Robert Kochplantsoen

De Jennerstraat is een relatief korte straat in Amsterdam-Oost.

De Toegangspoort van begraafplaats De Nieuwe Ooster is sinds 12 januari 2004 een rijksmonument. Op de begraafplaats zijn meerdere onderdelen benoemd tot monument. De toegangspoort geeft vanaf de Kruislaan ter hoogte van het Robert Kochplantsoen toegang tot de begraafplaats, die straatnummer 124 draagt. De landschapsarchitect Leonard Anthony Springer ontwierp de indeling, maar de bouwkundige onderdelen zoals aula etc. werden ontworpen door Adriaan Willem Weissman, werkzaam bij de Dienst der Publieke Werken in Amsterdam. In 1892 ontwierp hij een toegangspoort inclusief brug. Het bouwwerk bevat vier rechthoekige staanders opgebouwd uit rode verblendsteen geplaatst op hardstenen plinten. Het geheel werd afgewerkt met een ezelsrugafdekking en reliëfs met bloemmotieven. Tussen de vier pilaren zijn vier smeedijzeren hekwerken geplaatst. Van links naar rechts vindt men een relatief laag enkel hekwerk, een relatief hoog dubbel hekwerk en weer een relatief laag enkel hekwerk. Naar de Kruislaan toe gaat de poort over in een brug over een duiker. De balustrades van die brug zijn aangebouwd aan de buitenste pilaren en bestaan eveneens uit rode verblendsteen, hier afgedekt met hardsteen. Achter deze poort en het ontvangstterrein stond origineel een aula eveneens ontworpen door Weissman. Deze werd al snel vervangen door een aula naar een ontwerp van Jan Leupen (1938/1939).

De Koningskerk is een kerk in de Amsterdamse wijk Watergraafsmeer. Ze bevindt zich aan de Van 't Hofflaan. De Koningskerk werd tussen 1954 (eerste paal augustus/september 1954) en 1956 (de toren staat in januari nog in de steigers; inwijding 21 maart 1956) gebouwd als gereformeerde kerk. De kerk is gebouwd in modernistische stijl. Architecten waren Wouter van de Kuilen en Cornelis Trappenburg, die voornamelijk in en rond Hilversum hun sporen hebben achtergelaten. Opvallend aan het doosvormige bakstenen gebouw met sobere losstaande en hoge toren zijn de grote (en een van de eersten in Nederland) glas-in-betonwanden ontworpen door Berend Hendriks, uitgevoerd door atelier Huub Loontjens. Doordat het glas dikker is dan bijvoorbeeld bij glas-in-loodramen heeft het een afwijkende lichtval en meer onregelmatigheden en verontreinigingen. Een van de zijwanden geeft een ruiter weer die een zevenkoppige draak te lijf gaat ofwel Christus (Koning der Koningen) tegenover Satan; een andere wand een engel met papyrusrol. Beide grote werken moesten ingepast worden in een structuur van rechthoekige betonplaten waaruit de gevels bestaan. Aan de buitenzijde geeft het volgens sommigen het uiterlijk van een kruiswoordraadsel. Het orgel stamt uit 1960 en werd gebouwd door Mense Ruiter te Groningen. De architecten van de kerk wilden de pijpen niet zichtbaar in het orgelfront zien. Dit gaf meningsverschil met de orgelbouwer die dat wél wilde. Uiteindelijk werden de pijpen zichtbaar aangebracht maar kreeg de architect het recht om -indien gewenst- dit later aan te passen. Dat bleek niet nodig. In de 21e eeuw was het orgel aan herstelwerkzaamheden toe. Sinds 1994 wordt de kerk gebruikt door de Evangelische Broedergemeente. Als zodanig komen er veel mensen uit de Surinaamse gemeenschap. De baksteenwanden van het interieur zijn rond dat jaar wit geschilderd. In circa 2008 werd het gebouw vermeld in de Top100 van het naoorlogs erfgoed; een lijst die diende om in te schatten of een gebouw in aanmerking kwam voor gemeentelijk monument dan wel rijksmonument. Niet veel later werd het tot gemeentelijk monument verklaard. De kerk moet niet verward worden met de Christus Koningkerk aan de James Wattstraat, eveneens in Amsterdam Oost/Watergraafsmeer.

