Hackesche Höfe

De Hackescher Markt is een plein in het Berlijnse stadsdeel Mitte, in het oostelijk deel van de stad. Het plein staat bekend om het uitgaansleven. Samen met de Oranienburger Straße vormt het een grote concentratie van cafés, restaurants, etc. Vlakbij vindt men de Hackesche Höfe, een gerestaureerd complex waarin allerlei horeca, winkels, ateliers, appartementen, etc. gevestigd zijn. Het plein is tevens een belangrijk knooppunt voor het openbaar vervoer. Bij het station Hackescher Markt van de Berlijnse S-Bahn, stoppen diverse tramlijnen.

Hackescher Markt is een S-Bahnstation in Berlijn, gelegen aan de Stadtbahn. Het station dankt zijn naam aan de nabijgelegen Hackescher Markt. Dit plein is al sinds de 19e eeuw een belangrijk verkeersknooppunt.

De Sophiekerk (Duits: Sophienkirche) is een barokke kerk in het stadsdeel Mitte in het centrum van Berlijn, net ten noorden van Hackesche Höfe. Aangrenzend aan de kerk is een begraafplaats die niet meer wordt gebruikt.

De Heilige Geestkapel (Duits: Heilig-Geist-Kapelle) is een van de oudste gebouwen van Berlijn en werd gebouwd als kapel van een niet meer bestaand middeleeuws spitaal. De kapel bevindt zich aan de Spandauer Straße in het centrum van Berlijn.

Weinmeisterstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de gelijknamige straat in het Berlijnse stadsdeel Mitte, niet ver van de Alexanderplatz en de Hackescher Markt. Het metrostation opende op 18 april 1930 en ligt aan lijn U8. Tussen 1961 en 1990 passeerden de treinen van deze West-Berlijnse lijn het station zonder te stoppen. Net als alle andere in Oost-Berlijn gelegen stations op het transittraject werd Weinmeisterstraße een spookstation. Station Weinmeisterstraße werd ontworpen door Alfred Grenander in de stijl van de nieuwe zakelijkheid. De kenkleur van het metrostation is lila.

De Friedrichsbrücke is een voetgangersbrug over de Spree in Berlijn tussen de stadsdelen Alt-Berlin en Cölln. Sinds 1703 hebben er verscheidene bruggen op deze plaats gestaan.

Het DDR-museum in Berlijn werd op 15 juli 2006 geopend. Het museum geeft een beeld van het dagelijks leven in de Duitse Democratische Republiek en bevindt zich in de nabijheid van de Berliner Dom aan de oever van de Spree. Het DDR-museum is door de antropoloog Peter Kenzelman gestart. In het eerste jaar trok het museum 180.000 bezoekers. Het museum heeft 17 thema's: grens, Berlijn, verkeer, Stasi, inkoop, producten, bouwen, wonen, vrouw en familie, media, onderwijs, jeugd, werk, mode, cultuur, vrije tijd en vakantie. In tegenstelling tot veel andere musea kan men een groot deel van de collectie aanraken en gebruiken. Zo kan men in een Trabant gaan zitten, in de woonkamer plaatsnemen, kledingstukken uit de kast halen en aantrekken en in de schoolschriften in een boekentas bekijken. Slechts enkele voorwerpen zijn in vitrines opgesteld. Het museum ligt onder het Radisson Collection Hotel in Berlijn, waar de AquaDom, die in de lobby stond, op 16 december 2022 uiteenspatte. De watermassa, die tot verdieping -3 stroomde, richtte grote schade aan de technische installaties en een deel van de expositie van het DDR-museum aan. Hierdoor bleef het museum vierenhalve maand dicht.

De Berliner Dom is een evangelische kerk en een van de belangrijkste kerken in Berlijn. De Berliner Dom is gelegen op het Museumsinsel, aan de Karl-Liebknecht-Straße. De oorspronkelijke Dom, opgericht in de periode 1747-1750, bevatte de crypte van de Hohenzollern, een van de grootste familiegraven van Europa. Het huidige neobarokke gebouw van Julius Raschdorff werd tussen 1894 en 1905 gebouwd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de Berliner Dom zwaar beschadigd. De reconstructie begon in 1975 en in 1992 werd de nieuwe kerk geopend. Tijdens deze wederopbouw werd gekozen voor een simpelere opbouw en een lagere kerk. De Hohenzollernherdenkingskapel aan de noordzijde werd afgebroken. In de kerk zijn sarcofagen te zien van Pruisische koningen. Mozaïeken verfraaien het interieur. In de koepel is de bergrede van Christus met de 8 zaligsprekingen afgebeeld. Wereldberoemd is het Sauerorgel in de kerk, ook wel het hoofdorgel van de Berliner Dom. Dit zeer grote orgel heeft 4 klavieren en 113 registers, waaronder een drietal 32' pedaalregisters. De Berliner Dom is 117 bij 73 meter groot, en is een creatie van architect Julius Carl Raschdorff.

