Sophie-Charlotte-Platz (metrostation)

Charlottenburg is een stadsdeel in het Berlijnse district (Bezirk) Charlottenburg-Wilmersdorf (Duitsland). Het huidige stadsdeel is ontstaan in 2004 door de deling van het grondgebied van het voormalige district Charlottenburg. Tot 1920 was Charlottenburg een zelfstandige en welvarende stad ten westen van het oude Berlijn. Bij de annexatie in 1920 door Groot-Berlijn werd het zelfstandige district Charlottenburg gevormd, dat tijdens de gemeentelijke reorganisatie in 2001 met het toenmalige district Wilmersdorf fuseerde. In 2004 volgde een nieuwe indeling van het fusiedistrict, waardoor het gebied van het voormalige district Charlottenburg in de huidige stadsdelen Westend, Charlottenburg-Nord en Charlottenburg werd opgedeeld. Charlottenburg vierde in 2005 zijn 300-jarig bestaan.

Witzleben is een buurt in het Berlijnse stadsdeel Charlottenburg (district Charlottenburg-Wilmersdorf). Het gebied omvat de Lietzensee en wordt begrensd door de Kaiserdamm in het noorden, de Windscheid- of Suarezstraße in het oosten, de Stadtbahn in het zuiden en de Ringbahn in het westen. In de Kiez wonen ongeveer 14.000 inwoners. Rond 1820 verwierf de Pruisische staats- en oorlogsminister generaal Job von Witzleben het gebied rond de Lietzensee. Hij liet aan de westzijde van het meer een park met landhuis optrekken. Sinds 1840 is "Park Witzleben" de officiële naam. Na de dood van Witzleben, veranderde het park verschillende malen van eigenaar. In 1899 begon de ontsluiting van Witzleben. Het Terrain-Gesellschaft Park Witzleben verwierf het park en liet de Kantstraße verlengen. Deze ontsluiting, de Neue Kantstraße, liep over een opgeworpen dam midden in de Lietzensee. Hierdoor kreeg het meer de vorm van een gebogen acht. In de periode vóór de Eerste Wereldoorlog kwamen er vooral betere huurwoningen en verder bedrijfsgebouwen.

Het museum Sammlung Scharf-Gerstenberg in Berlin-Charlottenburg toont vanaf juli 2008 in Stülerbau-Ost (het voormalige Ägyptisches Museum Berlin) kunst van de Franse romantiek tot het surrealisme. De collectie omvat schilderijen, grafiek en beeldhouwwerk uit het bezit van de Stiftung Sammlung Dieter Scharf zur Erinnerung an Otto Gerstenberg. Het is vooralsnog een bruikleen van de surrealisme-collectie voor 10 jaar aan de Nationalgalerie.

Het Museum Berggruen is een museum waar de collectie Berggruen wordt getoond als deel van de Nationalgalerie in de westelijke Stülerbau tegenover Slot Charlottenburg in Berlijn.

Bismarckstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de kruising van de Bismarckstraße en de Wilmersdorfer Straße in het Berlijnse stadsdeel Charlottenburg. Het metrostation werd op 28 april 1978 geopend als overstapstation voor de reeds bestaande U2 en de tegelijkertijd naar het noordwesten verlengde U7. Op de U2 bestond van 1906 tot 1929 ook al een station met de naam Bismarckstraße, dit station heet tegenwoordig Deutsche Oper.

Berlin-Charlottenburg is een spoorweg- en S-Bahnstation in het Berlijnse stadsdeel Charlottenburg. Het aan de Stadtbahn gelegen station wordt bediend door regionale treinen (RegionalBahn en RegionalExpress) van de Deutsche Bahn en de S-Bahn. Aansluiting op de metro (lijn U7) bestaat via het nabijgelegen station Wilmersdorfer Straße. Station Charlottenburg heeft vier perrons.

Slot Charlottenburg (Duits: Schloss Charlottenburg) is het grootste paleis in Berlijn en gelegen in het gelijknamige stadsdeel. Het stamt uit de tijd van de Pruisische vorsten en werd gebouwd tussen 1695 en 1699 door Johann Arnold Nering in opdracht van Sophie Charlotte (dochter van Ernst August van Brunswijk-Lüneburg), en de echtgenote van keurvorst Frederik III, die zich later liet kronen tot koning Frederik I in Pruisen. Al in 1701 werd het slot, dat eigenlijk bestemd was als zomerhuis voor Sophie Charlotte, uitgebreid door Eosander von Göthe. Het slot, dat eerst Lietzenburg heette, werd na de dood van Sophie Charlotte (1705) te harer ere omgedoopt tot Charlottenburg. Van 1707 tot 1712 werd het verder uitgebouwd met de Oranjerie en de kenmerkende koepel. Tussen 1740 en 1747, toen Frederik de Grote er woonde, werd de nieuwe oostelijke vleugel gebouwd door Georg Wenzeslaus von Knobelsdorff. Echter in 1747 verhuisde Frederik naar het slot Sanssouci in Potsdam. In de Tweede Wereldoorlog werd het slot vrijwel geheel vernietigd, waardoor er maar weinig originele meubels in het slot over zijn. Ook het porselein en het Delfts blauw in de porseleinkamer moest grotendeels worden vervangen. Het grote park, dat tot het slot behoort, is opgebouwd aan de hand van de tekeningen uit de begintijd van het slot naar het voorbeeld van Versailles. De tuin is naar de mode van die tijd ook eens een Engelse tuin geweest. Van 2004 tot 2006 (gedurende de verbouwing van Slot Bellevue) werd het slot door de Bondspresident van Duitsland voor representatieve doeleinden gebruikt. Er was een werkkamer voor de Bondspresident en er werden ontvangsten gehouden. In 2004 werd de Britse koningin in dit slot ontvangen.

