Rathaus Reinickendorf (metrostation)

Metrostation Karl-Bonhoeffer-Nervenklinik bevindt zich onder de Oranienburger Straße, nabij de ingang tot het psychiatrisch ziekenhuis, en werd gebouwd in het kader van de verlenging van de U8 richting het Märkisches Viertel. Het ligt op korte loopafstand van het gelijknamige S-Bahnstation. De stations op het noordelijke deel van de U8, alle van de hand van architect Rainer Rümmler, onderscheiden zich door een monumentaal ontwerp met verwijzingen naar de omgeving. Station Karl-Bonhoeffer-Nervenklinik ontleent zijn kleurstelling aan het gelijknamige ziekenhuis: rode en beige bakstenen sieren hier de wanden en zuilen. In een motief geplaveide vloeren, art-decolampen, natuurstenen afwerking van de dubbele zuilenrij en een gedetailleerde dakconstructie maken het ontwerp af. De uitgangen bevinden zich in het midden van het eilandperron en leiden via een tussenverdieping naar beide zijden van de Oranienburger Straße. Zoals alle nieuwere Berlijnse metrostations is station Karl-Bonhoeffer-Nervenklinik uitgerust met een lift. De aansluitende tunnel ten noorden van het station kruist het terrein van de Karl-Bonhoeffer-Nervenklinik en werd, om verstoring te vermijden, aangelegd met de boorschildtechniek.

Karl-Bonhoeffer-Nervenklinik is een station van de S-Bahn van Berlijn, gelegen op de grens van de Berlijnse stadsdelen Wittenau en Reinickendorf, nabij het gelijknamige ziekenhuis. Het huidige S-Bahnstation opende op 1 oktober 1893 aan de Kremmener Bahn. Het gelijknamige metrostation kwam in gebruik op 24 september 1994 en is onderdeel van lijn U8. Beide stations liggen ongeveer 250 meter uit elkaar en zijn niet fysiek met elkaar verbonden; overstappende reizigers moeten een stuk over de openbare weg lopen.

Wittenau is een station van de S-Bahn van Berlijn, gelegen aan de Wilhelmsruher Damm in het gelijknamige stadsdeel Wittenau, op de grens met het Märkisches Viertel. Het huidige S-Bahnstation opende op 10 juli 1877 aan de Preußische Nordbahn. Op 24 september 1994 opende het gelijknamig metrostation, dat het noordelijke eindpunt van lijn U8 vormt. De volledige naam van het station luidt Wittenau (Wilhelmsruher Damm), voorheen Wittenau (Nordbahn). Deze toevoegingen dienden ter onderscheiding van het station Wittenau (Kremmener Bahn), dat sinds 1995 echter Karl-Bonhoeffer-Nervenklinik heet. Desondanks werd de toevoeging aan de naam gehandhaafd.

Wittenau is een station van de metro van Berlijn dat in 1994 werd geopend. Het biedt een overstapmogelijkheid op de S-Bahn in het gelijknamige station. Al sinds de bouw het Märkisches Viertel in de jaren 1960 wilde men deze grootschalige nieuwbouwwijk aansluiten op het metronet. In de tachtiger jaren besloot men hiertoe de U8 te verlengen naar het noorden. In 1987 bereikte de lijn Paracelsus-Bad, zeven jaar later volgde de verlenging naar station Wittenau, eigenlijk nog net buiten het Märkisches Viertel gelegen. De stations op het noordelijke deel van de U8, alle van de hand van architect Rainer Rümmler, onderscheiden zich door een monumentaal ontwerp, dat teruggrijpt op eerdere stijlperiodes. Zowel de wanden als de brede vierkante zuilen van station Wittenau werden bekleed met groene en gele tegels die een boommotief vormen. Op de kapitelen van de zuilen rust een goudkleurige draagbalk over de gehele lengte van het eilandperron. Aan de eveneens goudkleurige zijbalken zijn lampen opgehangen. De vloeren zijn in een motief geplaveid met witte, rode en blauwe tegels. Het station beschikt aan beide uiteinden over een uitgang die via een tussenverdieping naar de straat leidt. Via de oostelijke tussenverdieping bestaat er bovendien een rechtstreekse verbinding met het S-Bahnstation. Zoals alle in de jaren 1990 gebouwde Berlijnse metrostations is station Wittenau uitgerust met een lift.

