Thermen van Caracalla

De Santi Nereo e Achilleo is een basiliek in Rome, gewijd aan de heiligen Nereus en Achileus, gelegen in de wijk Celio, nabij de Thermen van Caracalla.

De Santa Balbina is een basiliek in Rome. De - vroegchristelijke - basiliek is gewijd aan de tweede-eeuwse martelares Balbina van Rome. De kerk staat in de wijk San Saba op wat de Kleine Aventijn wordt genoemd. De ingang van de basiliek bevindt zich aan de Via Baccelli, naast die van de Thermen van Caracalla. De kerk herbergt geen parochie en wordt tegenwoordig vooral gebruikt als een plaats voor stil gebed en bijzondere vieringen zoals trouwerijen. De basiliek werd in de vierde eeuw gebouwd boven het woonhuis van de Romeinse senator Lucius Fabius Cilo. Aan de kerk grenst een kloostercomplex dat sinds 1884 in gebruik is als verpleeghuis. In de kerk bevond zich het graf van Stefan Vancza, de eerste Hongaarse kardinaal. De huidige gevel dateert uit de zestiende eeuw. In de jaren twintig van de twintigste eeuw werd de basiliek ingrijpend gerestaureerd. In 2023 werd de Santa Balbina gesloten vanwege de slechte bouwkundige staat van de kerk.

De basiliek San Sisto Vecchio is een kerk in Rome, gewijd aan de heilige paus Sixtus II (257-258), wiens relieken zich in de kerk bevinden. Volgens de overlevering werd de kerk gebouwd op de plaats waar de paus Laurentius van Rome ontmoette, vlak voordat beide mannen slachtoffer werden van de christenvervolgingen onder keizer Valerianus I. Het eerste gebouw kwam tot stand in de 4e eeuw en had de status van ‘titulus’ (ook wel aangeduid als domus ecclesia). Hierdoor was het gebouw naast een bestuurlijk en administratief centrum onder leiding van een kardinaal, ook de plaats waar het toegestaan was om de sacramenten toe te dienen, dit in tegenstelling tot de oratoria (privéhuizen) of dekenaten. De naam ‘Titulus Crescentianae’, die betrekking had op de San Sisto Vecchio, zou erop wijzen, dat de stichter van de vroegchristelijke kerk een Romeinse vrouw was met de naam Crescentia. Tijdens het pontificaat van paus Anastasius I (399-401) werd het gebouw officieel als kerk erkend. Onder paus Innocentius III (1198-1216) werd de kerk herbouwd en door zijn opvolger paus Honorius III (1216-1227) geschonken aan de later heilig verklaarde Dominicus Guzman, oprichter van de orde van Dominicanen. De toen aangebrachte fresco’s met scènes uit het Nieuwe Testament en de Apocriefen bevinden zich nog in de kerk. Tijdens het pontificaat van paus Benedictus XIII (1724-1730) kreeg de Italiaanse architect Filippo Raguzzino de opdracht de kerk te restaureren en renoveren. Hierbij werd de in de 13e eeuw gebouwde toren en apsis gehandhaafd. Het bij de kerk behorende klooster van de orde van Dominicanen wordt nog steeds bewoond door nonnen van de orde. In de tuin achter de kerk vindt ieder najaar een tentoonstelling van chrysanten plaats. De San Sisto Vecchio is een van de titelkerken binnen Rome. Titelkardinaal is sinds 28 november 2020 Antoine Kambanda.

De San Cesareo in Palatio is een op de Palatijn, nabij het begin van de Via Appia gelegen kerk in Rome. De kerk is gewijd aan de heilige martelaar Caesarius van Afrika en wordt naar haar ligging ook wel San Cesareo de Appia genoemd.

