Verrijn Stuartweg (metrostation)

Op het Metrostation Verrijn Stuartweg, Amsterdam-Zuidoost staat een titelloos artistiek kunstwerk. Het is een creatie uit 1980 van Jos Wong, die een beweeglijk kunstwerk ontwierp voor een winderige plaats. Het metrostation ligt op een dijklichaam, waarbij dit kunstwerk dan nog boven het station uitsteekt. Bovendien worden de windvangers ook in beweging gezet door turbulentie die ontstaat bij stoppende, vertrekkende en voorbijrijdende metrostellen. Het kunstwerk kwam bovendien rond 2009/2010 meer in de wind te staan, omdat hoogbouwflats zoals Egeldonk, die het enigszins in de luwte lieten staan werd afgebroken en vervangen door laagbouw. Het titelloze werk kreeg in de volksmond de namen als Molentjes, Windmolen, Windorgel en Windwijzer. Het is samengesteld uit 3 x 3 x 3 (lengte, breedte, hoogte) gemonteerde draaiende gebogen platen, staande op een op een sokkel van aluminium palen, vastgezet op een betonnen voetstuk.

Brug 1609 heeft een Amsterdams brugnummer maar ligt op het grondgebied van de gemeente Diemen. De betonnen brug werd aangelegd door het GVB tijdens de bouw van de Oostlijn (baanvak 11) in de opzet van de Amsterdamse metro. Ze werd in de jaren 1971/1972 samen met Metrostation Verrijn Stuartweg in ruwbouw gebouwd en later voltooid. In 1973 was het viaduct in gebruik toen er testritten werden gehouden op een deel van het traject van wat later de metrolijn 53 (Gaasperplaslijn) zou worden. De brug is gelegd over een voet- en fietspad gaande van de openbare weg naar de lijnwerkplaats. Die toegang is ook toegankelijke voor nooddiensten, echter de voertuigen mogen niet hoger zijn dan 3,10 meter. Aansluitend ten zuiden van de brug ligt het metrostation, dat dus ook in Diemen ligt. Het zuidelijk landhoofd van de brug biedt ruimte aan de ingang/uitgang van genoemd station, waarbij de zogenaamde slurf (roltrappen naar het perron) vrijwel direct begint. Door inpassing van die in- en uitgang bestaat brug 1609 uit twee enkelsporige viaducten. Het noordelijk landhoofd is een betonnen muur, waarbij de bekisting nog deels zichtbaar is, een teken van brutalisme waarin het ontworpen is. Het ontwerp inclusief station is van Sier van Rhijn en Ben Spängberg van de Dienst der Publieke Werken in Amsterdam. Op 23 december 2017 kregen vrijwel alle kunstwerken in de Amsterdamse metrolijnen naast hun nummer ook een naam. De brugnaam zou volgens de gemeente Amsterdam makkelijker terug te vinden zijn en kon worden opgenomen in de Basisadministratie Adressen en Gebouwen. Bruggen in de reeks 1605-1610 kregen tijdens die actie geen naam omdat ze in Diemen liggen.

De Kokmeeuwbrug (brug 1212) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Het viaduct ligt in de Daalwijkdreef en voert over het Kokmeeuwpad, haar naamgever en op zich vernoemd naar de kokmeeuw. Het viaduct maakt deel uit van het gescheiden verkeerspatroon in Zuidoost, snelverkeer op dijklichamen en langzaam verkeer op maaiveldniveau. De brug werd in 1971/1972 gebouwd naar een ontwerp van Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken. Hij ontwierp voor Zuidoost soms bruggen in series, zo ook deze brug 1212, zie bijvoorbeeld de Frissensteinbrug. Karakteristieken zijn de leuningen, de betonnen randplaten, de landhoofden en het meest opvallende stukje: het stoelvormige schakelkastje. Oorspronkelijk lag de gemeentegrens tussen Amsterdam en Diemen midden over de Daalwijkdreef, en dus ook over de brug, tussen de Gooiseweg en de Elsrijkdreef. Oorspronkelijk diende de brug uitsluitend voor voetgangers die onder de brug door van het maaiveld bij Egeldonk de bushalte aan de noordkant van de Daalwijkdreef konden bereiken. Het Kokmeeuwpad en Bergwijkpark verschenen pas later, begin jaren tachtig. De brug kreeg op 21 augustus 2018 haar naam.

