Plaquette Februaristaking

Het Oorlogsgedenkteken omgekomen Jordaanbewoners is een kunstwerk in Amsterdam-Centrum. De bronzen plaquette annex reliëf aangebracht in de zuidelijke gevel van de Noorderkerk in Amsterdam. Maker/ontwerper is Ezechiël Jacob Hoek. Het refereert aan alle bewoners van de Amsterdamse wijk Jordaan, die omkwamen in de Tweede Wereldoorlog. Hoek maakte 25 jaar later ook de Plaquette Februaristaking. Anders dan die plaquette die alleen tekst bevat, verwerkte Hoek in het gedenkteken ook afbeeldingen. Onder de tekst 1940-1945 zijn afgebeeld onder meer wolken, bliksem en een haan, teken voor waakzaamheid een zandloper, teken voor tijd (geïnspireerd op een zandloper in het Rapenhofje aan de Palmgracht) een korenschoof, teken voor brood/voedsel de zon, teken van levensvreugd Westertoren, teken van de Jordaan. De onderstaande tekst luidt:Blijf altijd waakzaam mensenkind voor brood en mensen vreugd!De vrijheid zij u welgezind, geen dwang maar vree en deugd. (een sierband)Aan alle gevallen buurtgenooten De tekst wordt afgesloten door de naam van de kunstenaar E.J. Hoek 5 mei 1950. De plaquette was het eindresultaat van het Centraal Oprichtings Comité Monument Jordaan. Het werd 3 mei 1950 onthuld door de weduwe van verzetsstrijder Cornelis (Nelis) Marinus (1908-1944), in aanwezigheid van burgemeester Arnold d'Ailly.

De Noorderkerk aan de Noordermarkt in Amsterdam is gebouwd naar een ontwerp van Hendrick de Keyser (1565-1621). De kerk wordt gebruikt door de Noorderkerkgemeente van de Protestantse Kerk Amsterdam, onderdeel van de PKN.

Het Monument Jordaanoproer, ook wel Eenheid de sterkste keten, is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum. Het monument stamt uit 1987, is gemaakt door Sofie Hupkens en staat op de Noordermarkt; het plein behorende bij de Noorderkerk. Het voert terug op het Jordaanoproer dat op 4 juli 1934 begon, naar aanleiding van een verlaging van ongeveer 10 procent van de steunuitkeringen voor werklozen. Er vielen daarbij vijf doden en tientallen gewonden. Hupkens beeldde drie mensen af, die bijeengehouden worden door een brede band. Degene die vooraan in de strijd gaat is een vrouw. Hupkens gaf hiermee de belangrijke rol van de vrouwen weer in de opstand: de man op de barricaden, de vrouw in het huis om voedsel voor de strijders te maken.. Het beeld is van brons, dat gegoten, geschuurd en gezaagd is. De sokkel vermeldt: Eenheid de sterkste keten Jordaanoproer 1934 Het beeld werd 3 juni 1987 onthuld door een van de deelnemers aan het oproer en diens kleinkinderen. Het beeld werd geïnitieerd door het Komitee Herdenking Jordaanoproer 1934-1984. Het totale bedrag van 25.000 gulden werd bijeengebracht door de Beeldende Kunstenaars Regeling (BKR), gemeente Amsterdam en een onder de bevolking gehouden loterij. De winnaar van de loterij kreeg een replica van het beeld.

De Noordermarkt is een plein in de Jordaan in Amsterdam. Het ligt aan de Prinsengracht ter hoogte van de Westerstraat. De Lindenstraat, Boomstraat en Noorderkerkstraat komen uit op het plein. Op het plein staat de Noorderkerk.

Woutertje Pieterse en Femke is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum. Gemeente Amsterdam gaf de al op leeftijd zijnde beeldhouwer Frits Sieger de opdracht een beeld te maken dat terugvoerde op de roman Woutertje Pieterse van Eduard Douwes Dekker. Sieger liet zich inspireren door de omarming van Woutertje door Femke, dochter van een wasvrouw. Woutertje moest iets schrijven over het Oude Testament; dat lukte niet. Hij stond op een brug te huilen, toen Femke hem kwam troosten. Het beeld werd op 13 november 1971 door wethouder Han Lammers onthuld in het bijzijn van de kunstenaar, die het beeldje nog frequent bezocht. Sieger had het boek in zijn jeugd gelezen, maar was de essentie vergeten en moest het herlezen om de nuance te krijgen. Sieger beeldde juist Woutertje Pieterse en Femke af; hij wilde geen tweede Het Lieverdje. Amsterdam kent in Amsterdam-West een Woutertje Pietersestraat.

