Belgiëplein

Nieuw Sloten is een wijk in Amsterdam Nieuw-West. De naam Nieuw Sloten is ontleend aan het nabijgelegen dorp Sloten. Tussen 1960 en 1988 lag hier het Tuinbouwgebied Sloten, dat de vervanging was voor de tuinders die moesten wijken voor de bouw van de wijk Overtoomse Veld. In de jaren tachtig was het de bedoeling hier het Olympisch dorp te bouwen voor de Olympische Spelen van 1992, waar Amsterdam zich in 1984 kandidaat voor had gesteld. Ter voorbereiding daarop werd al vanaf 1985 met de tuinders onderhandeld over de overname. In 1986 werden deze Olympische Spelen echter niet aan Amsterdam maar aan Barcelona toegewezen. Door deze 'Olympische' periode is de ontwikkeling van het woningbouwgebied Sloten echter in een versnelling geraakt. In Nieuw Sloten is veel compacter gebouwd dan in de omliggende Westelijke Tuinsteden, die zo’n dertig jaar eerder waren gebouwd. In 1991 konden de eerste woningen in gebruik genomen worden. De wijk bestaat uit een mengeling van laag-, middel- en hoogbouw en is halverwege de jaren negentig voltooid. In Nieuw Sloten zijn de straten vernoemd naar steden en dorpen in België. In de wijk bevindt zich het Kasterleepark. Het winkelcentrum in Nieuw Sloten bevindt zich aan het centraal gelegen Belgiëplein naast het Kasterleepark. In 1996 werd aan het ontwerp de Omgevingsarchitectuurprijs van de Bond van Nederlandse Architecten toegekend. Nieuw Sloten wordt begrensd door de Plesmanlaan, het Christoffel Plantijnpad, de Sloterweg en de Vrije Geer. In 1991 werd tramlijn 2, die tot dan eindigde aan de Louwesweg bij het Slotervaartziekenhuis net ten oosten van Nieuw Sloten, over de Antwerpenbaan in de toen in aanbouw zijnde wijk verlengd naar een nieuw eindpunt aan het Oudenaardeplantsoen. Voorts verzorgen de buslijnen 369 en 195 de verbinding met de wijk. Met de instelling van de stadsdelen werd de in aanbouw zijnde wijk in 1990 onderdeel van Slotervaart/Overtoomse Veld, sinds 2004 is de naam verkort tot Slotervaart. Sinds 1 mei 2010 maakt Nieuw Sloten deel uit van stadsdeel Nieuw-West.

Brug 1841 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Deze brug voor voetgangers en fietsers is gebouwd rond 1995 in een nieuwbouwwijk, waarbij wegen en paden vernoemd werden naar plaatsen in België. Toen werd Nieuw Sloten gebouwd met deels gescheiden verkeersstromen. In de wijk kwamen drie soort typen wegen: wegen met gescheiden stroken voor langzaam en snel verkeer, een weg met gemengd verkeer en voet- en fietspaden tussen de woningen door. Brug 1841 is een uit die laatste categorie. Ze is gelegen in het Tervurenpad (vernoemd naar Tervuren en ligt over de Brusselsingel (Brussel). Brug 1841 maakt deel uit van een setje van drie (1840, 1841, 1842) aan de oostzijde van de Anderlechtlaan; aan de westzijde liggen er nog drie (1843, 1844 en 1845) over de Luiksingel (vernoemd naar Luik). De bruggen hebben een betonnen fundering, landhoofden en rijdek. De borstweringen zijn uitgevoerd als abstracte sculpturen. Tussen die sculpturen zijn van roestvast staal balustraden geplaatst met een hoge leuning met daaronder twee relingen, ondersteund door vier balusters per zijde. De bruggen zijn ontworpen door N. Wijnmaalen, werkend voor de Dienst der Publieke Werken/Openbare Werken.

