The brick pixelation

De Pieter Cornelisz Hooftstraat, meestal P.C. Hooftstraat genoemd en door sommigen de PC, is een straat in Amsterdam-Zuid. De straat werd in 1872 vernoemd naar de geschiedkundige, dichter en toneelschrijver Pieter Corneliszoon Hooft (1581-1647). De straat loopt vanaf de Stadhouderskade tot aan het Vondelpark en wordt gekruist door de Hobbemastraat en de Van Baerlestraat. Tegenwoordig is de P.C. Hooftstraat een chique winkelstraat. In 1883 verscheen de paardentram in deze straat die de verbinding verzorgde tussen de Dam en de Willemsparkweg, een der nieuwe chique buurten van Amsterdam-Zuid. In 1903 werd deze vervangen door de nieuwe elektrische tramlijn 2. Een jaar later kwam tramlijn 3 er bij. Sinds 1913 werd staduitwaarts door de Hobbemastraat gereden. Deze lijnvoering bleef bestaan totdat de Vondelbrug van rails werd voorzien en de beide lijnen vanaf 1958 deze route gingen volgen.

Van Baerlestraat 27 is een gebouw aan de Van Baerlestraat in Amsterdam-Zuid op de rand van het Museumkwartier. Tussen 1901 en 1977 huisvestte het gebouw het hoofdkantoor van de Rijkspostspaarbank. Vanaf 1985 vestigde het Sweelinck Conservatorium zich in het gebouw, waar het tot 2008 zou blijven. Sinds 2011 is het gebouw in gebruik als het Conservatorium Hotel.

De Vondelbrug (brug 200) is een vaste brug in de vorm van een viaduct in Amsterdam-Zuid en verbindt Amsterdam Oud-Zuid met Amsterdam Oud-West.

Verandering van richting waren twee artistieke kunstwerken in Amsterdam. Manson heeft ook een kunstwerk geschapen voor de Bijlmerweide, Het heeft volgens de kunstenaar met de Verandering van richting het gezamenlijk thema Ontsnapping, niet bang zijn een andere richting in te slaan, openstaan voor nieuwe ideeën.

De Van de Veldestraat is een relatief korte straat in het Museumkwartier Amsterdam-Zuid. De straat werd op 10 juni 1880 per raadsbesluit vernoemd naar de broers en schilders Adriaen van de Velde (bekend van landschappen) en Willem van de Velde de Jonge (zeegezichten). De gehele straat is voetgangersgebied.

Willemsparkweg 15, Amsterdam is een gebouw aan de Willemsparkweg in Amsterdam-Zuid. Het gebouw is gekoppeld aan Willemsparkweg 13 en die werden rond 1886 gebouwd naar ontwerp van architect Hendrik Jan Wigman. Wigman was actief in de buurt, zo is zijn werk ook terug te vinden op Willemsparkweg 29-35 (Huis Galesloot), dat gemeentelijk monument is. Beide complexen verrezen aan de Parkweg in Nieuwer-Amstel, die in 1889 in bezit kwam van gemeente Amsterdam en een nieuwe straatnaam kreeg: Willemsparkweg. Zoals destijds gebruikelijk werd het opgeleverd in de eclectische bouwstijl met souterrain, twee woonetages en een zolderruimte. In de “puntgevels” is anno 1886 te lezen. Aandacht verdient ook de hijsbalk, hier in de vorm van een ijzeren sierwerk. De panden werden vermoedelijk in de jaren twintig grondig verbouwd. De buurt had namelijk behoefte aan winkels; bovendien is de stijl van de verbouwde voorgevel van huisnummer 13 uitgevoerd in die van de Amsterdamse school, een bouwstijl die toen gangbaar was. Er kwamen twee uit de kluiten gewassen winkels in en de voorgevels werden onherkenbaar verbouwd. Op het adres zat in 1925 een boekhandel, die failliet ging. Nieuwe huurder was het atelier van vioolbouwer Max Möller. Het bedrijf zou er in drie generaties lang tot 2006 gevestigd blijven. Een gapertje verwijst nog naar het gebruik. In 2006 nam Andreas Post, ook vioolbouwer de bedrijfsruimte in gebruik, het gapertje kon blijven hangen.

