Ambachtsschool Schoolplein (Utrecht)

De Nachtegaalstraat is een winkelstraat van de Nederlandse stad Utrecht, die loopt vanaf de Nobelstraat tot aan de Burgemeester Reigerstraat. Hij loopt door de wijk Buiten Wittevrouwen. De Nachtegaalstraat heeft 5 zijstraten, namelijk aan de noordzijde de Mulderstraat, Kerkstraat en Monseigneur van de Weteringstraat, en aan de zuidzijde de Schoolstraat en de Parkstraat. De Nachtegaalstraat kent van oudsher al veel winkels en heeft ook meerdere monumentale panden, waaronder het gebouw van de levensverzekeringsmaatschappij De Nederlanden van 1845, hoek Wittevrouwensingel / Nachtegaalstraat. De straat is vernoemd naar herberg "De Nachtegaal" die zich bevond op de hoek Kerkstraat en de Nachtegaalstraat. De latere heilsoldate Alida Bosshardt werd in 1913 geboren in de Nachtegaalstraat, op nummer 44, boven de kruidenierswinkel van haar ouders.

Park Tivoli was van 1823 tot 1929 een ontspanningsoord in de Nederlandse stad Utrecht dat bestond uit een park met gebouwen voor culturele activiteiten. Het was buitengrachts tegenover het Lucasbolwerk gelegen. Toen in 1955 de daarbij behorende concertzaal Tivoli werd afgebroken, kwam er onder die naam een houten concertgebouw in park Lepelenburg, dat daar tot 1979 bleef.

De Kruisstraat, vroeger de Kruissteeg, is een straat van de Nederlandse stad Utrecht die loopt vanaf de Biltstraat tot aan de Wittevrouwensingel en ligt in de wijk Buiten Wittevrouwen. Er komen drie straten uit op de Kruisstraat, de Kruisdwarstraat, Van Lidth de Jeudestraat en het Steven Buitendiekplein. De straat is bekend omdat hier van 1871 tot 1955 het concertgebouw Tivoli gevestigd was, met aan de andere kant de voormalige Stevensfundatie. De Stevensfundatie is in de jaren 1970 voor het grootse gedeelte afgebroken om plaats te maken voor nieuwbouw plus een parkeergarage; er is alleen nog het pand overgebleven op de hoek van de Biltstraat en de Kruisstraat. In 1866 werd in de Kruisstraat een Rijks HBS gevestigd; nu zit in dit gebouw Parnassos, cultuurcentrum van de Universiteit Utrecht. Het Museum Maluku was in de Kruisstraat gevestigd van 2008 tot 2013.

De Lucasbrug is een vaste brug in de Nederlandse stad Utrecht. Ze is gelegen aan de oostzijde van het stadscentrum ter hoogte van het Lucasbolwerk. De brug vormt met name een directe verbinding tussen de Nobelstraat en de Nachtegaalstraat. De waterweg die ze daarin overspant is de Stadsbuitengracht. Deze voormalige verdedigingsgracht rond de stad was vanuit de middeleeuwen tot in de 19e eeuw zeer beperkt over land over te steken via een klein aantal stadspoorten. Vanaf 1830 werden de verdedigingswerken grotendeels afgebroken en het Zocherpark aangelegd. Tevens ontstonden gaandeweg nieuwe verbindingen over de gracht naar de ontspruitende buitenwijken in de sterk uitdijende stad. De Lucasbrug is in die ontwikkelingen als een van de eerste nieuwe bruggen gebouwd. Ze werd in 1859 geopend. De oudste versie van de Lucasbrug was in hout uitgevoerd (knuppelbrug). Uiterlijk in 1880 is de brug vernieuwd naar een bredere uitvoering in steen. Over de Lucasbrug reden tot in de jaren 1930 elektrische trams. Omstreeks 1940 verrees de stadsschouwburg naast de brug. In 1956-1957 is de brug gesloopt en is een nieuwe Lucasbrug op deze locatie gebouwd in nog verder verbrede vorm. Ze kreeg daarbij meer een aansluiting op de schouwburg. Vandaag de dag wordt de brug over land intensief gebruikt door allerhande verkeersdeelnemers. Vooral ook rijdt er veel busverkeer over in het kader van de Binnenstadsas.

