Wegwerphuisje

Op de zuidwestelijke oever van de Sloterplas staat sinds 2003 een titelloos kunstwerk, daterend uit 1988. Het is een 5 meter hoge zuil van kunstenaar Frans Mossou uitgevoerd in cortenstaal. Die zuil wordt gedragen door een betonnen plaat met daarop een afscheiding van hetzelfde materiaal. De zuil is uitgevoerd in de stijl van Frans Mossou, weergave van de tegenstelling tot donker en licht ofwel materie en het ontbreken daarvan. Dit thema is terug te vinden in de uitvoering waarbij de zijden van de langwerpige kolom aan de uiteinden naar buiten wijken en dus niet op elkaar aansluiten, waardoor licht tussen de stalen platen doorschijnt. Het beeld stond in eerste instantie op het Osdorpplein. Toen het Amsterdams Fonds voor de Kunst in 1995 een inventarisatie hield onder de kunst in de openbare ruimten werd het afgedaan als "kwalitatief zeer matig" en het AFK stelde voor het af te voeren. De kunstenaar was het daar niet mee eens en vond dat het in een park beter tot zijn recht zou kunnen komen. De Gemeente Amsterdam en de kunstenaar kwamen in 1996 overeen het te behouden en in 2003 werd het verplaatst naar de zuidoever van de Sloterplas, waarbij het langs het voetpad van de Cornelis Lelylaan staat, nabij Meer en Vaart. Het is gepositioneerd op het verhoogde binnengebied van een soort voetpaden-rotonde nabij het Wegwerphuisje van Herman Makkink. De kunstenaar vond dit een goede plek, midden tussen bloemen en planten.

I amsterdam Sloterplas is een variant op het thema I amsterdam, in juli 2016 geplaatst aan de zuidoever van de Sloterplas, nabij de Cornelis Lelylaan.

I amsterdam was een bezienswaardigheid die vanaf 2005 op diverse plaatsen in Amsterdam verscheen bestaande uit grote rode en witte letters die de woorden I amsterdam vormen in avenirfont (de a en m zijn dan nog met elkaar verbonden) vormen. De woorden werden in 2004 uitverkozen tot opvolger van de slogan Amsterdam has it. Ze werden naar een ontwerp van KesselsKramer uitgevoerd in rood, wit en zwart, kleuren van het wapen van Amsterdam. KesselsKramer lieten zich daarbij inspireren door Michel Glasers I love New York. Het bureau moest om tot uitvoering te komen een overeenkomst sluiten met graficus Vanessa van Dam, die een aantal jaren eerder I amsterdammer had verzonnen. De letters 'I amsterdam' zijn tussen de twee en drie meter hoog en het totale "beeld" is 23,5 meter lang; het materiaal is staal. Er werd voor die grote maten gekozen omdat het de bedoeling was ze te introduceren bij Sail Amsterdam 2005 (het werd echter de Fashionweek) en dus vanaf het water zichtbaar moesten zijn. De lettercombinaties verschenen onder meer op het Museumplein, Luchthaven Schiphol en bij de RAI Amsterdam. De plaatsing kwam in de tijd van uitbouw van sociale media. Bedoeld of onbedoeld werd de lettergroep een toeristische attractie, met name voor toeristen (meest bij de letters op het Museumplein) die zichzelf voor een selfie wilden vastleggen met de lettergroep op de achtergrond. De lettergroep op het Museumplein werd in december 2018 verwijderd; die bij de RAI werd in februari 2019 verwijderd. Ze trokken te veel toeristen naar plaatsen waar het toch al druk was. Die groepen zouden voortaan zo nu en dan op min of meer willekeurige plaatsen in de stad verschijnen. Op de Luchthaven Schiphol bleef de lettergroep 'I Amsterdam’ aanwezig. Na 2018 bleef de variant aan de Sloterplas in Amsterdam Nieuw-West gehandhaafd als I amsterdam Sloterplas aan de zuidoever. Deze locatie lokt veel minder toeristen dan de binnenstad. Bovendien is de lettergroep deels onherkenbaar gemaakt door 'STER' plat op de grond te leggen, waardoor het beeld niet goed op één foto is te krijgen. Het wordt daarbij nog eens omringd door allerlei fitnessstellages. Het is bedoeld als 'freerunning parcours'. De 'STER' wordt dan ook soms als tafel gebruikt om meegenomen voedsel of tassen op te plaatsen of even te ontspannen, ook voor mensen die het wandel- of trimparcours 'Rondje Sloterplas' volgen. Ook is het een geliefd klim- en speelobject.

