Brug 1121

De Maria Aletta Hulshoffbrug (brug 1119) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De voet- en fietsbrug werd aangelegd in circa 1970 in wat het Nellesteinpad zou worden. De brug ligt ter hoogte van de flat Gravestein, dat tijdens de bouw van de brug nog Gliphoeve heette. De brug maakt deel uit van de bruggen die het langzame verkeer van het snelle gescheiden hield. De brug ligt derhalve op maaiveldniveau (snelverkeer lag op verhoogd niveau). De brug voert over een gracht die in een betonnen bak onder Gravestein doorloopt en ligt aan de westelijke zijde van die flat. Het ontwerp voor de brug maakte ook al deel uit van een serie. Dirk Sterenberg tekende bij de Dienst der Publieke Werken een reeks bruggen met hetzelfde uiterlijk te herkennen aan de iele en holle leuningen, de gaten in de borstwering en een nummerplaatje in de leuningen. Het geheel staat op een betonnen paalfundering met daarop betonnen liggers; leuningen zijn van grijs en zwart geschilderd metaal. Deze brug heeft net als brug 1107 nog toevoegingen in abstracte betonnen blokjes (Sterenberg was ook kunstenaar). De brug werd in juni 2020 vernoemd naar Maria Aletta Hulshoff.

Geldershoofd en Gravestein, voorheen Gliphoeve II en I, respectievelijk, zijn twee flatgebouwen in Amsterdam-Zuidoost. Gliphoeve was bij een raadsbesluit van 25 juni 1969 vernoemd naar een buitenplaats en boerderij in De Glip. Gravestein is vernoemd naar een Surinaamse plantage en Geldershoofd naar de voormalige buitenplaats Gelders Hoofd bij Brummen in Gelderland.

Erectus is een beeldengroep staande in Amsterdam-Zuidoost, Het is een schepping van Erwin de Vries uit 1977, dat sinds 1978 staat op het binnenterrein van wat toen flat Gliphoeve heette. Die flat werd in 1984 vanwege de negatieve bekendheid omgedoopt tot Geldershoofd en Gravestein. Erectus bestaat uit drie grillig gevormde pylonen of zoals de Rijksakademie op de kaart het in 2020 omschreef: Drie pylonen met grillige vormen aan de oppervlakte. Het heeft daarbij qua titel en uitvoering veel weg van een verticale variant op Erotica. Net als dat grillige beeld is, is Erectus van aluminium. Het beeld is gesigneerd Erwin 1977 en verspreid over de beelden zijn cijfers te lezen.

Eerbetoon Gliphoeve is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost aan de kopgevel van de flat Gravestein.

Egeldonk is een (voormalig) flatgebouw in Amsterdam-Zuidoost. De naam is ontleend aan een boerderij in Zundert (Noord-Brabant).

Het Annie Romeinplein is een plein in Amsterdam-Zuidoost. Het plein kreeg op 13 mei 1997 haar naam; per raadsbesluit van Stadsdeel Zuidoost werd het vernoemd naar schrijfster Annie Romein-Verschoor. Het plein ligt ingeklemd tussen de flats Geldershoofd en Gravestein aan de noordkant en de Bijlmerdreef een zuidkant. Oorspronkelijk bevond zich hier sinds 1975 het winkelcentrum Ganzenhoef dat conform de voor de Bijlmermeer toen geldende stedebouwkundige inzichten, gelegen was in de ruimten onder de verhoogd liggende Bijlmerdreef en Elsrijkdreef maar ook onder de parkeergarages van Gliphoeve, Gerenstein, Groeneveen en Gooioord. De architect van het winkelcentrum en multifunctionele subcentrum was Evert Jelle Jelles. Na nog geen 21 jaar werd het verloederde winkelcentrum gesloopt in het kader van de vernieuwing van de Bijlmermeer Het plein ontstond na een grootscheepse sanering van het gebied en ligt iets westelijker dan het oude winkelcentrum en het winkelcentrum kreeg de naam Ganzenpoort. Hierbij werd het dijklichaam en de viaducten waarop de Bijlmerdreef en Elsrijkdreef hier lagen werd afgegraven en parkeergarages werden afgebroken. Ook een stukje bij de flats behorend groen werd opgeofferd om tot een overzichtelijk plein te komen. Het Nellesteinpad doorkruist het plein noord naar zuid; het Ganzenhoefpad van west naar oost. Aan het plein staan gebouwen genummerd 4 tot en met 55, maar de nummers 37 tot en met 40 ontbreken. Het betreft hier gebouwen neergezet tijdens de wederopbouw na de sanering begin 21e eeuw, circa 2002-2005. Ze staan rondom het plein met straten voor bestemmingsverkeer. De flats aan de noordzijde zijn de gerenoveerde flats die in de jaren slechts één naam hadden: Gliphoeve. Het middendeel van het plein biedt ruimte aan een markt die elke zaterdag wordt gehouden. Voor wat kunst in de openbare ruimte is het werk Handle with care op de zijgevel van Geldershoofd niet te missen. Openbaar vervoer is te vinden op de Bijlmerdreef, Elsrijkdreef en het metrostation Ganzenhoef.