De Directeurswoning De Nieuwe Ooster is een bouwwerk in Amsterdam-Oost. Het gebouw is sinds 12 januari 2004 een rijksmonument. Het gebouw, gesitueerd direct bij de toegangspoort (een monument op zich) bood onderdak aan de directeur van de Nieuwe Oosterbegraafplaats, voorloper van De Nieuwe Ooster geheten. De gebouwen op het terrein werden ontworpen door Adriaan Willem Weissman van de Dienst der Publieke Werken, ook verantwoordelijk voor de toegangspoort. Bouwwerk en poort vertonen dan ook gelijkenis. Anders dan de dienstwoningen aan de overzijde van het pad, is de directeurswoning geheel symmetrisch qua opzet, hetgeen bijvoorbeeld terug te vinden is bij de entree. Ook dit gebouw bestaat uit een bouwlaag met daarboven een zolder onder het zadeldak. Het gebouw is opgetrokken uit rood verblendsteen met banden van natuursteen; ook hier rechte schuiframen met rondboognissen met bloemmotieven. Bloemmotieven zijn ook terug te vinden in de top van de puntgevel; die bloemmotieven zijn tevens terug te vinden in de dienstwoningen als ook de toegangspoort. Beide gebouwen zijn gebouwd in de ecletische stijl met neorenaissance-invloeden. Vanaf 2000 werd het gebouw geschikt gemaakt voor het Nederlands Uitvaart Museum Tot Zover dat het gebouw en de aanbouwen in 2007 betrok. Het gebouw werd tot rijksmonument verklaard vanwege cultuur- en architectuurhistorisch oogpunt alsmede haar typologische kwaliteiten. Overigens is de aan- en nieuwbouw buiten het monument gehouden.

Nederlands Uitvaart Museum Tot Zover is een museum in Amsterdam dat vertelt over verleden, heden en toekomst van onze omgang met de dood. Het nationaal funerair erfgoed en de moderne uitvaart in het multiculturele Nederland van nu staan hierin centraal. Het museum werd in december 2007 geopend. Het is gevestigd op begraafplaats en crematorium De Nieuwe Ooster. De vaste collectie bestaat uit funeraire kunst en een verzameling objecten die een relatie hebben met de geschiedenis en hedendaagse uitvaartcultuur van Nederland. Het museum organiseert daarnaast exposities op het gebied van (hedendaagse) kunst, fotografie en geschiedenis. Bekende tentoonstellingen zijn o.a. De Laatste Aai (2019-2020), over de rouw om (huis)dieren, Especially for you (2017), over de marketing van doodskisten en Afterlife (2011-2012), waarin verschillende internationale kunstenaars reflecteerden op het leven na de dood.

Het Ingenhouszhof is een straat in Amsterdam-Oost, Watergraafsmeer, Tuindorp Frankendael.

