Jaap Kunstbrug

Politiehond Albert is een beeldje uit 1924 dat geplaatst is in het Oosterpark te Amsterdam. Het beeldje bestaat uit een granieten grafsteen op een stenen sokkel. Het beeldje is neergezet ter nagedachtenis van politiehond Albert (roepnaam Ab of Appie), die leefde van 1916 tot en met maart 1923. De privéspeurhond was een Tervuerense herder van agent Water, die de Amsterdamse politie af en toe hielp bij het oplossen van misdrijven. De eerste trainingen van de hond vonden in genoemd park plaats. De hond stierf een droevig einde. Zijn begeleider moest opgenomen worden in het Burgerziekenhuis, de hond stikte thuis in een zakdoek van zijn baas. Het succes van de speurhond zou volgens overlevering hebben geleid tot de oprichting van de Hondenbrigade. Het beeldje kwam er na veel inspanningen; het waren crisisjaren en niet iedere agent vond het de moeite waard geld te doneren voor dit beeldje. Gedurende de jaren is het beeldje verplaatst en op een lagere sokkel neergezet. Het beeldje bevat een voorbeeld van onjuist spatiegebruik. Het is onbekend wie het beeldje heeft ontworpen of geleverd. Ook zijn er twijfels of er wel een Tervuerense herder is afgebeeld. Fabrikant is De Zuil aan het Leidseplein te Amsterdam, aldus een tekst op de zerk.

De Rotsfontein Oosterpark is een fontein in het Oosterpark. Het Oosterpark werd rond 1891 aangelegd, centraal in de vijver staat de grote fontein. Later werd zij aangevuld met een klein fonteintje in het pierenbadje van Aldo van Eyck aan de noordrand van het park. Bij een algehele opknapbeurt en vergroting van het park in de jaren tien van de 21e eeuw onder leiding van landschaparchitectenbureau Sant en Co (architect Edwin Santhagens) werd in de noordwesthoek bij Hotel Arena een nieuwe fontein annex speelgelegenheid neergelegd. Zij bestaat uit een helling van voetpad naar de waterpartij waarop rotsblokken liggen. Tussen en op die rotsblokken zijn twaalf spuwers geplaatst die onregelmatig water spuiten. Door hier water de centrale vijver in te laten lopen wordt de doorstroming van de vijver bevorderd, aldus het architectenbureau. Het eerder genoemde pierenbad werd tegelijkertijd uitgebreid met een fonteinelement (glijrots).

De Speelslinger Oosterpark in een artistiek en bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Oost. Het speeltuig kwam er op verzoek van de gemeente Amsterdam. Zij liet een speeltoestel ontwerpen voor een nieuw in te richten speelplaats in het Oosterpark, dat een flinke opknapbeurt kreeg in de jaren tien van de 21e eeuw. Het ontwerp is afkomstig van het Amsterdamse bedrijf Carve, dat speeltoestellen voor over de gehele wereld ontwerpt. Vervolgens moest er een bedrijf ingeschakeld worden om het object te bouwen. Een in civiele techniek gespecialiseerd bedrijf uit Nieuw-Vennep kreeg uiteindelijk de opdracht. In de zandbak werd vanaf mei 2015 gebouwd aan wat de langste speelslinger van Nederland was. In het object zijn diverse bouwtechnieken samengevoegd (bouwkundige elementen, speelveiligheid, passend maken tussen bomen met hun wortels etc.). Het gevaarte wordt gedragen door een paalconstructie die een buizenframe draagt waarop loopplanken liggen. De vierkleurige balustrade (oranje, geel, blauw en roze) is afgewerkt met kabelnetten van roestvast staal. Het geheel is 88 meter lang en mondt uit in een tunnelglijbaan.