Lindauer Allee is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de gelijknamige straat in het Berlijnse stadsdeel Reinickendorf. Het metrostation werd geopend op 24 september 1994 en is onderdeel van lijn U8. Al sinds de bouw het Märkisches Viertel in de jaren 1960 wilde men deze grootschalige nieuwbouwwijk aansluiten op het metronet. In de tachtiger jaren besloot men hiertoe de U8 te verlengen naar het noorden. In 1987 bereikte de lijn Parcacelsus-Bad, zeven jaar later volgde de verlenging naar het huidige eindpunt Wittenau, via de stations Lindauer Allee, Karl-Bonhoeffer-Nervenklinik en Rathaus Reinickendorf. De stations op het noordelijke deel van de U8, alle van de hand van architect Rainer Rümmler, onderscheiden zich door een monumentaal en kleurrijk ontwerp, waarin verwijzingen naar de naam of omgeving van het station een belangrijke rol spelen. In het door groene tinten gedomineerde station Lindauer Allee is de lindeboom uit het wapen van de Zuid-Duitse stad Lindau terug te vinden in decoraties op de wanden. Ook het timpaan boven de sporen wordt gesierd door een linde, waarvan de stam doorloopt in een pilaar. Dit soort "totaalontwerp", waarbij een maximaal aantal bouwkundige elementen bij de kunstzinnige aankleding wordt betrokken, is kenmerkend voor Rümmlers late stijl. Atypisch zijn de zijperrons van het station; al sinds het begin van de 20e eeuw zijn eilandperrons namelijk de standaard in de Berlijnse metro. De tussenverdieping, aan de westzijde van het station, hangt als een balkon boven de sporen in de plaatselijk verhoogde hal. Vanaf de tussenverdieping leiden uitgangen naar beide zijden van de Lindauer Allee, ter hoogte van het Kienhorstpark. Zoals alle in de jaren 1990 gebouwde metrostations in Berlijn is station Lindauer Allee uitgerust met liften.

Reinickendorf is een van de 12 districten (Verwaltungsbezirke) van Berlijn. Reinickendorf ligt in het noordwestelijk deel van de stad en hoorde tot 1990 bij West-Berlijn. Het district is deels gelegen in Barnim (streek). Het district bestaat uit de stadsdelen Reinickendorf, Tegel, Konradshöhe, Heiligensee, Frohnau, Hermsdorf, Waidmannslust, Lübars, Wittenau, Märkisches Viertel, Borsigwalde.

