Brug 1853

Brug 2388 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. In 1993 werd gebouwd aan een buurtje in de zuidwest punt van Nieuw-Sloten. Het was eeuwenlang agrarisch of tuinbouwgebied in de 19e eeuw behorend tot de gemeente Sloten. In 1921 werd die gemeente opgeslokt door Gemeente Amsterdam, maar tuinbouw in kassen zou nog tot in de jaren tachtig plaatsvinden. In 1993 kwam hier een haakvormige straat te liggen genaamd Kortrijk, naar de Belgische plaats Kortrijk. Het werd een waterrijk wijkje dat voor 75 % wordt omringd door de water, terwijl ook midden in de wijk sloten liggen. Er kwamen eengezinswoningen ontworpen door architect Gunnar Daan, die het omschreef als waterwoonwijkje. Om toegang te verkrijgen tot de buurt werden drie bruggen aangelegd. Brug 1861 en Brug 1862 zijn uitsluitend voor voetgangers en fietsers, brug 2388 voor overige verkeer. Dit houdt in dat gemotoriseerd verkeer alleen door middel van deze brug het wijkje in of uit kan. Vandaar dat bij de brug een verkeersbord staat voor het aangeven van doodlopende weg. Bijzonder aan de brug is dat zij slechts aan één kant een leuning heeft, terwijl er aan twee kanten water ligt. Ten tijde van de bouw van de wijk was er sprake van een verbindingsdam, brugnummer 2388 wijst op latere ombouw naar een brug.

Het Natuurpark Vrije Geer is een klein groengebied nabij het dorp Sloten met een oppervlakte van ruim 4 hectare. Het is gelegen tussen de Plesmanlaan, de wijk Nieuw Sloten en het dorp Sloten. Het is een laatste overblijfsel van het veenweidegebied dat zich vroeger uitstrekte tussen Amsterdam en Sloten.

De Vrije Geer is sinds 1954 de naam van een weg in Amsterdam ten noorden van het dorp Sloten. De naam is ontleend aan een driehoekig stuk land (een geer) rond Sloten waarvan de inwoners vrijgesteld waren van het betalen van bepaalde belastingen aan de graven van Holland. De Vrije Geer strekte zich uit van de zuidpunt van de Slootermeer (Sloterdijkermeerpolder) tot aan de Haarlemmermeer en het grondgebied van Rijk of Rietwijk. Na de bebouwing van een groot deel van de vroegere Sloterpolder met de Westelijke Tuinsteden in de jaren vijftig-zestig van de 20e eeuw bleef ten noorden van het oude dorp Sloten nog een klein deel van het veenweidegebied met het middeleeuwse slotenpatroon bewaard. Toen de gemeente Amsterdam, aansluitend aan de bouw van de wijk Nieuw Sloten, ook dit laatste stukje opengebleven land bij het oude dorp Sloten wilde bebouwen kwamen de bewoners in opstand. Op 17 mei 1995 werd een referendum georganiseerd onder de naam 'Red het Weilandje van Sloten'. Een meerderheid van de Amsterdammers stemde voor behoud en de bebouwingsplannen verdwenen van tafel. Vervolgens werd het terrein ingericht als Natuurpark Vrije Geer, dat in 2003 officieel werd geopend. Het wordt onderhouden door vrijwilligers uit het dorp Sloten.

Brug 1862 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Deze brug zorgt ervoor dat bewoners van de straat en buurt Kortrijk, vernoemd naar het Belgische Kortrijk, hun buurt kunnen betreden of verlaten. Kortrijk bestaat eigenlijk uit één doodlopende weg waaraan eengezinswoningen staan. Het heeft voor snelverkeer middels brug 2388 slechts één in- en uitgang. Voor voetgangers en fietsers werden twee soortgelijke bruggen gebouwd, brug 1861 en 1862. Ze vertonen grote gelijkenis. Ze hebben in de balustraden zitjes; balustraden en zitjes lopen taps. De zitjes zijn hier al lang verdwenen, maar de hechtingen zijn nog wel zichtbaar. Het ontwerp van beide bruggen kwam van architect Gunnar Daan, die ze omschreef als voetbrug met bankjes. De burg geeft ook verbinding tussen de buurt en de eindhalte van Tramlijn 2 in het Oudenaardeplantsoen.