Wilmersdorfer Straße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de kruising van de Kantstraße en de Wilmersdorfer Straße in het Berlijnse stadsdeel Charlottenburg. Het werd op 28 april 1978 geopend aan het eerste deel van de noordwestelijke verlenging van de U7. Tegelijkertijd met de bouw van het station werd in de Wilmersdorfer Straße de eerste voetgangerszone van Berlijn aangelegd. Iets ten westen van het metrostation ligt station Berlin-Charlottenburg, waar op de S-Bahn en de regionale spoorwegen overgestapt kan worden. Station Wilmersdorfer Straße heeft een eilandperron met uitgangen in het midden en aan het zuidelijke uiteinde. Beide uitgangen leiden naar een tussenverdieping, de zuidelijke stationshal ligt op minder dan 100 meter van een ingang van het S-Bahnstation Charlottenburg. Het metrostation werd ontworpen door Rainer Rümmler en is zoals vele stations op dit deel van de U7 gedecoreerd met mozaïeken. Het geel-rood-grijze motief op de wanden langs de sporen is gebaseerd op de Franse lelies in het wapen van Wilmersdorf. Het dak van de perronhal is geel. In 2006 onderging het metrostation een renovatie, waarbij men vloeren en perronmeubilair vernieuwde en er een lift werd ingebouwd. De donkere aluminium wandbekleding werd vervangen door tegelvormige metalen elementen in de kleuren beige en geel. Het S-Bahnstation Charlottenburg bevond zich oorspronkelijk ten westen van de Lewishamstraße, zo'n 350 meter van het metrostation. Tussen 2003 en 2006 werd het station naar het oosten verplaatst om een betere overstap op de metro te realiseren. Het regionale spoorwegstation werd niet verplaatst.

Richard-Wagner-Platz is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder het gelijknamige plein (voorheen Wilhelmplatz) nabij het raadhuis van Charlottenburg. Het metrostation werd op 14 mei 1906 geopend onder de naam Wilhelmplatz. Aanvankelijk was Wilhemplatz het westelijke eindpunt van het stamtracé, de eerste lijn van de Berlijnse metro (nu U2). Later kwam het station aan een korte pendellijn naar Deutsche Oper te liggen en sinds 1978 is het onderdeel van lijn U7.

De Deutsche Oper Berlin is een gerenommeerd operahuis in de Duitse hoofdstad Berlijn, gevestigd in Charlottenburg in het westen van de stad. Samen met de oudere Staatsoper Unter den Linden, de Komische Oper Berlin en het Staatsballett Berlin vormt het de Berliner Opernstiftung. Het gezelschap van de Deutsche Oper, bestaande uit enkele honderden musici, zangers en acteurs, vierde in 2012 zijn honderdjarig jubileum.

De Gipsformerei is een instelling die van gips kopieën van beelden maakt voor de Staatliche Museen zu Berlin in Berlijn. Bijvoorbeeld voor het het Pergamonmuseum en het Altes Museum De Gipsformerei begon rond 1820 als 'Köninglich Preußische Gipsabgußanstalt' en is sindsdien niet meer gestopt met het produceren van mallen en kopieën van bekende en/of belangrijke beelden. Bijvoorbeeld de buste van Nefertiti, de Apollo van Belvedère, maar ook beelden in het buitenland die snel beschadigd raken, of die gevoelig zijn voor vandalisme. Andere stukken zijn nagemaakt omdat zij van onschatbare waarde zijn voor de wetenschap, zoals de steen van Rosetta. Het oudste stuk dat anno 2008 is nagemaakt, is de Venus van Willendorf; het origineel is 25.000 jaar oud. Het grootste stuk is de 42 meter hoge afdruk van de Marcus-Aureliuszuil welke in Rome staat. Het kleinste stuk is een afdruk van een Egyptische Scarabee, ter grootte van een vingernagel. De Gipsformerei is de oudste staatsinstelling van Duitsland. Ze werd opgericht door de Pruisische koning Frederik Willem III in 1819, maar pas een jaar later kon het beginnen met werken. De eerste directeur was Christian Daniel Rauch. Het doel van de instelling is het bewaren van belangrijke stukken voor de musea en het verschaffen van studiemateriaal voor universiteiten en kunstacademies. Maar tegenwoordig zijn ook de kunst minnende burgers een doel op zich. Anno 2008 is de Gipsformerei met ruim 7000 modellen de grootste instelling in zijn soort.

