Warnersblokken

De Johannes Worpstraat is een straat in Amsterdam-Zuid. De straat in de Prinses Irenestraat kreeg per raadsbesluit van 1 februari 1956 zijn naam, een vernoeming naar organist Johannes Worp. Meerdere straten in de buurt zijn vernoemd naar musici, zo begint de straat bij de Dina Appeldoornstraat, vernoemd naar zangeres Dina Appeldoorn en eindigt bij de Dirk Schäferstraat, vernoemd naar pianist Dirk Schäfer. De straat heeft alleen oneven huisnummers verdeeld over twee flatgebouwtjes. De woningen 1 tot en met 27 en 29 tot en met 55 vormen twee blokken binnen de totaal vier Warnersblokken, opgefleurd met gekleurde panelen van Joseph Ongenae. Deze flats staan met hun achtergevel aan de Dirk Schäferstraat en zijn rijksmonument. De bewoners van deze huizen keken twaalf jaar uit op een veldje met daarachter het Spinoza Lyceum, maar kregen in 1969 een schepping van Piet Zanstra aan de straat met huisnummer 2, waar Winterthur Verzekeringen en later Blom & van der Aa in trok (gebouw Point 7). Het gebouw kreeg weer later haar ingang aan de Peter van Anrooystraat, ook al vernoemd naar een musicus (Peter van Anrooy).

De Peter van Anrooystraat is een straat in Amsterdam-Zuid.

De Dirk Schäferstraat is een straat in Amsterdam-Zuid.

Het Spinoza Lyceum is een school voor middelbaar onderwijs in Amsterdam, vernoemd naar de filosoof Baruch Spinoza, een pantheïstisch filosoof die zijn antwoorden zocht in de verbinding of relatie van mens en natuur naast of met het goddelijke. Sinds 1957 is het Spinoza Lyceum gevestigd aan de Peter van Anrooystraat 8 in Amsterdam-Zuid. De school kent de richtingen vmbo-t, havo, atheneum en gymnasium. Het is een Daltonschool, waarbij er meer in groepjes wordt gewerkt en het leren samenwerken en plannen een voorname rol speelt in het onderwijs. De leerling volgt een uur per dag een zogeheten Daltonuur, waarin zelf gekozen kan worden welke vakken in dat uur gevolgd worden. Voor de gevel van het Spinoza Lyceum van een beeld van Baruch Spinoza van de hand van Hildo Krop.

Parnassusweg 220 is een gebouw aan de Parnassusweg in Amsterdam-Zuid (buurt Zuidas Noord). Het gebouw grenst verder aan de Fred. Roeskestraat en Ringweg Amsterdam (Ringweg-Zuid). Het originele gebouw (later aangeduid met de letter E) bood onderdak aan het Amsterdamse kantongerecht en werd begin jaren zeventig neergezet naar een ontwerp van Ben Loerakker van Architectengroep Verster, Dijkstra en Loerakker (VDL). Het gebouw werd al gepland in 1970 bij de aanleg van de Strawinskylaan, maar de voorbereidende werkzaamheden tot bouw begonnen pas in de zomer van 1972. De aanneemsom bedroeg circa 10 miljoen gulden. Het is een van de eerste grote kantoorkolossen aan wat later de Zuidas zou worden. Dit kantoor was wat dat betreft haar tijd ver vooruit, want het werd opgeleverd in 1975. Het grotendeels symmetrische gebouw heeft zeven verdiepingen. Het herbergt kantoren en een viertal grote zittingszalen. Het gebouw is grotendeels opgetrokken uit beton. De dragende constructie is in het gebouw onbedekt gelaten en de originele bekisting is hier en daar in reliëf zichtbaar. Minister Dries van Agt opende het gebouw op 23 juni 1975. Het bood toen alleen onderdak aan het Amsterdamse kantongerecht, dat vertrok al in mei 1975 uit het gebouw aan het Kleine-Gartmanplantsoen uit 1890, en de Raad voor de Kinderbescherming. Vanwege de onbedekte betonconstructie werd het gebouw bij oplevering ook wel gekscherend betongerecht genoemd. In de loop der jaren vonden er steeds uitbreidingen plaats, maar het gebouw bleef te klein. De rechtbank moest voor ruimte uitwijken naar het poortgebouw over de Parnassusweg en een pand aan de Prinses Irenestraat. Vanaf 1987 kreeg het gebouw gezelschap van de Arrondissementsrechtbank Amsterdam, ook naar een ontwerp van Loerakker. Dit gebouw werd rond 1990 opgeleverd. Het had een gevel van witte keramische tegels. Ook dat gebouw werd ondanks dat het tijdens de bouw steeds aangepast werd, al tijdens die bouw te klein bevonden. In de jaren nul van de 21e eeuw werd gekeken of deze "nieuwbouw" aangepast kon worden aan de nieuwe wensen, maar dat bleek niet mogelijk; het gebouw werd na 2015 afgebroken om plaats te maken voor nieuwbouw. In 2021 werd de nieuwbouw opgeleverd aan de Parnassusweg 280, ontworpen door KAAN Architecten. Toegang tot het gebouw en de parkeergarage verkreeg men via brug 857, maar deze is vanwege nieuwbouw, ten zuiden van het "oude" gebouw, afgesloten. Na ingebruikname van de nieuwbouw van de rechtbank in 2021 is het gebouw uit 1975 vrijgekomen. De nieuwe bestemming wordt een nieuw museum met hedendaagse kunst.