Brug 1826 is een bouwkundig kunstwerk in de Anderlechtlaan, Amsterdam Nieuw-West. Ter plaatste lag de rechte kruising tussen de Sloterweg en Geer Ban. Die laatste was een geplande stadsautoweg die het verkeer moest leiden vanuit de tuinsteden Osdorp en Slotervaart richting de Rijksweg 4 (Oude en Nieuwe Haagseweg). Vanwege gescheiden verkeersstromen zou de weg nabij de Sloterweg dan ook op een dijklichaam geplaatst worden met een viaduct over de Sloterweg. Zover kwam het echter nooit. Tot diep in de jaren tachtig lag de Geer Ban als verbinding naar de Haagseweg op maaiveldniveau met aan de ene kant kas- en tuinbouwgebied en aan de andere kant het ongebruikte dijklichaam. Eind jaren tachtig was er voor de lokale ontsluiting richting die Haagseweg een andere indeling nodig; de wijk Nieuw Sloten zou voor meer verkeer zorgen en dit zou ten koste moeten gaan van bijvoorbeeld de Sportpark Sloten. Ook dat ging niet door, maar het aangezicht van de kruising veranderde aanmerkelijk en eigenlijk meer door de waterhuishouding dan door het verkeer. Vanwege die waterhuishouding, waarbij twee waterpeilen golden, kreeg een meer annex vijver in de noordoostelijke hoek van de kruising een even zo grote vijver/bekken aan de noordwesthoek. Vanwege de twee waterpeilen kwam er een dam, die de toepasselijke naam Peilscheidingskade kreeg. Beide bassins kregen tussen de Sloterweg en de Peilscheidingskade ter bescherming van de Anderlechtlaan een keermuur van beton en stalen damwanden. Vermoedelijk ligt er onder die afsluiting een duiker, maar die ligt dan onder het wateroppervlak. Aansluitend op deze dam met weg liggen er twee bruggen over het smalle water ten noorden van de Peilscheidingskade. Beide bruggen zijn circa negen meter lang. De oostelijke brug is vanwege de combinatie rijdek en voet/fietspad twintig meter breed, de westelijke (zonder fietspad) tien. Voor de verbinding tussen de Anderlechtlaan en het voetpad op de Peilscheidingskade werden twee voetbruggen gebouwd. Rond 2015 werd er een traject voorgesteld waarbij tussen beide brugdelen een nieuwe brug voor de bussen van de Westtangent geplaatst zou worden. Dat is tot (nog) 2023 niet als zodanig uitgevoerd. Ten zuiden van de brug staat het opvallende artistieke kunstwerk Vlindermolen van Herman Makkink.

Bruggen 2374 en 2375 zijn twee bouwkundige kunstwerken in Amsterdam Nieuw-West. Bij de herinrichting van de kruising Geer Ban/Anderlechtlaan en de Sloterweg werd de omgeving voornamelijk waterbouwkundig aangepast. In verband met inrichting van de nieuwe woonwijk Nieuw-Sloten en de verwachte verkeersstromen richting de Rijksweg 4/Haagseweg werd een gesplitst watersysteem aangelegd, de scheiding bestaat een lange dijk, die de naam Peilscheidingskade kreeg. Vanaf die dam voeren voet- en fietspaden naar de parallel liggende Sloterweg, die geen (afgescheiden) voetpad kent. Ter hoogte van de genoemde kruising kwam een nieuw waterbassin, hetgeen er voor zorgde dat de daar overheen lopende Anderlechtlaan werd verpakt in twee keermuren. Dat op zich zorgde er weer voor dat er tussen de verhoogd liggende laan en de laag liggende kade verbindingen gemaakt moesten worden. Voor dat doel werden de bruggen 2374 en 2375 aangelegd. Ze liggen beide over het dijklichaam van de kade en sluiten aan op het voetpad van brug 1826. Beide bruggen zijn uitgevoerd als stalen vakwerkbruggen.

Vlindermolen is een artistiek kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Het is een schepping van Herman Makkink, die een voorliefde had voor baksteen constructies. Dat laatste is hier te vinden in de “sokkel” die bestaat uit een enigszins uit waterpas staande halve bol. Daarboven begint een constructie dat veel weg heeft van de romp van een molen (hier geheel bekleed met riet), die wordt afgesloten met de kap. De kap wordt “lichter” gemaakt door de bevestiging van vlindervleugels, die voor wat betreft hun plaats doen denken aan molenwieken. Combinatie leverde de titel van het werk op. Het beeld kreeg in de loop van de jaren bijnamen: Paashaas; vanuit zekere hoek is de vlinder niet duidelijk meer zichtbaar en krijgt het uiterlijk van een zittende paashaas. de peer De molenvorm voert terug op de vele molens die in de gemeente Sloten stonden. Het gevaarte staat enigszins uit het lood in een grasveldje in het midden van een rotonde op de kruising van de Sloterweg en de Anderlechtlaan. Dat heeft tot gevolg dat bij het draaien van de rotonde steeds een ander beeld ontstaat. Het is behalve markeringspunt ook een oriëntatiepunt in de wijk; het beeld is rondom vrijgehouden van hoge bebouwing. Andere bakstenen objecten van Makkink zijn het Wegwerphuisje bij de Cornelis Lelylaan en een titelloos werk (alternatief: Bolbewoners) in het Westerpark.

De Anderlechtlaan is een laan in Nieuw-Sloten in Amsterdam Nieuw-West.

Brug 1852 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Amsterdam kent bruggen in allerlei soorten en maten en van allerlei bouwjaren en bouwstijlen. Er is variatie tussen kleine voetbruggetjes tot grote verkeersbruggen. Brug 1852 is er een van de eerste categorie; een klein voetbruggetje. De brug stamt uit 2005 en leidt vanaf de Sloterweg naar een pad dat om Volkstuinenpark Lissabon zijn weg zoekt naar het Oude Bijenpark, ooit deel van het Siegerpark. Het volkstuinencomplex heeft een eigen ringsloot, die geen (zichtbare) verbinding heeft met een grotere afwateringstocht die hier in de hoek ligt van Anderlechtlaan en Rijksweg 4. Dat heeft vermoedelijk te maken met een afwijkend waterpeil. Brug 1852 en ook Brug 1854 liggen over die buitenste ringsloot. Het zijn beide houten bruggen met houten leuningen.

