Brug 42

Lippmann, Rosenthal & Co. was een Nederlandse handelsbank.

De Keizersgrachtkerk is een van oorsprong Gereformeerde Kerk uit 1888 aan de Amsterdamse Keizersgracht. Het gebouw op nummer 566 (tussen Leidsestraat en Nieuwe Spiegelstraat) is ontworpen door de architecten Gerlof Bartholomeus Salm en Abraham Salm (vader en zoon).

De Gouden Bocht is het meest prestigieuze deel van de Herengracht in Amsterdam, tussen de Leidsestraat en de Vijzelstraat. Dit gedeelte maakt deel uit van de zogenaamde Vierde Uitleg, het laatste deel van de Uitleg van Amsterdam. In de bocht aan weerszijden van de Nieuwe Spiegelstraat woonden de rijkste Amsterdammers.

Het Leesmuseum voor Vrouwen (niet te verwarren met het Haagse Damesleesmuseum) te Amsterdam was een vroege openbare bibliotheek waar vrouwen konden lezen. Het werd in 1877 opgericht en in 1966 opgeheven.

Het Deutzenhofje is een 17e-eeuws hofje aan de Prinsengracht in Amsterdam. Het is het grootste en aanzienlijkste hofje uit de 17e eeuw.

Keizersgracht 554 te Amsterdam is een gebouw aan de Keizersgracht in Amsterdam-Centrum. Het gebouw werd op 17 juni 1970 opgenomen in het monumentenregister onder de vermelding: pand met klokgevel (ook wel ingezwenkte halsgevel) uit de tweede helft van de 17e eeuw.

Brug 69 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug verbindt de Spiegelgracht met de Nieuwe Spiegelstraat en voert over de Prinsengracht. Op de kaart van Jacob Bosch met daarop de Vierde uitleg uit circa 1679 staat de brug al ingetekend. In 1866 was er een aanbesteding tot plaatsing van een nieuwe brug, de aannemers konden de brug voor 20.000 gulden bouwen. In 1890 moest de brug verlaagd worden alsmede verbreed. De huidige brug (gegevens 2017) dateert van 1951. Men plaatste toen een brug ontworpen door de Dienst der Publieke Werken. Het ontwerp dateert al van meer dan tien jaar eerder, de Duitse inval zorgde voor uitstel van plaatsing van deze brug. De brug heeft een aantal kenmerken van Piet Kramers hand, de Amsterdamse Schoolstijl, vooral terug te vinden in de brugpijlers. De siersmeedijzeren balustrades in eenvoudige opzet. Opvallend aan de brug zijn de extra steunen/dragers van het brugdek, die buiten de brugpijlers om zijn gemonteerd. De brug lijdt een anoniem leven, zelfs de beide boeken over de Amsterdamse bruggen vermelden alleen de hand van Kramer. Die anonimiteit wordt nog versterkt door dat de gemeente in april 2016 de officieuze naam Antiquairsbrug (aan de Spiegelgracht en in het verlengde daarvan de Nieuwe Spiegelstraat waren veel antiquairs gevestigd) als vervallen verklaarde. Ze wordt officieel alleen nog aangeduid met haar nummer.

Brug 87 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug is gelegen in de westelijke kade van de Prinsengracht en overspant de Spiegelgracht. Naast brug 87 ligt brug brug 69 over de Prinsengracht. Beide bruggen worden omringd door gemeentelijke en rijksmonumenten. Op de plattegrond uit 1675 van Jacobus de la Feuille is de brug al ingetekend. De recente geschiedenis begint rond 1886. Toen lag hier een houten vaste brug, die vernieuwd en/of verbreed werd. In 1937 moest de brug opnieuw bewerkt worden, de dekken waren versleten. Die brug stond op het punt rond 1940 vervangen te worden door een welfbrug (met één boog), ontworpen door de Dienst Publieke Werken waar architect Piet Kramer toen de bruggen ontwierp. Zijn naam ontbreekt echter op de tekeningen, zodat het toegewezen wordt aan “het bureau van”. Kramers handtekening is bij deze brug voornamelijk terug te vinden in de natuurstenen walkanten, de rest van de brug is eenvoudig gehouden. Door de Duitse inval liep de bouw van de brug vertraging op, ze kon pas in 1949 geopend worden. De brug had als bijnaam Spiegelbrug, naar de straat en gracht. In 2016 schrapte de gemeente Amsterdam alle officieuze benamingen van bruggen en sinds april van dat jaar gaat de brug anoniem door het leven (dat wil zeggen alleen met nummer).

