Het Twiske (recreatiegebied)

IVV is een Nederlandse amateurvoetbalclub uit Landsmeer, opgericht in 1920. Het eerste elftal speelt in de Tweede klasse zondag (seizoen 2020/21). De club speelt op Sportpark De Breek in Landsmeer.

Den Ilp is een lintdorp in de gemeente Landsmeer in de provincie Noord-Holland. Het aantal inwoners bedraagt 870 (2023). De bebouwing van Den Ilp loopt aan de zuidkant over in het dorp Landsmeer en aan de noordkant in Purmerland. Aan de westkant van Den Ilp ligt het natuur- en recreatiegebied Het Twiske met het meer de Stootersplas; Het Twiske omvat ook een groot deel van de gemeente Oostzaan. Aan de oostkant van het dorp ligt het natuurgebied Ilperveld. Het dorp werd sinds de jaren zestig landelijk bekend door de excentrieke schilder Anton Heyboer en trekt sinds de eerste jaren van de 21e eeuw ook aandacht door de uitbundige versieringen met lichtslangen in de kersttijd. Den Ilp kent een modern fanfareorkest, De Eendracht.

Nederlands Hervormde Kerk is een kerk gelegen aan de Kerkstraat in het Zuid-Hollandse Hoogmade. De rechthoekige zaalkerk werd gebouwd van 1729 tot 1730. De kerk heeft boven de westgevel een houten klokkentorentje. De ingang wordt gevormd door een natuurstenen poortje met het jaartal 1729 en het wapen van den toenmalige ambachtsheer Cornelis Sprongh. De kerk is eigendom van de Stichting van Cornelis Sprongh uit Leiden en wordt onderhouden door de kerkelijke gemeente.

De Deyselhof was een restaurant in Landsmeer, Nederland. Het had één Michelinster in de jaren 1974 en 1975. Het restaurant brandde af in de nacht van 2 op 3 augustus 1976 en werd nimmer herbouwd. Eigenaar van De Deyselhof was John de Boer, die ook optrad als chef-kok in de eerste drie jaren van het bestaan. Later heeft hij een andere chef-kok aangesteld, die ultimo de ster verdiend heeft. Het restaurant was ten minste van 1971 tot 1975 lid van de Alliance Gastronomique Néerlandaise. Op de plaats van het vroegere restaurant is nu de straat Deijsselhof.

Ilperveld, Varkensland, Oostzanerveld & Twiske is een Natura 2000-gebied (nummer 92, landschapclassificatie Meren en moerassen) in de Nederlandse provincie Noord-Holland. De aanwijzing op 04 mei 2013 omvat een oppervlakte van 2584 ha verdeeld over de gemeenten Landsmeer, Oostzaan en Waterland, ten noorden van Amsterdam en ten oosten van Zaandam. Het betreft een groot uitgeveend veenweidegebied. Het Natura 2000-gebied bestaat uit (van west naar oost, zie ook het kaartje): het Oostzanerveld, Het Twiske (Oostzaan/Landsmeer) met de Stootersplas, het Ilperveld (Landsmeer), het Varkensland (Watergangse veld) (Waterland).

Brug 444 is een kunstwerk in Amsterdam-Noord. Het is een viaduct in de Cornelis Douwesweg die voert over een fietspad van de Meteorensingel. De Cornelis Douwesweg was in de late jaren zestig in Amsterdam-Noord de aan- en afvoerweg naar het circuit ten noorden van de Coentunnel. Die functie zou pas vervallen na de totstandkoming van de Ringweg Noord. Het viaduct is circa 24 meter breed, twee rijwegen met daartussen een berm. De onderdoorgang is twaalf meter breed verdeeld tussen voetpaden in beide richtingen en een fietspad. De ontwerper van het viaduct is niet bekend. Rijkswaterstaat heeft het merendeel van de kunstwerken in de Rijksweg 10 ontworpen en laten aanleggen en dat is waarschijnlijk ook met dit viaduct het geval, maar het zou ook de Dienst der Publieke Werken van Amsterdam geweest kunnen zijn. Ze heeft de standaardkleuren van Amsterdamse bruggen uit die tijd, wit en blauw.

