Plesmanlaan

Wandelend muurtje is een beeld van Nederlands beeldend kunstenaar Jan Snoeck (1927-2018) in Amsterdam. Het werk is een keramische sculptuur in twee delen: een rechthoekige blauwe poort en een rode figuur met gedraaide benen. Het werk stond sinds 1984 in het trottoir voor een Montessorischool aan de Polderweg (1) in de wijk Oostpoort (recente, 21e-eeuwse naam, in de 20e eeuw bekend als Polderweggebied) in Amsterdam-Oost. In maart 2019 is het herplaatst in het Amsterdamse stadsdeel Nieuw-West, in een grasveld tussen de Slotervaart en de Plesmanlaan, ten noordoosten van de rotonde/kruising van deze weg met de Louis Davidsstraat. Op 27 maart 2019 werd het officieel onthuld door een stadsdeelbestuurder.

Nieuw Sloten is een wijk in Amsterdam Nieuw-West. De naam Nieuw Sloten is ontleend aan het nabijgelegen dorp Sloten. Tussen 1960 en 1988 lag hier het Tuinbouwgebied Sloten, dat de vervanging was voor de tuinders die moesten wijken voor de bouw van de wijk Overtoomse Veld. In de jaren tachtig was het de bedoeling hier het Olympisch dorp te bouwen voor de Olympische Spelen van 1992, waar Amsterdam zich in 1984 kandidaat voor had gesteld. Ter voorbereiding daarop werd al vanaf 1985 met de tuinders onderhandeld over de overname. In 1986 werden deze Olympische Spelen echter niet aan Amsterdam maar aan Barcelona toegewezen. Door deze 'Olympische' periode is de ontwikkeling van het woningbouwgebied Sloten echter in een versnelling geraakt. In Nieuw Sloten is veel compacter gebouwd dan in de omliggende Westelijke Tuinsteden, die zo’n dertig jaar eerder waren gebouwd. In 1991 konden de eerste woningen in gebruik genomen worden. De wijk bestaat uit een mengeling van laag-, middel- en hoogbouw en is halverwege de jaren negentig voltooid. In Nieuw Sloten zijn de straten vernoemd naar steden en dorpen in België. In de wijk bevindt zich het Kasterleepark. Het winkelcentrum in Nieuw Sloten bevindt zich aan het centraal gelegen Belgiëplein naast het Kasterleepark. In 1996 werd aan het ontwerp de Omgevingsarchitectuurprijs van de Bond van Nederlandse Architecten toegekend. Nieuw Sloten wordt begrensd door de Plesmanlaan, het Christoffel Plantijnpad, de Sloterweg en de Vrije Geer. In 1991 werd tramlijn 2, die tot dan eindigde aan de Louwesweg bij het Slotervaartziekenhuis net ten oosten van Nieuw Sloten, over de Antwerpenbaan in de toen in aanbouw zijnde wijk verlengd naar een nieuw eindpunt aan het Oudenaardeplantsoen. Voorts verzorgen de buslijnen 369 en 195 de verbinding met de wijk. Met de instelling van de stadsdelen werd de in aanbouw zijnde wijk in 1990 onderdeel van Slotervaart/Overtoomse Veld, sinds 2004 is de naam verkort tot Slotervaart. Sinds 1 mei 2010 maakt Nieuw Sloten deel uit van stadsdeel Nieuw-West.

Het Belgiëplein in Amsterdam-Nieuw Sloten kreeg zijn naam op 2 oktober 1991 en is genoemd naar het West-Europese land België. De straatnamen in Nieuw Sloten zijn genoemd naar plaatsen en landstreken in België. Het Belgiëplein is het winkelcentrum en het middelpunt van de wijk Nieuw Sloten. Op het plein wordt in de wintermaanden één keer per maand een biologische markt gehouden. Op het plein zelf is geen autoverkeer, wel wordt het doorsneden door een fietspad. Tramlijn 2 heeft de halte "Centrum Nieuw Sloten" bij het plein. Aan de andere kant van het plein, op de Laan van Vlaanderen en Anderlechtlaan stoppen bus 195, bus 369 en spitsbus 247 op de halte "Belgiëplein"

Het Piet Wiedijkpark is een park in de Amsterdamse wijk Osdorp, Amsterdam Nieuw-West.

