Brug 823

Halvemaan was een restaurant in Amsterdam in Nederland. Het had een Michelinster in de periode 1991-1997. Het restaurant sloot op 28 september 2018. Het specifieke restaurantgebouw is ontworpen door Alexander Bodon. Het is gelegen aan de rand van het Gijsbrecht van Aemstelpark in de wijk Buitenveldert. Het restaurant werd geopend in 1989. In 2013 kende de GaultMillau het restaurant 16 van de maximaal 20 punten toe.

Brug 822 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Deze betonnen voetbrug is gelegen in geeft vanuit de Van Leijenberghlaan toegang tot het voetpad Enzerinck dat het Gijsbrecht van Aemstelpark van oost naar west doorsnijdt. De brug is rond 1961 ontworpen door architect Dirk Sterenberg, op dat moment werkend bij en voor de bruggendienst van de Dienst der Publieke Werken. Hij kreeg de eer ontwerpen te maken voor alle toe- en uitgangen van genoemd park en kon hiermee een forse bijdrage leveren in zijn eindtotaal van 173 bruggen (gegevens 2008) voor Amsterdam. Alle bruggen in het park kregen alle hetzelfde stramien mee. Een V-vormige overspanning met daarop groen geschilderde leuningen met een witte balustrade. Sterenberg ontwierp ook de Bloementuin; het terrein met onder andere een pergola dat aansluit op de brug.

The long hum (De lange adem) is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Theo Niermeijer beeldde in het werk de laatste lettergreep (hum) af van Om mani padme hum. In zijn kunstwerk uit 1969 spaarde hij die uit in een roestvast stalen schijf in gongvorm met een straal van 1,50 meter geplaatst in een houder, die op twee betonnen sokkels op een betonnen grondplaat staat. Simon Vinkenoog, in 1981 een reeks artikelen over kunst schrijvend het NRC Handelsblad, vroeg aan Niermeijer of hij wist wat de bezichtigers van dit beeld zouden denken. Niermeijer antwoordde dat er een grote kans was dat de voorbijlopende mensen in het geheel niets ervoeren bij dit beeld. Hij raadde hen aan het te zien als een vorm van exorcisme dan wel het weren van het kwaad. De schijf werd per helikopter op zijn plaats gezet.

De Elisabeth Otter-Knoll Stichting (EOKS) is een woonstichting gevestigd in de Amsterdamse Buitenveldert. De stichting is gevestigd op de hoek van Loowaard (vernoemd naar Huis Loowaard) en Van Leijenberghlaan. Zij is vernoemd naar de vermogende initiatiefneemster Elisabeth Otter-Knoll, die in 1894 een terrein kocht aan het Eikenplein voor de vestiging van een (te)huis voor deftige oude dames. Het gebouw Eikenplein 2-22 werd in 1912 in gebruik genomen en zou jaren achtereen aan de doelstelling van de stichtster voldoen. Begin jaren tachtig voldeed dat gebouw niet meer en liet de stichting een nieuw pand bouwen voor “deftige dames” in dezelfde sfeer als het gebouw aan het Eikenplein. De ontwerpers architecten Frederik Willem de Vlaming, Harry Salm en H.M. Fennis kregen een eisenpakket met onder andere schouwen, luchters, kunst aan de muur etc. Ook kwam er een binnentuin, zoals het vorige pand ook had. De stichting omschrijft haar doelstelling als volgt: In de Elisabeth Otter-Knoll Stichting woont een groep senioren die collectief willen wonen vanuit een gelijke leefstijl. De doelgroep van de EOKS karakteriseert zich door een sociale achtergrond en een leefstijl waarbij de betrokkenheid en belangstelling voor de samenleving, de medemens en cultuur centraal staan. Het gebouw aan Loowaard betreft een appartementencomplex voor senioren waarin uitsluitend zelfstandig gewoond kan worden, maar waar de bewoners gebruik kunnen maken van een ruim servicepakket en thuiszorg. De bewoners kunnen culturele evenementen bezoeken die in het gebouw gehouden worden, zoals concerten, lezingen etc. In 2014 vond er nieuwbouw plaats omdat het in 1982 geopende gebouw aan vernieuwing toe was, maar men geen mogelijkheid zag dat in de bestaande bouw te realiseren. De nieuwbouw vond plaats onder architectuur van Bureau LUX. Hiermee werd afscheid genomen van intramurale zorg. In 2013 deden tevens 13 studenten hun intrede. Deze studenten hebben als belangrijke taak de opvolging van het persoonsalarm van bewoners in de nacht te realiseren. Ook zijn studenten bereid om bewoners met kleine klusjes te ondersteunen. Zo werd het huis van Elisabeth Otter-Knoll een van de voorlopers op het gebied van intergenerationeel wonen. Vanuit de gedachte van Positieve Gezondheid staat Welzijn centraal en kan zorg, geleverd door externe Wijkverpleging, ondersteunend zijn zodat bewoners zo lang mogelijk zelfstandig kunnen blijven wonen. Burgemeester Eberhard van der Laan kwam op 13 januari 2017 het nieuwe gebouw openen. Het gebouw is gesitueerd naast winkelcentrum Gelderlandplein.

