Parnassusweg 220

Brug 857 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuid, buurt Zuidas Noord.

De Parnassusweg is een straat in het Amsterdamse stadsdeel Zuid. De straat is in 1929 vernoemd naar het Griekse gebergte Parnassus. De weg begint bij het Olympiaplein en liep aanvankelijk tot aan de Stadionkade. In de jaren vijftig werd de weg verlengd richting Buitenveldert en liep tot de ringweg van Amsterdam, de A10. Vanaf de onderdoorgang van de Ringweg-Zuid heette het verlengde Buitenveldertselaan. In verband met de ontwikkeling van de Zuidas werd de weg in 2015 verlengd tot aan de De Boelelaan en begint de Buitenveldertselaan ten zuiden van de De Boelelaan.

Brug 858 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuid, buurt Zuidas Noord. Zij verzorgt samen met brug 857 en brug 859 de gescheiden verkeersstromen rond de kruising tussen Strawinskylaan/pad en Parnassusweg. De Strawinskylaan voor gemotoriseerd verkeer ligt op een dijklichaam; het bijbehorende voet- en fietspad Strawinskypad op maaiveldniveau. Om de kruising voor gemotoriseerd verkeer mogelijk te maken werd de Parnassusweg voorzien van een heuvel, waaruit twee openingen werden uitgespaard voor bruggen 858 en 859. Die openingen worden aan alle kanten gerealiseerd door keerwanden in de vorm van damwanden, die ook de grond in de heuvel in bedwang houden. Brug 858 zorgt als tunnel voor de verbinding voor voetgangers en fietsers tussen de genoemde wegen. Aansluitend aan de brug is er een trap naar een bushalte, gelegen net ten noorden van de tunnel/het viaduct. Het ontwerp kwam van Dirk Sterenberg, dan werkend bij de Dienst der Publieke Werken, die destijds verantwoordelijk was voor alle bruggen en viaducten rondom de Strawinskylaan. Hij zou meer dan 170 bruggen in Amsterdam neerleggen. Deze stamt net als de gehele kruising uit 1972/1973. De drie bruggen vertonen qua vormgeving en kleur grote gelijkenis.

Parnassusweg 280 is een gebouw in Amsterdam-Zuid. De Rechtbank Amsterdam groeide in haar kantoren aan de Parnassusweg, Amsterdam (complex Parnas) uit haar jasje. Bovendien kende een enkel gebouw een indeling die niet meer paste bij de dan gevoerde rechtspraak. Rond 2010 viel dan ook het besluit een deel van de oudbouw af te breken en te vervangen door nieuw gebouw, maar er moest daardoor met de diensten geschoven worden naar andere gebouwen in de buurt. De keus voor nieuwbouw werd in april 2016 gemaakt en viel uit ten faveure van het ontwerp van KAAN Architecten. Het gebouw kent ten opzichte van andere kantoren aan een relatief lage opbouw; ze is “slechts” tien etages hoog. Het vloeroppervlak van 47.250 m2 (met nog eens 9.000 m2 aan parkeerplaats) wordt in beslag genomen door zittingszalen, verhoorkamers, cellen en kantoren. Het gebouw moet volgens KAAN zowel standvastigheid als openheid uitdrukken; dat laatste met name door de glaspartijen op de begane grond. Daar waar de lagere verdiepingen voornamelijk van beton zijn, werd vanaf de vijfde etage voornamelijk staal toegepast, hetgeen een lichtere constructie heeft. Bovendien kon daarmee sneller gebouwd worden. Het gebouw werd 1 maart 2021 geopend. De eerste zittingen vonden op 3 mei 2021 plaats. In november 2020 werd het beeld Love or generosity van Nicole Eisenman op de open ruimte voor het gebouw geplaatst.

