Directeurswoning De Nieuwe Ooster

Nederlands Uitvaart Museum Tot Zover is een museum in Amsterdam dat vertelt over verleden, heden en toekomst van onze omgang met de dood. Het nationaal funerair erfgoed en de moderne uitvaart in het multiculturele Nederland van nu staan hierin centraal. Het museum werd in december 2007 geopend. Het is gevestigd op begraafplaats en crematorium De Nieuwe Ooster. De vaste collectie bestaat uit funeraire kunst en een verzameling objecten die een relatie hebben met de geschiedenis en hedendaagse uitvaartcultuur van Nederland. Het museum organiseert daarnaast exposities op het gebied van (hedendaagse) kunst, fotografie en geschiedenis. Bekende tentoonstellingen zijn o.a. De Laatste Aai (2019-2020), over de rouw om (huis)dieren, Especially for you (2017), over de marketing van doodskisten en Afterlife (2011-2012), waarin verschillende internationale kunstenaars reflecteerden op het leven na de dood.

De Toegangspoort van begraafplaats De Nieuwe Ooster is sinds 12 januari 2004 een rijksmonument. Op de begraafplaats zijn meerdere onderdelen benoemd tot monument. De toegangspoort geeft vanaf de Kruislaan ter hoogte van het Robert Kochplantsoen toegang tot de begraafplaats, die straatnummer 124 draagt. De landschapsarchitect Leonard Anthony Springer ontwierp de indeling, maar de bouwkundige onderdelen zoals aula etc. werden ontworpen door Adriaan Willem Weissman, werkzaam bij de Dienst der Publieke Werken in Amsterdam. In 1892 ontwierp hij een toegangspoort inclusief brug. Het bouwwerk bevat vier rechthoekige staanders opgebouwd uit rode verblendsteen geplaatst op hardstenen plinten. Het geheel werd afgewerkt met een ezelsrugafdekking en reliëfs met bloemmotieven. Tussen de vier pilaren zijn vier smeedijzeren hekwerken geplaatst. Van links naar rechts vindt men een relatief laag enkel hekwerk, een relatief hoog dubbel hekwerk en weer een relatief laag enkel hekwerk. Naar de Kruislaan toe gaat de poort over in een brug over een duiker. De balustrades van die brug zijn aangebouwd aan de buitenste pilaren en bestaan eveneens uit rode verblendsteen, hier afgedekt met hardsteen. Achter deze poort en het ontvangstterrein stond origineel een aula eveneens ontworpen door Weissman. Deze werd al snel vervangen door een aula naar een ontwerp van Jan Leupen (1938/1939).

De Dienstwoningen De Nieuwe Ooster is een bouwwerk in Amsterdam-Oost. Het is sinds 31 oktober 2003 een rijksmonument. Het gebouw bood onderdak aan de doodgravers van de in 1894 geopende begraafplaats De Nieuwe Ooster/Nieuwe Oosterbegraafplaats. Het bouwwerk bestaat uit drie geschakelde woningen direct bij de hoofdingang van de begraafplaats. De gebouwen op het terrein werden ontworpen door Adriaan Willem Weissman van de Dienst der Publieke Werken. Hij was ook verantwoordelijk voor de toegangspoort. Er zijn daarom gemeenschappelijke versieringen te zien. Het gebouw is opgetrokken in een eclectische stijl met invloeden uit de neorenaissancestijl. Het grondplan is uitgevoerd in de weinig voorkomende W-vorm, waarbij de twee vleugels symmetrisch zijn gebouwd, terwijl het middenstuk juist niet symmetrisch van opzet is. De gebouwen bestaan uit slechts een bouwlaag met daarbovenop de onder de met leien bedekte zadel- en puntdaken gesitueerde zolder. In de twee vleugels zijn de toegangen geplaatst in een half uitwendig trappenhuis. Een derde ingang bevindt in de voorgevel van het gebouw (niet in het midden geplaatst). De drie ingangen kregen een hardstenen opstap mee en zijn geplaatst onder een lessenaarsdak. Er werd gebruik gemaakt van rood verblendsteen met banden van hardsteen. Verder zijn er schuifvensters te vinden met bovenramen bestaande uit acht ruitjes; er is siermetselwerk in nissen (geglazuurde tegels met bloemmotieven). De punten in de puntgevels zijn opgevuld met hardstenen driehoeken en ook weer opgesierd in bloemmotieven. Die bloemmotieven in de punten komen overeen met de bovenstukken in de toegangspoort. Het geheel werd tot rijksmonument verklaard vanwege de cultuur- en architectuurhistorische waarde alsmede de typologische waarde. Er staat trouwens nog een woning op het terrein; de directeurswoning De gebouwen dragen huisnummers Kruislaan 130, 132 en 134.