De Crystal houses (Kristalhuizen) zijn een aantal vernieuwde winkelpanden in de P.C. Hooftstraat in Amsterdam-Zuid. Aan het eind van de 19e eeuw verrezen hier panden in voornamelijk de eclectische bouwstijl, die in al haar versies toch min of meer één geheel vormden. De huisnummers 94 en 96 waren twee vrijwel identieke woon-/winkelhuizen met een witte bepleistering, gebouwd in circa 1890, architect H. Pleiter. De nieuwe eigenaar van de gebouwen begin 21e eeuw zag mogelijkheden tot verruiming van het gebruik van de panden. Hij wilde de gebouwen een moderner aanzien geven. Vanaf 2008 werden ontwerpen gemaakt waarbij in eerste instantie de gebouwen een voorgevel zouden krijgen van glasstenen. Bovendien zouden de gebouwen flink hoger worden. Daarop kwam bezwaar van de welstandscommissie, die het ontwerp wat al te “wild” vond voor deze buurt. Daarop werd het ontwerp aangepast. De voorgevel zou van op de eerste woonetage een overgang laten zien van glassteen naar baksteen. Daaronder is dus een geheel glasstenen gevel ontstaan. Daarboven werd een 19e-eeuwse bakstenen etage geprojecteerd met houten vensters en idem dakplint. Het pand werd afgebouwd met een dak met pannen. De glazen stenen geven het pand een enigszins groen uiterlijk. Het gebouw werd tijdens dit traject gedurende 2014 en 2015 geheel afgebroken, er werd een kelder gestort en een stalen constructie neergezet. Bij oplevering was er nog maar sprake van één huisnummer, zonder toegang naar de bovenwoningen. Het gebouw werd wel wat hoger, maar past nog in het straatbeeld. Een jaar na de oplevering begon de voorgevel barsten te vertonen en men vreesde het ergste. Na studie bleek het te gaan om barsten in de polymeerlijm. Het glas bleek bij wisseling koud/warm meer uit te zetten en te krimpen dan was voorzien. De op scheuren lijkende gevolgen werden beschouwd als onderdeel van de nieuwe experimentele architectuur. De stenen kwamen uit Venetië. Het modehuis Chanel vestigde zich in april 2016 tijdelijk in het gebouw, de firmanaam is in de glasgevel verwerkt. In 2018 vertrok Chanel naar een ander gebouw in de P.C. Hooftstraat en moest de voorgevel aangepast worden. In april 2019 opende Hermès na een uitvoerige verbouwing van meer dan een jaar een nieuw filiaal in het pand. In 2016 kreeg het de Glas Award toebedeeld, samen met Museum Voorlinden.

Zevenlandenhuizen is een rij huizen in de Roemer Visscherstraat in de Amsterdamse Vondelparkbuurt.

Vossiusstraat 21-32 te Amsterdam is een bouwblok gelegen aan de Vossiustraat te Amsterdam-Zuid. De Vossiusstraat, per raadsbesluit van 19 november 1879 vernoemd naar Gerardus Vossius, was in eerste instantie maar een kort straatje. Ze werd aangelegd in een strook ten zuiden van het latere Vondelpark. Ze liep vanaf de Stadhouderskade eigenlijk maar tot huisnummer 21. Ze werd vergezeld door het noordelijker gelegen Schapenburgerpad dat veel verder doorliep. In het begin van de 20e eeuw was enige grond alhier in handen van de "Algemene Maatschappij van Levensverzekering en Lijfrente". Nadat die verzekeringsmaatschappij tot overeenstemming was gekomen met de gemeente Amsterdam over het doortrekken van de straat en overdracht van het beheer, kon er vanaf het Schapenburgerpad gebouwd worden aan twaalf herenhuizen langs de Vossiustraat. Overigens moest de Maatschappij het doortrekken van de straat zelf bekostigen. Het ontwerp van dit blok is weliswaar van één hand, maar de architect is vooralsnog onbekend. Men vermoedt enerzijds de heer J. Draijer, die echter voornamelijk als makelaar bekend stond. Rond 1900 was er nauwelijks scheiding tussen beroepen pandeigenaar, makelaar en architect. Een andere naam die wel genoemd wordt in Schermhaven, maar deze naam komt binnen de gemeente Amsterdam niet voor. Het blok van twaalf herenhuizen in traditionele opzet bevat bij de portieken enig beeldhouwwerk in de vorm van eekhoorns, bloemen of het “beeldmerk” van de maatschappij. Overigens is de verlenging van die Vossiusstraat niet alleen aan de bebouwing te zien (de huizen zijn dieper ten opzicht van de nummers 20 en lager), de straat gaat ter hoogte van huisnummers 20 en 21 naar een hoger straatpeil. Op 26 juni 2012 werd het bouwblok tot gemeentelijk monument verklaard.

