Vrolikstraat 8

Handen is een kunstwerk in Amsterdam-Oost. Het is een plastiek geschapen door kunstenaar Willem Reijers (1910-1958). Handen is te zien aan de Wibautstraat; het kunstwerk steekt plotseling uit de bijna geheel vlakke achtergevel van het Cygnus Gymnasium, de voormalige Eerste Christelijke LTS Patrimonium. In 1956 gaf Patrimonium de opdracht aan de kunstenaar, in september 1957 werd het ontwerp goedgekeurd. De kunstenaar overleed in oktober 1958. Het werk werd door financiële perikelen van de school pas in 1961 geleverd. De school kreeg overheidssubsidie, waardoor het uiteindelijk in 1966 geplaatst kon worden. Patrimonium koos als locatie voor het werk hun nieuwe 2e LTS-gebouw aan de Dr. Jan van Breemenstraat nabij de Jan Evertsenstraat. De erven van Willem Reijers spanden daarop een rechtszaak aan. Ze beargumenteerden dat Handen was bedoeld voor de Wibautstraat en dat de manier van plaatsing bij de Jan Evertsenstraat het beeld van "een monstrueuze spin" opleverde in plaats van handen en dus uit haar context was gehaald. De Hoge Raad sprak uit in het voordeel van de erven, de school zou pas in 1978 tot plaatsing overgaan. Een voorstudie van Handen bevindt zich in de collectie van het Kröller-Müller Museum.

Schepping is het verhaal achter een kunstwerk zonder titel in Amsterdam-Oost. Het is een relatief groot marmermozaïek op een betonnen muur, die aan die kant een plat vlak is, maar aan de andere kant een overstek heeft en een lange zitbank. Het mozaïek is ontworpen door Harry op de Laak. Het geheel maakt deel uit van de toegang van wat vroeger de Eerste Christelijke LTS Patrimonium was. Die toegang, de muur en het reliëf werden op 12 oktober 2009 opgenomen in het monumentenregister. In 2013 werd het gebouw (Vrolikstraat 8), dat ook rijksmonument is, in gebruik genomen door het Cygnus Gymnasium. Het gebouw is van de hand van Commer de Geus en Ben Ingwersen en is in 2012 grondig verbouwd/gerenoveerd onder toezicht van architect Wessel de Jonge om het aan te passen aan de moderne eisen voor scholen. Daarbij zijn ook de mozaïeken van Op de Laak in en om het gebouw waar nodig hersteld. Zowel De Geus, Ingewersen en Op de Laak lieten zich inspireren door Le Corbusier. Het kunstwerk werd al voordat het tot rijksmonument werd bestempeld onderbroken door een metalen hekwerk, dat niet onder het rijksmonument is meebegrepen.

De Wibautstraat is een straat in Amsterdam-Oost, tussen het Rhijnspoorplein en het Prins Bernhardplein (nabij het Amstelstation) en vernoemd naar oud wethouder Floor Wibaut.

Thonikgebouw is een gebouw op de noordoostelijke vooruitgeschoven hoek van de Wibautstraat en de Grensstraat, Amsterdam-Oost.

Eerste Oosterparkstraat 107-143 in Amsterdam is een huizenblok aan de Eerste Oosterparkstraat in Amsterdam-Oost, dat een uitloper heeft aan de Wibautstraat.

