Drievuldigheidskerk (Berlijn-Mitte)

Mohrenstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de gelijknamige straat en de Wilhelmplatz in Berlin-Mitte, ten oosten van de kruising met de Wilhelmstraße. Het metrostation opende op 1 oktober 1908, toen het stamtracé van de Berlijnse metro verlengd werd naar het stadscentrum. Het station heette aanvankelijk Kaiserhof, wisselde meerdere malen van naam en is tegenwoordig onderdeel van lijn U2. Station Mohrenstraße beschikt over een eilandperron en ligt direct onder het straatniveau. Oorspronkelijk zou het metrostation naar het bovenliggende plein genoemd worden, maar twee jaar voor de ingebruikname was er in Charlottenburg reeds een station Wilhelmplatz (nu Richard-Wagner-Platz) geopend. Men besloot daarop het station naar Hotel Kaiserhof te noemen. Vanwege het statige karakter van de wijk met grote hotels en diverse ministeries besteedde architect Alfred Grenander bijzondere aandacht aan de inrichting van het station. De ingangen kregen rijk gedecoreerde portalen en de wanden van de perronhal werden bekleed met witte en zwarte tegels. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd station Kaiserhof ernstig beschadigd. Pas vijf jaar na de oorlog kon het metrostation heropend worden. Het station had ondertussen een volledige gedaanteverwisseling ondergaan en is sindsdien bekleed met rood marmer, dat naar verluidt uit Hitlers in 1949 afgebroken Neue Reichskanzlei stamde. Na de oorlog kwam het station in de Sovjet-bezettingszone te liggen. Op 18 augustus 1950 hernoemden de DDR-autoriteiten het station tot Thälmannplatz, naar de Duitse communist Ernst Thälmann. Terwijl het metrostation zich oorspronkelijk in het hart van de stad bevond, kwam het door de nabije sectorgrens in de periferie van Oost-Berlijn te liggen. Aanvankelijk reden er nog doorgaande treinen tussen oost en west, maar bij de bouw van de Berlijnse Muur in 1961 werd het spoor richting Potsdamer Platz onderbroken. Thälmannplatz werd het eindpunt van de Oost-Berlijnse lijn A. Nadat de Thälmannplatz in de jaren 1980 volgebouwd was kreeg het metrostation wederom een nieuwe naam. Vanaf 15 april 1986 heette het Otto-Grotewohl-Straße, naar de eerste minister-president van de DDR, Otto Grotewohl. De naam Mohrenstraße kreeg het station twee jaar na de val van de Muur, op 3 oktober 1991, naar de bovenliggende straat. Op 13 november 1993 werden het westelijke en het oostelijke deel van lijn A onder het lijnnummer U2 herenigd. Mohrenstraße was voortaan geen eindstation meer en ligt wederom in het hart van de stad. In de omgeving van het station bevinden zich onder andere enkele ministeries en ambassades, de zetel van de Bundesrat en het Museum für Kommunikation. Het stadsvervoerbedrijf BVG is van plan het station, dat de status van monument heeft, bij de komende saneringsoperatie in zijn oorspronkelijke staat terug te brengen. Sinds de jaren negentig van de vorige eeuw hebben talrijke antiracistische organisaties en bewegingen de naam van de straat of het metrostation bekritiseerd. In de loop van de antiracistische demonstraties en het daaropvolgende debat over het structurele racisme in Duitsland na de dood van George Floyd in juni 2020 kondigden de Berlijnse openbaarvervoersautoriteiten op 3 juli 2020 aan dat het station een andere naam zou krijgen, refererend naar de componist Michail Glinka.. Dit voornemen leidde weer tot kritiek op die naam, want Glinka was antisemiet. De naamswijziging is daarom (vooralsnog?) niet doorgevoerd.