Het Toegangshek Vondelpark (Roemer Visscherstraat) is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het Vondelpark kent diverse ingangen. Deze zijn aangebracht in de loop der jaren. Van alle toegangen zijn er zes tot rijksmonument verklaard, waarbij de toegang aan de Stadhouderskade een aparte status kreeg. De andere vijf, aan de P.C. Hooftstraat, Roemer Visscherstraat, Vondelstraat bij nummer 120, Vondelstraat bij nummer 164 en Koninginneweg zijn samen onder een monument zijn begrepen. Het hekwerk Roemer Visscherstraat staat aan het westelijk eind van die straat bij huisnummer 47, eveneens een rijksmonument; de straat loopt hier dood voor gemotoriseerd verkeer; voetgangers, fietsers (en eventuele nooddiensten) kunnen het park in. De hekwerken bestaan volgens het monumentenregister uit ijzeren hekpijlers, die van het ijzeren basement gedecoreerd en gecanneleerd zijn. De pijlers zijn afgewerkt met leeuwenkoppen, acanthusmotieven, en puntvormige bekroningen. Deze pijlers zijn dragers van openslaande hekwerken, die eenzelfde mate van decoratie hebben. Ze zijn in 1996 tot monument verklaard vanwege hun typologische waarde en hun belang binnen nog gave onderdelen van het park.

Het Stedelijk Museum Amsterdam (ook wel kortweg het Stedelijk genoemd) is een museum in Amsterdam voor moderne en hedendaagse kunst en vormgeving, opgericht in 1874. In 1895 opende het museum in een nieuw gebouw aan de Paulus Potterstraat, nabij het Rijksmuseum.

Van Breestraat 14-18 in Amsterdam is een gebouw aan de Van Breestraat te Amsterdam-Zuid. Het is sinds 31 januari 2012 een gemeentelijk monument. De terreinen grotendeels voor landbouw bestemd, behoorden tot 1889 toe aan de gemeente Nieuwer-Amstel. De Van Breestraat, vernoemd naar musicus Johannes van Bree, kreeg haar naam op 1 juni 1898 en werd in de daarop volgende jaren volgebouwd. Op 29 november 1899 vond in het kader daarvan in het Hotel Americain een aanbesteding plaats voor het bouwen van drie huizen naar een ontwerp van architect J.W.F. Hartkamp jr. Aannemer Rieken zou het gebouw voor krap 30.000 gulden bouwen. Hartkamp kwam met drie geschakelde portiekwoningen in de stijl van traditioneel bouwen met hier en daar sporen van art nouveau. Op een hardstenen plint, waarin uitsparingen voor kelderramen en portieken rijzen vier bouwlagen op. Op de begane grond liggen teruggetrokken portieken (met elk twee deuren) die extra verdiept lijken door de erkers die erboven zijn bevestigd. De erkers worden gedragen door consoles. Tot middelhoogte werden de stijlen van de portieken uitgevoerd in hardsteen. De consoles bestaan uit baksteen met hardstenen sluitstenen. Boven de lijst komt een eerste verdieping. Daarbij wisselen drie erkers en drie balkons elkaar af. Hier zijn de meeste tekenen van de art nouveau te vinden in de sierankers in de geval, als ook de hekwerken van de balkons. Opvallend zijn de bogen boven de ramen in de erkers; er zijn tussen het baksteen witte sluitstenen geplaatst. Boven de ramen die naar de balkons leiden zijn boven een metalen balk oosterse versieringen te zien. De ramen hebben een sierlijke indeling door middel van kalven. De gevel van de tweede verdieping kent een gelijke indeling als de eerste, maar de erkers hebben plaatsgemaakt door balkons met balustrades van bak- en natuursteen. Toegangen tot die balkon geschiedt door deuren met een ronde bovenzijde. De raampartijen worden afgesloten door ontspanningsbogen; de ramen zonder balkon zijn eenvoudiger uitgevoerd dan de ramen naar balkon, die weer witte sluitstenen hebben. De overgang naar de derde etage is versierd door lisenen. Drie torenachtige bouwsels onderbreken de daklijst waarboven tussen de “torens” dakkapellen zijn geplaatst. Alles leidt naar een schilddak. De torens worden afgesloten door middel van de eerder genoemde oosters uitziende elementen.