De Parnassusweg is een straat in het Amsterdamse stadsdeel Zuid. De straat is in 1929 vernoemd naar het Griekse gebergte Parnassus. De weg begint bij het Olympiaplein en liep aanvankelijk tot aan de Stadionkade. In de jaren vijftig werd de weg verlengd richting Buitenveldert en liep tot de ringweg van Amsterdam, de A10. Vanaf de onderdoorgang van de Ringweg-Zuid heette het verlengde Buitenveldertselaan. In verband met de ontwikkeling van de Zuidas werd de weg in 2015 verlengd tot aan de De Boelelaan en begint de Buitenveldertselaan ten zuiden van de De Boelelaan.

Parnassusweg 280 is een gebouw in Amsterdam-Zuid. De Rechtbank Amsterdam groeide in haar kantoren aan de Parnassusweg, Amsterdam (complex Parnas) uit haar jasje. Bovendien kende een enkel gebouw een indeling die niet meer paste bij de dan gevoerde rechtspraak. Rond 2010 viel dan ook het besluit een deel van de oudbouw af te breken en te vervangen door nieuw gebouw, maar er moest daardoor met de diensten geschoven worden naar andere gebouwen in de buurt. De keus voor nieuwbouw werd in april 2016 gemaakt en viel uit ten faveure van het ontwerp van KAAN Architecten. Het gebouw kent ten opzichte van andere kantoren aan een relatief lage opbouw; ze is “slechts” tien etages hoog. Het vloeroppervlak van 47.250 m2 (met nog eens 9.000 m2 aan parkeerplaats) wordt in beslag genomen door zittingszalen, verhoorkamers, cellen en kantoren. Het gebouw moet volgens KAAN zowel standvastigheid als openheid uitdrukken; dat laatste met name door de glaspartijen op de begane grond. Daar waar de lagere verdiepingen voornamelijk van beton zijn, werd vanaf de vijfde etage voornamelijk staal toegepast, hetgeen een lichtere constructie heeft. Bovendien kon daarmee sneller gebouwd worden. Het gebouw werd 1 maart 2021 geopend. De eerste zittingen vonden op 3 mei 2021 plaats. In november 2020 werd het beeld Love or generosity van Nicole Eisenman op de open ruimte voor het gebouw geplaatst.

Brug 414 is een vaste brug in Amsterdam-Zuid. De brug is gelegen over het Zuider Amstelkanaal. Ze ligt zuidwaarts in het verlengde van de Achillesstraat en verbindt tevens de Stadionkade en de Locatellikade, respectievelijk noord- en zuidkade van genoemd kanaal. De brug is alleen toegankelijk voor voetgangers en voetgangers met fietsen aan de hand. Op beide landhoofden zijn trappen te vinden met wielgleuven. De plannen voor een brug hier in de omgeving maken deel uit van het Plan Zuid van Hendrik Petrus Berlage. De brug was geprojecteerd in het verlengde van de Agamemnonstraat. In 1931 was echter al besloten dat de brug voor de Achillesstraat kwam te liggen. Ze zou aangelegd worden in een pakket van acht bruggen voor een prijs van 1.150.000 gulden. De economische crisis zat spoedige oplevering van de brug in de weg, wel werd geopperd om de bouw te laten plaatsvinden in het kader van de bestrijding van de werkloosheid in Amsterdam; het is dan 1934. De gemeenteraad moest kiezen voor dringender zaken om aan te pakken en schoof deze brug op de lange baan. Een voor een werden de bruggen gebouwd tot in de Tweede Wereldoorlog aan toe. De bruggen zouden eerst van beton worden gebouwd, maar dat bouwmateriaal was tijdens die oorlog schaars, dus werd gekozen voor baksteen. De bouw van deze brug werd keer op keer uitgesteld, mede gezien het feit dat er aan de overzijde (Locatellikade) nog geen bebouwing was. Dat veranderde met de bouw van het Spinozalyceum, waarvan de eerste heipaal op 28 mei 1955 de grond in ging. Vlak daarvoor besteedde de gemeente Amsterdam de bouw van twee voetbruggen aan, deze brug 414 voor de Achillesstraat en brug 421 voor de Jasonstraat. De bouwprijs was voor die twee bruggen tezamen ruim 200.000 gulden. Amsterdam liet destijds haar bruggen nog ontwerpen door de Dienst der Publieke Werken waarbij Dick Slebos en Dirk Sterenberg verantwoordelijk waren voor het esthetisch gedeelte. Deze brug van Slebos is geheel van beton en zit er kubistisch uit, hetgeen nog wordt versterkt door de betonnen balken in aanloop naar de brug. De handtekening van Slebos en/of Sterenberg (ze werkten vaak samen) is terug te vinden in de ranke blauwe leuningen op de betonnen balustraden. Brug 414 was al klaar toen men nog bezig was met de afbouw van de school. Nadien hebben er vermoedelijk geen werkzaamheden aan de brug plaatsgevonden.