Mauritskade 56 is een gebouw met een adres aan de Mauritskade in Amsterdam-Oost maar ligt in wezen aan het Oosterpark. Al in 1928 waren er plannen voor een tweede openluchtschool voor het zieke kind. Al eerder was een dergelijke school gebouwd in de Frederiksstraat; het gebouw grensde aan het Vondelpark. De gemeente Amsterdam zocht een geschikt terrein en kwam uiteindelijk uit bij het Oosterpark. Om er te kunnen bouwen moest een speeltuin verplaatst worden. Hier werd rond 1930 gebouwd aan de Tweede Openluchtschool voor het zieke kind. De Dienst der Publieke Werken met Pieter Lucas Marnette zorgde voor het ontwerp. Zij kwamen met een langgerekt schoolgebouw in de stijl van de Amsterdamse School, maar dan in verstrakte vorm (geen ronde gevelelementen) enigszins vermengd met een landelijk uiterlijk (lage muren, hoge kap). Opening vond plaats in april 1931. Op de bouwstijl was kritiek, aan de Cliostraat was namelijk de Eerste Openluchtschool voor het Gezonde Kind neergezet in een veel moderner uiterlijk, maar die was dan ook ontworpen door Jan Duiker. De zieke leerlingen, vaak met luchtwegaandoeningen werden van de "normale" lagere school hiernaartoe verplaatst, kregen vaak les in de frisse lucht (er was een binnen- en buitenklas), moesten overdag een uurtje buiten rusten en kregen soms een behandeling met de hoogtezon. Door de zes leslokalen op het zuid(oosten) te plaatsen kreeg men ook gezond licht binnen. Het schoolgebouw zou 230.000 gulden hebben gekost. Als na een schooljaar het kind weer gezond was keerde het terug naar de gewone lagere school. Nadat de school (die verschillende namen kende) hier in 2003 vertrok, diende het gebouw enige tijd tot kantoor. In de 21e eeuw dient het gebouw (deels) tot kinderdagverblijf en sluit de speelplaats Oosterpark met Speelslinger Oosterpark aan op het voorliggende terras. In maart 2001 is het gebouwd tot gemeentelijk monument verklaard. Een van de leerlingen die hier een jaar les had was Rob de Nijs.

De 's-Gravesandestraat in Amsterdam-Oost werd in 1889 vernoemd naar Willem Jacob 's Gravesande (1688-1742), Leids hoogleraar in de wis- en sterrenkunde. De straat verbindt de Mauritskade met het 's-Gravesandeplein.

De Fontein 's-Gravesandeplein is een kunstwerk in Amsterdam-Oost. Het 's-Gravesandeplein werd begin 21e eeuw bijna geheel nieuw ingericht. De afbraak van oudere gebouwen en de daaropvolgende nieuwbouw voor het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis. Omdat aan het plein de hoofdingang van de parkeergarage van het ziekenhuis kwam, was een overzichtelijker plein een wens van het Stadsdeel Oost. Door ingrijpende maatregelen zoals verlegging en versmalling rijroutes etc. werd het plein autoluw gemaakt, zodat het meer haar oorspronkelijke functie als voorplein van het Oosterpark terugkreeg. Het bedrijf dat de vernieuwde inrichting van het plein verzorgde, Handle with Care, ontwierp in overleg met het ziekenhuis een fontein. Deze fontein staat aan de zuidrand van het plein, maar is wel het middelpunt van de in- en uitrit van genoemde parkeergarage. Door de zachte kleur van de watersteen paste het in de ogen van ontwerper en ziekenhuis voorts bij de achterliggende Onze Lieve Vrouwe Kapel. Daarbij heeft ze de vorm van een soort doopsteen, wijzend op de katholieke achtergrond van het ziekenhuis. Er loopt over de steen een constante stroom van water, die over de rand in een bassin stroomt, dat weer aanvoert naar het midden van de cirkelvormige fontein.

De Oosterparkkerk is gelegen aan de westzijde van het Oosterpark in Amsterdam, in de Oosterparkbuurt.

Het Nationaal Monument Slavernijverleden is een monument in het Oosterpark te Amsterdam ter herdenking van de afschaffing van de slavernij in het Nederlands Koninkrijk. Het beeld is van brons en de sokkel is van beton.

Het 's-Gravesandeplein in Amsterdam-Oost kreeg zijn naam in 1897 en werd vernoemd naar Willem Jacob 's Gravesande, Leids hoogleraar in de wis- en sterrenkunde.

