Prinsensluis

Het Zon's Hofje, ook wel Zonshofje, is een hofje aan de Amsterdamse Prinsengracht. Het hofje is rond 1765 gebouwd voor Doopsgezinde vrouwen van 50 jaar en ouder. In de loop van de 19e eeuw is het complex uitgebreid met twee panden aan de Prinsengracht. Deze panden tellen beide meerdere verdiepingen. Sinds 1967 zijn de vrouwelijke bewoners allemaal jongeren, de laatste bejaarde bewoonster is dat jaar verhuisd en het hofje kreeg de bestemming van studentenhuis. Op 1 september 1970 is het complex als rijksmonument ingeschreven in het monumentenregister.

Prinsengracht 70 is een grachtenpand in Amsterdam-Centrum. Het gebouw is gelegen aan de Prinsengracht op de plaats waar de Tuinstraat begint en richting westen loopt. Bij de uitleg van Amsterdam in 18e eeuw werd ervoor gekozen de straat niet in een rechte hoek op de Prinsengracht te leggen. Het gebouw kwam op een wat in de volksmond een taartpunt genoemd wordt te staan. Tot 5 januari 1950 stond op die taartpunt een bijna driehoekig gebouw met op de punt een pothuis; het werd toen afgebroken. Er bleef een blinde grijze muur over. Op 8 september 1970 werd het gebouw als rijksmonument opgenomen in het monumentenregister. De vermelding was daarbij summier: Huis met halsgevel/klokgevel uit 18e eeuw met houten pui uit de bouwtijd (1741). Echter niet de gehele pui dateert nog uit die tijd, die ondergevel is enige tijd dichtgemetseld geweest. De glaspartijen in de pui vertonen wel een klassieke zesdelige segmentering, de ramen op de verdiepingen kennen eveneens een strakke rechthoekige verdeling. De uitkragende deurstijlen lopen door tot een eveneens uitkragende plint met daarin een risalietachtige constructie. Boven de deur is een snijraam te zien. De hals/klokgevel begint na vier verdiepingen; in die gevel is nog een hijsbalk verwerkt. Het gebouw kende een sluimerend bestaan. De bewoners werden echter geconfronteerd met graffiti op de blinde muur en schakelden begin 21e eeuw op eigen initiatief The London Police in; een kunstenaarscollectief dat muurschilderingen/murals ontwerpt en aanbrengt. Zij kwam met een schildering over de volle hoogte van het gebouw, waarin de voor hun gebruikelijke glimlachende poppetjes te zien zijn. Vermoedelijk zijn de kunstenaars ook zelf te zien als bedienaars van de geschilderde hoogwerker die de schildering heeft aangebracht. Het getal 70 komt in de schildering terug. De dienst Bureau Monumenten en Archeologie stelde de muurschildering niet op prijs in verband met het historische belang van het gebouw en wilde de schildering laten verwijderen. De buurt ondernam actie met het resultaat dat de schildering mocht blijven. The London Police werd in 2017 opnieuw om een muurschildering gevraagd; dit maal voor een zelfde gevelvlak, maar dan aan de Zeeburgerdijk. De muurschildering aan de Prinsengracht kwam daar als "citaat" in terug.

De Noordermarkt is een plein in de Jordaan in Amsterdam. Het ligt aan de Prinsengracht ter hoogte van de Westerstraat. De Lindenstraat, Boomstraat en Noorderkerkstraat komen uit op het plein. Op het plein staat de Noorderkerk.

De Westerstraat is een straat (de gedempte Anjeliersgracht), die de verbinding vormt tussen de Noordermarkt en de Marnixstraat in de Amsterdamse wijk de Jordaan. In de Westerstraat vindt men, naast woonhuizen en een gevarieerd winkelaanbod, restaurants, cafés en terrassen. De Anjeliersstraat loopt evenwijdig aan de Westerstraat (de voormalige Anjeliersgracht). De Eerste en Tweede Anjeliersdwarsstraat zijn zijstraten. Op maandagmorgen wordt in de Westerstraat de Lapjesmarkt of Westerstraat-markt gehouden, niet te verwarren met het plein Westermarkt, waar geen markt wordt gehouden.

Rode Hoed is een debatcentrum in een voormalige remonstrantse schuilkerk in Amsterdam aan de Keizersgracht op nummer 102.

Het Oorlogsgedenkteken omgekomen Jordaanbewoners is een kunstwerk in Amsterdam-Centrum. De bronzen plaquette annex reliëf aangebracht in de zuidelijke gevel van de Noorderkerk in Amsterdam. Maker/ontwerper is Ezechiël Jacob Hoek. Het refereert aan alle bewoners van de Amsterdamse wijk Jordaan, die omkwamen in de Tweede Wereldoorlog. Hoek maakte 25 jaar later ook de Plaquette Februaristaking. Anders dan die plaquette die alleen tekst bevat, verwerkte Hoek in het gedenkteken ook afbeeldingen. Onder de tekst 1940-1945 zijn afgebeeld onder meer wolken, bliksem en een haan, teken voor waakzaamheid een zandloper, teken voor tijd (geïnspireerd op een zandloper in het Rapenhofje aan de Palmgracht) een korenschoof, teken voor brood/voedsel de zon, teken van levensvreugd Westertoren, teken van de Jordaan. De onderstaande tekst luidt:Blijf altijd waakzaam mensenkind voor brood en mensen vreugd!De vrijheid zij u welgezind, geen dwang maar vree en deugd. (een sierband)Aan alle gevallen buurtgenooten De tekst wordt afgesloten door de naam van de kunstenaar E.J. Hoek 5 mei 1950. De plaquette was het eindresultaat van het Centraal Oprichtings Comité Monument Jordaan. Het werd 3 mei 1950 onthuld door de weduwe van verzetsstrijder Cornelis (Nelis) Marinus (1908-1944), in aanwezigheid van burgemeester Arnold d'Ailly.

