Brug 39

Brug 38 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum.

Brug 40 is een brug in de zuidelijke kade van de Keizersgracht over de Reguliersgracht in de Amsterdamse grachtengordel. De brug beschikt over een doorvaartopening van 6,80 meter breed en met een doorvaarthoogte van 2,38 meter. Er zijn meerdere plannen geweest van de demping van de Reguliersgracht, maar deze zijn uiteindelijk nooit uitgevoerd. Deze welfbrug is evenals enkele andere bruggen in de Reguliersgracht niet origineel maar een 20ste-eeuwse constructie. De geschiedenis van de brug is vermoedelijk vanaf de bouw gelijk aan die van brug 38. Tussen brug 40 en 38 was een steen gemetseld met "1729", tussen brug 38 en brug 39, aan de overzijde van de Keizersgracht een steen met "Anno". Beide stenen zijn bij de renovatie in 1908/1909 verwijderd. De brug, zelf geen monument, wordt omringd door rijksmonumenten.

De Reguliersgracht is een Amsterdamse gracht, die de Herengracht (bij nr. 534) verbindt met de Lijnbaansgracht (bij nr. 393) in Amsterdam-Centrum. De gracht is een dwarsgracht binnen de grachtengordel en kruist de Prinsengracht (bij de nrs. 746 en 1047) en de Keizersgracht (bij de nrs. 663 en 716). Bij Reguliersgracht 67, tussen de Kerkstraat en de Prinsengracht, ligt het Amstelveld.

De Tante Saarbrug (brug 31) is een vaste boogbrug in Amsterdam-Centrum.

Brug 74 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. Ze is gelegen in de Kerkstraat en overspant de Reguliersgracht in de Amsterdamse grachtengordel. De brug, zelf per 1995 een gemeentelijk monument wordt omringd door rijksmonumenten waarvan de Amstelkerk op het Amstelveld het bekendst is. Er ligt hier al eeuwen een brug. Daniël Stalpaert, de stadsarchitect, tekende op zijn plattegrond in 1662 al een brug. Er is dan nog vrijwel geen bebouwing hier, maar het noodgebouw van de Amstelkerk staat er al wel. Frederik de Wit tekende op zijn kaart uit 1688 wel bebouwing en ook dan is de brug zichtbaar in de Amstel Kerck Straet over de Reguliers Graft. Er is een tekening bekend uit circa 1760, waarop nog een houten brug zichtbaar is zonder boog. Een van de walkanten werd daarbij nog gebruikt als opslag. De huidige brug stamt vermoedelijk uit 1780, het jaartal wordt aan de noordkant vermeld in twee gevelstenen met “Anno” “1780”. De brug viel als een van de weinige bruggen niet ten prooi aan verlaging en verbreding. Eind 19e eeuw begin 20e eeuw werden veel bruggen in de Amsterdamse binnenstad afgetopt om het wegverkeer makkelijker op en af de brug te laten rijden. Echter er is hier relatief weinig verkeer, vandaar dat lang gewacht kon worden met aanpassing. Het heeft dus de overgang naar ijzeren ligger/balkbrug en weer terug naar boogbrug doorstaan. Pas in 1981 was de oude brug aan de beurt voor vervanging. Daarbij werd gekozen om het brugdek van gewapend beton te maken en wellicht de fundering te vernieuwen, maar de rest lijkt toch vooral bij het oude gelaten te zijn. De brug had als officieuze aanduiding de Kerksluis, Kerk verwijzend naar de straat, sluis naar “stenen brug”. De Amstelkerk was in die dagen slechts een houten loods dienende tot noodkerk, er waren toen voorlopig geen plannen daar een permanente kerk te bouwen. De loods hield het heel lang vol als bedehuis. Een andere naam in de volksmond is Ronde brug. De boog reflecteert in bijzondere omstandigheden in het water en boog en reflectie laten een hele cirkel zien. De brug beschikt over een doorvaartopening met een hoogte van 2.60 meter.

Spectrum (voorheen Librije's Zusje) is een restaurant dat gevestigd is in het Waldorf Astoria Amsterdam in Amsterdam, Nederland. Het heeft sinds 2015 twee Michelinsterren.

De Kaasmarktsluis (brug 32) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug ligt in de oostelijke kade van de Reguliersgracht naar het Thorbeckeplein. Ze overspant daarbij de Herengracht. De zuidoostelijke walkant loopt in een hoek van 90 graden naadloos over in die van de Tante Saarbrug (brug 31). In die gezamenlijke kademuur is een steen geplaatst met daarop "Anno 1734". Opvallend is dat de brug maar één doorvaart heeft, de meeste bruggen over de "grote" grachten hebben meerdere doorvaarten. Een bredere doorvaart was niet nodig want de verderop gelegen brug 34 is ook al zo smal. De brug, zelf geen monument, wordt omringd door rijksmonumenten waaronder het Standbeeld van Johan Rudolph Thorbecke. Er ligt hier al eeuwen een brug. Stadsarchitect Daniël Stalpaert tekende op het ontwerpgedeelte van zijn kaart uit 1662 al een brug hier, maar de omgeving moest nog grotendeels bebouwd worden, getuige een kaart voor de gronduitgifte van mei 1664. Jacob Bosch tekende de brug in op zijn plattegrond van die Vierde uitleg. Frederick de Wit liet op zijn plattegrond uit 1688 een ingerichte wijk zien met opnieuw een brug hier. De brug was er bijna niet meer geweest. In 1907 was er een plan om een directe verbinding tussen het Rembrandtplein en de Ferdinand Bolstraat te maken. Daarbij zou de Reguliersgracht gedempt worden. Men koos echter een variant (verbreding van de Vijzelstraat etc.). Die keus kwam mede tot stand doordat het leggen van een nieuwe brug hier kostbaar zou zijn, vanwege juist de schoonheid van het stuk Herengracht hier. In 1935 was de hoge brug weer onderwerp van gesprek bij een paardentragedie. Een koetsier met bespannen kar met koffie en thee wilde van de brug de kade van de Herengracht op, het paard verloor haar grip op de weg en gleed met kar de bloemenkelder van Reguliersgracht 1 in. Het paard viel daarbij dermate ongelukkig dat ze ondanks diverse reddingspogingen overleed. Van verlaging van de brug om dit soort ongelukken vermijden was geen sprake. In 2017 ligt hier nog steeds een relatief hoge boogbrug. De brug is vernoemd naar de kaasmarkt die werd gehouden op het Reguliersplein, later Thorbeckeplein, denk daarbij ook aan de vroegere functie en naam van het Rembrandtplein, de botermarkt.