De Warnersblokken zijn vier in 1957 gebouwde woonblokken aan de Dirk Schäferstraat in Amsterdam-Zuid. De blokken, vernoemd naar hun architect Allert Warners (1914–1981, zoon van F.A. Warners), maakten deel uit van het uitbreidingsplan Zuider Amstelkanaal I. Er zijn zoals vermeld vier blokken: Johannes Worpstraat 1-27, met achtergevel aan de Dirk Schäferstraat Johannes Worpstraat 29-55, met achtergevel aan de Dirk Schäferstraat Dirk Schäferstraat 1-27, met achtergevel aan de Fred. Roeskestraat Dirk Schäferstraat 29-55, met achtergevel aan de Fred. Roeskestraat. De kenmerkende gekleurde gevelplaten zijn ontworpen door kunstenaar Joseph Ongenae, geïnspireerd door het werk van Le Corbusier en Rietveld. Bij een renovatie zijn de platen vervangen door folie in dezelfde kleuren, maar met een andere intensiteit en rangschikking. Nadat de blokken in de top 100 Nederlandse monumenten 1940-1958 waren opgenomen, kregen ze op 31 mei 2010 de status rijksmonument.

Love or generosity (Nederlands: Liefde of edelmoedigheid) is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het is een vijf meter hoog beeld (een schoen is mansgroot!) van de Frans/Amerikaans kunstenares Nicole Eisenman, dat op 27 november 2020 werd geplaatst. Het beeld maakt deel uit van de nieuwbouw voor de Rechtbank Amsterdam aan de Parnassusweg. Deze nieuwbouw kreeg een plein voor de deur, waarop het beeld werd geplaatst. Het beeld bestaat uit een grote figuur met zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtskenmerken die een aantal attributen in zijn rechterhand heeft: een uil (staande voor wijsheid) een pijl (staande voor volharding en focus) een eikel (staande voor bescherming tegen het kwaad). Door de enorme figuur gebogen neer te zetten kreeg het iets teders. Het beeld is desalniettemin van brons met een ruw patina. De broek is dan weer van roestvast staal, schoenen van marmercomposiet. Het beeld werd gefinancierd uit de zogenaamde percentageregeling beeldende kunst bij rijksgebouwen, de gemeente Amsterdam en het Amsterdamse Fonds voor de Kunst.

De Johannes Worpstraat is een straat in Amsterdam-Zuid. De straat in de Prinses Irenestraat kreeg per raadsbesluit van 1 februari 1956 zijn naam, een vernoeming naar organist Johannes Worp. Meerdere straten in de buurt zijn vernoemd naar musici, zo begint de straat bij de Dina Appeldoornstraat, vernoemd naar zangeres Dina Appeldoorn en eindigt bij de Dirk Schäferstraat, vernoemd naar pianist Dirk Schäfer. De straat heeft alleen oneven huisnummers verdeeld over twee flatgebouwtjes. De woningen 1 tot en met 27 en 29 tot en met 55 vormen twee blokken binnen de totaal vier Warnersblokken, opgefleurd met gekleurde panelen van Joseph Ongenae. Deze flats staan met hun achtergevel aan de Dirk Schäferstraat en zijn rijksmonument. De bewoners van deze huizen keken twaalf jaar uit op een veldje met daarachter het Spinoza Lyceum, maar kregen in 1969 een schepping van Piet Zanstra aan de straat met huisnummer 2, waar Winterthur Verzekeringen en later Blom & van der Aa in trok (gebouw Point 7). Het gebouw kreeg weer later haar ingang aan de Peter van Anrooystraat, ook al vernoemd naar een musicus (Peter van Anrooy).

De Peter van Anrooystraat is een straat in Amsterdam-Zuid.

De Prinses Irenebuurt (officieel: Station-Zuid en omgeving) is een wijk in het stadsdeel Amsterdam-Zuid. De buurt ontleent zijn naam aan de Prinses Irenestraat, die oost-west door deze buurt loopt. Deze straat kreeg zijn naam in 1953 en werd genoemd naar prinses Irene, dochter van de toenmalige koningin Juliana. De Prinses Irenebuurt wordt aan de noordkant begrensd door het Zuider Amstelkanaal, aan de zuidkant door de Ringweg Zuid (A10 Zuid), aan de oostkant door het Beatrixpark en aan de westkant door de Amstelveenseweg. De buurt wordt doorsneden door de Parnassusweg, Minervalaan en Beethovenstraat (noord-zuid) en door de Prinses Irenestraat en Strawinskylaan (oost-west).