Theo Thijssen is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum. Beeldhouwer Hans Bayens portretteerde de schoolmeester Theo Thijssen en zijn eeuwige leerling Kees de jongen. Theo zit daarbij nonchalant zittend op de lessenaar, de Kees ploeterend zittend achter de lessenaar. Het tafereel is uit brons gegoten en geplaatst op een granieten sokkel. In het graniet is de tekst uitgespaard:Theo Thijssen 1879-1943, schrijver en schoolmeester. Het beeld zou 70.000 gulden hebben gekost, opgebracht door particulieren, vakbondsleden (onder andere onderwijspersoneel) en politieke partijen. Er was een comité bestaande uit onder meer Geert van Oorschot (de uitgever), Remco Campert, Simon Carmiggelt, Rob Grootendorst en Gerben Hellinga. Ook was er een bijdrage van periodiek De Engelbewaarder. Bayens heeft het werk gesigneerd. Het beeld werd neergezet op een open ruimte van de Lindengracht (dan allang geen gracht meer) en de Brouwersgracht (nog altijd een gracht). Het beeld werd er op 16 juni 1979 onthuld door burgemeester Wim Polak ter gelegenheid van de 100ste geboortedag van de meester en schrijver. De onthulling werd aangegrepen om te protesteren tegen gemeentelijk dat wel landelijk onderwijsbeleid ("geen onderwijs de Pijp uit"). Tegelijkertijd werd De liefde van Kees de jongen uitgebracht met litho’s van Bayens. Een replica van het beeld kwam later terug als “bijlage” van de Theo Thijssenprijs. Of Bayens bij de onthulling aanwezig was is niet bekend, op de morgen van dezelfde dag werd zijn De man met de schuiftrompet naar C.C.S. Crone in Utrecht onthuld door Simon Carmiggelt. Het beeld op zich werd naamgever van Café Thijssen, dat in 1994 haar naam kreeg.

Daalder is een restaurant in Amsterdam van horecaondernemer Frans van Dam en chef-kok & mede-eigenaar Dennis Huwaë. Onder culinaire leiding van Huwaë ontving het restaurant op 29 maart 2021 een Michelinster.

De Prinsensluis (brug nr. 60) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum.

Het Zon's Hofje, ook wel Zonshofje, is een hofje aan de Amsterdamse Prinsengracht. Het hofje is rond 1765 gebouwd voor Doopsgezinde vrouwen van 50 jaar en ouder. In de loop van de 19e eeuw is het complex uitgebreid met twee panden aan de Prinsengracht. Deze panden tellen beide meerdere verdiepingen. Sinds 1967 zijn de vrouwelijke bewoners allemaal jongeren, de laatste bejaarde bewoonster is dat jaar verhuisd en het hofje kreeg de bestemming van studentenhuis. Op 1 september 1970 is het complex als rijksmonument ingeschreven in het monumentenregister.

De Westerstraat is een straat (de gedempte Anjeliersgracht), die de verbinding vormt tussen de Noordermarkt en de Marnixstraat in de Amsterdamse wijk de Jordaan. In de Westerstraat vindt men, naast woonhuizen en een gevarieerd winkelaanbod, restaurants, cafés en terrassen. De Anjeliersstraat loopt evenwijdig aan de Westerstraat (de voormalige Anjeliersgracht). De Eerste en Tweede Anjeliersdwarsstraat zijn zijstraten. Op maandagmorgen wordt in de Westerstraat de Lapjesmarkt of Westerstraat-markt gehouden, niet te verwarren met het plein Westermarkt, waar geen markt wordt gehouden.

Brug 134 was een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug overspande de Lindengracht en lag in de zuidelijke kade van de Brouwersgracht. Balthasar Florisz. van Berckenrode tekende daar in zijn stadsplattegrond van 1625 een brug in (Brouwers Graft en Linde Graft). Het was een van de vijf bruggen over de Lindengracht. Die vijf bruggen lagen: brug 134; zuidelijke kade Brouwersgracht een brug tussen Eerste Goudsbloemdwarsstraat en Noorderkerkstraat een brug tussen Tweede Goudsbloemdwarsstraat en Eerste Lindendwarsstraat een brug tussen Derde Goudsbloemdwarsstraat en Tweede Lindendwarsstraat (nabij Karthuizers begraafplaats] een brug in de oostelijke kade van de Lijnbaansgracht. De brug werd rond 1760 net als twee andere bruggen over de Brouwersgracht vervangen. Op foto’s van het einde 19e eeuw is er alleen maar één doorvaart te zien. In 1895 werd de Lindengracht gedempt en verdwenen de vijf bruggen over de Lindengracht uit het straatbeeld.

De Lekkeresluis (brug 59) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug is gelegen in de zuidelijke kade van de Brouwersgracht en overspant de Prinsengracht. De brug ligt op de plek waar de Prinsengracht uitmondt in die Brouwersgracht, aan de overkant van de Brouwersgracht gaat zij nog verder onder de naam Korte Prinsengracht. De plek geeft een uitzicht op de Westertoren. In 1995 is de brug uitgeroepen tot gemeentelijk monument. Er ligt hier al eeuwen een brug. Op de kaart uit 1649 van Joan Blaeu is de brug al terug te vinden. De huidige brug stamt uit 1754, links en rechts van de middelste doorvaart van de drie zijn aan de noordkant van de brug twee stenen met “Anno” en “1754”. Het nummer van de brug is aan diezelfde kant in de bovenste steen van het middengewelf uitgehakt. Ook aan die kant is een trapje te vinden naar het wateroppervlak. Hoewel de brug gedurende de eeuwen heen zware lasten moest tillen werd in 1946 nog geconstateerd dat ze er goed bijlag. Alhoewel de gemeente probeerde de auto’s uit de binnenstad te verdrijven, werd het verkeer zwaarder en zwaarder. In 1976 werd daarom de brug versterkt met gewapend beton en in 1991 moest de brug opnieuw verstevigd worden. De brug is omsloten door gemeentelijke (de Papiermolensluis) en rijksmonumenten (huizen). De naam zou verwijzen naar bakkers/baksters die op de brug hun etenswaren aanprezen. Een andere minder gangbare bijnaam is Papeneilandbrug, naar het plaatselijk café Prinsengracht 2.