Brug 758 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. De bouwwerk is gelegen in de Cornelis Lelylaan. Het overspant een voet- en fietstunnel, die in het noordelijk verlengde ligt van de Piet Wiedijkstraat. Het viaduct is 38 meter breed of de tunnel 38 meter lang, afhankelijk het gezichtspunt. De tunnel voorziet in een voetpad van 5 meter en een fietspad van 3,6 meter breed. Op het viaduct is plaatsgemaakt voor twee fietspaden, rijwegen in beide richtingen met een middenberm waarin een trambaan ligt. De lengte van de tunnel gaf problemen bij de daglichtvoorziening; reden waarom ter hoogte van de tramrails lichtdoorvoeren zijn gemaakt. Het viaduct was voornamelijk aangelegd voor de bereikbaarheid van de tramhalte Piet Wiedijkstraat, die hier vanaf de ingebruikneming van de trambaan op 8 september 1962 heeft gelegen (voor tramlijn 17, sinds 17 oktober 1971 1 en sinds september 1988 ook weer 17). Twee trappen (één voor de richting Osdorp en een voor de richting Centrum) vanaf de onderdoorgang vormden de enige toegang tot deze tramhalte. De tramhalte is in december 2014 wegens bezuinigingsreden opgeheven waarbij de passagiers worden verwezen naar de halte bij Meer en Vaart. In de praktijk gaf de halte voor de doorgaande trams nauwelijks oponthoud omdat vaak kon worden doorgereden. Langs de trambaan zijn nog restanten van plateaus met tegels van de voormalige tramhalte zichtbaar en ook de trappen zijn nog aanwezig. Het bouwwerk wordt gedragen door 82 betonnen heipalen, waarop de betonnen overspanning is gelegd. De brug is uitgevoerd in de standaardkleuren voor bruggen in najaar 1960 en voorjaar 1961, wit schoonbeton en blauwe stalen leuningen (met 14 600 kg staal). Het patroon van de leuningen is gelijk aan de leuningen van de andere kunstwerken in de Cornelis Lelylaan. Het ontwerp van de kunstwerken kwam van Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken. Het viaduct werd onbedoeld het laatste bouwkundige kunstwerk in de Cornelis Lelylaan. In de oorspronkelijke plannen was geen rekening gehouden met een trambaan op de Cornelis Lelylaan, het besluit tot de aanleg van de tramlijn naar Osdorp viel pas in 1960. Omdat toen pas met de bouw werd begonnen konden bij dit viaduct de trappen naar de beoogde tramhaltes direct worden aangelegd, dit in tegenstelling tot Brug 705. In de planning lag dat de laan ook over Meer en Vaart en Geer Ban zou worden doorgetrokken; die plannen werden echter niet gerealiseerd. Mevrouw Didi van 't Hull-Ras, echtgenote van Wethouder Publieke Werken Goos van 't Hull, opende op 14 juli 1962 de Cornelis Lelylaan met al haar bouwwerken.

Het Piet Wiedijkpark is een park in de Amsterdamse wijk Osdorp, Amsterdam Nieuw-West.

