Het buikschot

De President Brandstraat is een straat in Amsterdam-Oost.

De Ben Viljoenstraat en de Ben Viljoenspoorbrug (waarvan de coördinaten) liggen in Amsterdam-Oost in de Overamstelpolder. Tot 1896 maakte dit gedeelte van de Overamstelpolder deel uit van de gemeente Nieuwer-Amstel, een smalle uitstulping van die gemeente op de rechter Amsteloever ingesloten door Amsterdam in het noorden, de gemeente Watergraafsmeer in het zuiden en de gemeente Diemen in het oosten. In 1896 werd de gehele polder, waarvan het noordelijke deel al van Amsterdam was, geannexeerd zowel het gedeelte van Nieuwer-Amstel als dat van Diemen. Het gebied was bestemd voor woningbouw en begin jaren twintig verscheen hier de Afrikanerbuurt.

De Platanenweg is een straat in Amsterdam-Oost.

Daarom moet ik wenen (Al ela ani bochea) of Uittocht der Joden is een oorlogsmonument in Amsterdam-Oost. Het gevelbeeld van Wessel Couzijn werd in 1950 geplaatst tijdens de bouw van het complex aan de zuidwestzijde van President Brandstraat bij huisnummer 76. Couzijn plaatste een bepakte man, vrouw en kind op een schuin aflopend voetstuk. De vrouw houdt het hand van het kind vast. In dat voetstuk in een tekst in het Hebreeuws gestoken met een citaat uit de klaagliederen van Jeremia “Daarom moet ik wenen” dan wel "Ik huil om jullie allemaal". Het beeld verwijst naar de deportatie van de Joden uit deze buurt, maar met name ook uit dit woonblok. Het woonblok waarin de Joden hadden gewoond was tijdens de Tweede Wereldoorlog ontdaan van al haar houtwerk (houtroof); alleen het stenen casco stond nog overeind. Er werd besloten het blok te slopen en een nieuw blok huizen neer te zetten. Kunstenaars konden destijds bij de gemeente Amsterdam aandringen om werken van hun te plaatsen; dit liep veelal via de stadsarchitect, in dit geval W. De Bruin van Woningbedrijf Amsterdam. Collega Ben Guntenaar vond het een ontroerend beeldje dat eigenlijk een betere plaats zou verdienen, maar vond ook dat: Het is goed dat het in deze straat is en niet ergens elders. Daarom moet ik wenen bevindt zich na renovatie (en hernummering huisnummers) begin 21e eeuw boven de portiekdeur van 334-338.

If walls could speak is een tiendelig artistiek kunstwerk in Amsterdam-Oost. Na renovatie van een vijftal laagbouw flatgebouwen in Amsterdam-Oost aan de Platanen- en Olmenweg, werden er in mei 2019 muurschilderingen gezet op de tien bijna kopgevels van die flatgebouwen. Uit het budget van de renovatie werd door eigenaar Stadgenoot Amsterdam Street Art ingeschakeld deze muren te laten beschilderen. In overleg met de bewoners werden in mei 2019 de huizenhoge muurschilderingen aangebracht; thema’s als religie, seks en dood moesten vermeden worden. De geisha werd als uitzondering daarop wel geplaatst. Alle muurschilderingen zijn ongeveer tien bij vijftien meter, dragen het gezamenlijke motto If walls could speak (Als muren konden praten) en centraal thema Amsterdam voor iedereen. De kunstenaars konden tijdens hun werkzaamheden verblijven in The Student Hotel, dat zijn intrek had genomen in het voormalige Paroolgebouw. De schilderingen:

De Olmenweg is een straat in Amsterdam-Oost.

Het Albert Wittenbergplein is een plein in Amsterdam-Oost.

Zülbiye Gündüz boom is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Oost. Het is een werk van Marianne van den Heuvel uit 2000, dat staat in de Vrolikstraat bij huisnummer 38 ter hoogte van de Iepenweg. De boom is een gedenkteken voor de hier in maart 1993 omgebrachte Zülbiye Gündüz (1980-1993), een meisje op de verkeerde plaats op het verkeerde tijdstip. Het meisje overleed in de ambulance naar het ziekenhuis. De dader, een verward persoon (persoonlijkheidsstoornissen en psychoses aldus het Pieter Baan Centrum destijds), had zich dezelfde dag gemeld op het politiebureau met de mededeling dat "hij mogelijk iemand had neergeslagen", maar hij maakte zich meteen weer uit de voeten. De volgende dag werd hij gearresteerd. Slachtoffer en dader woonden beiden op huisnummer 90. Er werd vrijwel direct door buurtbewoners en schoolgenootjes een monumentje opgericht, maar dat raakte beschadigd tijdens de herinrichting van de Vrolikstraat. Van den Heuvel kwam met een boom uit Belgisch hardsteen als symbool van de verbinding tussen hemel en aarde. De boom is verwerkt in een muurtje dat een speelplaats afscheidt van de openbare ruimte. Voor het beeld is een aantal mozaïekstoeptegels gelegd. Het beeld raakt langzaam uit beeld doordat uit het perkje dat het beeld deels omringt, een natuurlijke boom/struik groeit. Niet iedereen is op de hoogte van het feit dat het een gedenkteken betreft. Het stond regelmatig ingebouwd tussen afval en fietsen; reden voor het stadsdeel Watergraafsmeer/Oost er een bord bij te zetten. Het moord maakte de weg vrij voor een grote sanering van de Vrolikstraat en naburige straten aan het eind van de jaren 90.