Danscafé Havana, of kortweg Havana, was een café annex club die in 1989 geopend werd aan de Reguliersdwarsstraat 17-19 in de binnenstad van Amsterdam. De zaak werd in 2002 gesloten, maar in de jaren 2009 t/m 2011 meermalen voor korte tijd heropend.

Walenweeskinderen is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum. Felix van Kalmthout maakte rond 1984 een bronzen beeld met negen wandelende weeskinderen, vermoedelijk op weg van het weeshuis naar de kerk of omgekeerd. Het beeld met voetstuk staat sinds 1984 op een sokkel aan de Weteringstraat. Die buurt bood in het verleden (17e eeuw) onderdak aan talloze Walen, die hier kwamen werken in de textielindustrie. Dit betekende dat er onder leiding van de Waalse Kerk ook zorg kwam voor wezen. Daartoe richtte de kerk in 1631 een weeshuis in aan de Laurierstraat (Hospice Wallon). In 1683 verhuisde de stichting naar het Walenweeshuis (Hospice Wallon) aan de Vijzelgracht, waar het (pas) in 1967 vertrok. Het pand was daarna enige tijd bekend als het Maison Descartes. Het beeld werd op 1 september 1984 onthuld; op 28 augustus 1987 gestolen en heronthuld op 2 september 1989, zo is op een plaquette te lezen. Van Kalmthout verwerkte in het beeld zijn monogram (achter de kinderen).

Het KattenKabinet is een kunstmuseum in Amsterdam geheel gewijd aan katten. De collectie omvat schilderijen, tekeningen, beeldhouwwerken en andere kunstwerken van katten, waaronder werk van Picasso, Rembrandt, Toulouse-Lautrec, Corneille, Sal Meijer, Théophile Steinlen en Jože Ciuha. Het museum organiseert tijdelijke tentoonstellingen. Het museum bevindt zich op de bel-etage van het grachtenpand aan Herengracht 497, in de Gouden Bocht. Het pand en het naastgelegen huis aan Herengracht 499 werden gebouwd in 1667 voor de broers Willem en Adriaen van Loon. Door loting kreeg Willem nummer 497 toegewezen. Later woonde Jan Calkoen er als burgemeester van Amsterdam. Toen Engelbert van Berckel, pensionaris van Amsterdam, hier woonde werd hij bezocht door de Amerikaanse ambassadeur en latere president John Adams. In 1985 werd het pand gerestaureerd en in 1990 werd de bel-etage ingericht als het KattenKabinet door Bob Meijer, ter nagedachtenis aan zijn rode kater John Pierpont Morgan. Het museum heeft vijf stijlkamers en een stijltuin met tuinhuis die doorloopt tot aan de Reguliersdwarsstraat.