Het Liedekerkeplantsoen is een plantsoen in Amsterdam Nieuw-West, wijk Nieuw Sloten. Hier lag eeuwenlang land- en tuinbouwgebied, al dan niet binnen de gemeente Sloten. In 1921 werd die gemeente geannexeerd door de gemeente Amsterdam. In tegenstelling tot andere gedeelten van het geannexeerd gebied dat al snel bebouwd werd (denk aan Slotervaart) bleef dit gebied nog lang agrarisch gebied. Het gebied komt de recente geschiedenis binnen als Amsterdam de Olympische Spelen van 1992 wil organiseren, hetgeen in een debacle eindigt. Het hier geplande Olympisch dorp wordt echter later opgetrokken als woonwijk. De openbare ruimten kregen namen die terugvoeren op plaatsen in België. Op 14 december 1994 werd deze open ruimte vernoemd naar Liedekerke. Aan de randen van het plantsoen staan eengezinswoningen. Aan de noordzijde loopt de Willebroekstraat (Willebroek), aan de zuidkant Schaarbeekstraat (Schaarbeek). Het wordt doorsneden door het Tervurenpad (Tervuren).

Wandelend muurtje is een beeld van Nederlands beeldend kunstenaar Jan Snoeck (1927-2018) in Amsterdam. Het werk is een keramische sculptuur in twee delen: een rechthoekige blauwe poort en een rode figuur met gedraaide benen. Het werk stond sinds 1984 in het trottoir voor een Montessorischool aan de Polderweg (1) in de wijk Oostpoort (recente, 21e-eeuwse naam, in de 20e eeuw bekend als Polderweggebied) in Amsterdam-Oost. In maart 2019 is het herplaatst in het Amsterdamse stadsdeel Nieuw-West, in een grasveld tussen de Slotervaart en de Plesmanlaan, ten noordoosten van de rotonde/kruising van deze weg met de Louis Davidsstraat. Op 27 maart 2019 werd het officieel onthuld door een stadsdeelbestuurder.

De Plesmanlaan is naam van een aantal straten in Nederland, waaronder Amsterdam, Leiden, Utrecht, Kolham en Den Haag.

De Geer Ban is een straat in het Amsterdamse stadsdeel Nieuw-West. De naam Geer Ban is overgenomen uit de voormalige kern van Sloten waar de naam van 990 tot 1990 bestond. De gemeente heeft met veel tegenzin van de bewoners uit het dorp Sloten de naam gebruikt voor een straat buiten Sloten. Ook tussen de jaren 1950 en 1990 heeft de weg die loopt tussen de Oude Haagseweg en de Plesmanlaan de naam Geer Ban gedragen, tegenwoordig heet deze weg de Anderlechtlaan.

Brug 722 is een viaduct in Amsterdam-West. Het viaduct dateert uit 1972/1973, maar is vermoedelijk eerder ontworpen. Het ontwerp komt van de Dienst der Publieke Werken. Het viaduct ligt in het wielercircuit op Sportpark Sloten en overspant de ingang daarvan aan de Sloterweg. Dat sportpark was in ontwikkeling sinds 1956, maar de invulling werd opgehouden door geldgebrek. Met name de wielerbaan en wielercircuit werden daar slachtoffer van. De gemeente Amsterdam twijfelde ook jarenlang over de plaats van de sportaccommodatie voor wielrenners. Pas in 1969 viel de definitieve keus op Sportpark Sloten, het alternatief De Eendracht viel af. Op De Eendracht lag al wel een tijdelijk wielercircuit. De aanleg van de Rijksweg 4 (Haagseweg) net ten zuiden van het sportpark leverde opnieuw vertraging op. De toen nog onoverdekte wielerbaan werd op 27 mei 1972 geopend; het tweeënhalf kilometer tellende wielercircuit volgde daarna. De kosten voor het circuit, dat het gehele sportpark omringt, bedroegen rond een miljoen gulden. Op het wielercircuit werden in de beginperiode ook motor- en autoraces gehouden. Het viaduct kent het haast standaard uiterlijk van de toen ontworpen kunstwerken in Amsterdam. De overspanning is van wit schoonbeton met dito balken; daarop ligt een lage betonnen balustrade. De bovenlaag van de balustrade wordt gevormd door blauwgeschilderde houten balken. De brug kent geen brugpijlers of jukken en steunt dus alleen op de 'landhoofden'. Officieel mogen er alleen fietsers overheen, toch staat er een verkeersbord voor het viaduct; de maximale wieldruk mag 7,5 ton bedragen. Het viaduct zorgt bij de wielrijders voor een stevig klimmetje in het circuit.