Het Wegwerphuisje is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Het is een creatie van kunstenaar Herman Makkink. Het huisje staat in een talud van de Cornelis Lelylaan nabij de Sloterplas. Makkink maakte een klein huis, dat allerlei soorten voegwerk (of het ontbreken daarvan) van baksteen laat zien: horizontaal, verticaal, diagonaal, zaagfiguur etc. Het heeft ook gemetselde cirkels. Er zijn ook overstekken in het huisje verwerkt. Het huisje moet het echter zonder ramen of deuren doen. Door de plaats waar het staat lijkt het of zomaar is neergezet om ervan af te zijn; een wegwerphuisje. Anderen (Buitenbeeld in beeld) zien er een steeds maar gerepareerde ruïne in of een weergave van verspijkerde tuinbouwschuren, die hier eens stonden.

Vliegende vogels is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Kunstenaar Jannes Limperg maakte het bronzen beeld voor de Christelijk MAVO aan de Nieuwe Laan in Osdorp. Die school werd in 1971 geopend en verwachtte dan ook het beeld. De kunstenaar had echter pech. Hij moest zijn atelier verlaten, zijn toeleverende wasfabriek brandde af en zijn bronsgieter werd ziek. Hij had het beeld "pas" twee jaar later klaar; het werd op 4 september 1973 onthuld. Vanuit de school verhuisde het naar brug 753 in Meer en Vaart over de Osdorpergracht. Later werd het opnieuw verplaatst naar de Pieter Calandlaan hoek Eliza van Calcarstraat, ook weer bij een schoolcomplex (Calandlyceum). Volgens Het Parool van 11 september 1973 stelt het beeld een drietal vliegende vogels voor, op weg naar de toekomst. De site Buitenbeeld in beeld zag er een parende haan en kip in. De Kunstwacht Amsterdam (beheer kunst in de openbare ruimte) ziet er een moedervogel in die haar kuiken het nest ziet verlaten. Het Amsterdam Museum heeft een voorstudie van het beeld van wat jaren eerder; groot 25,6 (met plint)/14,5 (zonder) bij 10 bij 9,5 centimeter.

Brug 758 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. De bouwwerk is gelegen in de Cornelis Lelylaan. Het overspant een voet- en fietstunnel, die in het noordelijk verlengde ligt van de Piet Wiedijkstraat. Het viaduct is 38 meter breed of de tunnel 38 meter lang, afhankelijk het gezichtspunt. De tunnel voorziet in een voetpad van 5 meter en een fietspad van 3,6 meter breed. Op het viaduct is plaatsgemaakt voor twee fietspaden, rijwegen in beide richtingen met een middenberm waarin een trambaan ligt. De lengte van de tunnel gaf problemen bij de daglichtvoorziening; reden waarom ter hoogte van de tramrails lichtdoorvoeren zijn gemaakt. Het viaduct was voornamelijk aangelegd voor de bereikbaarheid van de tramhalte Piet Wiedijkstraat, die hier vanaf de ingebruikneming van de trambaan op 8 september 1962 heeft gelegen (voor tramlijn 17, sinds 17 oktober 1971 1 en sinds september 1988 ook weer 17). Twee trappen (één voor de richting Osdorp en een voor de richting Centrum) vanaf de onderdoorgang vormden de enige toegang tot deze tramhalte. De tramhalte is in december 2014 wegens bezuinigingsreden opgeheven waarbij de passagiers worden verwezen naar de halte bij Meer en Vaart. In de praktijk gaf de halte voor de doorgaande trams nauwelijks oponthoud omdat vaak kon worden doorgereden. Langs de trambaan zijn nog restanten van plateaus met tegels van de voormalige tramhalte zichtbaar en ook de trappen zijn nog aanwezig. Het bouwwerk wordt gedragen door 82 betonnen heipalen, waarop de betonnen overspanning is gelegd. De brug is uitgevoerd in de standaardkleuren voor bruggen in najaar 1960 en voorjaar 1961, wit schoonbeton en blauwe stalen leuningen (met 14 600 kg staal). Het patroon van de leuningen is gelijk aan de leuningen van de andere kunstwerken in de Cornelis Lelylaan. Het ontwerp van de kunstwerken kwam van Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken. Het viaduct werd onbedoeld het laatste bouwkundige kunstwerk in de Cornelis Lelylaan. In de oorspronkelijke plannen was geen rekening gehouden met een trambaan op de Cornelis Lelylaan, het besluit tot de aanleg van de tramlijn naar Osdorp viel pas in 1960. Omdat toen pas met de bouw werd begonnen konden bij dit viaduct de trappen naar de beoogde tramhaltes direct worden aangelegd, dit in tegenstelling tot Brug 705. In de planning lag dat de laan ook over Meer en Vaart en Geer Ban zou worden doorgetrokken; die plannen werden echter niet gerealiseerd. Mevrouw Didi van 't Hull-Ras, echtgenote van Wethouder Publieke Werken Goos van 't Hull, opende op 14 juli 1962 de Cornelis Lelylaan met al haar bouwwerken.