Het Lucasbolwerk is een straat in de Nederlandse stad Utrecht. In de periode van circa 1577 tot 1597 werden met de vestingbouwkundige Adriaen Anthonisz aan de stadsmuur van Utrecht vijf nieuwe aarden verdedigingsbolwerken aan de reeds bestaande vier stenen bolwerken toegevoegd. Een van die vijf was het Lucasbolwerk. Omstreeks 1722 werd op dit bolwerk de suikerraffinaderij Suikerhuis gebouwd, dat vanaf 1844 onderdak bood aan een tegelbakkerij. In 1867 werd deze industrie gesloopt en het bolwerk geïntegreerd in het Zocherpark, dat langs de singel werd aangelegd. Aan de zuidwestzijde gaat het Lucasbolwerk over in de Nobelstraat. Het uit 1895 daterende hoekpand Nobelstraat-Lucasbolwerk is van de hand van architect P.J. Houtzagers. Het Lucasbolwerk heeft een belangrijke uitgaansfunctie: aan deze straat zijn de Utrechtse Stadsschouwburg, twee studentenverenigingen (Unitas S.R. en B.I.T.O.N.) en meerdere cafés gevestigd. Er staan ook panden met een woon- of kantoorfunctie. In het jaar 2002 besloot het Utrechts bestuurlijk college bestaande uit Leefbaar Utrecht, PvdA, VVD en D66 tot de bouw van een parkeergarage onder het Lucasbolwerk. Dit zou noodzakelijkerwijs aanzienlijke schade aan het park als gevolg hebben. Om dit tegen te gaan werd het Comité Behoud Lucasbolwerk opgericht. Verscheidene belanghebbenden, waaronder Unitas S.R. en B.I.T.O.N., sloten zich hier als partners bij aan. Door het starten van verscheidene bezwaarprocedures werd de bouw van de parkeergarage sterk vertraagd. In 2005 verkreeg de gemeente weliswaar de kleine monumentenvergunning, die al enige voorbereidende werkzaamheden mogelijk maakte, maar inmiddels was de publieke opinie duidelijk omgeslagen. Toen de procedures zich tot na de gemeenteraadsverkiezingen in 2006 voortsleepten namen Leefbaar Utrecht en de PvdA de parkeergarage niet meer in hun verkiezingsprogramma op. Hierdoor was het project van de baan.

De Gasthuisstraat is een straat in de Nederlandse stad Utrecht in de wijk Buiten Wittevrouwen. De Gasthuisstraat loopt van de Biltstraat tot de Wittevrouwensingel. Een zijstraat van de Gasthuisstraat is het Steven Buitendiekplein. Dit plein is gebouwd na de sloop van de Stevensfundatie.

De Stadsschouwburg is het grootste theatergebouw van de Nederlandse stad Utrecht. Het in 1937 door de bekende architect Willem Dudok ontworpen. Het gebouw staat op het Lucasbolwerk, aan de rand van de Utrechtse binnenstad. De stadsschouwburg werd geopend op 3 september 1941 en herbergde destijds het restaurant Esplanade (met balkonterras). Het gebouw werd omstreeks 2009 erkend als rijksmonument na nominatie in 2007 op de Top 100 Nederlandse monumenten 1940-1958.

Het Suikerhuis was tussen 1721 en 1867 een complex op het Lucasbolwerk in de Nederlandse stad Utrecht waar suiker en vervolgens tegels werden geproduceerd. In 1721 liet de pas opgerichte Provinciale Utrechtsche Geoctroyeerde Compagnie een suikerraffinaderij met directeurswoning bouwen die het Suikerhuis genoemd werd. De fabriek kwam niet tot bloei en kreeg met zware verliezen te kampen. In 1744 werd het verkocht aan de Rotterdamse kooplieden Gerrit en Evert Post. De suikerfabriek werd in 1844 gesloten, waarna er tot 1850 in het complex een tegelbakkerij was gevestigd. Het Lucasbolwerk kwam begin jaren 1860 in het bezit van de gemeente Utrecht. De gebouwen van het Suikerhuis zijn in 1867 gesloopt waarna het bolwerk werd opgenomen in het Zocherpark. Tegenwoordig bevindt zich hier deels ook een uitgaanscentrum met onder andere de Stadsschouwburg.

De Herenbrug is een rijksmonumentale brug in de Nederlandse stad Utrecht. Deze vaste brug is gelegen aan de oostzijde van de Utrechtse binnenstad. Ze overspant daar de Stadsbuitengracht en sluit aan op de Maliesingel ter hoogte van het park Lepelenburg. Het uit 1905 daterende bouwwerk heeft een boogvormige overspanning in gewapend beton en is een van de eerste bruggen in Nederland die daarmee gebouwd werd. Het ontwerp is gemaakt door Adriaan Dwars, medewerker bij de Dienst Gemeentewerken onder directie van F.J. Nieuwenhuis. In jugendstil vormgegeven staan op de Herenbrug smeedijzeren lantaarns en hekwerken met leuningen. Voorheen lag er hier bij de Herenstraat een houten brug genaamd Knuppelbrug, die ook wel Herenbrug werd genoemd.