De Wilhelmplatz is een vroeger plein in het Berlijnse stadsdeel Mitte op de hoek van de Wilhelmstraße en Voßstraße. Het plein gaf ook zijn naam aan het metrostation, dat later van naam veranderde in Mohrenstraße. Een aantal belangrijke gebouwen werden rond het plein gebouwd, zoals de oude Rijkskanselarij, het gebouw van het ministerie van Financiën en het "grand hotel" Kaiserhof uit 1875. Het plein werd in 1721 aangelegd bij de uitbreiding van Friedrichstadt en kreeg in 1749 de naam Wilhelmplatz, naar koning Frederik Willem I van Pruisen . Het eerste gebouw op het plein was het Ordenspalais uit 1737, aan de noordkant, dat diende als zetel van Orde van de Johannieten. Aan de andere kant van de Wilhelmstraße aan de westzijde ligt het Palais Schulenburg uit 1739. Na de zevenjarige oorlog, kreeg het plein marmeren standbeelden van de legeraanvoerders Kurt Christoph von Schwerin, Hans Karl von Winterfeldt, Friedrich Wilhelm von Seydlitz (door Jean-Pierre-Antoine Tassaert, 1781), James Francis Edward Keith en Joachim von Zieten (door Johann Gottfried Schadow). In 1857 werden de standbeelden vervangen door bronzen kopieën. In 1950 Wilhelmplatz werd het plein herdoopt tot Thälmannplatz, naar de partijleider Ernst Thälmann.

Stadtmitte is een station van de metro van Berlijn, gelegen nabij de kruising van de Mohrenstraße en de Friedrichstraße in Berlin-Mitte. Het metrostation heeft perrons voor de U2 en voor de U6, die op enige afstand van elkaar liggen en door middel van een smalle tunnel (Mäusetunnel) met elkaar verbonden zijn. Deze onhandige overstapsituatie ontstond door slechte coördinatie tussen de concurrerende metrobedrijven die de lijnen aanlegden. Station Stadtmitte opende op 1 oktober 1908 aan de huidige U2 en droeg toen de naam Friedrichstraße. Na de ingebruikname van het station van de U6 op 30 januari 1923 onderging het metrostation diverse naamswijzigingen. Tussen 1961 en 1990 passeerde de West-Berlijnse U6 het in Oost-Berlijn gelegen station zonder te stoppen en was de Mäusetunnel afgesloten. Het noordelijker gelegen station van de huidige U2 bleef in gebruik voor treinen van de Oost-Berlijnse lijn A.

De Bethlehemkerk (Duits Bethlehemskirche; ook Böhmische Kirche) was een lutherse en hervormde simultaankerk in het centrum van Berlijn. De in 1737 voltooide kerk werd voor protestantse geloofsvluchtelingen uit Bohemen gebouwd. In 1943 werd de kerk verwoest door geallieerde bombardementen.

Französische Straße is een voormalig station van de metro van Berlijn, gelegen onder de kruising van de Friedrichstraße en de Französische Straße in de historische binnenstad van Berlijn, nabij de Gendarmenmarkt. Het station opende op 30 januari 1923 als onderdeel van de Nord-Süd-U-Bahn, de huidige lijn U6. Tussen 1961 en 1990 passeerden de treinen van deze West-Berlijnse lijn het station zonder te stoppen. Net als alle andere in Oost-Berlijn gelegen stations op het transittraject werd Französische Straße een spookstation. Op 4 december 2020 is ongeveer 250m noordelijker bij de kruising met de verlengde U5 station Unter den Linden in gebruik genomen. Omdat er tussen deze 2 stations te weinig afstand zit, kwam vanaf dat moment station Französische Straße als haltepunt van de U6 te vervallen en werd gesloten. Over een nieuwe bestemming van de ruimtes in het station wordt nog nagedacht.

Tresor (Duits voor kluis) is een underground-techno-nachtclub en platenmaatschappij. De club werd opgericht op 17 maart 1992 in een gebouw van de oude Wertheim-warenhuizen, waarin de kluizen waren. Dit gebouw stond in Mitte, het centrum van het oude Oost-Berlijn, naast de bekende Potsdamer Platz. De geschiedenis van de club gaat echter terug tot 1988, toen het elektronische-muzieklabel Interfisch de UFO Club in Berlijn opende. De UFO was het oorspronkelijke centrum van de house- en technoscene in Berlijn. Wegens financiële problemen werd de UFO in 1990 echter gesloten. Nadat de UFO was gesloten, vonden Dimitri Hegemann, van Interfisch, en enkele investeerders een nieuwe locatie voor een club in Oost-Berlijn. De kelders onder het Wertheim-warenhuis bleken, kort na de val van de Berlijnse Muur, al snel een goede locatie voor een club en Tresor werd al snel gezien als de hipste club van Berlijn. Op 16 april 2005 was het echter de laatste keer dat er op deze locatie werd gefeest. Tresor moest verhuizen. Naast de club werd er, als dochterlabel van Interfisch, ook, vanaf 1991, muziek op het Tresor-label uitgegeven. Veel internationale technoartiesten, onder wie 3 Phase, Blake Baxter, Joey Beltram, DJ Deep, Drexciya, Eddie 'Flashin' Fowlkes, Robert Hood, Neil Landstrumm, Jeff Mills, Porter Ricks, Tobias Schmidt, Surgeon, s_w_z_k, Fumiya Tanaka, Thomas Fehlmann en Cristian Vogel, hebben hier platen uitgebracht. Na twee jaar gesloten te zijn geweest, werd de club in 2007 opnieuw geopend. De gekozen locatie is een oude energiecentrale aan de Köpenicker Straße, wederom in Mitte. Geheel in de stijl van de oude locatie is ervoor gekozen de muziek voorop te stellen. De aankleding van de nieuwe locatie is even rauw en basaal als de oude locatie.