Op de zuidwestelijke oever van de Sloterplas staat sinds 2003 een titelloos kunstwerk, daterend uit 1988. Het is een 5 meter hoge zuil van kunstenaar Frans Mossou uitgevoerd in cortenstaal. Die zuil wordt gedragen door een betonnen plaat met daarop een afscheiding van hetzelfde materiaal. De zuil is uitgevoerd in de stijl van Frans Mossou, weergave van de tegenstelling tot donker en licht ofwel materie en het ontbreken daarvan. Dit thema is terug te vinden in de uitvoering waarbij de zijden van de langwerpige kolom aan de uiteinden naar buiten wijken en dus niet op elkaar aansluiten, waardoor licht tussen de stalen platen doorschijnt. Het beeld stond in eerste instantie op het Osdorpplein. Toen het Amsterdams Fonds voor de Kunst in 1995 een inventarisatie hield onder de kunst in de openbare ruimten werd het afgedaan als "kwalitatief zeer matig" en het AFK stelde voor het af te voeren. De kunstenaar was het daar niet mee eens en vond dat het in een park beter tot zijn recht zou kunnen komen. De Gemeente Amsterdam en de kunstenaar kwamen in 1996 overeen het te behouden en in 2003 werd het verplaatst naar de zuidoever van de Sloterplas, waarbij het langs het voetpad van de Cornelis Lelylaan staat, nabij Meer en Vaart. Het is gepositioneerd op het verhoogde binnengebied van een soort voetpaden-rotonde nabij het Wegwerphuisje van Herman Makkink. De kunstenaar vond dit een goede plek, midden tussen bloemen en planten.

Brug 721 is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. Ze overspant de Christoffel Plantijngracht, een gracht die parallel aan het Christoffel Plantijnpad loopt. Die gracht is de verbinding tussen de Sloterplas en de Slotervaart. Het is een voetgangersbrug, die landt in het Piet Wiedijkpark. De ontwerper van de brug is van Dick Slebos, esthetisch architect werkzaam bij de Dienst der Publieke Werken, die de bruggen in het Christoffel Plantijnpad voor zijn rekening nam. De brug werd destijds uitgevoerd in wit schoonbeton met blauwe brugleuningen, hetgeen een grote gelijkenis met de Piet Römerbrug (brug 711 en gemeentelijk monument en ontworpen door Slebos) opleverde. Opmerkelijk aan deze brug zijn de leuningen, de staanders daarvan zijn om het brugdek gemonteerd, en de hekwerkjes die op de walkanten en dwars op de leuningen staan.

I amsterdam Sloterplas is een variant op het thema I amsterdam, in juli 2016 geplaatst aan de zuidoever van de Sloterplas, nabij de Cornelis Lelylaan.