Het Monument Jordaanoproer, ook wel Eenheid de sterkste keten, is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum. Het monument stamt uit 1987, is gemaakt door Sofie Hupkens en staat op de Noordermarkt; het plein behorende bij de Noorderkerk. Het voert terug op het Jordaanoproer dat op 4 juli 1934 begon, naar aanleiding van een verlaging van ongeveer 10 procent van de steunuitkeringen voor werklozen. Er vielen daarbij vijf doden en tientallen gewonden. Hupkens beeldde drie mensen af, die bijeengehouden worden door een brede band. Degene die vooraan in de strijd gaat is een vrouw. Hupkens gaf hiermee de belangrijke rol van de vrouwen weer in de opstand: de man op de barricaden, de vrouw in het huis om voedsel voor de strijders te maken.. Het beeld is van brons, dat gegoten, geschuurd en gezaagd is. De sokkel vermeldt: Eenheid de sterkste keten Jordaanoproer 1934 Het beeld werd 3 juni 1987 onthuld door een van de deelnemers aan het oproer en diens kleinkinderen. Het beeld werd geïnitieerd door het Komitee Herdenking Jordaanoproer 1934-1984. Het totale bedrag van 25.000 gulden werd bijeengebracht door de Beeldende Kunstenaars Regeling (BKR), gemeente Amsterdam en een onder de bevolking gehouden loterij. De winnaar van de loterij kreeg een replica van het beeld.

De Noorderkerk aan de Noordermarkt in Amsterdam is gebouwd naar een ontwerp van Hendrick de Keyser (1565-1621). De kerk wordt gebruikt door de Noorderkerkgemeente van de Protestantse Kerk Amsterdam, onderdeel van de PKN.

Plaquette Februaristaking is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum. De bronzen plaquette werd in 1976 aangebracht in de zuidelijk gevel van de Noorderkerk in Amsterdam. Maker/ontwerper is Ezechiël Jacob Hoek. Het refereert aan een openbare bijeenkomst alhier van de Communistische Partij op 24 februari 1941. Het was de vooravond van de Februaristaking tijdens de Tweede Wereldoorlog waarbij de bezetter die partij al verboden had. Op hetzelfde bijgebouwtje van de kerk bevindt zich het Oorlogsgedenkteken omgekomen Jordaanbewoners van dezelfde kunstenaar, maar 25 jaar ouder. De plaquette, die provisorisch exemplaar verving, werd op 25 februari 1976 onthuld door loco-burgemeester Harry Verheij. De tekst: Maandag 24 februari 1941,’s avonds om 6 uur, spraken leden van de toen verboden Communistische partij van Nederlandhier 250 medeburgers toen. Zij riepen op tot een proteststakingtegen het wegvoeren van 400 JoodseAmsterdammers door de Duitse bezetterDe volgende ochtend brakde Februaristaking uit.

De Noordsche Compagniebrug (brug 54) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug verbindt de Herenstraat met de Prinsenstraat en voert over de Keizersgracht. De brug, zelf sinds 1995 een gemeentelijk monument, is omringd door rijksmonumenten. Tussen de brug en de noordelijker gelegen Pastoorsbrug staan nog drie van de vijf pakhuizen (Keizersgracht 40-44, de andere twee zijn in de 19e eeuw afgebrand) van de Noordse Compagnie, de naamgever van deze brug. Er ligt hier al eeuwen een brug. Balthasar Florisz. van Berckenrode tekende op zijn kaart uit 1625 een brug. De boogbrug met vijf doorvaarten ligt dan tussen de Heere Straet en Prince Straet en voert over de Keysers Graft. De moderne geschiedenis begint in 1887 als een (te) hoge welfbrug verlaagd wordt in verband met de veranderd verkeersaanbod. Er is dan al sprake van een brug met drie doorvaarten. Er vond steeds meer verkeer over de burg plaats dan scheepvaart onder de brug. Haast heeft de gemeente niet, want in 1889 werd er nog steeds over gesproken; de gemeente had het geld er niet voor (over). In 1891 is het dan zover, de walkanten en brugpijlers worden opnieuw opgetrokken en er kwam een ijzeren liggerbrug. Het vertrouwen in boogbruggen was destijds niet groot, een aantal van die bruggen vertoonde destijds verzakkingen, uitmondend in de ineenstorting van een dergelijk brug, brug 46 ook over de Keizersgracht, in 1894. Boogbruggen werden destijds dus vervangen door liggerbruggen. In tegenstelling tot andere bruggen over de Keizersgracht is deze brug niet teruggebracht naar zijn “oude” uiterlijk, het heeft alle kenmerken van de bruggen die rondom 1893 zijn neergelegd (zie detailfoto). Het brugnummer is te lezen boven de verbreding van de middelste brugpijler.

Missing numbers is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum.

Het Huis met de Hoofden is een groot grachtenpand aan de Keizersgracht 123 te Amsterdam, genoemd naar de zes versieringen in de vorm van hoofden aan de voorgevel ter hoogte van de bel-etage. Het pand behoort tot de 'Top 100 van de Rijksdienst voor de Monumentenzorg' uit 1990. Het is sinds 2017 de vestigingsplaats van het museum Embassy of the Free Mind dat de Bibliotheca Philosophica Hermetica (BPH) ontsluit.