Kurt-Schumacher-Platz (metrostation)

Reinickendorf is een van de 12 districten (Verwaltungsbezirke) van Berlijn. Reinickendorf ligt in het noordwestelijk deel van de stad en hoorde tot 1990 bij West-Berlijn. Het district is deels gelegen in Barnim (streek). Het district bestaat uit de stadsdelen Reinickendorf, Tegel, Konradshöhe, Heiligensee, Frohnau, Hermsdorf, Waidmannslust, Lübars, Wittenau, Märkisches Viertel, Borsigwalde.

Afrikanische Straße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Müllerstraße, nabij de kruising met de Afrikanische Straße, in het Berlijnse stadsdeel Wedding. Het metrostation werd geopend op 3 mei 1956 als onderdeel van het eerste naoorlogse uitbreidingsproject van de Berlijnse metro en wordt tegenwoordig bediend door lijn U6. De volledige naam van het station luidt Afrikanische Straße (Friedrich-Ebert-Siedlung); de toevoeging verwijst naar de tussen de Müllerstraße en het Volkspark Rehberge gelegen wijk.Reeds tijdens de bouw van de Nord-Süd-U-Bahn, de huidige U6, in de jaren 1920 bestonden er plannen de lijn in het noorden door te trekken richting Tegel. In 1929 begon men ten noorden van het toenmalige eindpunt Seestraße met de bouw van een tunnel ter voorbereiding op deze verlenging, maar vanwege de economische crisis kwamen de werkzaamheden al snel stil te liggen. Na de Tweede Wereldoorlog werden de plannen weer actueel. In West-Berlijn voorzag men een grootschalige uitbreiding van het metronet en men besloot de noordelijke verlenging van lijn C (U6) als eerste te realiseren. Een station bij de Afrikanische Straße ontbrak in de vooroorlogse plannen, maar werd vanwege de toegenomen bebouwing in de omgeving aan het project toegevoegd. De bouw van het 6,9 kilometer lange traject naar het centrum van Tegel begon in oktober 1953. De eerste etappe, tot Kurt-Schumacher-Platz, kwam in gebruik op 3 mei 1956; twee jaar later volgde het traject tot het huidige eindpunt Alt-Tegel. Station Afrikanische Straße werd net als de overige stations op het noordelijke deel van de U6 ontworpen door architect Bruno Grimmek. Het station is met zijn geknikte, licht welvende dak, zeshoekige zuilen en met lichtblauwe tegels beklede wanden een typisch voorbeeld van Grimmeks stijl, die ook op het oudste deel van de U9 goed vertegenwoordigd is. Aan beide uiteinden van het eilandperron leiden trappen naar een tussenverdieping met uitgangen aan weerszijden van de Müllerstraße. Uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations voorzien zijn van een lift. Station Afrikanische Straße heeft hierbij echter geen hoge prioriteit; volgens het tijdschema van de Berlijnse Senaat zal de inbouw van een lift pas na 2010 plaatsvinden.

Metrostation Karl-Bonhoeffer-Nervenklinik bevindt zich onder de Oranienburger Straße, nabij de ingang tot het psychiatrisch ziekenhuis, en werd gebouwd in het kader van de verlenging van de U8 richting het Märkisches Viertel. Het ligt op korte loopafstand van het gelijknamige S-Bahnstation. De stations op het noordelijke deel van de U8, alle van de hand van architect Rainer Rümmler, onderscheiden zich door een monumentaal ontwerp met verwijzingen naar de omgeving. Station Karl-Bonhoeffer-Nervenklinik ontleent zijn kleurstelling aan het gelijknamige ziekenhuis: rode en beige bakstenen sieren hier de wanden en zuilen. In een motief geplaveide vloeren, art-decolampen, natuurstenen afwerking van de dubbele zuilenrij en een gedetailleerde dakconstructie maken het ontwerp af. De uitgangen bevinden zich in het midden van het eilandperron en leiden via een tussenverdieping naar beide zijden van de Oranienburger Straße. Zoals alle nieuwere Berlijnse metrostations is station Karl-Bonhoeffer-Nervenklinik uitgerust met een lift. De aansluitende tunnel ten noorden van het station kruist het terrein van de Karl-Bonhoeffer-Nervenklinik en werd, om verstoring te vermijden, aangelegd met de boorschildtechniek.

