Ron Gastrobar

Het Huis van Bewaring II bij de Amstelveenseweg (Havenstraat 6) in Amsterdam-Zuid was een strafgevangenis uit 1890. Bij de bouw lag de gevangenis buiten de stad in de hier nog landelijke gemeente Nieuwer-Amstel. Omstreeks 1910 kwam het binnen de stedelijke omgeving te liggen. Het complex werd in 1940 (vóór de Duitse inval) omgedoopt tot een Huis van Bewaring. Dit gebeurde omdat het Huis van Bewaring I (Weteringschans) bij het Kleine-Gartmanplantsoen al jaren met een tekort aan capaciteit kampte. Er kwam ook een derde plek: het Huis van Bewaring III in het Lloyd Hotel.

De Schinkelbuurt is een wijk in Amsterdam, in het stadsdeel Zuid in de Nederlandse provincie Noord-Holland. De wijk had 0 inwoners per 1 januari 2023. Op centraal stedelijk niveau wordt de wijk aangeduid als buurtcombinatie V45. De oppervlakte van de Schinkelbuurt is 34,17 hectare. De Schinkelbuurt wordt begrensd door: Schinkel, Amstelveenseweg, Stadiongracht en het Olympiakanaal.

De Sint-Agneskerk in Amsterdam is een katholieke parochiekerk, gelegen op de hoek van Amstelveenseweg 163 en Cornelis Krusemanstraat, aan het Haarlemmermeercircuit en aan de rand van de Willemsparkbuurt. De kerk, die gewijd is aan de martelares Sint Agnes, werd tussen 1919 en 1932 gebouwd naar een ontwerp van architect Jan Stuyt en is in 1996 aangewezen als Rijksmonument. De Agnes was de eerste kerk in Amsterdam met een vrijstaande klokkentoren. De Sint Agneskerk wordt sinds 2006 bediend door de Priesterbroederschap van Sint-Pieter (FSSP)

De remise Amstelveenseweg is een voormalige tramremise van de Amsterdamsche Omnibus Maatschappij aan de Amstelveenseweg 134. Het complex werd gebouwd in 1884 naar een ontwerp van Abraham Salm. Destijds gebouwd in de gemeente Nieuwer-Amstel, buiten de grens van Amsterdam, bevindt het T-vormige complex zich bij een van de uitgangen van het Vondelpark. Vlakbij was het eindpunt van de paardentramlijn Leidseplein – Amstelveenseweg. In 1904 werd deze paardentramlijn vervangen door de elektrische tramlijn 1 en verloor de remise toen zijn functie. Het gebouw werd verder als garage gebruikt. Om de hoek, in de Eerste Schinkelstraat, was een stalling voor de paarden van de tram. Het gebouwencomplex bestaat nog steeds en is onderdeel van het Onafhankelijk Cultureel Centrum In It (OCCII). Het pand is in 2010 gerestaureerd waarbij onder andere de oorspronkelijke kleuren op de voorgevel zijn teruggekeerd. Een ander bewaard gebleven deel van de remise is Schinkelhavenstraat 27. Hier is Teatro Munganga gevestigd.

De OCCII (Onafhankelijk Cultureel Centrum In It) is een concertzaal voor alternatieve en onafhankelijke muziek aan de Amstelveenseweg in Amsterdam-Zuid. De organisatie ligt grotendeels in handen van vrijwilligers en heeft haar wortels in de kraakbeweging; het gebouw is in 1984 gekraakt en "gelegaliseerd" in 1989. Sinds 1992 fungeert de ruimte als concertzaal onder de naam OCCII.

De Havenstraat is een straat in de Schinkelbuurt, Amsterdam-Zuid.

De Duiventil is een bouwwerk in Amsterdam, oorspronkelijk in 1954/'55 opgebouwd op het Stationsplein, later verplaatst naar de Havenstraat in Amsterdam-Zuid. Duiventil is oorspronkelijk de bijnaam, later algemeen bekende aanduiding geworden, van een tweetal hooggelegen bouwwerken die vroeger in Amsterdam-Centrum stonden maar, na verlies van hun oorspronkelijke functie, in Amsterdam-Zuid herplaatst zijn. De bijnaam Duiventil voor beide "huisjes" is ontstaan door de gelijkenis met een (traditionele) duiventil. Dit artikel gaat over de Duiventil van het Stationsplein, herplaatst naar de Havenstraat. Dit bouwsel was iets groter dan het eerdere, heeft een plat dak en ziet er moderner uit. Het stond op het Stationsplein bij het Amsterdamse Centraal Station en kwam in 1955 in gebruik ter vervanging van het oude wisselwachtershuisje van het vervoerbedrijf GVB. Het ontwerp daarvoor kwam van Dick Slebos, architect bij de Dienst der Publieke Werken. Slebos was in Amsterdam de opvolger van Piet Kramer. Dit "huisje" met veel glas stond op een betonnen poot en vanuit het huisje was er door het vele glas rondom zicht op het Stationsplein met het tram- en busverkeer. Ook dit huisje was vanaf het plein toegankelijk met een stenen trap naar boven. Vanuit dit huisje werden door de verkeersleiding de wissels bediend en werd door een chef het tramverkeer geregeld en gecoördineerd en werden aan de trambestuurders aanwijzingen gegeven (bijvoorbeeld als er vertrokken moest worden). Als een spoor bezet bleef stuurde de chef de volgende trams naar een ander spoor. Na de komst van de mobilofoon in de trams in de jaren zeventig werd de verkeersleiding ter plekke overbodig maar het huisje werd nog wel gebruikt, bijvoorbeeld voor het omroepen van informatie aan de passagiers op het plein in geval van calamiteiten. In 1980 moest het huisje verdwijnen in verband met de sloop van het oude ronde VVV-gebouwtje op het plein, de aanleg van een toegang tot de metro en de herbouw van het Noord-Zuid Hollandsch Koffiehuis. Het huisje werd opgeslagen en werd later evenals het huisje van het Muntplein herplaatst bij de Museumtramlijn, deze bij het Haarlemmermeerstation waar het wordt gebruikt door de verkeersleiding van de Museumtramlijn.