De Dienstwoningen De Nieuwe Ooster is een bouwwerk in Amsterdam-Oost. Het is sinds 31 oktober 2003 een rijksmonument. Het gebouw bood onderdak aan de doodgravers van de in 1894 geopende begraafplaats De Nieuwe Ooster/Nieuwe Oosterbegraafplaats. Het bouwwerk bestaat uit drie geschakelde woningen direct bij de hoofdingang van de begraafplaats. De gebouwen op het terrein werden ontworpen door Adriaan Willem Weissman van de Dienst der Publieke Werken. Hij was ook verantwoordelijk voor de toegangspoort. Er zijn daarom gemeenschappelijke versieringen te zien. Het gebouw is opgetrokken in een eclectische stijl met invloeden uit de neorenaissancestijl. Het grondplan is uitgevoerd in de weinig voorkomende W-vorm, waarbij de twee vleugels symmetrisch zijn gebouwd, terwijl het middenstuk juist niet symmetrisch van opzet is. De gebouwen bestaan uit slechts een bouwlaag met daarbovenop de onder de met leien bedekte zadel- en puntdaken gesitueerde zolder. In de twee vleugels zijn de toegangen geplaatst in een half uitwendig trappenhuis. Een derde ingang bevindt in de voorgevel van het gebouw (niet in het midden geplaatst). De drie ingangen kregen een hardstenen opstap mee en zijn geplaatst onder een lessenaarsdak. Er werd gebruik gemaakt van rood verblendsteen met banden van hardsteen. Verder zijn er schuifvensters te vinden met bovenramen bestaande uit acht ruitjes; er is siermetselwerk in nissen (geglazuurde tegels met bloemmotieven). De punten in de puntgevels zijn opgevuld met hardstenen driehoeken en ook weer opgesierd in bloemmotieven. Die bloemmotieven in de punten komen overeen met de bovenstukken in de toegangspoort. Het geheel werd tot rijksmonument verklaard vanwege de cultuur- en architectuurhistorische waarde alsmede de typologische waarde. Er staat trouwens nog een woning op het terrein; de directeurswoning De gebouwen dragen huisnummers Kruislaan 130, 132 en 134.

De Nieuwe Oosterbegraafplaats is een begraafplaats in Amsterdam. Deze is gelegen aan de Kruislaan in de Watergraafsmeer in Amsterdam-Oost en heeft een oppervlakte van 33 hectare. Op 1 mei 1894 ging de begraafplaats open. Hij wordt tegenwoordig De Nieuwe Ooster genoemd, vanwege de bouw van een crematorium in 1994, naar een ontwerp van R. van Liesveld. De Nieuwe Oosterbegraafplaats verving de in 1866 aangelegde (Oude) Oosterbegraafplaats, net buiten de Muiderpoort.

De rode beuk was de benaming voor een monumentale beuk op de Nederlandse begraafplaats De Nieuwe Ooster in Amsterdam-Oost (vak 20). Hij werd geplant in 1892 en deels gekapt op 22 februari 2024. De zeven meter hoge stam bleef vooralsnog behouden. De boom was bij bezoekers van de begraafplaats zeer geliefd en vooraf aan de kap werd ter ere van de boom een herdenkingsdienst gehouden, waarbij 170 mensen aanwezig waren en een voor de beuk gecomponeerde muzikale ode werd uitgevoerd. De 24 meter hoge boom was in wezen een bruine beuk (Fagus sylvatica Atropunicea), maar rode beuk genoemd, die geplaatst werd tijdens de aanleg van de begraafplaats naar ontwerp van tuinarchitect Leonard Springer. De rode beuk, een van de zes zogenaamde Springerbomen, stond hier sinds 1892, terwijl de officiële opening van de begraafplaats “pas” in 1894 plaatsvond. De boom overleefde alle stormen, alsook de houtroof tijdens de Duitse bezetting in de Tweede Wereldoorlog. In 1967 bereikte de boom de status van monumentale boom (ouder dan 75 jaar), uitgaande van de datum van plaatsing; geschat wordt echter dat de boom toen al tien of twintig jaar oud was. In de nazomer van 2019 werd duidelijk dat de boom was aangetast door de reuzenzwam. Deze tastte de boom aan, beginnend onder de grond bij een of meer beschadigde wortels. Men zag langere tijd niets aan de boom, maar in genoemd jaar was de aantasting ook boven de grond zichtbaar. De begraafplaats deed er van alles aan om het leven in de boom zolang mogelijk in stand te houden. Een optie om de boom te redden bleek te rigoureus; het zou via een hoogwerker moeten gebeuren (uitgraven, grond afvoeren, nieuwe grond aanvoeren, zwam verwijderen, wortels schoonmaken en de boom terugplaatsen) waarbij de kans groot was dat graven beschadigd zouden raken. De begraafplaats bedacht in 2019 een andere actie. Voorbijgangers werden opgeroepen de boom daar waar mogelijk te ondersteunen middels het sturen van een e-mail naar een voor de boom aangemaakt e-mailadres. Tot de kap ontving de beuk 167 e-mails. De boom kreeg net als noemenswaardige graven ook een eigen infobord met QR-code. De beuk was sinds 18 maart 1994 als monumentale boom geregistreerd onder nummer 1688452 in het Landelijk Register van Monumentale Bomen van de Bomenstichting. Bij de onderhoudsdienst van de gemeente Amsterdam stond hij bekend als boomnummer 604386.