De Sint-Pancratiuskerk is een rooms-katholieke kerk in het dorp Sloten. De eerste Sloterkerk wordt voor het eerst vermeld in een oorkonde van de bisschop Willem I (van Gelre) uit 1063. Mogelijk heeft deze kerk gestaan ter hoogte van de huidige Van Suchtelen van de Haarestraat in Osdorp (tussen het Osdorpplein en Hoekenes). Sinds omstreeks 1175 ligt het dorp op zijn huidige locatie. Daar is de tweede Sloterkerk gebouwd, die echter in 1573 door de Geuzen grotendeels werd verwoest tijdens het Beleg van Haarlem. De kerk van Sloten, gewijd aan Pancratius, was een dochterkerk van die van Velsen. Het dorp lag aan de 'Heilige Weg' van Haarlem naar het toenmalige pelgrimsoord Amsterdam, bekend van het Mirakel uit 1345. Waarschijnlijk mede daarom had Sloten een relatief grote kerk, vanwege de vele pelgrims die hier langs kwamen. De Sloterweg was tot het begin van de 16e eeuw de belangrijkste landverbinding tussen Amsterdam en de rest van Holland, totdat de landbrug naar Haarlem in 1508 door de golven werd weggeslagen. Daarna ging het meeste verkeer via Sloterdijk. De kerk te Sloten werd in de 17e eeuw als protestantse kerk herbouwd, dit werd de Sloterkerk. De rooms-katholieken waren verdreven uit de kerk van Sloten en moesten enige decennia lang gebruikmaken van boerenschuren die als schuilkerk dienstdeden. In 1650 werd als vervanging een kerk te Osdorp gebouwd. Deze katholieke kerk was ook weer gewijd aan de heilige Pancratius. De kerk werd vernieuwd in 1789. De toren is er in 1836 afgewaaid. Door de vervening van de omliggende polders werd de kerk als gevolg van verzakking bouwvallig en moest in 1901 worden afgebroken. Wel bleef de oude begraafplaats tot heden bewaard aan de Osdorperweg in Oud Osdorp. Ter vervanging werd in 1901 een nieuwe Sint-Pancratiuskerk aan de oostelijke rand van het dorp Sloten gebouwd. Dit is het nog bestaande kerkgebouw aan de Sloterweg. De parochie van Osdorp werd gesplitst: het deel ten zuiden van de Lutkemeerweg kwam bij Sloten, het deel ten noorden daarvan kwam bij Halfweg. De parochie van Sint Pancratius werd in 1893 opgericht. Deze parochie had behoefte aan een eigen kerk, waarbij gekozen moest worden tussen een locatie in Sloten en een plaats in Osdorp. De bouwpastoor J.A. Haverman was een groot voorstander van de huidige locatie en was ook degene die Jan Stuyt aantrok om het gebouw te ontwerpen. Stuyt was een leerling geweest bij A.C. Bleijs (Sint-Nicolaaskerk) en bij P.J.H. Cuypers. Voor Stuyt was dit zijn eerste kerk. In zijn ontwerp voor deze sobere neogotische driebeukige kerk is de invloed van Cuypers goed terug te vinden. De kerk te Sloten is het eerste door Jan Stuyt gebouwde kerkgebouw. Het is een kleine driebeukige basilicale kerk, gebouwd in een min of meer neogotische stijl. Deze stijl is vrij sober in vergelijking met de meer "traditionele" rijke neogotische stijl die nog steeds de norm was voor katholieke kerken in die tijd. De kerk heeft een korte vierkante toren en een ondiep rechthoekig koor. Nadat al eerder het interieur werd gerestaureerd werden in 2005 het dak en de torenspits onder handen genomen. Doordat deze restauratie niet goed is uitgevoerd, is de toren in 2013 weer opnieuw gerestaureerd. In december 2019 werd door het Bisdom Haarlem-Amsterdam besloten dat de kerk per 1 januari 2020 fuseert met ver­schil­lende parochies van het stadsdeel Nieuw-West tot één parochie: De Vier Evangelisten. De gerenoveerde Pauluskerk in Osdorp is aangewezen als hoofdkerk van de parochie. Sinds 2024 zijn er in de Sint-Pancratiuskerk geen reguliere vieringen meer, bijzondere vieringen zijn nog wel mogelijk.