Kurt-Schumacher-Platz is een station van de metro van Berlijn, gelegen nabij het gelijknamige plein in het Berlijnse stadsdeel Reinickendorf. Het metrostation werd geopend op 3 mei 1956 als onderdeel van het eerste naoorlogse uitbreidingsproject van de Berlijnse metro en wordt bediend door lijn U6. Station Kurt-Schumacher-Platz is een van de overstappunten tussen de metro en bussen naar de luchthaven Tegel, die geen rechtstreekse metroaansluiting heeft. Reeds tijdens de bouw van de Nord-Süd-U-Bahn, de huidige U6, in de jaren 1920 bestonden er plannen de lijn in het noorden door te trekken richting Tegel. In 1929 begon men ten noorden van het toenmalige eindpunt Seestraße met de bouw van een tunnel ter voorbereiding op deze verlenging, maar vanwege de economische crisis kwamen de werkzaamheden al snel stil te liggen. Na de Tweede Wereldoorlog werden de plannen weer actueel. In West-Berlijn voorzag men een grootschalige uitbreiding van het metronet en men besloot de noordelijke verlenging van lijn C (U6) als eerste te realiseren. De bouw van het 6,9 kilometer lange traject naar het centrum van Tegel begon in oktober 1953. Op 3 mei 1956 kwam de eerste etappe van de verlenging in gebruik tot station Kurt-Schumacher-Platz. Het station zou echter niet lang het eindpunt blijven: op 31 mei 1958 werd lijn C doorgetrokken naar het huidige eindstation Alt-Tegel. Om de kosten te drukken werd het noordelijke deel van de lijn grotendeels op een spoordijk aangelegd. Meteen ten westen van station Kurt-Schumacher-Platz beginnen de sporen dan ook te stijgen, om na ongeveer 200 meter boven de grond te komen. De keersporen van het station, aangelegd voor de periode dat Kurt-Schumacher-Platz eindstation was, lopen door tot voorbij het tunnelportaal en liggen in een glazen tunnel tussen de zich reeds in de open lucht bevindende doorgaande sporen richting Tegel.Station Kurt-Schumacher-Platz werd net als de overige stations op het noordelijke deel van de U6 ontworpen door architect Bruno Grimmek. Het station is met zijn geknikte, licht welvende dak, en met ivoorkleurige tegels beklede wanden een typisch voorbeeld van Grimmeks stijl, die ook op het oudste deel van de U9 goed vertegenwoordigd is. Afwijkend van het standaardontwerp zijn de zuilen, die niet zeshoekig, maar ovaal zijn en in plaats van glasmozaïek een bekleding van groene natuursteen hebben. In het midden van het eilandperron leiden trappen naar een tussenverdieping met uitgangen aan weerszijden van de Kurt-Schumacher-Damm. Uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations voorzien zijn van een lift. In station Kurt-Schumacher-Platz zal de inbouw van een lift volgens de prioriteitenlijst van de Berlijnse Senaat nog voor 2010 plaatsvinden.

Scharnweberstraße is een station van de metro van Berlijn in het stadsdeel Reinickendorf. Het metrostation bevindt zich aan de rand van een woonwijk, niet ver van luchthaven Tegel, waarmee overigens geen verbinding bestaat. Station Scharnweberstraße dankt zijn naam aan de gelijknamige straat, die parallel aan de metrolijn loopt en genoemd is naar de Pruisische politicus Georg Scharnweber. Het station werd geopend op 31 mei 1958 en wordt bediend door lijn U6. Na de Tweede Wereldoorlog maakte men in West-Berlijn plannen voor een grootschalige uitbreiding van het metronet. Als eerste besloot men lijn C, de huidige U6, naar het noorden te verlengen tot in het centrum van Tegel. In oktober 1953 begon de aanleg van de eerste etappe van de verlenging, van het toenmalige eindpunt Seestraße naar de Kurt-Schumacher-Platz; in mei 1956 werd dit traject geopend. Reeds een jaar daarvoor was men begonnen aan de tweede etappe, van de Kurt-Schumacher-Platz naar het huidige eindpunt Alt-Tegel. Om de kosten te drukken werd dit deel van de lijn grotendeels op een spoordijk aangelegd. Meteen ten westen van station Kurt-Schumacher-Platz beginnen de sporen dan ook te stijgen, om na ongeveer 200 meter boven de grond te komen. Scharnweberstraße is vanuit het zuiden gezien het eerste van de drie bovengrondse stations van de U6. Uiterlijk zijn deze stations zeer gelijkend: een eilandperron, ingangen via een kleine stationshal aan beide zijden en een betonnen overkapping over de gehele lengte van het perron. Zoals alle Berlijnse metrostations uit deze periode werd Scharnweberstraße ontworpen door architect Bruno Grimmek. Het station is alleen bereikbaar via trappen en roltrappen, maar uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations voorzien zijn van een lift. Station Scharnweberstraße heeft hierbij vanwege het relatief lage aantal reizigers echter geen hoge prioriteit: volgens het tijdschema van de Berlijnse Senaat zal de inbouw van een lift pas na 2010 plaatsvinden.