Muurschildering Student Hotel Amsterdam is een muurschildering in Amsterdam-Oost. De Braziliaanse street art-kunstenaar Cranio (schuilnaam voor Fabio Oliviera) was in 2016 in Amsterdam. Zijn murals zijn verspreid over de wereld van Londen tot São Paulo te zien. De kunstgalerie Vroom & Varrossieau hield in zomer 2016 een expositie van het werk van Cranio onder de titel American diet en vroeg aan hem of hij een mural wilde aanbrengen op het gebouw van Student Hotel Amsterdam aan de Wibautstraat, Vrolikstraat. Dat gebouw is in Amsterdam beter bekend onder de naam Paroolgebouw. Het gebouw heeft met name aan de kant van de Vrolikstraat grijze betonvlakken. Cranio bracht er in 2016 een relatief kleine muurschildering aan, waarin zijn handtekening als kunstenaar is terug te vinden. Hij beeldde al eerder veelvuldig Zuid-Amerikaanse Indianen af in combinatie met de teloorgang van hun cultuur. In Amsterdam beeldt Granio zijn blauwe Indianen af op een roze/violette fiets. Achterop staat zijn/haar kind op de achteras. Vader/moeder en kind worden vergezeld door een Batmanachtige figuur, ook blauw. Op de fietsen zijn voorts nog te vinden een rood aapje, een blauwe walvis met hondje en een groene olifant.

Het Iepenplein is een plein in Amsterdam-Oost.

Doe iets is een kunstwerk in Amsterdam-Oost. Het is een installatie van de hand van Serge Verheugen Het is samengesteld uit geperforeerde metalen hoekprofielen, die in 2005 waren gebruikt in de licht beweegbare stellage DOEIDOEI voor Schiphol, waaraan ook een kunstwerk was gekoppeld. Het moest middels tientallen handjes de reizigers uitzwaaien. In dat kunstwerk had de kunstenaar ook Tot ziens vriend, goede reis uitgefreest. Volgens de kunstenaar schreven allerlei reizigers teksten op de handjes. Hij maakte een vergelijking met de appel van Kees Franse, waarop reizigers boodschappen achterlieten. Toen het project afgelopen was, moest het werk terug naar de kunstenaar. In 2005/2006 recycleerde de kunstenaar het materiaal en zette het om in Doe iets, dat kwam te staan bij een van de toegangen van een van de vergaderruimten van Stadsdeel Westerpark in de gebouwen van de voormalige Westergasfabriek. Verheugen mocht die inrichten en kwam op het idee, dat wat in de vergaderzaal besproken was ook daadwerkelijk tot uitvoer moest worden gebracht. Stadsdeel Westerpark was er niet tevreden over en het stond er illegaal (niet de juiste vergunningen) en er moest gezocht worden naar een nieuwe plaats. Een jarenlange strijd over nieuwe plaats en vergunningen hield de zaak op. Het werd rond maart 2011 verplaatst naar de Wibautspoorbrug, de spoorbrug over de Wibautstraat. Ook hier moest het passanten oproepen iets te doen. Waar dat iets doen dan betrekking op had, mochten de passanten zelf invullen, al was het maar een groetje naar een medepassant. Het kunstwerk wordt 's nachts verlicht. Wethouder Maarten van Poelgeest onthulde het kunstwerk op haar nieuwe plaats samen met Thijs Reuten van Stadsdeel Oost, die het kunstwerk en motto wel zagen zitten. Het kwam er mede dankzij steun van het stadsdeel, ProRail (verantwoordelijk voor de brug) en Projectbureau Wibaut aan de Amstel, die bezig was met de herinrichting van de Wibautstraat. Het lag in de bedoeling na afronding van de werkzaamheden in de Wibautstraat het kunstwerk opnieuw te verplaatsen, maar in augustus 2018 stond het nog steeds op genoemde spoorbrug. Volgens de kunstenaar zelf krijgt hij ook in 2022 nog steeds reacties op de tekst, van mensen die zeggen juist iets harder te fietsen tot menen die de tekst hadden laten tatoeëren. De spoorbrug ligt op het traject Station Amsterdam Muiderpoort en Station Amsterdam Amstel. Op beide stations waren ten tijde van de onthulling van Doe iets kunstwerken te zien van Verheugen. Op Muiderpoort staat Multikruljuweel, op Amstel verzorgt hij het werk Wij. De kunstenaar woont bijna aan het spoor tussen beide spoorstation (Vrolikstraat).

De Speelobjecten Iepenplein is een kunstwerk annex toegepaste kunst in Amsterdam-Oost. Het kunstwerk bestaat uit vier stenen plastieken die op het Iepenplein liggen. Kunstenares Lobke Alkemade ontwierp voor landschapsarchitectenbureau Handle with Care vier objecten van geslepen natuursteen. Deze objecten kunnen gezien worden als speelobjecten voor kinderen uit de buurt (ontdekkend spelen), maar tevens als kunstzinnige zitbanken. Handle with Care was betrokken bij de herinrichting van straten en pleinen in de Oosterparkbuurt begin 21e eeuw. De stenengroep kwam op de plaats te liggen van een afgebroken elektriciteitshuisje. Aan de noordzijde van de groep staat een deel van het kunstwerk Rode pylonen van Hendrik Jan van Herwijnen.