place

Lucasbrug

Bouwwerk in Utrecht (Binnenstad)Brug in Utrecht (stad)Oost (Utrecht)
Lucasbrug
Lucasbrug

De Lucasbrug is een vaste brug in de Nederlandse stad Utrecht. Ze is gelegen aan de oostzijde van het stadscentrum ter hoogte van het Lucasbolwerk. De brug vormt met name een directe verbinding tussen de Nobelstraat en de Nachtegaalstraat. De waterweg die ze daarin overspant is de Stadsbuitengracht. Deze voormalige verdedigingsgracht rond de stad was vanuit de middeleeuwen tot in de 19e eeuw zeer beperkt over land over te steken via een klein aantal stadspoorten. Vanaf 1830 werden de verdedigingswerken grotendeels afgebroken en het Zocherpark aangelegd. Tevens ontstonden gaandeweg nieuwe verbindingen over de gracht naar de ontspruitende buitenwijken in de sterk uitdijende stad. De Lucasbrug is in die ontwikkelingen als een van de eerste nieuwe bruggen gebouwd. Ze werd in 1859 geopend. De oudste versie van de Lucasbrug was in hout uitgevoerd (knuppelbrug). Uiterlijk in 1880 is de brug vernieuwd naar een bredere uitvoering in steen. Over de Lucasbrug reden tot in de jaren 1930 elektrische trams. Omstreeks 1940 verrees de stadsschouwburg naast de brug. In 1956-1957 is de brug gesloopt en is een nieuwe Lucasbrug op deze locatie gebouwd in nog verder verbrede vorm. Ze kreeg daarbij meer een aansluiting op de schouwburg. Vandaag de dag wordt de brug over land intensief gebruikt door allerhande verkeersdeelnemers. Vooral ook rijdt er veel busverkeer over in het kader van de Binnenstadsas.

Fragment uit het Wikipedia-artikel Lucasbrug (Licentie: CC BY-SA 3.0, Auteurs, Beeldmateriaal).

Lucasbrug
Wittevrouwensingel, Utrecht Oost (Utrecht)

Geografische coördinaten (GPS) Adres Externe links Nabijgelegen plaatsen
placeToon op kaart

Wikipedia: LucasbrugLees verder op Wikipedia

Geografische coördinaten (GPS)

Breedte Lengte
N 52.092863888889 ° E 5.1275527777778 °
placeToon op kaart

Adres

Lucasbrug

Wittevrouwensingel
3581 BA Utrecht, Oost (Utrecht)
Utrecht, Nederland
mapOpenen op Google Maps

linkWikiData (Q2501826)
linkOpenStreetMap (368920122)

Lucasbrug
Lucasbrug
Ervaringen delen

Nabijgelegen plaatsen

Lucasbolwerk
Lucasbolwerk

Het Lucasbolwerk is een straat in de Nederlandse stad Utrecht. In de periode van circa 1577 tot 1597 werden met de vestingbouwkundige Adriaen Anthonisz aan de stadsmuur van Utrecht vijf nieuwe aarden verdedigingsbolwerken aan de reeds bestaande vier stenen bolwerken toegevoegd. Een van die vijf was het Lucasbolwerk. Omstreeks 1722 werd op dit bolwerk de suikerraffinaderij Suikerhuis gebouwd, dat vanaf 1844 onderdak bood aan een tegelbakkerij. In 1867 werd deze industrie gesloopt en het bolwerk geïntegreerd in het Zocherpark, dat langs de singel werd aangelegd. Aan de zuidwestzijde gaat het Lucasbolwerk over in de Nobelstraat. Het uit 1895 daterende hoekpand Nobelstraat-Lucasbolwerk is van de hand van architect P.J. Houtzagers. Het Lucasbolwerk heeft een belangrijke uitgaansfunctie: aan deze straat zijn de Utrechtse Stadsschouwburg, twee studentenverenigingen (Unitas S.R. en B.I.T.O.N.) en meerdere cafés gevestigd. Er staan ook panden met een woon- of kantoorfunctie. In het jaar 2002 besloot het Utrechts bestuurlijk college bestaande uit Leefbaar Utrecht, PvdA, VVD en D66 tot de bouw van een parkeergarage onder het Lucasbolwerk. Dit zou noodzakelijkerwijs aanzienlijke schade aan het park als gevolg hebben. Om dit tegen te gaan werd het Comité Behoud Lucasbolwerk opgericht. Verscheidene belanghebbenden, waaronder Unitas S.R. en B.I.T.O.N., sloten zich hier als partners bij aan. Door het starten van verscheidene bezwaarprocedures werd de bouw van de parkeergarage sterk vertraagd. In 2005 verkreeg de gemeente weliswaar de kleine monumentenvergunning, die al enige voorbereidende werkzaamheden mogelijk maakte, maar inmiddels was de publieke opinie duidelijk omgeslagen. Toen de procedures zich tot na de gemeenteraadsverkiezingen in 2006 voortsleepten namen Leefbaar Utrecht en de PvdA de parkeergarage niet meer in hun verkiezingsprogramma op. Hierdoor was het project van de baan.