De Rijkskanselarij (Duits: Reichskanzlei) was de traditionele naam van het kantoor van de Duitse rijkskanselier (Reichskanzler). Tegenwoordig wordt het kantoor gewoonlijk Kanzleramt, of formeler, Bundeskanzleramt genoemd. De term Reichskanzlei kan ook refereren aan verschillende gebouwen die de top van het Duitse bestuur huisvesten.

Führerbunker is de benaming voor het complex van ondergrondse ruimten in Berlijn, waar Adolf Hitler Duitsland de laatste weken van het nationaalsocialistisch regime leidde, alvorens hij in dezelfde bunker zelfmoord pleegde.

Het Rijkspresidentenpaleis (Duits: Reichspräsidentenpalais) was van 1919 tot 1934 de ambtswoning van de rijkspresident van het Weimarrepubliek. Het paleis stond aan de Wilhelmstraße in de Duitse hoofdstad Berlijn. Tegenwoordig is Slot Bellevue de ambtswoning van de Bondspresident van Duitsland.

De Friedrichstraße is een belangrijke winkelstraat in het oostelijk deel van Berlijn, in de stadsdelen Mitte en Kreuzberg. Het belangrijke station Berlin Friedrichstraße ligt eveneens aan deze straat. Direct achter dit station ligt de rivier de Spree.

Unter den Linden (Nederlands: Onder de Linden) is een van de bekendste lanen in de Duitse hoofdstad Berlijn. Deze laan was de praalweg van Pruisische koningen en Duitse keizers en de flaneerlaan van de bourgeoisie. Later is het de laan van de commerciële industriële revolutie en tevens de laan van het triomferende socialisme van de toenmalige DDR geworden. Als men langs deze laan loopt van de Brandenburger Tor tot aan de Alexanderplatz over de Schloßbrücke vanaf welke zij de Karl-Liebknecht-Straße heet, krijgt men binnen een afstand van 2 kilometer veel belangrijke bezienswaardigheden van Berlijn te zien. Loopt men onder de Brandenburger Tor (waar vroeger de Berlijnse Muur was) door, dan komt men op de Straße des 17. Juni, Bismarckstraße, Kaiserdamm en Heerstraße. Het geheel is 11,5 km lang. De weg leidde ooit naar de koninklijke jachtvelden, waarop later de Tiergarten werd aangelegd. In de 17de eeuw werd de straat beplant met lindebomen, waaraan ze ook haar naam dankt. Deze bomen werden rond 1658 verwijderd, maar in 1820 werden er in vier rijen opnieuw linden geplant. In de 18de eeuw werd Unter den Linden de hoofdstraat van de zich in westelijke richting uitbreidende stad. Er verrezen steeds meer prestigieuze bouwwerken, die na de Tweede Wereldoorlog opnieuw werden opgebouwd. Sinds de hereniging van Duitsland in 1990 zijn er aan Unter den Linden verschillende cafés en restaurants en een groot aantal winkels geopend. Ook worden er veel evenementen in de open lucht georganiseerd. Rond de boekenstalletjes bij de Humboldt Universität en de Staatsbibliotheek wemelt het vaak van de toeristen en studenten. Enkele gebouwen aan Unter den Linden zijn: Russische ambassade Ruiterstandbeeld van Frederik de Grote Altes Palais, het paleis van Wilhelm I (Door het raam van het paleis groette hij elke dag zijn onderdanen.) Alte Bibliothek Humboldt Universiteit Berliner Staatsoper Staatsbibliothek zu Berlin Neue Wache Hotel Adlon

Checkpoint Charlie was in de tijd van het verdeelde Berlijn een van de negen controleposten op de grens van de Amerikaanse en de Russische sector, bij een doorgang van de Berlijnse Muur op de Friedrichstraße.