Vrije Geer

Het Natuurpark Vrije Geer is een klein groengebied nabij het dorp Sloten met een oppervlakte van ruim 4 hectare. Het is gelegen tussen de Plesmanlaan, de wijk Nieuw Sloten en het dorp Sloten. Het is een laatste overblijfsel van het veenweidegebied dat zich vroeger uitstrekte tussen Amsterdam en Sloten.

Duiker Poldergemaal Plesmanlaan is een kunstwerk in Amsterdam-West. De duiker is gelegen onder de Plesmanlaan in Slotervaart. Ze verzorgt de verbinding tussen de Slotervaart en het Poldergemaal Plesmanlaan. Dat gemaal verzorgt onder andere de waterstand in Natuurpark Vrije Geer. Over de duiker is een brug gelegd, die vanaf de Plesmanlaan als zodanig niet opvalt. De duiker en brug zijn vanaf de weg alleen herkenbaar aan de "brugleuning" aan de zuidkant. Vanaf het gemaal is over de kleine boezem de bakstenen zuidwand over de duiker te zien. De noordkant van de duiker eindigt in de Slotervaart, die grotendeels bakstenen walkanten heeft, maar juist hier is doorbroken om een overgang te krijgen tussen de vaart en het land (genaamd De Slenk). Het systeem dateert van rond 1977, aldus de Basisregistraties Adressen en Gebouwen (BAG). Het systeem kreeg het brugnummerplaatje 710 (zie foto in de infobox). Brug 710 in Amsterdam is echter een vaste brug in diezelfde Plesmanlaan nabij de Ringspoorbaan. In de omgeving van die brug hebben alle bruggen brugnummers die rond de 710 liggen; die bruggen dateren van de jaren vijftig/zestig. Het brugnummer 710 is gezien bouwtijd en plaats waarschijnlijk abusievelijk op deze duiker terecht gekomen.

Brug 1853 is een artistiek kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. In een eeuwenlang als agrarisch gebied gebruikt terrein werd in de jaren negentig de wijk Nieuw Sloten volgebouwd door de gemeente Amsterdam. Alhoewel de inrichting compleet wijzigde, moesten er voldoende afwateringskanalen overblijven of opnieuw gegraven worden, waaronder een ringsloot. In de noordwestelijke hoek van de wijk werd een verbinding gemaakt naar de Vrije Geer. Die verbinding werd geschikt gemaakt voor alleen voetgangers en fietsers, passend in het stelsel van gescheiden verkeersstromen dat her en der in de wijk is toegepast. De hoofdverkeersroute voor de gehele wijk is de Laan van Vlaanderen. De brug zorgt voor een directe verbinding tussen dorpskern Sloten en het eindpunt van Tram 2 op het Oudenaardeplantsoen. Brug 1853 ligt over een deel van de ringsloot, hier Kerkersloot genoemd. Het zorgt voor verbinding in voet- en fietspad Antwerpenbaan. De brug maakt deel uit van een serie bruggen rondom de wijk, die een gemeenschappelijk ontwerp heeft. De standaardkleuren van bruggen in Amsterdam Nieuw-West zijn hier toegepast, blauw en wit. De bruggen uit de serie hebben een (witte) poort aan de zijde van de woonwijk. Deze poort geeft toegang tot de overspanning, die het uiterlijk heeft van een tuibrug maar met ongelijke ophanging. Omdat de Kerkersloot vrij breed is, moest deze brug voorzien worden van een (niet centraal geplaatste) brugpijler. De overspanning wordt begrensd door blauwe leuningen annex balustraden. In die balustraden zijn zeshoeken uitgespaard. De brug komt uit circa 1994 en is ontworpen door Moshé Zwarts van ZJA (Zwarts & Jansma). Ze omschreven de bruggen als “stalen hijskranen die op poten in het water staan”. Zij gaven aan dat het ontwerp van de brug gebaseerd is op de indeling van de terreinen. De zware betonnen poort staat in het stedelijk gebied, het andere uiteinde is geheel open gelaten erop wijzend dat hier landelijk (plat) gebied ligt.