Brug 1016 was een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Ze maakte vanaf 1966 deel uit van de infrastructuur van deze toen nog toekomstige woonwijk. In de woonwijk werd een systeem van gescheiden verkeersstromen geïntegreerd. Snelverkeer werd afgewikkeld via dreven op een dijklichaam, langzaam verkeer werd afgewikkeld op straten en paden op maaiveld niveau. Om dit te kunnen realiseren was een groot pakket aan bruggen en viaducten nodig. Deze werden voor het merendeel ontworpen door architect Dirk Sterenberg voor of in samenwerking met de Dienst der Publieke Werken. Voor de ongelijkvloerse kruising dreef en pad werd veelal gebruik gemaakt van een standaard ontwerp. Dat geldt ook voor deze brug 1016, die werd neergelegd in de Bijlmerdreef over het laaggelegen fietspad behorende bij de hooggelegen Groesbeekdreef. De viaducten van Sterenberg zijn te herkennen aan de afgeronde randplaten, de standaard leuningen, de betegeling van de taluds en betonblokken op het wegdek. Bij nieuw inzicht in de jaren negentig zag de Gemeente Amsterdam liever dat het oostelijke stuk van de Bijlmerdreef vanaf de Gooiseweg geen weg voor snelverkeer meer bleef, maar een brede stadsstraat. Het dijklichaam werd afgegraven en de kruising Bijlmerdreef en Groesbeekdreef kwam daar ook op maaiveldniveau te liggen. Hoogbouwflats maakten plaats voor laagbouw woningen. Het viaduct werd dus overbodig en verdween uit het straatbeeld. Elders in het stadsdeel zijn de bruggen van Sterenberg behouden gebleven, bijvoorbeeld de Putterbrug (brug 1014), 650 meter naar het westen in hetzelfde ontwerp in dezelfde dreef; de tussenliggende brug 1015 verdween tegelijk met brug 1016. Ook een viaduct in de Groesbeekdreef werd overbodig en afgebroken. De kruising werd een rotonde.

Brug 1031 was een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Ze maakte vanaf 1966 deel uit van de infrastructuur van deze toen nog toekomstige woonwijk. Het viaduct stond er jarenlang redelijk ongebruikt bij. In de woonwijk werd een systeem van gescheiden verkeersstromen geïntegreerd. Snelverkeer werd afgewikkeld via dreven op een dijklichaam, langzaam verkeer werd afgewikkeld op straten en paden op maaiveld niveau. Om dit te kunnen realiseren was een groot pakket aan bruggen en viaducten nodig. Deze werden voor het merendeel ontworpen door architect Dirk Sterenberg voor of in samenwerking met de Dienst der Publieke Werken. Sterenberg ontwierp daarbij viaducten en bruggen in allerlei maten. Brug 1031 werd nog getekend als viaduct in de Bijlmermeer, de straatnamen waren nog allemaal niet bekend. Brug 1031 werd gebouwd in wat uiteindelijk de Groesbeekdreef werd, een verbindingsweg tussen de Bijlmerdreef en Karspeldreef. Samen met de 's-Gravendijkdreef vormt het een rechthoek in de G- en K-buurt. Brug 1031 kwam daarbij een voet- en fietspad te liggen dat parallel liep met de Bijlmerdreef tussen Gulden Kruispad en Gooioord. Het viaduct is al te zien op een maquetteplattegrond uit 1965. De viaducten van Sterenberg zijn te herkennen aan de afgeronde randplaten, de standaard leuningen, de betegeling van de taluds en betonblokken op het wegdek, zo ook hier. Zelfs de lengte van de brug (17 meter) is “standaard” voor de wijk voor overspanningen in dreven over paden. Bij nieuw inzicht vanaf de jaren negentig zag de Gemeente Amsterdam dat delen van genoemde rechthoek liever geen weg voor snelverkeer meer bleef, maar een brede stadsstraat. Dit had tot gevolg zowel de Groesbeekdreef en de Bijlmerdreef ter plekke werden afgegraven en op maaiveldniveau kwam te liggen. Het viaduct werd een prooi voor de slopershamer. Voorts werd er rond 1995 aan de overzijde van de honingraatflat Gooioord aan de Groesbeekdreef een nieuw woonwijkje gebouwd, waardoor het genoemde voet- en fietspad ook verdween; er kwam even zuidelijker alleen nog een oversteekplaats voor voetgangers. Fietsers moeten sindsdien omrijden via het Gulden Kruispad, dat door een poort in flat Gooioord een doorgaande route heeft.