Meervaart is een theater en een congrescentrum in Amsterdam Nieuw-West. Meervaart is een eigentijds grootstedelijk theater waar publiek en makers met uiteenlopende achtergronden, smaakvoorkeuren en ambities met elkaar in contact komen. De Meervaart verbindt de buurt, de stad en de wijdere wereld met elkaar. Dit doet zij als podium, als broedkamer van talent, als centrum voor vrijetijdsbesteding, als plek voor sociaal-artistieke projecten en als kenniscentrum voor grootstedelijke podiumkunst. Daarnaast trekt haar locatie externe partijen aan die een congres of evenement organiseren. Zij zien een meerwaarde in de artistiek-maatschappelijke context van het theater. De interactie van deze activiteiten maakt de Meervaart tot een cultureel knooppunt dat geworteld is in het hart van Amsterdam Nieuw-West. Meervaart heeft als allround theater een brede toegankelijke programmering met bijzondere aandacht voor de representatie van de grootstedelijke samenleving. Haar kracht schuilt in de interactie tussen genres, disciplines en de presenterende en educatieve activiteiten. De Meervaart is een instelling die verbanden legt en samenwerkingen initieert. Ze geeft nieuwe makers een centrale rol en creëert rijkere ervaringen rond uitvoeringen die variëren van themamaaltijden tot lezingen. Dit doet de Meervaart om kansen te creëren voor nieuwe makers en culturele uitingsvormen, waarmee het eveneens aansluit op de behoeftes van een breed en nieuw publiek. In 1966 werden al de eerste plannen gemaakt voor de bouw van een vrijetijdscentrum in de toen nog nieuwe tuinstad Osdorp. Het centrum bestaat sinds 1977 en is vernoemd naar de straat Meer en Vaart, waaraan het is gelegen. Aanvankelijk werd het grotendeels door vrijwilligers draaiend gehouden. In 1981 ging het beheer over naar het toenmalige stadsdeel Osdorp. Ook vonden er in die tijd rechtstreekse televisie-uitzendingen plaats, zoals Sonja's goed nieuws show en Sonja op... In 1986 begon hier het kinderfilmfestival Cinekid. In 1999 werd de Meervaart grondig verbouwd, waarbij het oorspronkelijke gebouw tot op het skelet werd gestript. Er werden nieuwe zalen, vergaderruimten en een toneeltoren toegevoegd. Het complex heeft nu een grote zaal met 800 plaatsen (de rode zaal) en een kleinere zaal met 250 plaatsen (de blauwe zaal), die beide zowel voor voorstellingen als congressen kunnen worden gebruikt. Daarnaast is er nog een aantal vergaderzalen. Meervaart kent drie kerntakken: 1. Theater, 2. Educatie & Talentontwikkeling (Meervaart Jong (voorheen 4West) en Meervaart Studio (voorheen Studio West)) en 3. (Niet-)Culturele Verhuur. Het theater ligt buiten het centrum van de stad vlak bij de ring A10. De programmering bestaat uit ca. 350 voorstellingen per jaar: cabaret, muziek, toneel, show, wereldmuziek, dans, jeugd- en familievoorstellingen. Jaarlijks worden er ca. 150 congressen in de Meervaart gehouden. Op 1 februari 2019 werd Yassine Boussaid directeur van Meervaart. Eerdere directeuren waren: Andreas Fleischmann, Bert Liebregs, Hans Brouwer, Pieter Erkelens en Han Hogeland.

Senza parole (Zonder woorden) is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West.

Papieren vliegtuigpijl is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Na een selectieperiode besteedde het stadsdeel Osdorp een kunstwerk aan bij kunstenaar Henk Hesselius. Hesselius vond een "oud aandoend" beeld geen optie voor deze relatief jonge wijk en nog jongere bestuurseenheid. Het kwam te staan voor het stadsdeelkantoor, dat in 1981/1982 opgeleverd werd. Het beeld werd op 17 september 1982 onthuld/overgedragen. De kunstenaar kwam met een speels ontwerp in de vorm van een papieren vliegtuig, maar dan uitgevoerd in roestvast staal. Hijzelf hield alle mogelijkheden open, maar gaf wel aan dat hij het idee had dat dit vliegtuig vanuit De Meervaart richting stadsdeelkantoor was geworpen. Kunstwacht Amsterdam meldt nog dat tijdens de installatie van het kunstwerk kinderen papieren vliegtuigjes naar het beeld mochten gooien. Hetzelfde stadsdeel had later moeite met de plaats; ze had in 2007 plannen een nieuw stadsdeelkantoor te (laten ) bouwen op de oevers van de Sloterplas. Die plannen werden vanwege protesten van omwonenden nooit gerealiseerd. Het stadsdeel fuseerde later en in 2018 schafte de gemeente stadsdelen af. Het kunstwerk staat sindsdien voor het stadsloket op dezelfde plaats. Henk Hesselius was destijds (vice-)voorzitter van de Nederlandse Kring van Beeldhouwers. In het nabijgelegen Sloterpark zag de bevolking in het kunstwerk Groot landschap van Wessel Couzijn een ander neergestort vliegtuig.