De Nieuwe Oosterbegraafplaats is een begraafplaats in Amsterdam. Deze is gelegen aan de Kruislaan in de Watergraafsmeer in Amsterdam-Oost en heeft een oppervlakte van 33 hectare. Op 1 mei 1894 ging de begraafplaats open. Hij wordt tegenwoordig De Nieuwe Ooster genoemd, vanwege de bouw van een crematorium in 1994, naar een ontwerp van R. van Liesveld. De Nieuwe Oosterbegraafplaats verving de in 1866 aangelegde (Oude) Oosterbegraafplaats, net buiten de Muiderpoort.

De Aula van De Nieuwe Ooster is een bouwwerk in Amsterdam-Oost. Het is sinds 12 januari 2004 (deels) een rijksmonument. In 1938/1939 werd gebouwd aan een nieuwe aula, ontworpen door Jan Leupen. Deze moest een verouderde aula van Adriaan Willem Weissman vervangen. Leupen ontwierp met hulp van de Dienst der Publieke Werken in de traditionalistische stijl. Het gebouw staat op de hoofdas van de begraafplaats, vrijwel direct achter de hoofdingang, ook een rijksmonument en nog wel van Weismann. Het gebouw past in die hoofdas vanwege haar symmetrische opzet. Het oorspronkelijke gebouw uit de jaren 30 bestaat uit één bouwlaag, die op zich diverse hoogten kent. Centraal (op de as) staat de aula; in de vleugels huisden administratie en archief. Het zadeldak en de topgevel van het centrale deel hebben de vorm van een fronton. Verder vallen het groene dak van koper en de sierrozen op. Het gebouw werd tot rijksmonument verklaard vanwege de toegepaste stijl, tevens binnen de gebouwen op begraafplaatsen; de toegepaste traditionalistische stijl en ook het belang binnen het totale oeuvre van Leupen. Onder het monumentschap vallen ook de wandschilderingen van Albert Muis. Het gebouw werd 1990 uitgebreid met een crematorium. Achter deze aula kwam in 2014 nieuwbouw van de hand van Bierman Henket, dat verpakt is in metaal, en eveneens symmetrisch gebouwd. Sinds 1955 hangt het beeld Engel des doods van Fred Carasso aan de achtergevel, ook nadat bovengenoemde nieuwbouw gerealiseerd was.

De Engel des doods is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Oost, Watergraafsmeer. Beeldhouwer Fred Carasso maakte zijn bronzen weergave van de Engel des doods, ook wel Geest van de dood genaamd, in 1955. Het werk is door de jaren heen vrij onzichtbaar geweest; het hing namelijk aan de achterzijde van de aula van de begraafplaats De Nieuwe Ooster. Toen die in 2014 een forse uitbreiding kreeg met nieuwbouw in de vorm van een crematorium, werd het beeld ook daarop geplaatst. Het beeld waakt daarbij over de stoffelijke resten die via de De laan naar de hemel naar hun laatste rustplaats worden gebracht. Bezoekers zien het vaak pas als zij van de begraafplaats afkomen.

De Jennerstraat is een relatief korte straat in Amsterdam-Oost.

Het Robert Kochplantsoen is een plantsoen met bijbehorende straat in Amsterdam-Oost, Watergraafsmeer, Tuindorp Frankendael.

Het grafmonument van Piet van Nek op begraafplaats De Nieuwe Ooster in de Nederlandse stad Amsterdam is sinds 12 januari 2004 een rijksmonument.

Het Graf van Ed. Hoornik is een artistiek kunstwerk op begraafplaats De Nieuwe Ooster in Amsterdam-Oost. Het bevat een reliëf en dichtregel. Ed. Hoornik overleed op 1 maart 1970 en werd begraven op De Nieuwe Ooster. Zijn graf werd voorzien van een gedenkplaat, waarop een vis met mensenkop is afgebeeld. Het is een verwijzing naar zijn gedicht De vis. Boven de vis staat namelijk een deel van de tekst van dat gedicht: O dag, dek hem toe met je vrede, laat hem slapen, zolang als hij kan. De vis, afkomstig van zijn dichtbundel De vis. Gevolgd door in den vreemde is afgebeeld in een plaat waarin een kommetje is aangebracht. Het zou volgens Het Parool uit 1989 gaan om een vogelbadje, Hoornik was dierenliefhebber. Bedoeld of onbedoeld zorgt het vogelbadje ervoor dat de vis altijd deels onder water staat. De steen is ontworpen door de latere politicus Edo Spier, maar toen architect. Op zijn begrafenis droeg J. Bernlef, echtgenoot van dochter Eva Hoornik een gedicht voor.