Brug 2388 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. In 1993 werd gebouwd aan een buurtje in de zuidwest punt van Nieuw-Sloten. Het was eeuwenlang agrarisch of tuinbouwgebied in de 19e eeuw behorend tot de gemeente Sloten. In 1921 werd die gemeente opgeslokt door Gemeente Amsterdam, maar tuinbouw in kassen zou nog tot in de jaren tachtig plaatsvinden. In 1993 kwam hier een haakvormige straat te liggen genaamd Kortrijk, naar de Belgische plaats Kortrijk. Het werd een waterrijk wijkje dat voor 75 % wordt omringd door de water, terwijl ook midden in de wijk sloten liggen. Er kwamen eengezinswoningen ontworpen door architect Gunnar Daan, die het omschreef als waterwoonwijkje. Om toegang te verkrijgen tot de buurt werden drie bruggen aangelegd. Brug 1861 en Brug 1862 zijn uitsluitend voor voetgangers en fietsers, brug 2388 voor overige verkeer. Dit houdt in dat gemotoriseerd verkeer alleen door middel van deze brug het wijkje in of uit kan. Vandaar dat bij de brug een verkeersbord staat voor het aangeven van doodlopende weg. Bijzonder aan de brug is dat zij slechts aan één kant een leuning heeft, terwijl er aan twee kanten water ligt. Ten tijde van de bouw van de wijk was er sprake van een verbindingsdam, brugnummer 2388 wijst op latere ombouw naar een brug.

Brug 761 is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. Ze is gelegen in de Baden Powellweg, overspant de Slotervaart en voert naar de Plesmanlaan, gelegen aan zuidkant van de vaart. De Baden Powellweg komt vanaf de noordelijk gelegen Ookmeerweg en loopt voor het grootste deel kaarsrecht. Bij de Pieter Calandlaan maakt zij een bocht. Na die bocht kruist zij loodrecht de Slotervaart. Die kromming was noodzakelijk omdat de Slotervaart westelijk van de brug al op de ontwerptekeningen van de wijk zuidwaarts afbuigt. Als de Baden Powellweg recht was gehouden was een veel grotere overspanning noodzakelijk. De brug dateert van ongeveer 1964, hoewel ze al op eerdere plattegronden stond aangegeven; het definitief uitgraven van de Slotervaart tot aan de Ringvaart van de Haarlemmermeer kwam rond 1964/1965 tot stand. De brug heeft een betonnen overspanning die rust op de landhoofden en twee rijen van vier brugpijlers waarop betonnen jukken liggen. De brug kent een lichte welving. De zuidelijke landhoofden hebben de vorm van een omgekeerde trechter; dit was nodig om het verkeer naar en van de rotondekruising Plesmanlaan te kunnen geleiden. De leuningen kennen daarom hier een lichte kromming. Aan de noordkant maken de afwerkingen van de landhoofden een vrijwel rechte hoek; ook hier volgen de leuningen de randen van de landhoofden en maken dus ook een hoek van negentig graden. Wat de brug onderscheidt van andere bruggen is dat de leuningen groengrijs zijn uitgevoerd, terwijl veruit de meeste bruggen van de hand van de Dienst der Publieke Werken in blauw zijn uitgevoerd. Ten noordwesten van de brug staat de karakteristieke flat Aeckerstijn van Willem Vermeer en Izaak van Herwaarden. Ten noordoosten van de brug ligt het Jan van Zutphenplantsoen. Op het noordoostelijke deel van het landhoofd staat het kunstwerk Blauwe boog.

Brug 769 is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. De brug is een zogenaamde duikerbrug over een duiker. Die duiker verbindt de parallelsloot van de Osdorperweg met de gracht Slotervaart. De brug dateert van ongeveer 1964 toen de Slotervaart in gereedheid werd gebracht om via de Akersluis en brug 773 aan te sluiten op de Ringvaart van de Haarlemmermeer. De brug lag dan ook eerst in de Akersluisweg, in 2000 omgedoopt tot P. Hans Franfurthersingel. De brug valt nauwelijks op in het straatbeeld; ze is zichtbaar aan de leuningen aan beide kanten en aan het feit dat over de duiker een verkeersdrempel is gelegd. Ten noordoosten van de duikerbrug staat de blikvanger Aeckerstyn, een opvallende hoogbouwflat.