De Rijks Hogere Burgerschool te Utrecht is een voormalige school in de Nederlandse stad Utrecht. Het schoolgebouw is gelegen aan de Kruisstraat, en het pand is een van de rijksmonumenten in Utrecht. De school is opgericht in 1866 als een van de eerste hogereburgerscholen, die na de Schoolwet van 1863 zijn opgericht. De school heeft voortbestaan tot 1968. Bekende oud-leerlingen zijn onder meer Felix René Mari Ausems, Willem Bronkhorst, Willem Theodoor Cornelis van Doorn, Arie Jan Haagen-Smit, Wim Harzing, Henk van Hoorn, Leonhard Elisa Lanjouw, Theodoor van Lelyveld en Kees Zijlstra; en onder de oud-leraren waren Johannes Godfried de Jongh, Herman Jordan (pedagoog) en Cornelius Marius Kan. Het gebouw is ontworpen door de architect Cornelis Vermeijs, die jaren directeur was van de gemeentewerken van Utrecht. Het oorspronkelijke ontwerp is uitgevoerd in een eclectische stijl, en de uitbreidingen in 1905 en 1910 aan de zuid- en achterzijde zijn in een hiermee verwante stijl uitgevoerd.

De Breyerskameren is een rijksmonument bestaande uit serie vrijwoningen in Buiten Wittevrouwen in Utrecht. Het oudste deel is het blok op de hoek van de Wittevrouwensingel en Gasthuisstraat, dat in de eerste helft van de 17de eeuw werd gebouwd als hofje van acht rug-aan-rug-woningen. Dankzij burgemeester Johan Breyer werd een tweede, losstaand deel met tien woningen bijgebouwd. Zijn testament gaf het beheer van de achttien kameren na Breyers overlijden in 1749 in handen van de diaconie van de Nederduits hervormde kerk. Het pleintje tussen de twee delen, waar zich de waterpomp bevond, werd rond 1910 bebouwd, waardoor een aaneengesloten complex ontstond van 22 woningen. In 1962 werden de woningen verkocht aan de gemeente, die de woningen beschikbaar stelde aan kunstenaars. Bij de restauratie in 1975 werd het gebouw uit 1910 gesloopt en twee nieuwe woningen in oude stijl gebouwd, die geen rijksmonument zijn. Zes woningen uit het oudste deel werden samengevoegd tot drie, waardoor het complex thans zeventien woningen omvat. De oorspronkelijke trapgevel aan de Wittevrouwensingel werd niet als zodanig hersteld. Het complex is nu in eigendom van coöperatie Mitros. Op de gevelsteen staat geschreven: DEWEL ED . GESTRENGE . HEER EN MrJOHAN . BREYER RAAD . INDE . VROEDSCHAP . BURGEMEESTER EN . HOOFDSCHOUT . DER . STAD . UTRECHT ENZ . ENZ . OVERLEDEN . D . XXIII . MAART . MDCCXLIX MAAKTE DEZE ACHTIEN . KAMEREN BY . UITERSTEN . WILLE AAN . DE . DIACONY DER . NEDERDUITSCHE . HERVORMDE . KERK TOT . VRYE . WONINGEN VOOR . ARME . BEDEELDE . LEDEMATEN

Lepelenburg maakt deel uit van het Zocherpark in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De aan dit parkgedeelte grenzende straat draagt dezelfde naam. Oorspronkelijk was Lepelenburg een huis dat hier gelegen was. Daarnaast verrees in de 16e eeuw een aarden bolwerk dat diende in de Utrechtse stadsverdediging, maar omstreeks 1860 werd omgevormd tot onderdeel van het huidige singelplantsoen. In het Lepelenburgpark bevinden zich een muziektent, een kinderspeelplaats, ligstoelen en aan de rand de villa Lievendaal en de Bruntskameren. In het park vinden regelmatig evenementen plaats, zoals de Utrechtse Introductie Tijd, het Counter Culture Festival (2006), in 2015 de ploegenpresentatie van de Ronde van Frankrijk en in 2017 de huldiging van het Nederlands vrouwenvoetbalelftal bij het winnen van het Europees Kampioenschap.