De Liefde (apotheek)

De Predikherenstraat is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De circa 140 meter lange straat is gelegen tussen de Voorstraat en de Breedstraat. Er zijn twee zijstraten die op de Predikherenstraat uitkomen en tegenover elkaar liggen, de Pauwstraat en de Kalverstraat. Ook bevindt zich tussen de Loeff Berchmakerstraat en de Predikherenstraat een pleintje. De Predikherenstraat heeft meerdere monumentale panden die onder meer op de lijst van rijksmonumenten in Utrecht staan. De straat is vernoemd naar de predikheren of de dominicanen (Ordo Praedicatorum, O.P.), deze vormden een kloosterorde die in 1216 is gesticht door Dominicus Guzman. De Predikherenstraat bestond mogelijk reeds in 1300. De straat heette vroeger Lange Jacobijnenstraat.

D'coninck van Poortugael is een rijksmonumentaal gebouw in de binnenstad van de Nederlandse stad Utrecht.

De Loeff Berchmakerstraat is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De circa 200 meter lange straat is gelegen tussen de Voorstraat en de Breedstraat, Jacobijnenstraat en de Predikherenkerkhof waar de straat in overgaat. Er is één zijstraat die op de Loeff Berchmakerstraat uitkomt, dat is de Pauwstraat die deze straat kruist. Ook bevindt zich tussen de Predikherenstraat en de Loeff Berchmakerstraat een klein plein waarop het kunstwerk Planeet van Herman Makkink is te zien. De Predikherenstraat heeft meerdere monumentale panden die onder meer op de lijst van rijksmonumenten in Utrecht staan. De straat is vernoemd naar Loeff Berchmaker (of Bergmaker), in 1455 was hij lid van de Raad van de stad Utrecht. De straat bestond mogelijk reeds in 1300.In het gebouw "Concordia," op nummer 12, werd op 8 januari 1892 de eerste openbare leeszaal van Nederland geopend. H.A. van Beuningen (1841-1908) was een van de oprichters.

De Neude is een plein in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht.

Het Grote Vleeshuis, ook wel onder andere de Grote Vleeshal en In de Ossenkop genoemd, is een gebouw van het voormalig slagersgilde aan de Voorstraat/het Jansveld in de Nederlandse stad Utrecht. Aan het begin van de 15e eeuw hadden de gilden in Utrecht aanzienlijke macht. Het vleeshuis van het Vleeshouwersgilde was in deze tijd bij het Utrechtse stadhuis gelegen en gezien hun werkzaamheden was bepaald dat de leden van dit gilde als enigen met lange messen door de stad mochten. Op 21 augustus 1425 kozen Vleeshouwers partij in de strijd om de macht, begaven zich naar het huis van de Utrechtse burgemeester Beernt Proys aan de Oudegracht en vermoordden hem in zijn bed. De moordenaars bleven ongestraft. Na enkele jaren werd wel besloten dat het oude slachthuis gesloten werd en opgesplitst op twee verder gelegen locaties moest komen: het Grote Vleeshuis aan de Voorstraat, en in 1432 de Kleine Vleeshal aan de Lange Nieuwstraat. Daarbij werd bepaald dat het slagersgilde opgeheven werd en de leden over de andere gilden verdeeld moesten worden. In 1637/1638 werd het vleeshuis herbouwd, vermoedelijk naar ontwerp van Paulus Moreelse, waarbij delen van het 15e-eeuwse vleeshuis werden behouden. Eind 19e eeuw werd op de bovenverdieping een telefooncentrale van de Nederlandsche Bell-Telephoon Maatschappij gevestigd. Omstreeks 1910 vestigde rijwielhandelaar Alfrink zich op dit adres. Rond 1960 nam de jeugdbibliotheek haar intrek in het gebouw. Vandaag de dag heeft het een winkelfunctie.

