verjaardag van de stichting van Berlijn.

Het Internationales Congress Centrum Berlin (ICC Berlin) in de wijk Westend van het Berlijnse stadsdeel Charlottenburg-Wilmersdorf is een van de grootste congrescentra ter wereld. Het 320 meter lange, 80 meter brede en 40 meter hoge gebouw werd ontworpen door de Berlijnse architecten Ralf Schüler en Ursulina Schüler-Witte en na een bouwtijd van slechts vier jaar op 2 april 1979 geopend. Het kostte meer dan 924 miljoen Duitse mark (rond 473 miljoen euro).

De Theodor-Heuss-Platz (door de omwonenden Theo genoemd) is een groot Berlijns plein, gelegen in het stadsdeel Westend van het district Charlottenburg-Wilmersdorf. Op de Theodor-Heuss-Platz komen de Heerstraße, Reichsstraße, Kaiserdamm, Linden-, Ahorn-, Pommern- en Masurenallee uit. Onder het plein bevindt zich het gelijknamige metrostation. Het plein werd in 1904-1908 aangelegd als sierplein en kreeg de naam Reichskanzlerplatz. Oorspronkelijk was het plein onbebouwd, met uitzondering van de Villa Tanneck, die gebruikt werd als meisjeskostschool. In 1933 werd het plein omgedoopt tot Adolf-Hitler-Platz, maar in 1947 kreeg het zijn oorspronkelijke naam weer terug. Na het overlijden van bondspresident Theodor Heuss in 1963 kreeg het plein zijn huidige naam.

Theodor-Heuss-Platz is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder het gelijknamige plein in het Berlijnse stadsdeel Westend. Het metrostation werd geopend op 29 maart 1908 als voorlopig eindpunt van de lijn naar het Westend en droeg aanvankelijk de naam Reichskanzlerplatz. Tegenwoordig wordt station Theodor-Heuss-Platz bediend door metrolijn U2.

Halensee is een S-Bahnstation in het gelijknamige Berlijnse stadsdeel Halensee. Het station bevindt zich aan het westelijke uiteinde van de Kurfürstendamm en niet ver van de Halensee, een meer waaraan ook het stadsdeel naam dankt. Station Halensee ligt aan de Ringbahn en werd geopend op 15 november 1877, aanvankelijk onder de naam Grunewald. Het verkreeg in Duitsland enige bekendheid door de bezetting van een seinhuis tijdens een spoorwegstaking in 1980. Deze staking zou het einde inluiden van de door de Oost-Duitse spoorwegen bedreven en al langer zieltogende S-Bahn in West-Berlijn. Pas na de Wende werd station Halensee heropend.