Karl-Bonhoeffer-Nervenklinik is een station van de S-Bahn van Berlijn, gelegen op de grens van de Berlijnse stadsdelen Wittenau en Reinickendorf, nabij het gelijknamige ziekenhuis. Het huidige S-Bahnstation opende op 1 oktober 1893 aan de Kremmener Bahn. Het gelijknamige metrostation kwam in gebruik op 24 september 1994 en is onderdeel van lijn U8. Beide stations liggen ongeveer 250 meter uit elkaar en zijn niet fysiek met elkaar verbonden; overstappende reizigers moeten een stuk over de openbare weg lopen.

Rehberge is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Müllerstraße in het Berlijnse stadsdeel Wedding. Het metrostation werd geopend op 3 mei 1956 als onderdeel van het eerste naoorlogse uitbreidingsproject van de Berlijnse metro en wordt tegenwoordig bediend door lijn U6. Station Rehberge dankt zijn naam aan het nabijgelegen Volkspark Rehberge. Rehberge kreeg net als de overige stations op het noordelijke deel van de U6 een standaardontwerp van architect Bruno Grimmek. Terugkerende elementen zijn het licht welvende dak en zeshoekige zuilen op het perron. Station Rehberge onderscheidt zich vooral door zijn kleurstelling: lichtgroene tegels op de wanden, gele zuilen. Aan beide uiteinden van het eilandperron leiden trappen via een tussenverdieping naar de Müllerstraße, ter hoogte van de kruising met Liverpooler Straße en die met de Schöningstraße. Uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations voorzien zijn van een lift. Station Rehberge heeft hierbij echter geen hoge prioriteit; volgens het tijdschema van de Berlijnse Senaat zal de inbouw van een lift pas na 2010 plaatsvinden.

Scharnweberstraße is een station van de metro van Berlijn in het stadsdeel Reinickendorf. Het metrostation bevindt zich aan de rand van een woonwijk, niet ver van luchthaven Tegel, waarmee overigens geen verbinding bestaat. Station Scharnweberstraße dankt zijn naam aan de gelijknamige straat, die parallel aan de metrolijn loopt en genoemd is naar de Pruisische politicus Georg Scharnweber. Het station werd geopend op 31 mei 1958 en wordt bediend door lijn U6. Na de Tweede Wereldoorlog maakte men in West-Berlijn plannen voor een grootschalige uitbreiding van het metronet. Als eerste besloot men lijn C, de huidige U6, naar het noorden te verlengen tot in het centrum van Tegel. In oktober 1953 begon de aanleg van de eerste etappe van de verlenging, van het toenmalige eindpunt Seestraße naar de Kurt-Schumacher-Platz; in mei 1956 werd dit traject geopend. Reeds een jaar daarvoor was men begonnen aan de tweede etappe, van de Kurt-Schumacher-Platz naar het huidige eindpunt Alt-Tegel. Om de kosten te drukken werd dit deel van de lijn grotendeels op een spoordijk aangelegd. Meteen ten westen van station Kurt-Schumacher-Platz beginnen de sporen dan ook te stijgen, om na ongeveer 200 meter boven de grond te komen. Scharnweberstraße is vanuit het zuiden gezien het eerste van de drie bovengrondse stations van de U6. Uiterlijk zijn deze stations zeer gelijkend: een eilandperron, ingangen via een kleine stationshal aan beide zijden en een betonnen overkapping over de gehele lengte van het perron. Zoals alle Berlijnse metrostations uit deze periode werd Scharnweberstraße ontworpen door architect Bruno Grimmek. Het station is alleen bereikbaar via trappen en roltrappen, maar uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations voorzien zijn van een lift. Station Scharnweberstraße heeft hierbij vanwege het relatief lage aantal reizigers echter geen hoge prioriteit: volgens het tijdschema van de Berlijnse Senaat zal de inbouw van een lift pas na 2010 plaatsvinden.