Het (Sint) Margaretenhof, ook wel gespeld als Margarethenhof is een rijksmonument bestaande uit een rijtje godskameren in de binnenstad van Utrecht. In 1367 nam Domkanunnik Gijsbrecht van Walenborch een stuk land aan het Jansveld in erfpacht en bouwde er het gasthuis voor de opvang van landlopers van St. Mathias en Margareta of Margaretengasthuis. In 1371 werd de kapel gewijd door de bisschop. In 1562 werd het gasthuis verbouwd tot twintig godskameren. De bewoners kregen preuves uitgedeeld (turf en geld) maar er werden ook preuves uitgedeeld aan armen die niet in het hof woonden. De inkomsten van de fundatie bestonden uit pachtgelden van landerijen in de omgeving van Utrecht. De stichter had laten vastleggen dat het beheer in handen zou zijn van de raadsburgemeester van de stad en de Domkanunnik die proost van Leiden was, of anders de oudste kanunnik van de Dom. Vanaf 1648 is het beheer echter geheel in handen van de burgemeester. In het begin woonden er ongeveer 25 mensen maar in het midden van de 19de eeuw was dit aantal gegroeid tot zestig. In 1894 werd begonnen met de sloop van elf bouwvallige woningen. Voor de bewoners werden elders nieuwe woningen gebouwd. In de jaren 70 van de 20ste eeuw waren de woningen onbewoonbaar verklaard en werd (een deel van) het complex gekraakt. In 1979 nam de Stichting Het Utrechts Monumentenfonds het beheer over van B&W en voerde in 1980 herstelwerkzaamheden uit. Ook daarna hadden niet alle woningen een eigen inpandig toilet en moeten deze bewoners gebruikmaken van een secreet op de binnenplaats. De vier woningen die aan de straatkant staan, bevatten nog middeleeuws metselwerk. Drie hiervan hebben de voordeur aan de straat, de vierde in de poort. Deze woning bevindt zich boven de poort. Boven de poort bevindt zich ook een gevelsteen. De poort leidt naar de binnenplaats, waar zich nog vijf woningen bevinden.

RASA was een muziekpodium in de Nederlandse stad Utrecht en bevond zich aan de Pauwstraat 13A. RASA startte in 1970.RASA presenteerde muziek en dans uit alle werelddelen in concerten, dansvoorstellingen en clubavonden. Jaarlijks vonden er zo'n honderd voorstellingen en concerten plaats in de zaal die plaats biedt aan maximaal 350 bezoekers. Daarnaast organiseerde RASA festivals en literaire evenementen. RASA was aanvankelijk gevestigd in het voormalig Oranjehuis (het jongerencentrum Kasieno) aan het Paardenveld 8 te Utrecht, naast het politiebureau Paardenveld. Beide panden zijn inmiddels gesloopt.Per 1 januari 2017 werd de gemeentelijke subsidie aan RASA stopgezet. Vanuit de organisatie werden pogingen ondernomen om de locatie aan de Pauwstraat een culturele herbestemming te geven.In april 2017 werd bekend dat het BAK (Basis voor Actuele Kunst) in het pand aan de Pauwstraat 13A gevestigd zou worden.

De Potterstraat is een korte straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Deze straat loopt van de Oudegracht als verlengde van de Lange Viestraat naar de Neude, waar de tweerichtingstraat zich splitst in de eenrichtingstraten de Voorstraat (die weer in het verlengde ligt van de Wittevrouwenstraat) en de Lange Jansstraat. De straat is onderdeel van de Binnenstadsas. Aan de zuidzijde wordt de straat volledig in beslag genomen door de zijgevel van het Hoofdpostkantoor. De straat wordt in 1404 voor het eerst vermeld. Bij de Viebrug lagen rond die tijd wedden. Niet geheel zeker is waar de straat haar naam aan dankt maar vermoedelijk is die ontleend aan de Groote en Kleine Pot; twee huizen die in vroegere tijden hier stonden. Omstreeks 1925 werd de Potterstraat verbreed en daarvoor werd het rijtje huizen dat voor de zijgevel van het Hoofdpostkantoor stond gesloopt. Het pand Oudegracht 102, waarin glas- en verfwarenhandel J. de Waal en Zoon was gevestigd, was het laatst overgebleven pand. In de jaren 20 werd het gebouw gebouwd dat bekend werd als Heck's lunchroom (later Ruteck's Lunchroom). Deze lunchroom was een uitgaansgelegenheid voor menig Utrechter met een statige portier voor de deur in een speciaal pak en met een hoge hoed op. De mensen stonden er in rijen om naar binnen te mogen. Later vestigde zich in het pand een bruidsmodezaak en rond de eeuwwisseling van 2000 werd het een filiaal van Intersport.