Prinsengracht 927 is een gebouw aan de Prinsengracht in Amsterdam-Centrum. Aan de overzijde van de gracht staat het Maison Descartes. Van 1882 tot en met 1884 werd hier gebouwd aan de Elisabeth Wolffschool, een meisjesschool van de vierde klasse, dat wil zeggen meisjes uit de gegoede gezinnen; het was de duurste klasse. Niet ver van deze school werd tegelijkertijd gebouwd aan eenzelfde school aan het Molenpad 15-17, eveneens vierde klasse. Ook hier duurde de bouw langer dan gepland. In september 1883 konden de ouders leerlingen inschrijven voor 70 gulden per jaar, met de mededeling dat de school op 1 februari 1884 geopend zou worden. De school zou geleid worden door mejuffrouw M.R. Hon-Hon. Bij de opening werd een buste van Elisabeth Wolff geplaatst afkomstig uit het atelier van Sara Stracké-van Bosse. De school maakte roerige tijden mee. Haar zuster op onderwijsgebied, de Agatha Dekenschool op het Molenpad sloot haar deuren (als school) in 1901. In de jaren 1926 tot 1928 gingen de gebouwen ten zuiden van de E. Wolffschool tegen de vlakte om plaats te maken voor de verbreding van de Vijzelstraat en bouw van Amstelstein, een gebouw van Jo van der Mey. Datzelfde gebouw ging in 1963 weer tegen de vlakte, omdat er constant mankementen waren tot gedeeltelijke instortingen aan toe. Van 1963 tot 1969 lag dat terrein braak. Vanaf dat jaar werd er gebouwd aan de Vijzelbank van Marius Duintjer. Al die tijd bleef de Elisabeth Wolffschool open. Eind jaren zeventig braken sombere tijden aan voor de school. Gezinnen vertrokken uit de binnenstad (de woningen werden naar de eisen van de ouders te klein voor het stichten van een gezin) en de school kreeg onvoldoende leerlingenaanbod (ook de reden dat de Agatha Dekenschool verplaatste). Eind 1983 waren er nog (maar) 46 leerlingen. De gemeentelijk inspectiedienst had de ouders er al in februari 1983 op gewezen, dat er onvoldoende leerlingen waren. Het minimum voor handhaving was dertig kleuters en vijfennegentig leerlingen. Een poging omdat aantal te halen door er balletklassen in te stellen leverde onvoldoende nieuwe aanwas op. In december 1983 viel het doek voor deze school en zes andere; er zou geen jaarleergang 1984/1985 meer zijn. De leerlingen moesten voortaan naar scholen in Amsterdam-Zuid. Vanaf 1984/1985 werd er nog wel lesgegeven in de gebouwen, er werd (een deel van) de particuliere onderwijsinstelling Luzac College in gevestigd. Die instelling hield het daar een aantal jaren vol. Begin 21e eeuw werd het gehele gebouw omgebouwd tot drie luxe appartementen, waarbij zowel uiterlijk als het binnenwerk zoveel mogelijk bewaard bleef. Dat was verplicht, want dezelfde gemeente die de school had gesloten, benoemde het gebouw in 2005 tot gemeentelijk monument (207048). Het gebouw is ontworpen door de Dienst der Publieke Werken waar toen Willem Springer (deels) verantwoordelijk was voor de scholen. Bastiaan de Greef was toen zijn baas, maar in de neorenaissancestijl van het gebouw is de hand van Springer zichtbaar. Het gebouw kent drie verdiepingen met daarboven een uitkragende daklijst en zolderetage onder een schilddak. Het geheel staat op een natuurstenen plint. In tegenstelling tot het gebouw aan het Molenpad is het (relatief) smal. Er zijn ook overeenkomsten met het uiterlijk met die school. De rechthoekige ramen op de begane grond hebben geen versieringsbogen, de ramen op de eerste en tweede etage wel. De versieringsbogen op de eerste etage zijn daarbij enigszins afgeplat, terwijl die op de tweede etage een rondere vorm hebben. Alle ramen hebben daarbij natuurstenen omraming. Onder de bogen zijn sgraffitto-motieven aangebracht. De zolderetage heeft een stenen met natuursteenelementen versierde dakkapel met daarboven een fronton. De kroonlijst lijkt daarbij gedragen te worden door stenen consoles. Wat aan de buitenzijde van het gebouw ontbreekt is de toepassing van een risaliet, al is een restant daarvan wel te zien in de omlijsting van de toegangsdeur, waarboven nog natuurstenen versieringen zijn aangebracht, bestaande uit onder meer een uitkragende lijst en twee snijraam. Daarboven is onder een fronton het Wapen van Amsterdam te zien met de drie Andreaskruizen ingebed tussen kleine klauwstuken. Het geheel is opgetrokken in rode en gele stenen. Onder het middelste raam op de eerste verdieping is nog een natuurstenen plaat te zien met de naam "Elisabeth·Wolff·School".