Messe Nord/ICC is een station van de S-Bahn van Berlijn, gelegen in de middenberm van stadssnelweg BAB 100, die de grens vormt tussen de Berlijnse stadsdelen Westend en Charlottenburg. Het station ligt aan de Ringbahn en werd op 1 april 1916 geopend onder de naam Witzleben. In de directe omgeving van het station bevinden zich het Berlijnse beursterrein (Messe Berlin), het Zentraler Omnibusbahnhof en de Funkturm. Het 200 meter ten noordwesten van station Messe Nord/ICC gelegen metrostation Kaiserdamm geldt als officiële overstapmogelijkheid, die ook op kaarten wordt weergegeven. Beide stations zijn evenwel niet fysiek met elkaar verbonden. De Ringbahn, een ringspoorlijn om het Berlijnse stadscentrum die een aantal reeds bestaande kopstations met elkaar moest verbinden, werd in twee etappes in gebruik genomen in 1871 en 1877. In 1916 werd tussen de Neue Kantstraße en de Kaiserdamm een nieuw station aan deze lijn geopend, dat men naar de ten oosten ervan gelegen wijk Witzleben noemde. Deze wijk, behorend tot Charlottenburg, dankt zijn naam op zijn beurt aan de Pruisische militair en politicus Job von Witzleben, die er in de 19e eeuw een landgoed liet aanleggen. Station Witzleben kreeg twee perrons, een voor de treinen van de Ringbahn en een voor treinen komend van de Stadtbahn, waarmee de ringlijn door middel van een boog (Nordringkurve) nabij het huidige station Westkreuz verbonden was. Aan zowel het noordelijke als het zuidelijke uiteinde van het station verrees een toegangsgebouw van de hand van August Bredtschneider.Aanvankelijk vond al het vervoer op de Ringbahn plaats met stoomtractie, maar in de jaren 1920 begon men de voorstadslijnen in en om Berlijn te elektrificeren. In februari 1929 waren de sporen van het Stadtbahnperron van station Witzleben geëlektrificeerd, de ringsporen volgden in april van hetzelfde jaar. Een jaar later gingen Ringbahn, Stadtbahn en een aantal andere lijnen het nieuwe S-Bahnnet vormen. In 1944 werd de Nordringkurve tijdens een bombardement verwoest. Na de Tweede Wereldoorlog achtte men herbouw van de verbinding tussen Stadt- en Ringbahn niet nodig, omdat het reizigersaantal er na de opening van station Westkreuz in 1928 sterk was teruggelopen. In station Witzleben bleef na de oorlog dus slechts één perron in gebruik. In de zestiger jaren van de twintigste eeuw ontstond stadsringweg 100, die grotendeels parallel aan de S-Bahnring werd aangelegd. Het S-Bahntracé Westend - Westkreuz, inclusief station Witzleben, kwam in 1963 in de middenberm van de snelweg te liggen. Het aantal reizigers was ondertussen sterk gedaald, aangezien de door de Oost-Duitse spoorwegen (Deutsche Reichsbahn) bedreven S-Bahn na de bouw van de Berlijnse Muur in 1961 massaal geboycot werd in West-Berlijn. Ook onder het West-Berlijnse personeel van de S-Bahn groeide de ontevredenheid, die een hoogtepunt bereikte met een staking in september 1980. Als gevolg van de staking sneed de DR fors in de toch al magere dienstregeling in het westen van de stad. Een aantal trajecten, waaronder de al jaren verwaarloosde Ringbahn, zou helemaal niet meer bediend worden. Station Witzleben sloot zijn deuren. Ook nadat het West-Berlijnse stadsvervoerbedrijf BVG de exploitatie van het westelijke S-Bahnnet in 1984 van de DR had overgenomen, bleef de Ringbahn buiten gebruik. Pas vier jaar na de val van de Muur, op 17 december 1993, reden de eerste treinen weer over het zuidelijke en westelijke deel van de S-Bahnring en werd station Witzleben heropend. Het westelijke perron was heraangelegd en verbreed. Het Stadtbahnperron, dat al sinds de oorlog buiten gebruik was, had men door middel van een hek van het oostelijke spoor afgeschermd. In 2002 werden de laatste ontbrekende delen van de noordelijke ring heropend. In datzelfde jaar kreeg station Messe Nord/ICC zijn huidige naam, die een verwijzing is naar het nabijgelegen beursterrein en congrescentrum ICC; tegelijkertijd werd station Eichkamp hernoemd tot Messe Süd. Het eilandperron van het verdiept gelegen station Messe Nord/ICC is te bereiken via toegangen aan beide uiteinden, aan de Dresselsteg in het noorden en aan de Neue Kantstraße in het zuiden. De noordelijke stationshal bevindt zich niet ver van metrostation Kaiserdamm. Station Messe Nord/ICC geniet de monumentenstatus en wordt bediend door de lijnen S41 (ring met de klok mee), S42 (tegen de klok in) en S46 (Königs Wusterhausen - Westend).