Westerstraat (Amsterdam)

Missing numbers is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum.

Prinsengracht 70 is een grachtenpand in Amsterdam-Centrum. Het gebouw is gelegen aan de Prinsengracht op de plaats waar de Tuinstraat begint en richting westen loopt. Bij de uitleg van Amsterdam in 18e eeuw werd ervoor gekozen de straat niet in een rechte hoek op de Prinsengracht te leggen. Het gebouw kwam op een wat in de volksmond een taartpunt genoemd wordt te staan. Tot 5 januari 1950 stond op die taartpunt een bijna driehoekig gebouw met op de punt een pothuis; het werd toen afgebroken. Er bleef een blinde grijze muur over. Op 8 september 1970 werd het gebouw als rijksmonument opgenomen in het monumentenregister. De vermelding was daarbij summier: Huis met halsgevel/klokgevel uit 18e eeuw met houten pui uit de bouwtijd (1741). Echter niet de gehele pui dateert nog uit die tijd, die ondergevel is enige tijd dichtgemetseld geweest. De glaspartijen in de pui vertonen wel een klassieke zesdelige segmentering, de ramen op de verdiepingen kennen eveneens een strakke rechthoekige verdeling. De uitkragende deurstijlen lopen door tot een eveneens uitkragende plint met daarin een risalietachtige constructie. Boven de deur is een snijraam te zien. De hals/klokgevel begint na vier verdiepingen; in die gevel is nog een hijsbalk verwerkt. Het gebouw kende een sluimerend bestaan. De bewoners werden echter geconfronteerd met graffiti op de blinde muur en schakelden begin 21e eeuw op eigen initiatief The London Police in; een kunstenaarscollectief dat muurschilderingen/murals ontwerpt en aanbrengt. Zij kwam met een schildering over de volle hoogte van het gebouw, waarin de voor hun gebruikelijke glimlachende poppetjes te zien zijn. Vermoedelijk zijn de kunstenaars ook zelf te zien als bedienaars van de geschilderde hoogwerker die de schildering heeft aangebracht. Het getal 70 komt in de schildering terug. De dienst Bureau Monumenten en Archeologie stelde de muurschildering niet op prijs in verband met het historische belang van het gebouw en wilde de schildering laten verwijderen. De buurt ondernam actie met het resultaat dat de schildering mocht blijven. The London Police werd in 2017 opnieuw om een muurschildering gevraagd; dit maal voor een zelfde gevelvlak, maar dan aan de Zeeburgerdijk. De muurschildering aan de Prinsengracht kwam daar als "citaat" in terug.

De Noordermarkt is een plein in de Jordaan in Amsterdam. Het ligt aan de Prinsengracht ter hoogte van de Westerstraat. De Lindenstraat, Boomstraat en Noorderkerkstraat komen uit op het plein. Op het plein staat de Noorderkerk.

De Prinsensluis (brug nr. 60) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum.

Het Monument Jordaanoproer, ook wel Eenheid de sterkste keten, is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum. Het monument stamt uit 1987, is gemaakt door Sofie Hupkens en staat op de Noordermarkt; het plein behorende bij de Noorderkerk. Het voert terug op het Jordaanoproer dat op 4 juli 1934 begon, naar aanleiding van een verlaging van ongeveer 10 procent van de steunuitkeringen voor werklozen. Er vielen daarbij vijf doden en tientallen gewonden. Hupkens beeldde drie mensen af, die bijeengehouden worden door een brede band. Degene die vooraan in de strijd gaat is een vrouw. Hupkens gaf hiermee de belangrijke rol van de vrouwen weer in de opstand: de man op de barricaden, de vrouw in het huis om voedsel voor de strijders te maken.. Het beeld is van brons, dat gegoten, geschuurd en gezaagd is. De sokkel vermeldt: Eenheid de sterkste keten Jordaanoproer 1934 Het beeld werd 3 juni 1987 onthuld door een van de deelnemers aan het oproer en diens kleinkinderen. Het beeld werd geïnitieerd door het Komitee Herdenking Jordaanoproer 1934-1984. Het totale bedrag van 25.000 gulden werd bijeengebracht door de Beeldende Kunstenaars Regeling (BKR), gemeente Amsterdam en een onder de bevolking gehouden loterij. De winnaar van de loterij kreeg een replica van het beeld.

De Noorderkerk aan de Noordermarkt in Amsterdam is gebouwd naar een ontwerp van Hendrick de Keyser (1565-1621). De kerk wordt gebruikt door de Noorderkerkgemeente van de Protestantse Kerk Amsterdam, onderdeel van de PKN.

Het Oorlogsgedenkteken omgekomen Jordaanbewoners is een kunstwerk in Amsterdam-Centrum. De bronzen plaquette annex reliëf aangebracht in de zuidelijke gevel van de Noorderkerk in Amsterdam. Maker/ontwerper is Ezechiël Jacob Hoek. Het refereert aan alle bewoners van de Amsterdamse wijk Jordaan, die omkwamen in de Tweede Wereldoorlog. Hoek maakte 25 jaar later ook de Plaquette Februaristaking. Anders dan die plaquette die alleen tekst bevat, verwerkte Hoek in het gedenkteken ook afbeeldingen. Onder de tekst 1940-1945 zijn afgebeeld onder meer wolken, bliksem en een haan, teken voor waakzaamheid een zandloper, teken voor tijd (geïnspireerd op een zandloper in het Rapenhofje aan de Palmgracht) een korenschoof, teken voor brood/voedsel de zon, teken van levensvreugd Westertoren, teken van de Jordaan. De onderstaande tekst luidt:Blijf altijd waakzaam mensenkind voor brood en mensen vreugd!De vrijheid zij u welgezind, geen dwang maar vree en deugd. (een sierband)Aan alle gevallen buurtgenooten De tekst wordt afgesloten door de naam van de kunstenaar E.J. Hoek 5 mei 1950. De plaquette was het eindresultaat van het Centraal Oprichtings Comité Monument Jordaan. Het werd 3 mei 1950 onthuld door de weduwe van verzetsstrijder Cornelis (Nelis) Marinus (1908-1944), in aanwezigheid van burgemeester Arnold d'Ailly.