De Tempel van Bona Dea (Latijn: Aedes Bonae Deae Subsaxanae) was een antieke tempel in het oude Rome. De tempel was gewijd aan de Romeinse godin van kuisheid en vruchtbaarheid Bona Dea (Goede Godin). Ze was in de 3e eeuw v.Chr. gebouwd op de noordoostelijke helling van de Aventijn onder een deel van deze heuvel dat Saxum werd genoemd, waar de bijnaam Subsaxana vandaan komt. De tempel stond ten zuiden van het Circus Maximus. De cultus van Bona Dea werd alleen maar door vrouwelijke priesters onderhouden en de tempel was strikt verboden voor mannelijke bezoekers. Onder de tempel was een oude grot waar de priesteressen tamme slangen en geneeskrachtige kruiden bewaarden. Op 1 mei werd het door de staat betaalde festival van Bona Dea gevierd in haar tempel. Livia, de vrouw van keizer Augustus, liet de tempel restaureren, evenals Hadrianus in de 2e eeuw. De Tempel van Bona Dea heeft zeker tot in de 4e eeuw bestaan en raakte daarna door de opkomst van Christendom buiten gebruik en verviel. Op deze plaats werd in de Middeleeuwen de kerk Santa Balbina gebouwd. Er zijn geen restanten van de oude tempel teruggevonden.

De Porta Capena was een stadspoort in de Muur van Servius Tullius in het oude Rome.

De Porta Naevia was een antieke stadspoort in de Muur van Servius Tullius in het Oude Rome. De poort stond op de kleine Aventijn en gaf zijn naam aan de Vicus portae Naeviae, die buiten de stadsmuur overging in de Via Ardeatina. De Porta Naevia stond waarschijnlijk iets ten zuiden van de huidige locatie van de Santa Balbina. De poort is mogelijk in de antieke tijd al afgebroken, nadat de Servische Muur zijn verdedigingsfunctie verloor doordat door de grote macht van het Romeinse Rijk geen vijand de stad meer kon aanvallen. Er zijn geen restanten van teruggevonden.

De Santa Maria in Domnica, ook wel de Santa Maria alla Navicella is een basiliek in Rome, aan de Via della Navicella, 10. De eerste naam dankt de kerk aan het woord Domnicum waarmee in de Romeinse Oudheid een kerk van Christelijke samenkomst werd aangeduid, de tweede naam heeft betrekking op het kleine stenen scheepje (Navicella) dat - eveneens in de Oudheid - door matrozen voor de kerk werd opgesteld als votiefgave aan Isis. Dit scheepje werd door paus Leo X omgebouwd tot fontein. Op de plek van de huidige kerk heeft dus al lange tijd een tempel gestaan. De oudste vorm van de huidige kerk stamt uit de zevende eeuw. In het begin van de negende eeuw werd de kerk grotendeels herbouwd door paus Paschalis I. Uit die tijd dateert ook het mozaïek in de koepel van de basiliek. Paus Leo X liet de kerk in 1513-14 grondig restaureren. Bij de restauratie werd de portico gemaakt voor de ingang. De fresco's in de kerk zijn van Perin del Vaga, naar een ontwerp van Giulio Romano.

Circo Massimo is een station aan lijnen B en B1 van de metro van Rome dat is geopend op 9 februari 1955. Het station is genoemd naar het Circus Maximus dat vlak ten noorden van het station ligt.

San Gregorio Magno al Celio, ook bekend als Santi Andrea e Gregorio al Monte Celio of San Gregorio al Celio of korter San Gregorio, is een kerk te Rome. De kerk bevindt zich op de Coelius, een van de zeven heuvels van Rome. De eerste kerk op deze plaats werd gebouwd in 575 als bidkapel ter ere van Sint Andreas bij het huis van de latere Paus Gregorius I. Het huidige bouwwerk is van de hand van Giovanni Battista Soria (1629-1633); Francesco Ferrari ontwierp het interieur (1725-1734). Voor de kerk staat een brede trap, die oploopt vanuit de Via di San Gregorio, de straat die de Coelius en de Palatijn scheidt. De voorgevel in travertijn lijkt op die van de San Luigi dei Francesi. Voor men de kerk binnengaat, moet men eerst langs een portiek, waar enkele graftombes staan, onder andere van een 17e-eeuwse geestelijke (op deze plaats stond vroeger de tombe van Imperia, minnares van de rijke bankier Agostino Chigi (1511). Binnenin zijn ornamenten te zien van Ferrari. Achteraan het schip staat het altaar van Sint Gregorius de Grote, daterend uit de 15e eeuw. De Cappella Salviati werd ontworpen door Francesco da Volterra en voltooid door Carlo Maderno in 1600; deze kapel bevat een antiek fresco dat volgens een legende zou gesproken hebben met Sint Gregorius. Ook staat er een marmeren altaar van Andrea Bregno en zijn leerlingen uit 1469. Links van de kerk staan drie kapellen bij elkaar. Deze werden gebouwd in opdracht van kardinaal Cesare Baronio in het begin van de 17e eeuw, als herinnering aan het oorspronkelijke klooster dat er stond. De middelste kapel, gewijd aan Sint Andreas, bevat fresco’s van Domenichino, Pomarancio en Guido Reni. Rechts staat de kapel van Sint Silvia, de moeder van Sint Gregorius (waarschijnlijk is de kapel gebouwd op haar graf). De kapel van de Heilige Barbara bevat het beroemde triclinium, een tafel met drie aanligbanken, waar Sint Gregorius de armen van maaltijden voorzag. De tafel zelf is van marmer. Rond de kerk zijn nog resten terug te vinden van de Agapetische bibliotheek en van een Romeinse winkel.