Sloten is een dorp in de Nederlandse provincie Noord-Holland. Het dorp lag tot 1921 in de zelfstandige gemeente Sloten, die toen door Amsterdam werd geannexeerd. Sloten ligt in het zuidwesten van de stad Amsterdam als onderdeel van het stadsdeel Nieuw-West.

De Sloterkerk is een protestantse kerk in Sloten (Noord-Holland).

Het Jan van Zutphenplantsoen is een plantsoen en groenstrook in de Amsterdamse wijk Osdorp. Het plantsoen is gelegen in het zuidwestelijke gedeelte van de wijk ten westen van de Hoekenesgracht, ten oosten van de Baden Powellweg, tussen de Slotervaart en de eveneens naar Jan van Zutphen vernoemde Jan van Zutphenstraat. Het plantsoen en de straat zijn met een raadsbesluit van 29 april 1964 en 8 juni 1960 vernoemd naar de diamantbewerker en later vakbondsman Jan van Zutphen. Het plantsoen is begin jaren zestig aangelegd in de toen nieuwe wijk Osdorp. De laatste tien jaar is de omgeving van het plantsoen in het kader van de stadsvernieuwing van Osdorp onherkenbaar veranderd. Veel van de oorspronkelijke bebouwing is vervangen door nieuwbouw en een stuk hoger dan voorheen. Slechts twee oude huizenblokken zijn behouden gebleven maar wel gerenoveerd. Nog wel aanwezig is de markante en karakteristieke maisonnetteflat 'Akerstein' uit de jaren zestig tegenover het plantsoen aan de overzijde van de Baden Powellweg. Destijds was dit de uiterste bebouwing van dit deel van Osdorp met er achter de tuinderijen. Het park was van juni 1983 tot september 1991 de eindhalte van bus 19. Er staat het kunstwerk Blauwe boog dat doet denken aan een hemelsblauwe blikopener. Rond 2010 werden delen van het park weggegraven om plaats te maken voor aanvullend wateroppervlak van de Slotervaart. Er bleven tussen de parkeinden vier eilandjes liggen. In 2011 werden de Zitstenen Jan van Zutphenplantsoen geplaatst.

De Zitstenen Jan van Zutphenplantsoen bestaat uit een vijftal stenen zitbanken in het Jan van Zutphenplantsoen in Amsterdam, tuinstad. Ze houden het midden tussen gebruiksvoorwerpen en kunstwerken, toegepaste kunst. De stenen zijn alle vier meter breed, zes meter lang en zestig centimeter hoog. Ze wegen meer dan 21.000 kg per stuk en hebben een vorm die enigszins op een plectrum lijkt. Ze zijn gemaakt van gestort beton in door middel van CNC gefabriceerde mallen. Gezien de grootte en zwaarte bestaat elke zitsteen uit twee ter plekke samengevoegde delen. Opdrachtgever en ook ontwerper was advies- en ingenieursbureau Tauw, dat rond 2010 betrokken was bij de ombouw van het Jan van Zutphenplantsoen van stadspark tot waterpark. Fabrikant van het meubilair is Luc4me, een firma gespecialiseerd in betonnen zitelementen.

Brug 1862 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Deze brug zorgt ervoor dat bewoners van de straat en buurt Kortrijk, vernoemd naar het Belgische Kortrijk, hun buurt kunnen betreden of verlaten. Kortrijk bestaat eigenlijk uit één doodlopende weg waaraan eengezinswoningen staan. Het heeft voor snelverkeer middels brug 2388 slechts één in- en uitgang. Voor voetgangers en fietsers werden twee soortgelijke bruggen gebouwd, brug 1861 en 1862. Ze vertonen grote gelijkenis. Ze hebben in de balustraden zitjes; balustraden en zitjes lopen taps. De zitjes zijn hier al lang verdwenen, maar de hechtingen zijn nog wel zichtbaar. Het ontwerp van beide bruggen kwam van architect Gunnar Daan, die ze omschreef als voetbrug met bankjes. De burg geeft ook verbinding tussen de buurt en de eindhalte van Tramlijn 2 in het Oudenaardeplantsoen.