Het Houten Stadion is een voormalig stadion van AFC Ajax dat zich ongeveer bevond op de plek van het huidige Christiaan Huygensplein. Voordat Ajax naar dit stadion verhuisde, speelde het op een veldje in Amsterdam-Noord. Omdat daar woningen kwamen, moest Ajax in 1907 op zoek naar een nieuwe locatie om te spelen. Er werden twee plekken in de gemeente Watergraafsmeer gevonden. Ook deze plekken lagen in de polder, maar het was wel dichterbij dan het veld in Noord. Er was de eerste jaren geen stadion; er waren geen tribunes, geen waterleiding en omkleden gebeurde in een naburig café (het huidige Grand Cafe Frankendael aan de Middenweg). Tribunes kwamen er pas in 1911; een overdekte met zitplaatsen aan de lange zijde aan de noordkant en een staantribune aan de korte zijde aan de Middenweg. In 1916 kwamen er ook aan de andere zijden tribunes. Het geld voor deze tribunes kwam van Wim Egeman, zakenman en voorzitter van de club. Door de successen van Ajax in de jaren dertig werd dit stadion te klein. Elke wedstrijd kwamen er meer mensen, tijdens de laatste wedstrijd tegen Feyenoord was het zelfs zo druk, dat er geen corners genomen konden worden omdat er mensen in de weg stonden. Bij die wedstrijd waren 15.000 toeschouwers aanwezig. Op 9 december 1934 verhuisde Ajax naar Stadion De Meer.

Het Christiaan Huygensplein is een plein in Amsterdam-Oost, Watergraafsmeer, buurt Middenmeer.

De Aula van De Nieuwe Ooster is een bouwwerk in Amsterdam-Oost. Het is sinds 12 januari 2004 (deels) een rijksmonument. In 1938/1939 werd gebouwd aan een nieuwe aula, ontworpen door Jan Leupen. Deze moest een verouderde aula van Adriaan Willem Weissman vervangen. Leupen ontwierp met hulp van de Dienst der Publieke Werken in de traditionalistische stijl. Het gebouw staat op de hoofdas van de begraafplaats, vrijwel direct achter de hoofdingang, ook een rijksmonument en nog wel van Weismann. Het gebouw past in die hoofdas vanwege haar symmetrische opzet. Het oorspronkelijke gebouw uit de jaren 30 bestaat uit één bouwlaag, die op zich diverse hoogten kent. Centraal (op de as) staat de aula; in de vleugels huisden administratie en archief. Het zadeldak en de topgevel van het centrale deel hebben de vorm van een fronton. Verder vallen het groene dak van koper en de sierrozen op. Het gebouw werd tot rijksmonument verklaard vanwege de toegepaste stijl, tevens binnen de gebouwen op begraafplaatsen; de toegepaste traditionalistische stijl en ook het belang binnen het totale oeuvre van Leupen. Onder het monumentschap vallen ook de wandschilderingen van Albert Muis. Het gebouw werd 1990 uitgebreid met een crematorium. Achter deze aula kwam in 2014 nieuwbouw van de hand van Bierman Henket, dat verpakt is in metaal, en eveneens symmetrisch gebouwd. Sinds 1955 hangt het beeld Engel des doods van Fred Carasso aan de achtergevel, ook nadat bovengenoemde nieuwbouw gerealiseerd was.