De Kerkstraat is een straat in het centrum van Amsterdam. De straat loopt van de Leidsegracht in oostelijke richting naar de Magere Brug over de Amstel. De Kerkstraat loopt evenwijdig tussen de Keizersgracht en de Prinsengracht en kruist de Leidsestraat, de Nieuwe Spiegelstraat, de Vijzelstraat, de Reguliersgracht en de Utrechtsestraat. De Kerkstraat grenst (ter hoogte van nr. 339) aan het Amstelveld.

De Amstelkerk is een houten kerkgebouw in Amsterdam. De kerk is gelegen op het Amstelveld in het centrum van Amsterdam en is tussen 1668 en 1670 gebouwd als onderdeel van de tweede uitleg van de Grachtengordel. Het ontwerp is van Daniël Stalpaert. Het zou een tijdelijke "houten predikschuur" worden, waarbij men zich voornam om "het plein of veld aan die Kerk egter groot genoeg te laaten, om op het zelve, t'eenigen tyde, eene steenen Kerk te konnen zetten", aldus het Bureau Monumenten & Archeologie. Het centrale deel van de kerk kreeg de vorm van een kubus. Oorspronkelijk hadden de wanden van de Amstelkerk een verticale grenen beplanking die met de kopse einden in de aarde stonden. De buitenzijde was ossenbloedrood geschilderd. De ramen waren voorzien van glas-in-lood. De toegangsdeuren waren geplaatst in het midden van de buitenwanden. De vloer bestond uit eenvoudige bakstenen klinkers. Aan de binnenzijde keek men tegen de ongeverfde achterkant van de buitenwand aan. De kansel, omgeven door de dooptuin,stond in het midden aan de noordzijde. Tegenover de preekstoel stond de overkapte bank voor de notabelen. Tot 1985 werd de kerk gebruikt door de Hervormde Kerk en de Amsterdamse Studentenekklesia. Sinds 1986 is de kerk eigendom van Stadsherstel Amsterdam, dat er ook kantoor houdt en de ruimte verhuurt voor sociaal-culturele activiteiten en voor recepties en bruiloften. In het souterrain aan de zuidzijde is een restaurant gevestigd. De verbouwing daartoe verstoorde de klassieke maatverhoudingen. Sinds 2006 wordt het gebouw ook weer op zondag gebruikt voor kerkdiensten van de Christelijke Gereformeerde Kerk. De kerk heeft een vierkant grondplan van 28,3 x 28,3 meter, wat neerkomt op 100 bij 100 voet, dezelfde maat als de Oosterkerk die ook door Stalpaert is ontworpen. In 1840 is de kerk in neo-gotische stijl verbouwd onder leiding van Hendrik Springer.

Het standbeeld van Johan Rudolph Thorbecke, of Thorbeckemonument, is een 19e-eeuws gedenkteken in Amsterdam, ter nagedachtenis aan de liberale politicus Thorbecke.

Het Thorbeckeplein ligt in het centrum van Amsterdam, haaks op het Rembrandtplein en in het verlengde van de Reguliersgracht. Het Thorbeckeplein is ontstaan door de demping in 1785 van het deel van de Reguliersgracht tussen Herengracht en Reguliersdwarsstraat. In eerste instantie kreeg het plein de naam Reguliersplein, maar tijdens een vergadering van 17 mei 1876 besloot de gemeenteraad tot de naamswijziging in Thorbeckeplein. De naam gedenkt Johan Rudolph Thorbecke die een belangrijke rol speelde bij de vorming van de Nederlandse grondwet. Het plein is al decennia een belangrijk uitgaansgebied. Tot in de jaren 70 van de twintigste eeuw stond het bekend vanwege de nachtclubs met de meer pikante dansshows. Toen die uit de mode raakten, verloederde het plein een beetje totdat in de tweede helft van de jaren 1980 een grote bierbrouwer een aantal panden in gebruik nam en er verschillende café-formules ging uitproberen. Op Koningsdag is er vaak muziek op het plein met optredens van Nederlandse artiesten.

Het Geelvinck Hinlopen Huis is een laat-17e-eeuws dubbelgrachtenhuis aan de Herengracht 518 (Stadspaleis) in Amsterdam met een bijbehorend voormalig koetshuis aan de Keizersgracht, waarin vanaf 1991 tot en met 2015 Museum Geelvinck was gevestigd. De ingang van het museum was in het voormalige koetshuis op Keizersgracht 633.