Plaquette Februaristaking is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum. De bronzen plaquette werd in 1976 aangebracht in de zuidelijk gevel van de Noorderkerk in Amsterdam. Maker/ontwerper is Ezechiël Jacob Hoek. Het refereert aan een openbare bijeenkomst alhier van de Communistische Partij op 24 februari 1941. Het was de vooravond van de Februaristaking tijdens de Tweede Wereldoorlog waarbij de bezetter die partij al verboden had. Op hetzelfde bijgebouwtje van de kerk bevindt zich het Oorlogsgedenkteken omgekomen Jordaanbewoners van dezelfde kunstenaar, maar 25 jaar ouder. De plaquette, die provisorisch exemplaar verving, werd op 25 februari 1976 onthuld door loco-burgemeester Harry Verheij. De tekst: Maandag 24 februari 1941,’s avonds om 6 uur, spraken leden van de toen verboden Communistische partij van Nederlandhier 250 medeburgers toen. Zij riepen op tot een proteststakingtegen het wegvoeren van 400 JoodseAmsterdammers door de Duitse bezetterDe volgende ochtend brakde Februaristaking uit.

Westerstraat 106 is een gebouw aan de Westerstraat in Amsterdam-Centrum. De Westerstraat werd in de 17e eeuw aangelegd als Anjeliersgracht. Rond 1861 besloot de gemeente Amsterdam dat met name de hygiëne van de gracht dermate slecht was dat demping noodzakelijk was. Bovendien maakte het groeiende autoverkeer en afnemende scheepvaart een weg wenselijk. Sindsdien gingen een behoorlijk aantal panden vanwege slechte staat tegen de vlakte en werden vervangen door nieuwbouw. Dat geldt ook voor de gebouwen die stonden op de huisnummers 106-110. Het centrum van Amsterdam en de komst van de markt in de buurt van de Noorderkerk hadden dringend behoefte aan een groter politiebureau. Er was wel een politiebureautje (oppervlak 133 m2) in de omgeving (nabij de Noorderkerk), maar dat was te krap geworden. Uitbreiding ter plaatse kon wel, maar een nieuw gebouw genoot, alhoewel duurder, de voorkeur. Het oude bureau lag namelijk niet centraal op de markt. De gemeente kocht, na het als een soort hamerstuk te hebben goedgekeurd (voorstel en beslissing namen een week in beslag), daarop op de grens van 1903/1904 de panden 106-110 op en liet ze slopen. Gelukkig was schilder Herman Misset juist (geschat wordt januari 1904) langs geweest om de gebouwen vast te leggen. Twee van de gebouwen die hij schilderde, 106 en 108, droegen jaarstenen Anno 1663 en twee gevelstenen, de Twee spuwende koppen en de Liggende leeuw, werden opgeslagen in het depot van het Rijksmuseum Amsterdam. Tegelijkertijd vroeg men aan de Dienst der Publieke Werken een nieuw politiebureau (nummer 21) te ontwerpen. Op 24 oktober 1904 volgde de aanbesteding in het stadhuis. Een aannemer zag kans het voor krap 3000 gulden te bouwen. Op 1 oktober 1930 ging het politiebureau weer dicht; personeel verhuisde naar een bureau aan de Marnixstraat en Spaarndammerstraat. In die tijd had tramlijn 20 een halte voor de deur. Het bedrijfsgedeelte van het gebouw stond jaren leeg; er vond op de verdiepingen wel bewoning plaats. In de jaren 90 zag conservator Kasper Janse zijn kans schoon toen zijn museumpje aan de Binnen Oranjestraat geen toekomst meer had in verband met sloop van het gebouw. Hij wendde zich tot het Gemeentelijk Grondbedrijf en na enige jaren touwtrekken (er kwamen en gingen krakers en bewoners en verandering van inzicht bij het Grondbedrijf) en restauratie kon het Pianolamuseum op 30 oktober 1994 van start. Het Grondbedrijf bleef echter soms dwarszitten; zo verhuurde het de bovenetages zonder overleg te plegen met het museum, zodat over en weer geluidsoverlast zou kunnen ontstaan. Sinds juni 2006 is het een gemeentelijk monument.

Het Pianola Museum in de Jordaan is een muziekmuseum in Amsterdam dat een overzicht biedt van de geschiedenis en de manier van spelen van de pianola, een 'zelfspelend' muziekinstrument dat tussen 1900 en circa 1935 werd gebouwd. De verzameling van het museum omvat meer dan 100 instrumenten uit die tijd. In het museum vinden regelmatig concerten plaats met klassieke pianomuziek, maar ook met jazz en tango. De pianola speelt daarbij vaak een belangrijke rol.

De Lindengracht in Amsterdam is een in 1895 gedempte gracht, die de Brouwersgracht verbindt met de Lijnbaansgracht in de Jordaan. De Lindengracht ligt in stadsdeel Amsterdam-Centrum, iets ten westen van de grachtengordel. De Eerste Lindendwarsstraat en de Tweede Lindendwarsstraat zijn zijstraten. Evenwijdig aan de Lindengracht loopt de Lindenstraat.

Gevelsteen Claes Claesz. Hofje is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum. Het vormt de tegenhanger van de Wapensteen Anslo's Hofje aan de Egelantiersstraat.