Lindauer Allee is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de gelijknamige straat in het Berlijnse stadsdeel Reinickendorf. Het metrostation werd geopend op 24 september 1994 en is onderdeel van lijn U8. Al sinds de bouw het Märkisches Viertel in de jaren 1960 wilde men deze grootschalige nieuwbouwwijk aansluiten op het metronet. In de tachtiger jaren besloot men hiertoe de U8 te verlengen naar het noorden. In 1987 bereikte de lijn Parcacelsus-Bad, zeven jaar later volgde de verlenging naar het huidige eindpunt Wittenau, via de stations Lindauer Allee, Karl-Bonhoeffer-Nervenklinik en Rathaus Reinickendorf. De stations op het noordelijke deel van de U8, alle van de hand van architect Rainer Rümmler, onderscheiden zich door een monumentaal en kleurrijk ontwerp, waarin verwijzingen naar de naam of omgeving van het station een belangrijke rol spelen. In het door groene tinten gedomineerde station Lindauer Allee is de lindeboom uit het wapen van de Zuid-Duitse stad Lindau terug te vinden in decoraties op de wanden. Ook het timpaan boven de sporen wordt gesierd door een linde, waarvan de stam doorloopt in een pilaar. Dit soort "totaalontwerp", waarbij een maximaal aantal bouwkundige elementen bij de kunstzinnige aankleding wordt betrokken, is kenmerkend voor Rümmlers late stijl. Atypisch zijn de zijperrons van het station; al sinds het begin van de 20e eeuw zijn eilandperrons namelijk de standaard in de Berlijnse metro. De tussenverdieping, aan de westzijde van het station, hangt als een balkon boven de sporen in de plaatselijk verhoogde hal. Vanaf de tussenverdieping leiden uitgangen naar beide zijden van de Lindauer Allee, ter hoogte van het Kienhorstpark. Zoals alle in de jaren 1990 gebouwde metrostations in Berlijn is station Lindauer Allee uitgerust met liften.

Paracelsus-Bad is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Lindauer Allee in het Berlijnse stadsdeel Reinickendorf. Het station opende op 27 april 1987 en wordt bediend door lijn U8. Station Paracelsus-Bad dankt zijn naam aan een nabijgelegen zwembad, dat op zijn beurt genoemd is naar de Zwitserse arts, alchemist en mysticus Philippus Aureolus Theophrastus Bombastus von Hohenheim, beter bekend als Paracelsus. In 1978 werd lijn 8 verlengd naar de Osloer Straße, waar een nieuwe overstapmogelijkheid op de U9 ontstond. Men wilde de lijn echter nog verder naar het noorden doortrekken, zodat hij uiteindelijk het grootschalige nieuwbouwgebied Märkisches Viertel zou bereiken. In september 1980 begon de aanleg van de eerste etappe van deze verlenging. Na een bouwtijd van zeven jaar kwam het 2,7 kilometer lange traject met de stations Franz-Neumann-Platz (Am Schäfersee), Residenzstraße en het nieuwe eindpunt Paracelsus-Bad in gebruik. Het tracé verloopt aanvankelijk in een min of meer rechte lijn richting het noorden, maar maakt tussen de stations Residenzstraße en Paracelsus-Bad een scherpe bocht naar links, om zijn weg via de Lindauer Allee te vervolgen in westelijke richting. Station Paracelsus-Bad zou ruim zeven jaar het noordelijke eindpunt zijn van lijn U8, die in september 1994 werd doorgetrokken naar Wittenau. De stations op het noordelijke deel van de U8, alle van de hand van architect Rainer Rümmler, onderscheiden zich door een monumentaal en kleurrijk ontwerp, dat deels teruggrijpt op eerdere stijlperioden. In station Paracelsus-Bad, gedomineerd door de kleuren zwart en wit, vallen onder andere de zuilen en plafondlampen in art-decostijl op. Rümmler maakte bij zijn ontwerpen veelvuldig gebruikt van verwijzingen naar de naam of omgeving van het station. Vanwege het nabijgelegen zwembad nam hij dan ook de badhuiscultuur als thema van de inrichting van station Paracelsus-Bad. De witbetegelde wanden, waarin een zuilenmotief is aangebracht, worden gesierd door afbeeldingen van diverse badhuisscènes en van Paracelsus, de naamgever van het station. De vloeren zijn in een motief geplaveid met witte en zwarte tegels. Een dergelijke bekleding van de vloeren, in plaats van het eerder gebruikelijke asfalt, is in alle in de jaren tachtig en negentig gebouwde stations van de U8 te vinden en paste Rümmler voor het eerst toe in de stations van lijn U7 in Spandau, geopend in 1984. Ook de overkappingen van de bovengrondse ingangen zijn kenmerkend voor Rümmlers stijl in deze periode. Station Paracelsus-Bad beschikt aan beide uiteinden over uitgangen, die via een tussenverdieping naar de Lindauer Allee leiden. Paracelsus-Bad werd als enige van de in 1987 geopende metrostations aan de U8 van een lift voorzien. Sinds de jaren negentig worden alle nieuwe stations uitgerust met een lift en bouwt men ook in steeds meer oudere stations liften in. Op den duur moeten alle Berlijnse metrostations volledig toegankelijk zijn voor mindervaliden.