Nobeldwarsstraat
Nobeldwarsstraat

De Nobeldwarsstraat is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De straat verbindt de Nobelstraat in het noorden met het Hieronymusplantsoen in het zuiden. In de straat bevinden zich onder andere een gebouw van het St-Gregorius College, diverse privé-garages en in het meest zuidelijke deel het gebouw van studentenvereniging Veritas. De straat is in 1340 aangelegd in het kader van de verkaveling van de Sint Janskamp, een gebied behorend bij de immuniteit van Sint Jan. Dit gebied bevond zich tussen de huidige Wittevrouwenstraat en de Kromme Nieuwegracht. Tot de 15e eeuw was de straat bekend onder de naam Zuidstraat, Lollestraat of Lollaardstraat, naar het klooster van de Lollaards of Cellebroeders dat zich in het noordwestelijk deel van de straat bevond. Tot 1912 heette de straat vervolgens Cellebroedersstraat. Aan de zuidoostkant van de straat ligt een deel van de oude stadswal, met een transformatorhuis dat in 1924 werd gebouwd op de locatie van voormalige ijskelders. In vroeger tijden bevonden zich er een weverij, van eind 16e eeuw tot 1797 schuilkerk St Nicolaas achter de wal voor Oud-Katholieken, in de 17e eeuw een klokkengieterij en rond 1825 limonadesiroopfabriek Buijen van Weelderen op nummer 20. Tot begin 20e eeuw herbergde de straat diverse bordelen, vermoedelijk al vanaf de 15e eeuw. Begin jaren '80 bevond zich op nummer 15 kraakcafé De Koffiekeet, dat in 1983 naar het ACU aan de Voorstraat is verhuisd.

Breyerskameren
Breyerskameren

De Breyerskameren is een rijksmonument bestaande uit serie vrijwoningen in Buiten Wittevrouwen in Utrecht. Het oudste deel is het blok op de hoek van de Wittevrouwensingel en Gasthuisstraat, dat in de eerste helft van de 17de eeuw werd gebouwd als hofje van acht rug-aan-rug-woningen. Dankzij burgemeester Johan Breyer werd een tweede, losstaand deel met tien woningen bijgebouwd. Zijn testament gaf het beheer van de achttien kameren na Breyers overlijden in 1749 in handen van de diaconie van de Nederduits hervormde kerk. Het pleintje tussen de twee delen, waar zich de waterpomp bevond, werd rond 1910 bebouwd, waardoor een aaneengesloten complex ontstond van 22 woningen. In 1962 werden de woningen verkocht aan de gemeente, die de woningen beschikbaar stelde aan kunstenaars. Bij de restauratie in 1975 werd het gebouw uit 1910 gesloopt en twee nieuwe woningen in oude stijl gebouwd, die geen rijksmonument zijn. Zes woningen uit het oudste deel werden samengevoegd tot drie, waardoor het complex thans zeventien woningen omvat. De oorspronkelijke trapgevel aan de Wittevrouwensingel werd niet als zodanig hersteld. Het complex is nu in eigendom van coöperatie Mitros. Op de gevelsteen staat geschreven: DEWEL ED . GESTRENGE . HEER EN MrJOHAN . BREYER RAAD . INDE . VROEDSCHAP . BURGEMEESTER EN . HOOFDSCHOUT . DER . STAD . UTRECHT ENZ . ENZ . OVERLEDEN . D . XXIII . MAART . MDCCXLIX MAAKTE DEZE ACHTIEN . KAMEREN BY . UITERSTEN . WILLE AAN . DE . DIACONY DER . NEDERDUITSCHE . HERVORMDE . KERK TOT . VRYE . WONINGEN VOOR . ARME . BEDEELDE . LEDEMATEN