Vliegveld Buiksloot was een vliegveld ten noorden van Amsterdam, gelegen in de Noorder IJpolder. Het vliegveld droeg de naam van de iets oostelijker gelegen polder Buiksloot. Het is in de meidagen van 1940 intensief gebruikt door Nederlandse jachtvliegtuigen.

Brug 1720 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Noord. De voet- en fietsbrug kan niet los gezien worden van de steeds uitdijende stad Amsterdam. Tot in de jaren zestig van de 20e eeuw lag hier agrarisch gebied. Met de komst van de woonwijk Banne Noord in de jaren zeventig kwam daaraan een eind. De IJdoornlaan werd doorgetrokken tot aan de Banne Buikslootlaan waarna de Nieuwe Gouw en landbouw/veeteeltgebied de stad ophield. In de jaren tachtig begonnen de werkzaamheden voor een aansluiting tussen die IJdoornlaan en de flink noordelijker gelegen Ringweg-Noord die om genoemde wijk heen moest. In korte tijd werd het gebied daaromheen heringericht rondom het aldaar al liggende "Sportpark Kadoelen". Om die terreinen bereikbaar te maken, was er behalve de hoofdroute via brug 1726 een aantal nevenverbindingen nodig voor plaatselijk voet- en fietsverkeer. Er kwamen rond 1991 langs genoemde wijk een aantal houten bruggetjes tussen de wijken Banne Buiksloot en Kadoelen. Het leek er op dat er één stuk vergeten was. Het Vikingpad, gelegen op de scheidslijn van genoemde wijken, kreeg naar het noorden toe een open eind. Het voet- en fietspad liep eigenlijk dood op de Rijksweg 10. Daar kwam pas in 2010 verandering in, toen brug 1720 werd neergelegd. Zoals vaker werd er daarbij gekozen voor een brug van staal en hout rustend op twee houten brugpijlers en jukken. De brug land op de straat Achtersteven.

Tabula rasa, in de volksmond Gebroken tafel, is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Noord. Kunstenaar Hans Mantje ontwierp een beeld in de vorm van een gebroken tafel voor het Buikslotermeerplein, alwaar het vanaf 1982 voor het Stadsdeelkantoor Amsterdam-Noord kwam te staan. Volgens Buitenkunst Amsterdam is het opgebouwd uit een skelet van beton met daarop het gebroken tafelblad in cortenstaal. De titel verwijst naar het begrip tabula rasa met "onbeschreven blad opnieuw beginnen". De kunstenaar verwoordde het als volgt: "beschouwen en relativeren". Het beeld werd later verplaatst toen het stadsdeelkantoor werd afgebroken voor een parkeergarage (2007); er werd naar een nieuwe plek gezocht. Dat werd gevonden in dat deel van de Klaprozenweg, dat ter plekke de grens vormt tussen een tot woonwijk her te ontwikkelen geïndustrialiseerde gebied en Tuindorp Oostzaan. Sindsdien staat het in een grasveld op de hoek van de Stenendokweg; ingang tot het tuindorp. De melding van Buitenkunst Amsterdam dat het tafelblad van cortenstaal is, staat tegenover de maatregelen die Amsterdam in 2023 moest nemen. Cortenstaal roest niet (of zou niet roesten). Toch werd doorroesten geconstateerd; het staal brokkelde af en er kwamen hekken rondom het kunstwerk. Even later werden de tafelbladdelen geheel verwijderd in afwachting van de beslissing of het beeld in een andere vorm verder kan of dat de kunstenaar een nieuwe toepassing vindt.