Rathaus Reinickendorf is een station van de metro van Berlijn in het stadsdeel Wittenau (district Reinickendorf). Het metrostation bevindt zich onder een park tussen de Eichborndamm en de straat Am Nordgraben, nabij het districtsraadhuis van Reinickendorf. Het station opende op 24 september 1994 en is onderdeel van lijn U8. Station Rathaus Reinickendorf werd gebouwd in het kader van de verlenging van de U8 richting het Märkisches Viertel, een grootschalige nieuwbouwwijk die men al sinds de bouw in de zestiger jaren wilde aansluiten op het metronet. In 1987 werd de lijn al doorgetrokken naar Paracelsus-Bad, in het centrum van Reinickendorf, zeven jaar later volgde de verlenging naar station Wittenau, eigenlijk nog net buiten het Märkisches Viertel gelegen. De stations op het noordelijke deel van de U8, alle van de hand van architect Rainer Rümmler, onderscheiden zich door een monumentaal ontwerp, dat deels teruggrijpt op eerdere stijlperiodes. De wanden en zuilen van station Rathaus Reinickendorf zijn bekleed met rode bakstenen, waaruit ook het naamgevende raadhuis is opgetrokken. De in een motief geplaveide vloeren, de gedetailleerde daksconstructie met dwarsbalken, sierlijke lampen en natuurstenen decoraties op de wanden geven het station een statige uitstraling. Interessant is ook het ruim uitgevoerde, roodbakstenen toegangsgebouw aan de zuidzijde van het station, dat als een brug over de Nordgraben gebouwd is. De noordelijke uitgangen leiden via een tussenverdieping naar beide zijden van de Eichborndamm. Hier bevindt zich tevens een lift. De aansluitende tunnel richting station Karl-Bonhoeffer-Nervenklink werd als een van de weinige in Berlijn geboord. Men koos hier voor de boorschildtechniek om de rust in het psychiatrische ziekenhuis onder het terrein waarvan de tunnel verloopt niet te verstoren.

Otisstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen in een door volkstuinen gedomineerd gebied op de grens van de Berlijnse stadsdelen Reinickendorf en Tegel. Het metrostation bevindt zich op een spoordijk nabij de Otisstraße, die genoemd is naar Elisha Otis, de uitvinder van de moderne lift. Het station werd geopend op 31 mei 1958 en is onderdeel van lijn U6. Aanvankelijk heette het station Seidelstraße, naar een straat in de omgeving; zijn huidige naam kreeg station Otisstraße in 2003. Tot 1974 droeg de stationsnaam bovendien de toevoeging Flugplatz Tegel; hiermee werd overigens niet de huidige terminal van de luchthaven Tegel bedoeld, maar het militaire gedeelte noordelijk van deze luchthaven, dat de Franse bezettingsmacht daar in bedrijf had.Na de Tweede Wereldoorlog maakte men in West-Berlijn plannen voor een grootschalige uitbreiding van het metronet. Als eerste besloot men lijn C, de huidige U6, naar het noorden te verlengen tot in het centrum van Tegel. In oktober 1953 begon de aanleg van de eerste etappe van de verlenging, van het toenmalige eindpunt Seestraße naar de Kurt-Schumacher-Platz; in mei 1956 werd dit traject geopend. Reeds een jaar daarvoor was men begonnen aan de tweede etappe, van de Kurt-Schumacher-Platz naar het huidige eindpunt Alt-Tegel. Om de kosten te drukken werd dit deel van de lijn deels op een spoordijk aangelegd. Otisstraße is vanuit het zuiden gezien het laatste van de drie bovengrondse stations van de U6, die uiterlijk zeer gelijkend zijn en alle ontworpen werden door Bruno Grimmek. Station Otisstraße bestaat uit een eilandperron met een betonnen overkapping over zijn gehele lengte en een toegangshal aan de noordzijde. Het metrostation is alleen bereikbaar via trappen en roltrappen, maar uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations voorzien zijn van een lift. Station Otisstraße heeft hierbij vanwege het relatief lage aantal reizigers echter geen hoge prioriteit: volgens het tijdschema van de Berlijnse Senaat zal de inbouw van een lift pas na 2010 plaatsvinden.

Seestraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de kruising van de Seestraße en de Müllerstraße in het Berlijnse stadsdeel Wedding. Het metrostation werd geopend op 8 maart 1923 en was op dat moment het noordelijke eindpunt van de Nord-Süd-Bahn, de huidige lijn U6. In 1956 werd de lijn naar het noorden verlengd, waardoor Seestraße geen eindstation meer is. Direct ten noorden van station Seestraße bevindt zich de hoofdwerkplaats van de Berlijnse metro.

Beusselstraße is een station van de S-Bahn van Berlijn, gelegen nabij gelijknamige straat, die de sporen ter plaatse kruist op een viaduct, en de Westhafen in het Berlijnse stadsdeel Moabit. Het station ligt aan de Ringbahn en opende op 1 mei 1894. In 1867 begon de aanleg van een nieuwe spoorlijn ten oosten van het Berlijnse stadscentrum, die een aantal reeds bestaande kopstations met elkaar moest verbinden. In 1871 kwam de halve ringlijn gereed tussen de stations Moabit (aansluiting op de Lehrter Bahn) en Schöneberg, waar een aansluiting richting het Potsdamer Bahnhof werd gecreëerd. Zes jaar later kwam ook het westelijke deel van de ringlijn gereed. De lijn werd zowel gebruikt voor goederenvervoer als door stadstreinen, alles uiteraard met stoomtractie. Op 1 mei 1894 opende ter hoogte van de Beusselbrücke het nieuwe station Beusselstraße. Het verving station Moabit, dat slechts op zeer geringe afstand lag. Station Beusselstraße kreeg een eilandperron, dat aan de westzijde via trappen met de Beusselbrücke verbonden was. De eerste echte, elektrische S-Bahntreinen stopten in het station in februari 1929, toen de elektrificatie van de Ringbahn voltooid was. Tijdens de Tweede Wereldoorlog raakte de toegang op de Beusselbrücke ernstig beschadigd, maar de ruïne van het stationsgebouw bleef toch nog in gebruik tot 1962, toen er een nieuw toegangsgebouw verrees. In 1975 werd Beusselstraße het eindpunt van treinen over de Siemensbahn, die bij station Jungfernheide van de Ringbahn aftakte. In station Jungfernheide was het perron waar deze treinen voorheen hun eindpunt hadden namelijk afgebroken in verband met de aanleg van metrolijn U7. Het reizigersaantal van de S-Bahn was in het westen van de stad ondertussen sterk gedaald. De door de Oost-Duitse spoorwegen (Deutsche Reichsbahn) geëxploiteerde S-Bahn werd na de bouw van de Berlijnse Muur in 1961 namelijk massaal geboycot in West-Berlijn. Ook onder het West-Berlijnse S-Bahnpersoneel bestond grote ontevredenheid, die in september 1980 tot uitbarsting kwam met een staking. De Deutsche Reichsbahn greep de staking aan om flink in de toch al magere dienstregeling van het westelijke S-Bahnnet te snijden. Een aantal lijnen, waaronder de Ringbahn, zou helemaal niet meer bediend worden. Op 18 september 1980 sloot station Beusselstraße zijn deuren. In 1985 nam de reizigersbelangenorganisatie IGEB zijn intrek in het ongebruikte stationsgebouw, dat vier jaar later echter gesloopt zou worden. Ook nadat het stadsvervoerbedrijf BVG de exploitatie van het westelijke S-Bahnnet in 1984 had overgenomen van de DR bleef de Ringbahn buiten gebruik. Pas in 1993 kwam het eerste deel van de S-Bahnring weer in dienst, tot aan station Westend. Vier jaar later was ook de verbinding met Jungfernheide hersteld en op 19 december 1999 bereikte de Ringbahn via station Beusselstraße zijn nieuwe voorlopige eindpunt Westhafen. Station Beusselstraße was ondertussen compleet herbouwd: het perron was heraangelegd, er waren nieuwe toegangen vanaf de Beusselbrücke gecreëerd en liften geïnstalleerd. Uiterlijk lijkt het station sindsdien sterk op zijn oosterbuur Westhafen, herbouwd in dezelfde periode. Drie jaar na de heropening van station Beusselstraße was de ring weer gedicht. Sinds de herinvoering van de zogenaamde Vollring-dienst in 2006 wordt station Beusselstraße bediend door de lijnen S41 (ring met de klok mee) en S42 (tegen de klok in).