Brug 1861 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. De brug stamt uit 1994/1995 en legt een verbinding tussen de buurten Nieuw- en Oud-Sloten. Van 1991-1994 was het voor de trampassagiers van het nabij gelegen eindpunt van tram 2 niet mogelijk zonder grote omweg in Oud Sloten te komen. Oud-Sloten is daarbij de dorpskern van wat tot 1921 de gemeente Sloten was. Nieuw-Sloten werd in die tijd uit de grond gestampt. Het gebied was eeuwenlang agrarisch gebied, ook toen het onder de gemeente Sloten viel. Als een spaghettisliert liep de Sloterweg door het gebied met aan beide zijden lintbebouwing. Langs de Sloterweg waren het kleine perceeltjes met minimale bebouwing. In het gebied dat Nieuw-Sloten zou worden waren het veelal grotere percelen met kassenbouw bediend vanuit de woningen en bedrijven aan de Sloterweg. De terreinen werden opgekocht en/of onteigend om het klaar te maken voor woningbouw. Er werd gegraven en gestort. Om een waterscheiding in stand te houden of tot stand te brengen kwam aan de noordzijde van de Sloterweg een waterscheiding. Het werd een doorlopende dijk met pad met de naam Peilscheidingskade. Het voet- en fietspad loopt van het Christoffel Plantijnpad/Jan Moretuspad naar het westen tot aan Ditlaar, dat als een onvoltooide ringweg om dorp oostelijk Sloten loopt. Om op die Peilscheidingskade te komen is het altijd noodzakelijk over een brug te gaan. Om vanaf Ditlaar op dat pad en in de straat/buurt Kortrijk te komen werd de betonnen brug 1861 neergelegd in wat geldt als het zuidwestelijk kwadrant van Nieuw-Sloten. De brug ligt in parallellogramvorm scheef over het water hetgeen geen problemen oplevert bij een vaste brug. Wat opvalt aan de brug zijn de spits toelopende balustraden. Er werd gekozen voor borstweringen aan de oostzijde, aan de westzijde ontbreken die. Vanuit die borstwering vertrekken drie ronde metalen balken, die de functie van leuning en balustrade hebben. De twee onderste daarvan lopen taps toe, ze beginnen aan weerszijden van de borstwering en eindigen tegen elkaar. De bovenste is aan de buitenzijde van de borstwering gemonteerd. Door deze constructie ontstond dicht bij de borstwering een zitje. De borstwering is opgetrokken in licht gekleurde bakstenen binnen een betonnen omlijsting. Aan beide zijden van de brug bevinden zich afwateringsroosters die moeten voorkomen dat water tussen brug en land grond wegspoelt. Dit voorkomt echter niet dat er regelmatig onderhoud aan de brug verricht moet worden. Aan beide zijden klinkt en zakt de grond in, terwijl de brug op de betonnen paalfundering op hetzelfde niveau blijft liggen. Ook het wegdek is aan erosie onderhevig. Het ontwerp van deze brug kwam van architect Gunnar Daan onder de aantekening "voetbrug met bankjes". De brug heeft een broertje, brug 1862 aan de andere zijde van Kortrijk.

De Sloterkerk is een protestantse kerk in Sloten (Noord-Holland).

Duiker Poldergemaal Plesmanlaan is een kunstwerk in Amsterdam-West. De duiker is gelegen onder de Plesmanlaan in Slotervaart. Ze verzorgt de verbinding tussen de Slotervaart en het Poldergemaal Plesmanlaan. Dat gemaal verzorgt onder andere de waterstand in Natuurpark Vrije Geer. Over de duiker is een brug gelegd, die vanaf de Plesmanlaan als zodanig niet opvalt. De duiker en brug zijn vanaf de weg alleen herkenbaar aan de "brugleuning" aan de zuidkant. Vanaf het gemaal is over de kleine boezem de bakstenen zuidwand over de duiker te zien. De noordkant van de duiker eindigt in de Slotervaart, die grotendeels bakstenen walkanten heeft, maar juist hier is doorbroken om een overgang te krijgen tussen de vaart en het land (genaamd De Slenk). Het systeem dateert van rond 1977, aldus de Basisregistraties Adressen en Gebouwen (BAG). Het systeem kreeg het brugnummerplaatje 710 (zie foto in de infobox). Brug 710 in Amsterdam is echter een vaste brug in diezelfde Plesmanlaan nabij de Ringspoorbaan. In de omgeving van die brug hebben alle bruggen brugnummers die rond de 710 liggen; die bruggen dateren van de jaren vijftig/zestig. Het brugnummer 710 is gezien bouwtijd en plaats waarschijnlijk abusievelijk op deze duiker terecht gekomen.