De Zeelandstraat is een straat in Amsterdam-Zuid, Buitenveldert.

Crystal Court in een appartementencomplex in Amsterdam-Zuid, Buitenveldert. Aan het eind van de Willem van Weldammelaan kwam ruimte vrij voor de bouw van een appartementencomplex. Hillen & Roosen, hier optredend als ontwikkelings- en bouwbedrijf, mocht hier een luxe complex bouwen in de nabijheid van het winkelcentrum Gelderlandplein. Zij sleepte de opdracht binnen uit een prijsvraag uit 2001. Voor dit complex schakelde het Tangram Architecten (Bart Mispelblom Beyer, Charlotte ten Dijke) in die met een stapeling van villa’s kwam, gesitueerd bovenop een parkeergarage, het kreeg de aanduiding woonsculptuur. Die villa’s kregen de vorm mee van blokken die verdeeld werden over vier sculpturen, die dan samen weer een soort blokkenstapel vormen, waarbij een relatief grote ruimte daartussen werd meegebouwd. Het gaf een grote verscheidenheid aan woningen; in uiterlijk lijken alle villa’s vrijstaand; ze zijn alleen gestapeld. Het geheel werd afgeschermd door een glaswand die voor transparantie en doorkijk zorgt. De binnenruimte, die als een soort kas en veiligheidsgebied werkt, werd voorzien van binnen-, wintertuin en vijvers, zodat het ook gezien kan worden als klimaatbuffer. Het gebouw kraagt naar boven toe uit (wordt steeds breder). De gevels zijn bekleed met Western Red Cedar-hout, die aansluit bij het in de omgeving liggende Gijsbrecht van Aemstelpark. Tijdens de bouw ging Hillen & Roosen failliet (woningen waren klaar met algemene ruimten niet). Het gebouw lokte uiteenlopende reacties uit, van uitbundig in soberheid en doelmatigheid en een prachtige blikvanger tegenover "mag het ook iets minder". De kleurigheid en vorm van het complex valt op in de vooral saaie en monotone bouw in de omliggende wijken (flatbouw uit midden jaren 60). Het gebouw kreeg in 2010 zowel de Amsterdamse Nieuwbouwprijs als De Houtprijs.

Brug 824 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Deze betonnen voetbrug is gelegen in Enzerinck, een voetpad dat het Gijsbrecht van Aemstelpark van oost naar west doorsnijdt. Brug 824 leidt naar het Ontmoetingseiland in dat park. De brug is rond 1961 ontworpen door architect Dirk Sterenberg, op dat moment werkend bij en voor de bruggendienst van de Dienst der Publieke Werken. Hij kreeg de eer ontwerpen te maken voor alle toe- en uitgangen van genoemd park en kon hiermee een forse bijdrage leveren in zijn eindtotaal van 173 bruggen (gegevens 2008) voor Amsterdam. Rondom genoemd Ontmoetingseiland werden vier bruggen verlangd welke alle hetzelfde stramien meekregen. Een V-vormige overspanning met daarop groen geschilderde leuningen met een witte balustrade. Overigens was Sterenberg deels verantwoordelijk voor het ontwerp van het Ontmoetingseiland.

Joodse Kindergemeenschap Cheider is een orthodox joodse school voor basis- en voortgezet onderwijs in de Amsterdamse wijk Buitenveldert. Het is de enige orthodox joodse school in Nederland. Aan jongens en meisjes wordt apart lesgegeven (aparte klassen, gescheiden onderwijs binnen één school). Het onderwijs bestaat uit de profane (reguliere) vakken en de joodse vakken (deels verschillend voor jongens en meisjes).

Het Gelderlandplein is een overdekt winkelcentrum op het Gelderlandplein in de wijk Buitenveldert in Amsterdam-Zuid. Het bevindt zich tussen de Arent Janszoon Ernststraat, de Van Leijenberghlaan, Loowaard en de Willem van Weldammelaan. In 1966 kreeg het toenmalige plein zijn naam, naar de provincie Gelderland.