De Basiliek van San Saba is een romeinse basiliek in het historische centrum van Rome, gelegen op de piccolo Aventino (de kleine Aventijn, tussen de Aventijn en de Celius). Ze is gewijd aan de heilige archimandriet Saba. Foto's uit het begin van de 20e eeuw laten zien dat de kerk en het klooster van San Saba in die periode nog op het platteland lagen. Het eerste ruimtelijke-ordeningsplan van Rome (1909) zorgde ervoor dat in 1921 nieuwe volkse parochies werden opgericht, met name San Saba en Testaccio. Dit waren de laatste, binnen de muren gelegen nieuwe parochies, afgescheiden van de Ripa. De kerk werd tot parochiekerk verheven op 5 december 1931 door paus Pius XI met de bulle Incolarum numero.

De Santo Stefano Rotondo is een vroegchristelijke kerk in Rome. De kerk werd in de eerste helft van de 5e eeuw op de Caelius gebouwd in opdracht van de West-Romeinse keizer Valentinianus III (425-455) of Paus Sixtus III (432-440). Het gebouw werd tijdens het pontificaat van Paus Simplicius (468-483) ingewijd. Op dit terrein stond eerder de Castra Peregrina. De Santo Stefano Rotondo heeft een ronde vorm, die mogelijk is gebaseerd op de eerste Heilig Grafkerk in Jeruzalem die honderd jaar eerder was gebouwd. De kerk bestond oorspronkelijk uit een centraal deel dat werd omgeven door twee concentrische beuken. Vier exedra's waren als kapellen in een kruisvorm tegen de middenbeuk aan gebouwd. Het centrale deel van de kerk heeft een diameter en een hoogte van 22 meter en wordt gedragen door 22 antieke zuilen met 5e-eeuwse kapitelen in de Ionische orde. 22 halfronde ramen laten licht de kerk binnen. Tegen het centrale deel is de concentrische middenbeuk met een diameter van 45 meter aan gebouwd. Tussen de middenbeuk en de buitenste ring was een open corridor, die door de vier kapellen werd onderbroken. De buitenste ring had destijds een diameter van 64 meter. Onder Paus Adrianus I (772-795) was de constructie dusdanig verzwakt, dat het centrale deel met drie bogen versterkt moest worden. In mei 1084 vielen de Noormannen onder Robert Guiscard Rome binnen en brachten daarbij grote schade toe aan onder andere de Santo Stefano Rotondo. De kerk kon niet goed hersteld worden en onder Paus Innocentius II (1130-1143) werden de buitenste ring en drie van de vier kapellen afgebroken. De 44 arcaden van de middelste ring werden dichtgemetseld en de oostelijke kapel werd verbouwd tot entreeportaal. In 1453 kreeg de kerk zijn huidige uiterlijk toen een dubbel portaal werd aangebouwd. Bij opgravingen in 1658 zijn de restanten van een mithraeum onder de kerk gevonden. Ook werden restanten van barakken van de Castra Peregrina aangetroffen.