I amsterdam was een bezienswaardigheid die vanaf 2005 op diverse plaatsen in Amsterdam verscheen bestaande uit grote rode en witte letters die de woorden I amsterdam vormen in avenirfont (de a en m zijn dan nog met elkaar verbonden) vormen. De woorden werden in 2004 uitverkozen tot opvolger van de slogan Amsterdam has it. Ze werden naar een ontwerp van KesselsKramer uitgevoerd in rood, wit en zwart, kleuren van het wapen van Amsterdam. KesselsKramer lieten zich daarbij inspireren door Michel Glasers I love New York. Het bureau moest om tot uitvoering te komen een overeenkomst sluiten met graficus Vanessa van Dam, die een aantal jaren eerder I amsterdammer had verzonnen. De letters 'I amsterdam' zijn tussen de twee en drie meter hoog en het totale "beeld" is 23,5 meter lang; het materiaal is staal. Er werd voor die grote maten gekozen omdat het de bedoeling was ze te introduceren bij Sail Amsterdam 2005 (het werd echter de Fashionweek) en dus vanaf het water zichtbaar moesten zijn. De lettercombinaties verschenen onder meer op het Museumplein, Luchthaven Schiphol en bij de RAI Amsterdam. De plaatsing kwam in de tijd van uitbouw van sociale media. Bedoeld of onbedoeld werd de lettergroep een toeristische attractie, met name voor toeristen (meest bij de letters op het Museumplein) die zichzelf voor een selfie wilden vastleggen met de lettergroep op de achtergrond. De lettergroep op het Museumplein werd in december 2018 verwijderd; die bij de RAI werd in februari 2019 verwijderd. Ze trokken te veel toeristen naar plaatsen waar het toch al druk was. Die groepen zouden voortaan zo nu en dan op min of meer willekeurige plaatsen in de stad verschijnen. Op de Luchthaven Schiphol bleef de lettergroep 'I Amsterdam’ aanwezig. Na 2018 bleef de variant aan de Sloterplas in Amsterdam Nieuw-West gehandhaafd als I amsterdam Sloterplas aan de zuidoever. Deze locatie lokt veel minder toeristen dan de binnenstad. Bovendien is de lettergroep deels onherkenbaar gemaakt door 'STER' plat op de grond te leggen, waardoor het beeld niet goed op één foto is te krijgen. Het wordt daarbij nog eens omringd door allerlei fitnessstellages. Het is bedoeld als 'freerunning parcours'. De 'STER' wordt dan ook soms als tafel gebruikt om meegenomen voedsel of tassen op te plaatsen of even te ontspannen, ook voor mensen die het wandel- of trimparcours 'Rondje Sloterplas' volgen. Ook is het een geliefd klim- en speelobject.

De Piet Bakkerbrug (brugnummer 715) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. De verkeersbrug, waarover ook buslijn 63 rijdt, ligt in de Pieter Calandlaan en overspant de Christoffel Plantijngracht. De brug heeft zeven vlakken: voetgangers richting oost, fietspad richting oost, rijweg richting oost, verdrijvingsvlak, rijweg richting west, fietspad richting west, voetpad richting west. De brug, gelegen in het Piet Wiedijkpark, dateert uit de jaren 1959/1960 en er was destijds 325.000 gulden voor uitgetrokken. De brug heeft een overspanning van 17,5 en een breedte van 21 meter. De brug is van beton, waarbij toen voor het eerst gebruik gemaakt zou worden van prefexbalken, een Belgische vinding. Opvallend aan de brug is het terras dat aan het noordoostelijke landhoofd bevestigd is en dat uitzicht geeft op een vijver. Het ontwerp van de burg is afkomstig van de Dienst der Publieke Werken, architect Dick Slebos, die zich bemoeide met meerdere bruggen in deze buurt. De brug had tot 2016 alleen het nummer 715. Toen kon de Amsterdamse bevolking namen aandragen voor bruggen die nog geen naam hadden of alleen een officieuze. De naam refereert aan journalist en schrijver Piet Bakker (o.a. Ciske de Rat), meerdere straten in de omgeving zijn vernoemd naar journalisten. In het voorjaar van 2019 werd de brug opgeknapt en kreeg een nieuwe schilderbeurt.