Het Bergwijkpark is een park, kantorenpark en woonwijk in de Nederlandse plaats Diemen (provincie Noord-Holland). Het park ligt in het zuiden van de gemeente en grenst in het westen en zuiden aan Amsterdam-Zuidoost. Het park wordt omsloten door de Dalsteindreef met het station Diemen Zuid, de Bergwijkdreef, de Daalwijkdreef en de Gooiseweg. Het park bestaat uit twee gedeelten: in het noorden een tweetal kantorenparken waarvan één later tevens woonwijk werd, en in het zuiden een natuurpark.

Egeldonk is een (voormalig) flatgebouw in Amsterdam-Zuidoost. De naam is ontleend aan een boerderij in Zundert (Noord-Brabant).

De Piet Blombrug (Brug B322) is een bouwkundig kunstwerk in de Nederlandse gemeente Diemen. De brug is gelegen over een ringgracht in/van de wijk Holland Park. Deze wijk werd door Sjoerd Soeters ingericht conform de structuur van wijken in Amsterdam en Kopenhagen. Dit had onder meer tot gevolg dat er allerlei kanalen en grachten werden aangelegd. De brug maakt onderdeel uit van een serie bruggen voor deze wijk. De meeste daarvan hebben daarom een standaard ontwerp. Het composieten dek is gemonteerd op een enigszins gebogen stalen frame. Het stalen frame draagt ook de stalen balusters en balustrades. De brug werd afgewerkt middels houten leuningen. De brug is ontworpen door Karres en Brands (Landschapsarchitecten) in samenwerking met ingenieursbureau ABT (techniek) en Janno Hahn (belettering). De infrastructuur van de wijk is vernoemd naar Nederlandse kunstenaars. Zo ligt de Piet Blombrug, vernoemd naar architect Piet Blom in de kade langs de Charley Tooropgracht vernoemd naar kunstschilder Charley Toorop. Over dezelfde gracht ligt de Michel de Klerkbrug, vernoemd naar architect Michel de Klerk.

De Michel de Klerkbrug (Brug B318) is een bouwkundig kunstwerk in Diemen. De brug is gelegen over een ringgracht in/van de wijk Holland Park. Deze wijk werd door Sjoerd Soeters ingericht conform de structuur van wijken in Amsterdam en Kopenhagen. Dit had onder meer tot gevolg dat er allerlei kanalen en grachten werden aangelegd. De brug maakt onderdeel uit van een serie bruggen voor deze wijk. De meeste daarvan hebben daarom een standaard ontwerp. Het composieten dek is gemonteerd op een enigszins gebogen stalen frame. Het stalen frame draagt ook de stalen balusters en balustrades. De brug werd afgewerkt middels houten leuningen. De brug is ontworpen door Karres en Brands (Landschapsarchitecten) in samenwerking met ingenieursbureau ABT (techniek) en Janno Hahn (belettering). De infrastructuur van de wijk is vernoemd naar Nederlandse kunstenaars. Zo ligt de Michel de Klerkbrug, vernoemd naar veelzijdig architect Michel de Klerk in de kade langs de Carel Willinkgracht vernoemd naar kunstschilder Carel Willink.

Brug 1121 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De brug uit 1972 is gelegen op het binnenterrein van Geldershoofd en Gravestein. Deze flats, voor 1984 Gliphoeve geheten, omsluiten een binnenterrein met een parkje als ook parkeerplaatsen. Brug 1121 geeft als onderdeel van een dienweg voor gemotoriseerd verkeer toegang tot die parkeerplaatsen (bestemmingsverkeer), maar is ook geschikt voor fietsers en bromfietsers etc. De brug is gelegen over een gracht die onder Gravestein doorloopt. Ze was alleen voor gemotoriseerd verkeer, voetgangers konden gebruik maken van de galerijen in de flat. Toen die galerijen bij een nieuwe renovatie werden afgesloten, moest er voor voetgangers een nieuwe brug aangelegd worden. Brug 1121 vormt een setje met brug 1119 aan de andere zijde van de flat Gravestein. Ten tijde van de aanleg rond 1972 lagen de genummerde bruggen keurig op een rij (de wijk werd in de moderne tijd aangelegd). Bij de bouw van bijvoorbeeld Florijn is eenzelfde constructie toegepast met bruggen 1107 tot 1109. Hier bij Gravestein werd geopteerd voor twee in plaats van drie bruggen. In dat kader is het opvallend dat brug 1120, alweer gesloopt, elders lag; ten westen van Gulden Kruis. Brug 1121 is ontworpen door Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken in een hele serie gelijke ontwerpen. Kenmerken zijn holle en iele leuningen en gaten in de borstweringen. De brug steunt op een betonnen paalfundering en bestaat uit betonnen liggers.