Het Haarlemmermeerstation, tot 1933 Station Willemspark geheten, werd gebouwd in 1915, met als architect H. van Emmerik, maar naar oorspronkelijk ontwerp van Karel de Bazel. Het station staat aan de Amstelveenseweg, hoek Havenstraat. Tot de komst van het busstation van Maarse & Kroon, dat de trein verving, lag er voor het station een klein plantsoen. Het station is een kopstation. De voorgevel is symmetrisch. Links van het hoofdgebouw is een aanbouw met de vroegere tweedeklas wachtkamer / stationsrestauratie (thans café). De stijl doet in veel opzichten denken aan het voormalige station Leiden Heerensingel. De architect van Leiden Heerensingel (Karel de Bazel) heeft dan ook aan het ontwerp van dit station meegewerkt. De rechter zijgevel is op bepaalde delen zelfs identiek met de linker zijgevel van het gebouw in Leiden, al dan niet in spiegelbeeld. De naar voren staande delen van de voorgevel, links en rechts van de ingang, zijn bijna identiek aan het rechterdeel van Leiden. Boven de ingangspartij is een gebogen luifel aangebracht. Daarboven is een halfrond venster. De achtergevel laat de indeling van de bouwlagen goed zien: het zeer hoge dak herbergt twee woonlagen; daarin bevinden zich twee woningen. Het gebouw werd in de jaren 1990 door de Nederlandse Spoorwegen overgedragen aan het Stadsdeel Zuid en heeft inmiddels een opknapbeurt ondergaan. De stationshal is in gebruik bij de museumtramlijn, het linkerdeel is een café en werd in het seizoen 2012/'13 ook gebruikt voor het opnemen van televisieprogramma's waaronder het mediaprogramma De Kunst van het Maken van de VARA. Achter het station is een terras.

Schinkelhaven was een uitspanning aan de Amstelveenseweg in Amsterdam, ter hoogte van de westuitgang van het Vondelpark. Schinkelhaven begon als een theetuin buiten de stad en functioneerde vervolgens als kinderspeeltuin, café, hotel en feestzaal. Uiteindelijk werd het pand in 1954 onder protest van buurtbewoners gesloopt.

Museum Het Broekerhuis was van 1882 tot 1887 een museum aan de Amstelveenseweg 122 in Amsterdam dat de inventaris van het Broekerhuis in Broek in Waterland toonde, verzameld door Aaltje Fregeres (1810-1900). haar verzameling trok veel toeristen maar vanwege haar leeftijd verkocht ze in 1880 haar collectie aan de N.V. Tentoonstellingmaatschappij het Broekerhuis, een initiatief van Karel Hermanus Schadd en Artis-directeur Gerardus Frederik Westerman. Door architect Isaac Gosschalk lieten ze een museumgebouw in historiserende stijl neerzetten dat in juni 1881 gereedkwam. Erbij werd een tuin met een doolhof aangelegd door Leonard Springer naar model van het Hampton Court in Londen. Het museum bevond zich aan het eind van het in 1877 uitgebreide Vondelpark en een net aangelegde tramlijn. De collectie bestond onder andere uit de inventaris van een ouderwets Broeker huishouden. Getoond werd een kraamkamer, pronkkamer, voorvertrek en keuken. Rondleiders in 17e-eeuwse klederdracht leidden de bezoekers rond. In 1883 kocht Hekking het schilderij De Amsterdamse stedemaagd ontvangt de hulde der volkeren van Oost en West van Gerard de Lairesse ter aanvulling van de collectie. Door afgenomen belangstelling werd het museum op 1 april 1887 opgeheven. Bij de opheffing van het museum is de collectie opgekocht door Sophia Adriana de Bruijn die de inventaris nagelaten heeft aan het Stedelijk Museum. Het museumgebouw is later in gebruik geweest als atelier van Hirsch & Cie en is kort na de Tweede Wereldoorlog afgebroken. De collectie maakt vanaf 1963 deel uit van het Amsterdam Museum.

Het Bertelmanplein is een plein in Amsterdam-Zuid.

Aldo van Eyck aan het Bertelmanplein is een overzicht van speeltoestellen die de architect Aldo van Eyck ontwierp voor het Bertelmanplein in Amsterdam-Zuid.