Brug 858 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuid, buurt Zuidas Noord. Zij verzorgt samen met brug 857 en brug 859 de gescheiden verkeersstromen rond de kruising tussen Strawinskylaan/pad en Parnassusweg. De Strawinskylaan voor gemotoriseerd verkeer ligt op een dijklichaam; het bijbehorende voet- en fietspad Strawinskypad op maaiveldniveau. Om de kruising voor gemotoriseerd verkeer mogelijk te maken werd de Parnassusweg voorzien van een heuvel, waaruit twee openingen werden uitgespaard voor bruggen 858 en 859. Die openingen worden aan alle kanten gerealiseerd door keerwanden in de vorm van damwanden, die ook de grond in de heuvel in bedwang houden. Brug 858 zorgt als tunnel voor de verbinding voor voetgangers en fietsers tussen de genoemde wegen. Aansluitend aan de brug is er een trap naar een bushalte, gelegen net ten noorden van de tunnel/het viaduct. Het ontwerp kwam van Dirk Sterenberg, dan werkend bij de Dienst der Publieke Werken, die destijds verantwoordelijk was voor alle bruggen en viaducten rondom de Strawinskylaan. Hij zou meer dan 170 bruggen in Amsterdam neerleggen. Deze stamt net als de gehele kruising uit 1972/1973. De drie bruggen vertonen qua vormgeving en kleur grote gelijkenis.

Brug 857 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuid, buurt Zuidas Noord.

Love or generosity (Nederlands: Liefde of edelmoedigheid) is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het is een vijf meter hoog beeld (een schoen is mansgroot!) van de Frans/Amerikaans kunstenares Nicole Eisenman, dat op 27 november 2020 werd geplaatst. Het beeld maakt deel uit van de nieuwbouw voor de Rechtbank Amsterdam aan de Parnassusweg. Deze nieuwbouw kreeg een plein voor de deur, waarop het beeld werd geplaatst. Het beeld bestaat uit een grote figuur met zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtskenmerken die een aantal attributen in zijn rechterhand heeft: een uil (staande voor wijsheid) een pijl (staande voor volharding en focus) een eikel (staande voor bescherming tegen het kwaad). Door de enorme figuur gebogen neer te zetten kreeg het iets teders. Het beeld is desalniettemin van brons met een ruw patina. De broek is dan weer van roestvast staal, schoenen van marmercomposiet. Het beeld werd gefinancierd uit de zogenaamde percentageregeling beeldende kunst bij rijksgebouwen, de gemeente Amsterdam en het Amsterdamse Fonds voor de Kunst.

De Prinses Irenebuurt (officieel: Station-Zuid en omgeving) is een wijk in het stadsdeel Amsterdam-Zuid. De buurt ontleent zijn naam aan de Prinses Irenestraat, die oost-west door deze buurt loopt. Deze straat kreeg zijn naam in 1953 en werd genoemd naar prinses Irene, dochter van de toenmalige koningin Juliana. De Prinses Irenebuurt wordt aan de noordkant begrensd door het Zuider Amstelkanaal, aan de zuidkant door de Ringweg Zuid (A10 Zuid), aan de oostkant door het Beatrixpark en aan de westkant door de Amstelveenseweg. De buurt wordt doorsneden door de Parnassusweg, Minervalaan en Beethovenstraat (noord-zuid) en door de Prinses Irenestraat en Strawinskylaan (oost-west).