De Karel de Bazelbrug (Brug B317) is een bouwkundig kunstwerk in Diemen. De brug is gelegen in de wijk Holland Park. Deze wijk werd door Sjoerd Soeters ingericht conform de structuur van wijken in Amsterdam en Kopenhagen. Dit had onder meer tot gevolg dat er allerlei kanalen en grachten werden aangelegd. De brug maakt onderdeel uit van een serie bruggen voor deze wijk. De meeste daarvan hebben daarom een standaard ontwerp. Het composieten dek is gemonteerd op een enigszins gebogen stalen frame. Het stalen frame draagt ook de stalen balusters en balustrades. De brug werd afgewerkt middels houten leuningen. De brug is ontworpen door Karres en Brands (Landschapsarchitecten) in samenwerking met ingenieursbureau ABT (techniek) en Janno Hahn (belettering). De infrastructuur van de wijk is vernoemd naar Nederlandse kunstenaars. Zo ligt de Karel de Bazelbrug, vernoemd naar veelzijdig kunstenaar Karel de Bazel in de kade langs de Carel Willinkgracht vernoemd naar kunstschilder Carel Willink.

Geldershoofd en Gravestein, voorheen Gliphoeve II en I, respectievelijk, zijn twee flatgebouwen in Amsterdam-Zuidoost. Gliphoeve was bij een raadsbesluit van 25 juni 1969 vernoemd naar een buitenplaats en boerderij in De Glip. Gravestein is vernoemd naar een Surinaamse plantage en Geldershoofd naar de voormalige buitenplaats Gelders Hoofd bij Brummen in Gelderland.

De Maria Aletta Hulshoffbrug (brug 1119) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De voet- en fietsbrug werd aangelegd in circa 1970 in wat het Nellesteinpad zou worden. De brug ligt ter hoogte van de flat Gravestein, dat tijdens de bouw van de brug nog Gliphoeve heette. De brug maakt deel uit van de bruggen die het langzame verkeer van het snelle gescheiden hield. De brug ligt derhalve op maaiveldniveau (snelverkeer lag op verhoogd niveau). De brug voert over een gracht die in een betonnen bak onder Gravestein doorloopt en ligt aan de westelijke zijde van die flat. Het ontwerp voor de brug maakte ook al deel uit van een serie. Dirk Sterenberg tekende bij de Dienst der Publieke Werken een reeks bruggen met hetzelfde uiterlijk te herkennen aan de iele en holle leuningen, de gaten in de borstwering en een nummerplaatje in de leuningen. Het geheel staat op een betonnen paalfundering met daarop betonnen liggers; leuningen zijn van grijs en zwart geschilderd metaal. Deze brug heeft net als brug 1107 nog toevoegingen in abstracte betonnen blokjes (Sterenberg was ook kunstenaar). De brug werd in juni 2020 vernoemd naar Maria Aletta Hulshoff.

Erectus is een beeldengroep staande in Amsterdam-Zuidoost, Het is een schepping van Erwin de Vries uit 1977, dat sinds 1978 staat op het binnenterrein van wat toen flat Gliphoeve heette. Die flat werd in 1984 vanwege de negatieve bekendheid omgedoopt tot Geldershoofd en Gravestein. Erectus bestaat uit drie grillig gevormde pylonen of zoals de Rijksakademie op de kaart het in 2020 omschreef: Drie pylonen met grillige vormen aan de oppervlakte. Het heeft daarbij qua titel en uitvoering veel weg van een verticale variant op Erotica. Net als dat grillige beeld is, is Erectus van aluminium. Het beeld is gesigneerd Erwin 1977 en verspreid over de beelden zijn cijfers te lezen.