BAK, basis voor actuele kunst is een in 2003 opgericht platform voor hedendaagse kunst in Utrecht. De instelling fungeert als een platform voor het denken over, met en via kunst om zo kritisch in te gaan op actuele maatschappelijke vraagstukken en om samen met het publiek de wereld anders voor te stellen en vorm te geven. Dit doet BAK door publieke programmering en het maken van tentoonstellingen te combineren met onderzoek, onderwijs en talentontwikkeling. Sinds 2017 is BAK naast een presentatie-instelling tevens een postacademische instelling, met een eigen Fellowshipprogramma.

De Slachtstraat is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Ze loopt met een lengte van zo'n 70 meter tussen de Telingstraat en de Lange Jansstraat. De straat bestond mogelijk reeds omstreeks 1300. Bij de aanleg in 1580 van de Telingstraat bestond de Slachtstraat al. De straat werd ook wel onder meer Grote Slachtsteeg genoemd, in tegenstelling tot de Kleine Slachtsteeg even verderop. De panden op de nummers 2 en 5 zijn een monument. Rond 1969 is de straat in het noorden een aantal meters ingekort wegens de verbreding van de Lange Jansstraat. In die ontwikkeling zijn panden gesloopt, waarna er nieuwbouw verrees.

De Lange Jansstraat is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Ze begint bij de Neude en eindigt zo'n 100 meter verder op het Janskerkhof. De straat bestond reeds omstreeks 1300. Tot de Reformatie (circa 1580) bevond zich in het oosten de immuniteit van de Janskerk. Rond 1969 is de straat verbreed. De zuidwand is in die tijd gesloopt; nieuwbouw kwam ervoor in de plaats langs een teruggetrokken rooilijn. Anno 2013 bevinden zich drie gemeentelijke monumenten in de straat waaronder op nummer 26 en 28 eind 19-eeuwse woon-winkelpanden naar ontwerp van de architect M.E. Kuiler. De Lange Jansstraat maakt deel uit van de Binnenstadsas, een HOV-busbaan die loopt van station Utrecht Centraal naar het Utrecht Science Park.

Kintgenshaven is een straatje in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Kintgenshaven loopt vanaf de Neude en de Schoutenstraat tot de Slachtstraat en de Telingstraat. Hoewel de straatnaam misschien anders suggereert is er nooit sprake van een scheepshaven hier geweest. In 1465 wordt de naam Geynkenshaven vermeld. De huidige vorm duikt voor het eerst op in 1625 in een vertaling van een werk van Lambertus Hortensius. In zijn oorspronkelijke werk uit 1546 spreekt Hortensius over Rijntkenshaven. De straatnaam is wel zijn eigen leven gaan leiden. Onder meer op de hoek van dit straatje met de Neude bevindt zich een gevelsteen met daarop uitgebeeld het verhaal over Beatrix de Rijke als kindje in een dobberende mand met daarop een balancerende kat.In de middeleeuwen bestond Kintgenshaven als straatje reeds, mogelijk al omstreeks 1300. Tot de bewoners uit vroegere eeuwen behoren vleeshouwers en aanverwanten die hier op een steenworp afstand woonden van het Grote Vleeshuis aan het Jansveld/ Voorstraat. De aan Kintgenshaven grenzende Slachtstraat herinnert als straatnaam nog aan hun ambacht. Aangrenzend in het oosten lag tot de Reformatie het Minderbroederklooster. Medio 17e eeuw werd de omgeving vernieuwd maar Kintgenshaven en de Slachtstraat bleven intact. Naar Kintgenshaven werd Kindjeshaven vernoemd, een voormalige Utrechtse crèche aan de Prins Hendriklaan die tijdens de bezetting werd gebruikt om vele Joodse kinderen in veiligheid te brengen. In de ongeveer 30 meter lange Kintgenshaven bevinden zich enkele monumentale gebouwen.