Brug 761 is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. Ze is gelegen in de Baden Powellweg, overspant de Slotervaart en voert naar de Plesmanlaan, gelegen aan zuidkant van de vaart. De Baden Powellweg komt vanaf de noordelijk gelegen Ookmeerweg en loopt voor het grootste deel kaarsrecht. Bij de Pieter Calandlaan maakt zij een bocht. Na die bocht kruist zij loodrecht de Slotervaart. Die kromming was noodzakelijk omdat de Slotervaart westelijk van de brug al op de ontwerptekeningen van de wijk zuidwaarts afbuigt. Als de Baden Powellweg recht was gehouden was een veel grotere overspanning noodzakelijk. De brug dateert van ongeveer 1964, hoewel ze al op eerdere plattegronden stond aangegeven; het definitief uitgraven van de Slotervaart tot aan de Ringvaart van de Haarlemmermeer kwam rond 1964/1965 tot stand. De brug heeft een betonnen overspanning die rust op de landhoofden en twee rijen van vier brugpijlers waarop betonnen jukken liggen. De brug kent een lichte welving. De zuidelijke landhoofden hebben de vorm van een omgekeerde trechter; dit was nodig om het verkeer naar en van de rotondekruising Plesmanlaan te kunnen geleiden. De leuningen kennen daarom hier een lichte kromming. Aan de noordkant maken de afwerkingen van de landhoofden een vrijwel rechte hoek; ook hier volgen de leuningen de randen van de landhoofden en maken dus ook een hoek van negentig graden. Wat de brug onderscheidt van andere bruggen is dat de leuningen groengrijs zijn uitgevoerd, terwijl veruit de meeste bruggen van de hand van de Dienst der Publieke Werken in blauw zijn uitgevoerd. Ten noordwesten van de brug staat de karakteristieke flat Aeckerstijn van Willem Vermeer en Izaak van Herwaarden. Ten noordoosten van de brug ligt het Jan van Zutphenplantsoen. Op het noordoostelijke deel van het landhoofd staat het kunstwerk Blauwe boog.

Sloten is een dorp in de Nederlandse provincie Noord-Holland. Het dorp lag tot 1921 in de zelfstandige gemeente Sloten, die toen door Amsterdam werd geannexeerd. Sloten ligt in het zuidwesten van de stad Amsterdam als onderdeel van het stadsdeel Nieuw-West.

De Zitstenen Jan van Zutphenplantsoen bestaat uit een vijftal stenen zitbanken in het Jan van Zutphenplantsoen in Amsterdam, tuinstad. Ze houden het midden tussen gebruiksvoorwerpen en kunstwerken, toegepaste kunst. De stenen zijn alle vier meter breed, zes meter lang en zestig centimeter hoog. Ze wegen meer dan 21.000 kg per stuk en hebben een vorm die enigszins op een plectrum lijkt. Ze zijn gemaakt van gestort beton in door middel van CNC gefabriceerde mallen. Gezien de grootte en zwaarte bestaat elke zitsteen uit twee ter plekke samengevoegde delen. Opdrachtgever en ook ontwerper was advies- en ingenieursbureau Tauw, dat rond 2010 betrokken was bij de ombouw van het Jan van Zutphenplantsoen van stadspark tot waterpark. Fabrikant van het meubilair is Luc4me, een firma gespecialiseerd in betonnen zitelementen.

Brug 1855 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. De brug stamt uit de periode 1994/1995 toen een voormalig agrarisch gebied werd herontwikkeld tot een woonwijk. Om de ontwatering te gelegen werd gedempt en gegraven, het resultaat was dat de wijk een watergang kreeg die ongeveer driekwart van de wijk omsluit; alleen de noordzijde van de wijk kreeg een “harde grens” in de vorm van de Laan van Vlaanderen. Een van de onderdelen van de waterscheiding in het zuiden werd de Peilscheidingskade, een lange dijk met voet- en fietspad, die daadwerkelijk een waterscheiding vormt. Voor toegang tot de wijk werd voor voet- en fietspaden een soort standaardbrug ontworpen. Het is een tuibrug, waarbij de pylonen zijn ingepast in een poort staande in een van de oevers. Vanuit de poort gaan twee stangen richting het andere eind van het brugdek. De brug is naar Amsterdams model uitgevoerd in de kleuren blauw en wit, maar het merendeel is blauw. De poort is uitgevoerd met azuurblauwe tegels. De brug kent blauwe balustrades met zeshoekige uitsparingen. Om doorvallen te voorkomen worden die gaten beschermd door middel van staalkabel. Het enige witte onderdeel zijn de leuningen die als een soort geleiding richting brug werken. Brug 1855 ligt in een groenstrook met het Maarkedalpad en de Peilscheidingskade. Deze vorm van brug komt in de gehele wijk voort. Een nadeel van de bruggen was dat de tegels wel eens loslieten. De brug komt uit circa 1994 en is ontworpen door Moshé Zwarts van ZJA (Zwarts & Jansma). Ze omschreven de bruggen als “stalen hijskranen die op poten in het water staan”. Zij gaven aan dat het ontwerp van de brug gebaseerd is op de indeling van de terreinen. De zware betonnen poort staat in het stedelijk gebied, het andere uiteinde is geheel open gelaten erop wijzend dat hier landelijk (plat) gebied ligt.