Brug 1054 was een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost.

Brug 1079 was een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost.

De Bijlmerweidemetrobrug (brug 1612) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Het viaduct voor de Amsterdamse Metro ligt boven een uitloper van de Bijlmerweide. In 1970 was hier nog niets te zien. Tussen de soms nog in aanbouw zijnde honingraatflats was ruimte open gehouden voor de metro, maar de Elsrijkdreef en Bijlmerdreef vormde toen de grens tussen bebouwing en braakliggend terrein. Het noordoostelijk kwadrant van de kruising liet voornamelijk zand en modder zien. Wanneer er in 1975 een luchtfoto wordt genomen is dat kwadrant volgebouwd met de complexen Gouden Leeuw en Groenhoven en is er een brede afwateringstocht met aan beide zijden voet- en fietspaden, de noordelijke behorende bij de “weide”. Ten zuiden van het viaduct ligt het in aanbouw zijnde metrostation Ganzenhoef. Het kunstwerk in deze tak van de oostlijn is ontworpen door Sier van Rhijn en Ben Spängberg. Het is een viaduct met betonnen liggers op betonnen juk op een betonnen brugpijler. Ook de balustrades zijn van beton. Van Rhijn en Spängberg ontwierpen (hier) binnen de stijl van het brutalisme, hetgeen het duidelijkst naar voren komt in de brugpijler en landhoofden, waarin de vormen van de bouwbekisting nog zichtbaar zijn. Ook de taludtegels met grind wijzen in die richting. De enige versiering aan het viaduct zijn twee rode strepen onder de overspanning. De brug kreeg in 2017 haar naam; in één vergadering werden (bijna) alle metrobruggen van een naam voorzien, vaak vernoemd naar onderliggende infrastructuur; hier dus een park. Ten noorden van dit viaduct ligt het net zo kleine Provincialewegmetrobrug, ten zuiden van station Ganzenhoef ligt de veel langere Bijlmerdreefmetrobrug.

De Kokmeeuwbrug (brug 1212) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Het viaduct ligt in de Daalwijkdreef en voert over het Kokmeeuwpad, haar naamgever en op zich vernoemd naar de kokmeeuw. Het viaduct maakt deel uit van het gescheiden verkeerspatroon in Zuidoost, snelverkeer op dijklichamen en langzaam verkeer op maaiveldniveau. De brug werd in 1971/1972 gebouwd naar een ontwerp van Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken. Hij ontwierp voor Zuidoost soms bruggen in series, zo ook deze brug 1212, zie bijvoorbeeld de Frissensteinbrug. Karakteristieken zijn de leuningen, de betonnen randplaten, de landhoofden en het meest opvallende stukje: het stoelvormige schakelkastje. Oorspronkelijk lag de gemeentegrens tussen Amsterdam en Diemen midden over de Daalwijkdreef, en dus ook over de brug, tussen de Gooiseweg en de Elsrijkdreef. Oorspronkelijk diende de brug uitsluitend voor voetgangers die onder de brug door van het maaiveld bij Egeldonk de bushalte aan de noordkant van de Daalwijkdreef konden bereiken. Het Kokmeeuwpad en Bergwijkpark verschenen pas later, begin jaren tachtig. De brug kreeg op 21 augustus 2018 haar naam.