Windgolf is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Noord, Terrasdorp. Irene Vonck (geboren 1952) is voornamelijk bekend als keramiste, opgeleid door Jan van der Vaart, maar werd daarna beïnvloed door de West Coast Ceramics in Californië. Het Stedelijk Museum Amsterdam heeft een elftal werken van haar in hun bezit. Windgolf (1991) werd daarbij uiting van het bewerken van grillige materialen zoals in dit geval klei en brons. Het beeld is een weergave van de werkzaamheden rondom scheepsbouw, die hier tot in de jaren tachtig plaatsvonden, waarna een woonwijk werd volgebouwd. Het oogt als een massief donker stuk brons, dat langzaam door wind en erosie uit elkaar is gereten Het beeld is gemaakt in een door de kunstenares handgemaakte mal van klei.

The Curve is een kantoorgebouw in de Noord-Hollandse stad Amsterdam, in het stadsdeel Amsterdam-Noord. Het gebouw wijkt af van alle andere gebouwen in de omgeving, deze was voorheen bepalend door de gebouwen van de Nederlandsche Dok en Scheepsbouw Maatschappij. Nadat die firma de terreinen had verlaten was het gebied onderhevig aan verloedering, maar aan het eind van de jaren negentig kwam sanering en herontwikkeling op gang. Deze ontwikkeling duurde tot minstens het eerste kwart van de 21e eeuw. In het kader van de stedelijk vernieuwing ontwikkelden ontwerper Ed Veenendaal en architect OeverZaaijer dit zeer opvallende gebouw. Daar waar de omgeving vanuit de geschiedenis vooral rechthoekige gebouwen bestaand uit baksteen en beton kent, lijkt dit gebouw aan de buitenkant slechts uit glas te bestaan. Rondom een betonnen kern werd een gebouw opgetrokken dat van boven naar beneden uitdijt en de vorm heeft van een ellips. De betonnen tussenvloeren worden daarbij gebruikt als bevestigingsplaats van de ovaalvormige roeden die de glasplaten op hun plek houden. Door de gekozen vorm van het gebouw zijn de ruiten alle van verschillende vorm. Om zowel temperatuur- als geluidsisolatie te verkrijgen is drielaags glas toegepast. De ontwerpers haalden hun inspiratie uit de maritieme schoorstenen van schepen. Het gebouw heeft zes verdiepingen verdeeld over 26 meter hoogte, een vloeroppervlak van 5000 m² en de plattegrond meet 54 bij 26 meter.

Brug 1723 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Noord. De vaste brug ligt in de Scheepsbouwweg en voert over de afwateringstocht van het buurtje Hoge Land, onderdeel van Terrasdorp. De brug dateert uit omstreeks 1989 toen hier een industrieterreintje, leeggekomen door vertrokken scheepsbouw, ten zuiden van de Werktuigweg werd omgevormd tot woonwijk. Straatnamen in de buurt werden dan ook gerelateerd aan die scheepsbouw. De brug is grotendeels van (gewapend) beton met vermoedelijk een betonnen paalfundering. Leuningen zijn uitgevoerd in lichtblauw geschilderd metaal en witte balusters. De brug hangt laag boven het water en de afwateringstocht is ondiep zodat scheepvaart anders dan met kano niet mogelijk is. Bijzonder aan de brug is dat zij aan de leuningen twee plaquettes heeft hangen. De ene vermeld Bernard, de Volharding (Scheepswerf De Volharding), Kromhout (Kromhout), Oranjewerf; de andere kant ADM (Amsterdamsche Droogdok Maatschappij), Verschure & Co (Verschure & Co.’s Scheepswerf en Machinefabriek), NDSM (Nederlandsche Dok en Scheepsbouw Maatschappij) en De Vries Lentsch (Amsterdamsche Scheepswerf G. de Vries-Lentsch). Aan de noordzijde sluit een lange keermuur aan op het landhoofd van de brug. Deze keermuur is voorzien van leuningen in het patroon van de brugleuningen. Tussen die leuningen zijn silhouetafbeeldingen gemaakt van beroepen werkzaam in de scheepsbouw, zoals de "klinker", die op een constructiewerkplaats met klinknagels metalen delen aan elkaar bevestigt. Kunstenaar en architect van de brug zijn vooralsnog onbekend.