Der Clou is een winkelcentrum in Berlijn. Het winkelcentrum werd in 1988 geopend en huisvest zo'n 40 winkels.

Paracelsus-Bad is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Lindauer Allee in het Berlijnse stadsdeel Reinickendorf. Het station opende op 27 april 1987 en wordt bediend door lijn U8. Station Paracelsus-Bad dankt zijn naam aan een nabijgelegen zwembad, dat op zijn beurt genoemd is naar de Zwitserse arts, alchemist en mysticus Philippus Aureolus Theophrastus Bombastus von Hohenheim, beter bekend als Paracelsus. In 1978 werd lijn 8 verlengd naar de Osloer Straße, waar een nieuwe overstapmogelijkheid op de U9 ontstond. Men wilde de lijn echter nog verder naar het noorden doortrekken, zodat hij uiteindelijk het grootschalige nieuwbouwgebied Märkisches Viertel zou bereiken. In september 1980 begon de aanleg van de eerste etappe van deze verlenging. Na een bouwtijd van zeven jaar kwam het 2,7 kilometer lange traject met de stations Franz-Neumann-Platz (Am Schäfersee), Residenzstraße en het nieuwe eindpunt Paracelsus-Bad in gebruik. Het tracé verloopt aanvankelijk in een min of meer rechte lijn richting het noorden, maar maakt tussen de stations Residenzstraße en Paracelsus-Bad een scherpe bocht naar links, om zijn weg via de Lindauer Allee te vervolgen in westelijke richting. Station Paracelsus-Bad zou ruim zeven jaar het noordelijke eindpunt zijn van lijn U8, die in september 1994 werd doorgetrokken naar Wittenau. De stations op het noordelijke deel van de U8, alle van de hand van architect Rainer Rümmler, onderscheiden zich door een monumentaal en kleurrijk ontwerp, dat deels teruggrijpt op eerdere stijlperioden. In station Paracelsus-Bad, gedomineerd door de kleuren zwart en wit, vallen onder andere de zuilen en plafondlampen in art-decostijl op. Rümmler maakte bij zijn ontwerpen veelvuldig gebruikt van verwijzingen naar de naam of omgeving van het station. Vanwege het nabijgelegen zwembad nam hij dan ook de badhuiscultuur als thema van de inrichting van station Paracelsus-Bad. De witbetegelde wanden, waarin een zuilenmotief is aangebracht, worden gesierd door afbeeldingen van diverse badhuisscènes en van Paracelsus, de naamgever van het station. De vloeren zijn in een motief geplaveid met witte en zwarte tegels. Een dergelijke bekleding van de vloeren, in plaats van het eerder gebruikelijke asfalt, is in alle in de jaren tachtig en negentig gebouwde stations van de U8 te vinden en paste Rümmler voor het eerst toe in de stations van lijn U7 in Spandau, geopend in 1984. Ook de overkappingen van de bovengrondse ingangen zijn kenmerkend voor Rümmlers stijl in deze periode. Station Paracelsus-Bad beschikt aan beide uiteinden over uitgangen, die via een tussenverdieping naar de Lindauer Allee leiden. Paracelsus-Bad werd als enige van de in 1987 geopende metrostations aan de U8 van een lift voorzien. Sinds de jaren negentig worden alle nieuwe stations uitgerust met een lift en bouwt men ook in steeds meer oudere stations liften in. Op den duur moeten alle Berlijnse metrostations volledig toegankelijk zijn voor mindervaliden.

Otisstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen in een door volkstuinen gedomineerd gebied op de grens van de Berlijnse stadsdelen Reinickendorf en Tegel. Het metrostation bevindt zich op een spoordijk nabij de Otisstraße, die genoemd is naar Elisha Otis, de uitvinder van de moderne lift. Het station werd geopend op 31 mei 1958 en is onderdeel van lijn U6. Aanvankelijk heette het station Seidelstraße, naar een straat in de omgeving; zijn huidige naam kreeg station Otisstraße in 2003. Tot 1974 droeg de stationsnaam bovendien de toevoeging Flugplatz Tegel; hiermee werd overigens niet de huidige terminal van de luchthaven Tegel bedoeld, maar het militaire gedeelte noordelijk van deze luchthaven, dat de Franse bezettingsmacht daar in bedrijf had.Na de Tweede Wereldoorlog maakte men in West-Berlijn plannen voor een grootschalige uitbreiding van het metronet. Als eerste besloot men lijn C, de huidige U6, naar het noorden te verlengen tot in het centrum van Tegel. In oktober 1953 begon de aanleg van de eerste etappe van de verlenging, van het toenmalige eindpunt Seestraße naar de Kurt-Schumacher-Platz; in mei 1956 werd dit traject geopend. Reeds een jaar daarvoor was men begonnen aan de tweede etappe, van de Kurt-Schumacher-Platz naar het huidige eindpunt Alt-Tegel. Om de kosten te drukken werd dit deel van de lijn deels op een spoordijk aangelegd. Otisstraße is vanuit het zuiden gezien het laatste van de drie bovengrondse stations van de U6, die uiterlijk zeer gelijkend zijn en alle ontworpen werden door Bruno Grimmek. Station Otisstraße bestaat uit een eilandperron met een betonnen overkapping over zijn gehele lengte en een toegangshal aan de noordzijde. Het metrostation is alleen bereikbaar via trappen en roltrappen, maar uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations voorzien zijn van een lift. Station Otisstraße heeft hierbij vanwege het relatief lage aantal reizigers echter geen hoge prioriteit: volgens het tijdschema van de Berlijnse Senaat zal de inbouw van een lift pas na 2010 plaatsvinden.

Afrikanische Straße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Müllerstraße, nabij de kruising met de Afrikanische Straße, in het Berlijnse stadsdeel Wedding. Het metrostation werd geopend op 3 mei 1956 als onderdeel van het eerste naoorlogse uitbreidingsproject van de Berlijnse metro en wordt tegenwoordig bediend door lijn U6. De volledige naam van het station luidt Afrikanische Straße (Friedrich-Ebert-Siedlung); de toevoeging verwijst naar de tussen de Müllerstraße en het Volkspark Rehberge gelegen wijk.Reeds tijdens de bouw van de Nord-Süd-U-Bahn, de huidige U6, in de jaren 1920 bestonden er plannen de lijn in het noorden door te trekken richting Tegel. In 1929 begon men ten noorden van het toenmalige eindpunt Seestraße met de bouw van een tunnel ter voorbereiding op deze verlenging, maar vanwege de economische crisis kwamen de werkzaamheden al snel stil te liggen. Na de Tweede Wereldoorlog werden de plannen weer actueel. In West-Berlijn voorzag men een grootschalige uitbreiding van het metronet en men besloot de noordelijke verlenging van lijn C (U6) als eerste te realiseren. Een station bij de Afrikanische Straße ontbrak in de vooroorlogse plannen, maar werd vanwege de toegenomen bebouwing in de omgeving aan het project toegevoegd. De bouw van het 6,9 kilometer lange traject naar het centrum van Tegel begon in oktober 1953. De eerste etappe, tot Kurt-Schumacher-Platz, kwam in gebruik op 3 mei 1956; twee jaar later volgde het traject tot het huidige eindpunt Alt-Tegel. Station Afrikanische Straße werd net als de overige stations op het noordelijke deel van de U6 ontworpen door architect Bruno Grimmek. Het station is met zijn geknikte, licht welvende dak, zeshoekige zuilen en met lichtblauwe tegels beklede wanden een typisch voorbeeld van Grimmeks stijl, die ook op het oudste deel van de U9 goed vertegenwoordigd is. Aan beide uiteinden van het eilandperron leiden trappen naar een tussenverdieping met uitgangen aan weerszijden van de Müllerstraße. Uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations voorzien zijn van een lift. Station Afrikanische Straße heeft hierbij echter geen hoge prioriteit; volgens het tijdschema van de Berlijnse Senaat zal de inbouw van een lift pas na 2010 plaatsvinden.