Wibautstraat 80-86, Eerste Oosterparkstraat 52 is een gebouw op de zuidwestelijke hoek van de Wibautstraat en de Eerste Oosterparkstraat in Amsterdam-Oost. De architectuur van beide staten verschilt sinds de jaren zeventig aanmerkelijk. De oorspronkelijke bebouwing aan de Eerste Oosterparkstraat bevat voornamelijk woningen van rond 1900. Die bebouwing ging vervolgens verder de hoeken om in de Wibautstraat, al waren er ook terreinen voor bedrijven. In tijden van stadsvernieuwing in de jaren zeventig en tachtig werd er uitgebreid gesloopt en nieuwbouw geplaagd. De gebouwen op aangehaalde plaats gingen echter al vroeg in de jaren zestig tegen de vlakte voor een kantoorgebouw naar ontwerp van architect ingenieur Frits de Keukeleire in de bouwstijl Nieuwe Zakelijkheid. Het bood vanaf 1974 onderdak aan de Gemeentelijke Dienst Volkshuisvesting van de gemeente Amsterdam. Het gebouw was sober en sterk horizontaal georiënteerd door met name de raamrijen in combinatie met beton. Op de begane grond waren ook een meubeltoonzaal, een supermarkt (Prijs-Slag) en autodealer (Alfa Romeo) gevestigd, die laatste nog te herkennen aan luifel en kolommen in V-vorm. Tegenover het gebouw stond onder meer een viskraam. Het gebouw kreeg zeven bouwlagen boven een parkeergarage waarvan de bovenste een teruggetrokken gevel had. Later trok ROC Amsterdam in het gebouw, maar die centreerde haar activiteiten naar de kruising Wibautstraat, Mauritskade. Ten tijde van oplevering was het één van de grootste gebouwen aan de Wibautstraat, waaraan nog steeds die bebouwing van rond 1900 de overhand had. Door de aanleg van de Metro van Amsterdam verdween veel van die bebouwing om plaats te maken voor grotere gebouwen; het gebouw ging steeds meer op in de omringende bebouwingen. Bij een bezuinigingsronde werd rond 1987 het gebouw afgestoten. Het Bureau Monumenten & Archeologie deelde het gebouw in bij Orde 3; hetgeen inhoudt dat alle wijzigingen zijn toegestaan mits binnen het bestemmingsplan. Eenzelfde gebouw van Keukeleire werd een aantal jaren later (1964) aan de Omval, Spaklerweg. Het bood jarenlang onderdak aan verzekeraar Delta Lloyd.

De Weesperzijde is een woonwijk in Amsterdam-Oost. In de volksmond wordt ze wel Weesperzijdestrook genoemd. De wijk is genoemd naar haar westelijke grens, de Weesperzijde; de plaatselijke oostelijke kade van de Amstel. Daar waar de kade loopt vanaf de Mauritskade tot aan Duivendrecht, is de buurt nauwer gedefinieerd. Ze wordt gevormd door een landstrook tussen de Amstel (west), de Wibautstraat (oost), tussen de Mauritskade (noord) en de uitgang van de Ringvaart Watergraafsmeer naar de Amstel (zuid). Ze heeft een naar het oosten gerichte punt in de Parooldriehoek, daar waar de Wibautstraat met een knik onder de spoorlijn heen gaat. De wijk is administratief ingedeeld in drie buurten: Swammerdambuurt (van Mauritskade tot aan Eerste Oosterparkstraat) met als belangrijkste verkeersader de Ruyschstraat Weesperzijde Midden/Zuid en (vanaf Eerste Oosterparkstraat tot de ringvaart) eerder genoemde Parooldriehoek. Een deel van de wijk is aangelegd op het grondgebied van de voormalige gemeente Nieuwer-Amstel. Dit is nog terug te vinden in de straatnamen Grensstraat (de voormalige grens) en Marcusstraat, vernoemd naar Balthasar Marcus, een van de laatste burgemeesters van die gemeente. Dit deel van die gemeente werd in 1896 door Amsterdam geannexeerd. De geschiedenis van de buurt trekt gelijk op met die van de kade Weesperzijde. In het zuiden grenst de wijk aan de Van der Kunbuurt, die gebouwd is op het grondgebied van de voormalige gemeente Watergraafsmeer, in 1921 geannexeerd door Amsterdam. Door de verschillende geschiedenissen van de twee wijken is er een aanmerkelijk verschil in bouwstijlen; in de Van der Kunbuurt staan (oorspronkelijk) arbeiderswoninkjes.

Rode pylonen is een kunstwerk in Amsterdam-Oost. Het kunstwerk bestaande uit drie pylonen is ontworpen door Hendrik Jan van Herwijnen. Zij verrezen op het Iepenplein toen dat in de jaren 1980-1989 opnieuw werd ingericht. Aan de noordkant van het plein, waar het plein de Tweede Oosterparkstraat doorsnijdt staan twee pylonen vlak naast elkaar. De ene pyloon is daarbij recht, de tweede is geknakt. Aan de zuidkant van het plein, waar het plein de Derde Oosterparkstraat doorsnijdt staat een enkele rechte pyloon. De pylonen geven samen met de bebouwing de grenzen van de bebouwing aan. Het idee was voorts dat de kolommen met elkaar zouden communiceren. De drie pylonen staan tevens in het verlengde van beide stukken Iepenweg (ten noord en ten zuiden van het plein). Door hun grote en opvallende kleur kunnen ze ook dienen tot herkenningspunten in de wijk. De oorspronkelijke rode kleur paste destijds bij het overige rode straatmeubilair als bankjes en klimrekken. In de eerste jaren van de 21e eeuw werd het plein weer opnieuw ingericht en kregen de pylonen gezelschap van het kunstobject Speelobjecten Iepenplein van Handle with Care. Toen vond men de rode pilaren wel wat schreeuwerig qua kleur. De kleur werd in overleg met de kunstenaar aangepast naar een donkerder tint, roestbruin. Van Herwijnen zou nog enige bekendheid krijgen met leunsteunen.