De Sint-Pancratiuskerk is een rooms-katholieke kerk in het dorp Sloten. De eerste Sloterkerk wordt voor het eerst vermeld in een oorkonde van de bisschop Willem I (van Gelre) uit 1063. Mogelijk heeft deze kerk gestaan ter hoogte van de huidige Van Suchtelen van de Haarestraat in Osdorp (tussen het Osdorpplein en Hoekenes). Sinds omstreeks 1175 ligt het dorp op zijn huidige locatie. Daar is de tweede Sloterkerk gebouwd, die echter in 1573 door de Geuzen grotendeels werd verwoest tijdens het Beleg van Haarlem. De kerk van Sloten, gewijd aan Pancratius, was een dochterkerk van die van Velsen. Het dorp lag aan de 'Heilige Weg' van Haarlem naar het toenmalige pelgrimsoord Amsterdam, bekend van het Mirakel uit 1345. Waarschijnlijk mede daarom had Sloten een relatief grote kerk, vanwege de vele pelgrims die hier langs kwamen. De Sloterweg was tot het begin van de 16e eeuw de belangrijkste landverbinding tussen Amsterdam en de rest van Holland, totdat de landbrug naar Haarlem in 1508 door de golven werd weggeslagen. Daarna ging het meeste verkeer via Sloterdijk. De kerk te Sloten werd in de 17e eeuw als protestantse kerk herbouwd, dit werd de Sloterkerk. De rooms-katholieken waren verdreven uit de kerk van Sloten en moesten enige decennia lang gebruikmaken van boerenschuren die als schuilkerk dienstdeden. In 1650 werd als vervanging een kerk te Osdorp gebouwd. Deze katholieke kerk was ook weer gewijd aan de heilige Pancratius. De kerk werd vernieuwd in 1789. De toren is er in 1836 afgewaaid. Door de vervening van de omliggende polders werd de kerk als gevolg van verzakking bouwvallig en moest in 1901 worden afgebroken. Wel bleef de oude begraafplaats tot heden bewaard aan de Osdorperweg in Oud Osdorp. Ter vervanging werd in 1901 een nieuwe Sint-Pancratiuskerk aan de oostelijke rand van het dorp Sloten gebouwd. Dit is het nog bestaande kerkgebouw aan de Sloterweg. De parochie van Osdorp werd gesplitst: het deel ten zuiden van de Lutkemeerweg kwam bij Sloten, het deel ten noorden daarvan kwam bij Halfweg. De parochie van Sint Pancratius werd in 1893 opgericht. Deze parochie had behoefte aan een eigen kerk, waarbij gekozen moest worden tussen een locatie in Sloten en een plaats in Osdorp. De bouwpastoor J.A. Haverman was een groot voorstander van de huidige locatie en was ook degene die Jan Stuyt aantrok om het gebouw te ontwerpen. Stuyt was een leerling geweest bij A.C. Bleijs (Sint-Nicolaaskerk) en bij P.J.H. Cuypers. Voor Stuyt was dit zijn eerste kerk. In zijn ontwerp voor deze sobere neogotische driebeukige kerk is de invloed van Cuypers goed terug te vinden. De kerk te Sloten is het eerste door Jan Stuyt gebouwde kerkgebouw. Het is een kleine driebeukige basilicale kerk, gebouwd in een min of meer neogotische stijl. Deze stijl is vrij sober in vergelijking met de meer "traditionele" rijke neogotische stijl die nog steeds de norm was voor katholieke kerken in die tijd. De kerk heeft een korte vierkante toren en een ondiep rechthoekig koor. Nadat al eerder het interieur werd gerestaureerd werden in 2005 het dak en de torenspits onder handen genomen. Doordat deze restauratie niet goed is uitgevoerd, is de toren in 2013 weer opnieuw gerestaureerd. In december 2019 werd door het Bisdom Haarlem-Amsterdam besloten dat de kerk per 1 januari 2020 fuseert met ver­schil­lende parochies van het stadsdeel Nieuw-West tot één parochie: De Vier Evangelisten. De gerenoveerde Pauluskerk in Osdorp is aangewezen als hoofdkerk van de parochie. Sinds 2024 zijn er in de Sint-Pancratiuskerk geen reguliere vieringen meer, bijzondere vieringen zijn nog wel mogelijk.