Spelende kinderen is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Oost. Het is een bronzen beeld van Gerda Rubinstein dat staat in het Oosterpark. Het beeld stelt een rennende jongen met een meisje op zijn rug voor. Rubinstein maakt het in opdracht van gemeente Amsterdam ter gelegenheid van vijftig jaar Amsterdamse Vacantie Kindercomité. In 1957 had de kunstenares een kleien exemplaar klaar. In 1958 werd het geplaatst op een stenen sokkel. In 2006 constateerde Lida Goede, beheerder van de site Buitenbeeldinbeeld.nl, dat op het voetstuk het naambordje Kattinka van Rood-Limpers prijkte, het beeld toewijzend aan Katinka van Rood. Behalve dat er een spelfout in de naam zat, bleek de genoemde kunstenares nooit onder de vermelde naam gewerkt te hebben. Eerdere afbeeldingen in Goedes bezit lieten de naam Gerda Rubinstien zien. In 2008 kwam de kunstenares vanuit Engeland naar Nederland en moest ook zien dat haar beeld aan een ander toegewezen was. Ze kon middels artikelen in Het Parool aantonen, dat zij wel degelijk de maakster was en het Stadsdeel Amsterdam corrigeerde het in de zomer van 2010. Het beeld inspireerde dichter Méland Langeveld tot het gedicht Vertraagde wind. Het Oosterpark is aangelegd op de voormalige begraafplaats De Ooster. In dat park staat tevens het beeld Bokkenrijder van Gerrit Bolhuis. Bolhuis maakte voor De Nieuwe Ooster, waarheen sommige graven van De Ooster naar toe verhuisden, een beeld onder de titel Spelende kinderen.

Het begon met een dubbeltje is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Oost. Het dubbeltje in de titel verwijst naar de zogenaamde Dubbeltjespanden aan de Mauritskade. Deze werden begin 21e eeuw gerenoveerd en aangepast aan de modernere eisen. Woningstichting De Key, dan door fusies eigenaar, gaf kunstenares Marjet Wessels Boer opdracht om een kunstwerk te leveren dat teruggreep op de historie van de kleine woninkjes. Zij kwam met een gevelbrede bakstenen letterbak, die geplaatst werd tegen de blinde zijgevel van het complex aan de Mauritskade. In die letterbak werden aluminium versies geplaatst van gebruiksvoorwerpen, maar ook enkele kleine beelden die verwijzen naar historie en omgeving. Sommige objecten zijn daarbij genummerd; een verwijzing naar huisnummers, waarvan de bewoner(s) voorstellen indiende(n). Er zijn bijvoorbeeld: de letters BVEW, verwijzen naar de oorspronkelijke woningbouwvereniging Bouwmaatschappij tot Verkrijging van Eigen Woningen; een geabstraheerde beeltenis van Klaas van Ris, medeoprichter van het BVEW; een verfpot verwijst naar een destijds nabijgelegen lakfabriek, die de lucht bezwangerde met onwelriekende geuren; een olifant, verwijzing naar een oud-bewoner die in Artis werkte en de olifant mee naar huis nam; beeltenis van Henk Blomvliet, ooit speler bij AFC Ajax, die enige tijd woonde op 29H; een van de bewoners in de 21e eeuw had een reisagentschap en wordt gerepresenteerd door een vliegtuig; de letterbak zelf is een verwijzing naar de letterzetterij, die nodig was om het krantje van de BVEW te drukken om leden te werven. Het kunstwerk werd medegefinancierd door het Amsterdams Fonds voor de Kunst. Op een website vind je alle verhalen achter de objecten in de kast en wordt de rijke geschiedenis van de Dubbeltjespanden beschreven. (http://dubbeltjespanden.nl/)

Twee bouwcomplexen in Amsterdam worden aangeduid met de naam ‘Dubbeltjespanden’. Mauritskade nr. 29 tot en met nr. 54 en een aantal niet meer bestaande panden in het bouwblok Czaar Peterstraat /Blankenstraat. Beide woningbouwprojecten werden eind 19e eeuw gerealiseerd door de Bouwmaatschappij tot Verkrijging van Eigen Woningen (BVEW), de eerste coöperatieve woningbouwvereniging in Amsterdam. De naam ‘Dubbeltjespanden’ heeft te maken met het wekelijkse dubbeltje contributie dat leden van de BVEW destijds aan de bouwmaatschappij betaalden. Door het betalen van de huur en de inleg van dit dubbeltje zouden bewoners na twintig jaar eigenaar van hun woning worden. Dit is uiteindelijk niet gelukt.