Het Iepenplein is een plein in Amsterdam-Oost.

De Speelobjecten Iepenplein is een kunstwerk annex toegepaste kunst in Amsterdam-Oost. Het kunstwerk bestaat uit vier stenen plastieken die op het Iepenplein liggen. Kunstenares Lobke Alkemade ontwierp voor landschapsarchitectenbureau Handle with Care vier objecten van geslepen natuursteen. Deze objecten kunnen gezien worden als speelobjecten voor kinderen uit de buurt (ontdekkend spelen), maar tevens als kunstzinnige zitbanken. Handle with Care was betrokken bij de herinrichting van straten en pleinen in de Oosterparkbuurt begin 21e eeuw. De stenengroep kwam op de plaats te liggen van een afgebroken elektriciteitshuisje. Aan de noordzijde van de groep staat een deel van het kunstwerk Rode pylonen van Hendrik Jan van Herwijnen.

De Miquelstraat was een straat in Amsterdam-Oost. De straat werd per raadsbesluit van 15 november 1882 vernoemd naar botanicus Friedrich Anton Wilhelm Miquel. De straat werd aangelegd tussen de Deymanstraat en het Oetgenspad (de latere Eerste Oosterparkstraat). De bebouwing liep parallel aan de spoorbaan van en naar het Station Amsterdam Weesperpoort. Toen deze spoorbaan na 1939 werd opgebroken en op die plaats de Wibautstraat werd aangelegd verdween de straat evenals de Spoorbaanstraat en het eerste deel van de Vrolikstraat. Op 14 augustus 1942 werd, op aandrang van de Duitse bezetters, bij besluit van burgemeester Edward Voûte een aantal Amsterdamse straatnamen veranderd. Het ging om straten die naar het Nederlandse koningshuis of naar Joden genoemd waren. De Wibautstraat werd hierbij vernoemd in Weesperpoortstraat. Na de capitulatie werd dit op 18 mei 1945 direct weer ongedaan gemaakt. Een deel van de bebouwing van de Miquelstraat was toen al verdwenen. Een aantal panden viel in de Tweede Wereldoorlog ten prooi aan houtroof, waardoor de hoek met de Blasiusstraat al ingestort was. De straat had alleen even nummers (2 tot en met 56, waarvan 10 tot en met 24 ontbraken) op huisnummer 3 na. Daar was gevestigd een kantoor van de brouwerij Drie Hoefijzers uit Breda. Dat gebouwtje verdween al in 1942. Het enige dat in de 21e eeuw nog aan de straatnaam herinnert is een tweetal panden samen genoemd Pakhuys Miquel (met daarnaast nog een herenhuis), die na een grote renovatie in 2009/2010 het adres Wibautstraat 20-22 (voorheen Miquelstraat/Weesperpoortstraat 2-4) en hun naam kregen.

Staande Maria met Christus is een beeld in Amsterdam-Oost. Het beeld siert de gevelwand van het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis aan de Eerste Oosterparkstraat. Het meer dan een eeuw oude beeld is het enige dat bewaard is gebleven van het oorspronkelijke Onze Lieve Vrouwe Gasthuis dat in 1898 geopend werd. Het toenmalige hoofdgebouw werd ontworpen door Adrianus Bleijs. Boven de centraal gelegen ingang werd het beeld van de "Troosteres" geplaatst. Het beeld kwam van en uit de handen van Emil Van den Bossche en Willem Crevels van Atelier Van den Bossche en Crevels. Het oorspronkelijk gebouw ging rond 2000 tegen de vlakte om plaats te maken voor nieuwbouw. Het beeld werd na afronding daarvan teruggeplaatst.