De Dirk Schäferstraat is een straat in Amsterdam-Zuid.

Het Spinoza Lyceum is een school voor middelbaar onderwijs in Amsterdam, vernoemd naar de filosoof Baruch Spinoza, een pantheïstisch filosoof die zijn antwoorden zocht in de verbinding of relatie van mens en natuur naast of met het goddelijke. Sinds 1957 is het Spinoza Lyceum gevestigd aan de Peter van Anrooystraat 8 in Amsterdam-Zuid. De school kent de richtingen vmbo-t, havo, atheneum en gymnasium. Het is een Daltonschool, waarbij er meer in groepjes wordt gewerkt en het leren samenwerken en plannen een voorname rol speelt in het onderwijs. De leerling volgt een uur per dag een zogeheten Daltonuur, waarin zelf gekozen kan worden welke vakken in dat uur gevolgd worden. Voor de gevel van het Spinoza Lyceum van een beeld van Baruch Spinoza van de hand van Hildo Krop.

Dick Schmüllbrug (brug 415) is een vaste brug in Amsterdam-Zuid. De verkeersbrug, waarover ook bus 15 van het GVB rijdt, is gelegen in de Parnassusweg en overspant het Zuider Amstelkanaal. In het noorden loopt de Stadionkade langs de brug en in het zuiden de Locatellikade en Henri Viottakade. De brug werd in de Amsterdamse Schoolstijl ontworpen door de architect Piet Kramer in samenwerking met de Dienst der Publieke Werken. De plannen voor de brug dateren uit 1931, toen er een budget werd vrijgemaakt van 1.150.000 gulden voor acht bruggen. De bouw, ter vervanging van een 18 ton zware ijzeren noodbrug, begon echter pas in juli 1940, na een aanbesteding voor circa 115 m³ graniet in 1939 en voor de gehele brug in april 1940. De brug was in juli 1941 toegankelijk voor voetgangers en fietser en werd begin 1942 na de plaatsing van de laatste afsluitstenen geopend. Bij de opening van de brug was het gebied ten zuiden hiervan nog een niemandsland waar evenementen konden worden gehouden. Pas in de jaren vijftig verscheen hier de eerste bebouwing en werd ook de Parnassusweg verder doorgetrokken naar het zuiden. De vaste brug heeft een zitbank en werd met twee beeldhouwwerken van Hildo Krop gedecoreerd, getiteld Ode aan Berlage en Muze. Oorspronkelijk was de brug voorzien van een urinoir, maar dit werd afgesloten. Aan weerszijden van de brug aan de zijde van de Stadionkade staan twee uitspanningshuisjes in dezelfde bouwstijl waarin een snackbar en een broodjeszaak gevestigd zijn. Bij opening van de brug was in een van de huisjes een rijwielzaak gevestigd. Ten zuiden van de brug bevinden zich twee andere beelden van Hildo Krop. Tot 2016 stond de brug officieus te boek als de 'Parnassusbrug', net als de straat vernoemd naar het Griekse gebergte Parnassus, verblijfplaats van Apollo en de muzen. In juli 2016 wilde de gemeente af van officieuze benamingen en liet de bevolking kiezen tussen de officieuze naam officieel maken, een verzoek tot nieuwe vernoeming insturen dan wel de brug anoniem door het leven te laten gaan. Er werd toen voor de laatste optie gekozen. In juli 2022 werd de brug per raadsbesluit vernoemd naar de Amsterdamse volley- en basketbalpromotor Dick Schmüll. In oktober vond de fysieke vernoeming plaats tijdens het Wereldkampioenschap volleybal vrouwen 2022 tijdens de wedstrijd Nederland-Italië.