De Karl-Liebknecht-Straße is een van de bekendste en belangrijkste lanen in het Ortsteil Berlin-Mitte van de Duitse hoofdstad Berlijn. Deze laan was onderdeel van de praalweg van Pruisische koningen en Duitse keizers en de flaneerlaan van de bourgeoisie. Later is het de laan van de commerciële industriële revolutie en tevens de laan van het triomferende socialisme van de toenmalige DDR geworden. Tot 1947 werd de laan de Kaiser-Wilhelm-Straße genoemd. De Karl-Liebknecht-Straße is het oostelijk segment van de laan waarvan het westelijk segment Unter den Linden is, en die de Brandenburger Tor in het westen verbindt met de Alexanderplatz. De beide straten zijn op dit segment onderdeel van zowel de Bundesstraße B 2 als de B 5. Beide lanen zijn van mekaar gescheiden door de Schloßplatz op het Spreeinsel. De Schloßbrücke over het Spreekanaal is de oostelijke afsluiting van Unter den Linden. De Karl-Liebknecht-Straße loopt vanaf de Liebknechtbrücke (over de oostelijke rivierarm van de Spree) in noordoostelijke richting verder over de Alexanderplatz heen tot de locatie van de voormalige stadspoort Prenzlauer Tor op het kruispunt met de as van Torstraße en Mollstraße. Na dit kruispunt verandert de naam van de laan in de Prenzlauer Allee. Enkele bouwwerken aan de Karl-Liebknecht-Straße zijn: DDR Museum (op de site van het voormalige Palasthotel) Marienkirche Fernsehturm Bahnhof Berlin Alexanderplatz

De Alte Nationalgalerie is een museum voor kunst van de negentiende eeuw, gelegen op het Museumsinsel in Berlijn. Het gebouw van dit museum werd tussen 1866 en 1876 opgericht en is ontworpen door Friedrich August Stüler. Men wilde hier aanvankelijk de collectie moderne kunst onderbrengen die voorheen in de Akademie der Künste was te bezichtigen. Na de Tweede Wereldoorlog werd de collectie echter opgesplitst en deels tentoongesteld in de speciaal hiervoor gebouwde Neue Nationalgalerie in West-Berlijn. Het gebouw werd toen herdoopt in Alte Nationalgalerie. Na de Duitse hereniging werden de collecties weer samengevoegd.

Het Monbijoupark is een in Berlin-Mitte gelegen park van ongeveer 3 hectare. Het beschermde groengebied bevindt zich in een geliefde uitgaans- en flaneerwijk van het nieuwe centrum en wordt in het zuiden door de Spree en in het noorden door de Oranienburger Straße en de Monbijouplatz begrensd. Op de locatie van het park stond tot 1959 het Slot Monbijou. De na de Tweede Wereldoorlog overgebleven ruïne van het slot werd uit politieke overtuiging verwijderd, in plaats van te kiezen voor renovatie. Het terrein werd daarna als park ingericht. Dit duurde tot 1962. Daarbij hoorde de bouw van een kinderzwembad naar plannen van Heinz Graffunder en Walter Hinkefuß uit 1960. In 1974 werd het park opnieuw ingericht. De restaurantpaviljoens ontwierp Peter Hartlich. In 2001 werden de restaurants en het bad grondig gerenoveerd. In het park bevindt zich aan de oever tegenover het Museumsinsel de geliefde "Strandbar Mitte". Het standbeeld voor Adelbert von Chamisso is van de hand van Julius Moser (1888). In 2006 en 2007 werd het park naar plannen van tuin- en landschapsarchitectenbureau Lützow 7 uit Berlijn opnieuw ingericht en er is onder andere een maximaal 9 meter brede oeverpromenade aangelegd. De in de Tweede Wereldoorlog verwoeste en in 2006 nieuw opgebouwde Monbijoubrug verbindt het park met het Bode-Museum en het Museumsinsel.

De Liebknechtbrücke (vaak ook Karl-Liebknecht-Brücke) is een brug over de Spree in de Duitse hoofdstad Berlijn. De brug verbindt het deel van de Karl-Liebknecht-Straße dat langs de Lustgarten loopt met de rest van de straat in de richting van de Alexanderplatz. Sinds de 17e eeuw bevindt er zich op deze plaats een brug. De huidige brug is in 1949/50 gebouwd op de resten van de vorige.