De rode beuk was de benaming voor een monumentale beuk op de Nederlandse begraafplaats De Nieuwe Ooster in Amsterdam-Oost (vak 20). Hij werd geplant in 1892 en deels gekapt op 22 februari 2024. De zeven meter hoge stam bleef vooralsnog behouden. De boom was bij bezoekers van de begraafplaats zeer geliefd en vooraf aan de kap werd ter ere van de boom een herdenkingsdienst gehouden, waarbij 170 mensen aanwezig waren en een voor de beuk gecomponeerde muzikale ode werd uitgevoerd. De 24 meter hoge boom was in wezen een bruine beuk (Fagus sylvatica Atropunicea), maar rode beuk genoemd, die geplaatst werd tijdens de aanleg van de begraafplaats naar ontwerp van tuinarchitect Leonard Springer. De rode beuk, een van de zes zogenaamde Springerbomen, stond hier sinds 1892, terwijl de officiële opening van de begraafplaats “pas” in 1894 plaatsvond. De boom overleefde alle stormen, alsook de houtroof tijdens de Duitse bezetting in de Tweede Wereldoorlog. In 1967 bereikte de boom de status van monumentale boom (ouder dan 75 jaar), uitgaande van de datum van plaatsing; geschat wordt echter dat de boom toen al tien of twintig jaar oud was. In de nazomer van 2019 werd duidelijk dat de boom was aangetast door de reuzenzwam. Deze tastte de boom aan, beginnend onder de grond bij een of meer beschadigde wortels. Men zag langere tijd niets aan de boom, maar in genoemd jaar was de aantasting ook boven de grond zichtbaar. De begraafplaats deed er van alles aan om het leven in de boom zolang mogelijk in stand te houden. Een optie om de boom te redden bleek te rigoureus; het zou via een hoogwerker moeten gebeuren (uitgraven, grond afvoeren, nieuwe grond aanvoeren, zwam verwijderen, wortels schoonmaken en de boom terugplaatsen) waarbij de kans groot was dat graven beschadigd zouden raken. De begraafplaats bedacht in 2019 een andere actie. Voorbijgangers werden opgeroepen de boom daar waar mogelijk te ondersteunen middels het sturen van een e-mail naar een voor de boom aangemaakt e-mailadres. Tot de kap ontving de beuk 167 e-mails. De boom kreeg net als noemenswaardige graven ook een eigen infobord met QR-code. De beuk was sinds 18 maart 1994 als monumentale boom geregistreerd onder nummer 1688452 in het Landelijk Register van Monumentale Bomen van de Bomenstichting. Bij de onderhoudsdienst van de gemeente Amsterdam stond hij bekend als boomnummer 604386.

Brug 113 is een vaste brug in Amsterdam-Oost, Watergraafsmeer. De brug over een duiker is gelegen in de Middenweg, net te zuiden van de Kruislaan. De duiker vormt de verbinding tussen twee waterstromen. Een daarvan is een ringsloot rond De Nieuwe Ooster, genaamd Molenwatering, ten westen van de Middenweg. De ander is een ringsloot rond een terrein vol met sportvelden. Nog geen meter ten westen van deze brug/duiker ligt opnieuw een duiker, deze is met een blauw bord aangegeven. De Middenlaan en Kruislaan zijn eeuwenoude aanduidingen binnen de voormalige polder en gemeente Watergraafsmeer. De Middenlaan loopt daarbij van noordwest naar zuidoost; de Kruislaan van zuidwest naar noordoost. In 1921 nam de Amsterdam de gemeente Watergraafsmeer over en in de jaren daaropvolgend vormde de Kruislaan in wezen de grens van de bebouwing. Aan de zuidkant lagen uitgestrekte sportvelden en alleen de Middenweg doorsneed de leegte. Tot 1939 reed hier de Gooische Tramweg-Maatschappij die op zondagen dat AFC Ajax speelde, sinds 9 december 1934 in Stadion De Meer, extra ritten reed, dit omdat dat onverwachte drukte met zich mee bracht. Na het verdwijnen van de motortram en het gereed komen van de Spoorwegwerken Oost kon Tramlijn 9 in 1940 worden doorgetrokken over de Middenweg, in eerste instantie nog tot aan een kopeindpunt, liggend ten noorden van de Kruislaan, maar enkele maanden later naar een kopeindpunt bij Betondorp. De duiker dateert echter uit veel later tijd. De polder ten zuiden van de Kruislaan werd volgebouwd, de Middenweg en Kruislaan werden de doorvoerroutes in dit gebied. Voor de waterhuishouding was het noodzakelijk om de twee ringsloten met elkaar te verbinden, daarbij moest rekening gehouden worden met de inmiddels 20 meter brede Middenweg, waar bovendien tramlijn 9 nog steeds over reed. De beide zijden afgetraliede duiker uit 1955/1956 is inmiddels bijna geheel in de weg opgegaan, alleen aan de zeer sobere leuningen is te zien dat hier een bouwwerk ligt. Aan de zuidoost kant ligt nog een terrasje. De constructie bestaat uit blokken met een hardstenen sluitsteen daarboven op.