De Karel van het Revebrug (Brug 676) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. De brug ligt in een gescheiden voetgangers- en fietspad. Dat pad loopt deels parallel Christoffel Plantijnpad in het Sloterpark Oost, een parkachtige omgeving op de oostoever van de Sloterplas in de Westelijke Tuinsteden. Via de brug ligt de verbinding van het pad naar de Cornelis Lelylaan. Ze overspant daarbij de Christoffel Plantijngracht, die uitmondt in de Sloterplas. De brug werd in 1961 door architect Dirk Sterenberg, werkzaam bij de Dienst der Publieke Werken ontworpen. De brug werd in 1964 gebouwd. De brug is opgetrokken uit beton, staal en granieten stenen. De brug ging vanaf de aanleg naamloos door het leven; ze was alleen bekend onder haar nummer. Sinds april 2016 nodigt de gemeente Amsterdam actief mensen uit om voorstellen aan te dragen voor dergelijke naamloze bruggen. Het voorstel om deze brug naar de schrijver en hoogleraar in de Russische letterkunde Karel van het Reve te noemen werd in november 2017 goedgekeurd, zodat de brug aldus in de Basisregistratie Adressen en Gebouwen wordt opgenomen. In de omgeving van de buurt zijn ook straten naar schrijvers en journalisten vernoemd.

Brug 675 is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. De brug ligt met een gescheiden voetgangers- en fietspad dat loopt van het Christoffel Plantijnpad in het Sloterpark Oost. Ze overspant de Christoffel Plantijngracht naar het Watersporteiland bij de Sloterplas. De brug is ontworpen door architect D.L. Sterenberg, werkzaam bij de Dienst Publieke Werken in april 1961 en gebouwd in 1964. De brug is opgetrokken uit beton en staal. De brug staat op betonnen pijlers, die nog net niet op de oevers staan. De ruimte tussen pijlers, brugdek en oever is opgevuld met baksteen.

Wandelend muurtje is een beeld van Nederlands beeldend kunstenaar Jan Snoeck (1927-2018) in Amsterdam. Het werk is een keramische sculptuur in twee delen: een rechthoekige blauwe poort en een rode figuur met gedraaide benen. Het werk stond sinds 1984 in het trottoir voor een Montessorischool aan de Polderweg (1) in de wijk Oostpoort (recente, 21e-eeuwse naam, in de 20e eeuw bekend als Polderweggebied) in Amsterdam-Oost. In maart 2019 is het herplaatst in het Amsterdamse stadsdeel Nieuw-West, in een grasveld tussen de Slotervaart en de Plesmanlaan, ten noordoosten van de rotonde/kruising van deze weg met de Louis Davidsstraat. Op 27 maart 2019 werd het officieel onthuld door een stadsdeelbestuurder.

Vliegende vogels is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Kunstenaar Jannes Limperg maakte het bronzen beeld voor de Christelijk MAVO aan de Nieuwe Laan in Osdorp. Die school werd in 1971 geopend en verwachtte dan ook het beeld. De kunstenaar had echter pech. Hij moest zijn atelier verlaten, zijn toeleverende wasfabriek brandde af en zijn bronsgieter werd ziek. Hij had het beeld "pas" twee jaar later klaar; het werd op 4 september 1973 onthuld. Vanuit de school verhuisde het naar brug 753 in Meer en Vaart over de Osdorpergracht. Later werd het opnieuw verplaatst naar de Pieter Calandlaan hoek Eliza van Calcarstraat, ook weer bij een schoolcomplex (Calandlyceum). Volgens Het Parool van 11 september 1973 stelt het beeld een drietal vliegende vogels voor, op weg naar de toekomst. De site Buitenbeeld in beeld zag er een parende haan en kip in. De Kunstwacht Amsterdam (beheer kunst in de openbare ruimte) ziet er een moedervogel in die haar kuiken het nest ziet verlaten. Het Amsterdam Museum heeft een voorstudie van het beeld van wat jaren eerder; groot 25,6 (met plint)/14,5 (zonder) bij 10 bij 9,5 centimeter.