Levensboom is een artistiek kunstwerk en bouwobject in Amsterdam-Zuid. Het bouwwerk is een creatie van Angie Abbink en staat op het Ontmoetingseiland in het Gijsbrecht van Aemstelpark, ingericht door Wim de Boer en Dirk Sterenberg. Het is een van de kunstobjecten, die verspreid over het park te bezichtigen zijn in de openbare ruimte. Volgens Abbink kreeg zij de opdracht een functioneel kunstwerk (toegepaste kunst) te ontwerpen, dat kon dienen tot overkapping van een podium op genoemd eiland. Daarbij zag zij zich geconfronteerd, dat er een kunstwerk werd verlangd, geplaatst op decentraal rond plateau op een plein dat voor het overige geheel opgebouwd lijkt uit rechthoeken. Betegeling bestaat uit vierkanten stoeptegels in een vierkant stramien; de bankjes ontworpen door Aldo van Eyck zijn binnen dat stramien ingepast. Zelfs de plaatsen van de geplante platanen volgen het "systeem". Dat podium en ook een later afgebrande kiosk vormden bij de oplevering van het Ontmoetingseiland de enige uitzonderingen op die haaksheid, uiteraard verbrak het uitgegroeide lover op den duur ook de strakheid. Ook een later aangelegd slingerend fietspad hief het vierkante verder op. Bij een van de herinrichtingen van het eiland kwam het verzoek uit de buurt voor een ander overdekt podium. Sterenberg had echter de plek zodanig stevig gefundereerd, dat sloop daarvan relatief duur zou worden. Het podium werd daarop gerestaureerd en Abbink kon aan de slag met een overkapping. Die overkapping zou de originele functie van ontmoetingsplaats in plaats van de ontstane doorrijroute moeten terughalen. Abbink kwam naar eigen zeggen met een kunstobject met een maximale overspanning bij het gebruik van lichte materialen. Zij deed dit door de te vormen overkapping vanuit het midden te projecteren, waardoor het het uiterlijk kreeg van een draaimolen. In de dertien (priemgetal) spanten (de vloer van het plein is 13 bij 13 vierkanten bestaand uit 13 bij 13 stoeptegels op een ondergrond met een doorsnee van 13 meter) van de overkapping zijn 1783 (priemgetal) openingen gelaten. De openingen zorgen voor lichtheid in gewicht, een spel tussen licht en donker in object en omgeving (zij vergeleek het met het spel van licht en donker rond de platanen) en ophangmogelijkheden voor allerlei objecten van kunstenaars die gebruik maken van het podium. De spanten zijn alle verbonden met een centrale mast/buis. In de glazen overkapping zijn groeiringen te zien; een verwijzing naar de bomen in de omgeving. Het werd medegefinancierd door het Amsterdamse Fonds voor de Kunsten en werd 5 mei 2015 onthuld. Het kunstwerk kreeg de Nationale Staalprijs 2016.

Brug 831 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Deze betonnen brug leidt van de Willem van Weldammelaan naar het Gijsbrecht van Aemstelpark en wel naar het Ontmoetingseiland in dat park. De brug is ontworpen door architect Dirk Sterenberg, dan werkend bij en voor de bruggendienst van de Dienst der Publieke Werken. Hij kreeg de eer ontwerpen te maken voor alle toe- en uitgangen van genoemd park en kon hiermee een forse bijdrage leveren in zijn eindtotaal van 173 bruggen (gegevens 2008) voor Amsterdam. Rondom genoemd ontmoetingseiland werden vier bruggen verlangd welke alle hetzelfde stramien meekregen. Een V-vormige overspanning met daarop groen geschilderde leuningen met een witte balustrade. Aan het noordoostelijk eind staat wooncomplex Crystal Court.

Brug 1802 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuid. De brug geeft vanuit het Rotterdamsepad toegang tot het voetpad Enzerinck in het Gijsbrecht van Aemstelpark. Ze ligt over een water dat in de volle lengte in genoemd park ligt. Het park werd aangelegd in de periode 1958-1968, maar deze brug is van aanzienlijk jongere datum. Op deze plaats was namelijk in 1932 de Rijksweg 3 naar Rotterdam gepland, maar nooit uitgevoerd. In verband met stadsverdichting werd in het midden van de jaren 80 ten noorden van het park een buurt volgebouwd op het terrein van die rijksweg en werd tevens een verbinding met het park gemaakt. Alle bruggen in en naar het park waren toen nog van de hand van architect Dirk Sterenberg, werkend voor dan wel bij de Dienst der Publieke Werken. In 1986 was Sterenberg werkend als zelfstandig architect, maar werd toch gevraagd bruggen voor Amsterdam te blijven ontwerpen (in 2008 waren er 173 bruggen in Amsterdam ontworpen door hem). Hij kwam met twee betonnen liggerbruggen (brug 1801 en brug 1802 vormen een duo). De brug heeft in 2019 lichtgrijze borstweringen en groene balustrades. Die balustrades waren bij de oplevering overigens rood, maar werden later groen geschilderd (veel bruggen in Buitenveldert hebben groene leuningen/balustrades). De overspanning wordt gedragen door een brugpijler in het midden. Die brugpijler, een soort juk, is breder dan de overspanning en vormt de ondergrond van een lantaarnpaal. De brug landt in het zuiden op een soort plateau van waaruit uit naar beide kanten steigers vertrekken. Aan die zuidkant staat de Stadsdeelwerf Buitenveldert uit 2009 van Felix Claus en Jaap Graber, winnaar van de Amsterdamse Architectuur Prijs 2009. Op verzoek van buurtbewoners werd er op 15 september 2020 een gedenktegel bij de brug geplaatst. De steen moet de herinnering levend houden aan buurtbewoonster Rinia Chitanie die hier op 21 april 2019 slachtoffer werd van verkrachting, mishandeling, doodslag. Twee maanden later overleed ze aan haar verwondingen.