Piazza Venezia

De Via del Plebiscito is een straat in de Italiaanse hoofdstad Rome. De Via del Plebiscito verbindt de Corso Vittorio Emanuele II met de Piazza Venezia en kruist met de Via degli Astalli. Via del Plebiscito betekent letterlijk vertaald "Straat van de Volksstemming" en herinnert aan de historische "plebiscito" van 2 oktober 1870. Het tijdelijk bestuur van Rome organiseerde deze volksraadpleging over de aansluiting van Rome bij het Koninkrijk Italië van Vittorio Emanuele II. Tot 1870 heette deze straat Via del Gėsu, naar de Chiesa del Gesù die op de hoek met de Piazze del Gesù staat. De straat maakte deel uit van de Via Papalis, de weg van de Sint-Pietersbasiliek naar de Sint-Jan van Lateranen, die voor pauselijke processies werd gebruikt.

Venezia is een toekomstig metrostation onder de Piazza Venezia in het centrum van de Italiaanse hoofdstad Rome.

Het Palazzo Venezia is een paleis in de Italiaanse hoofdstad Rome gelegen aan Piazza Venezia. Het is een van de eerste grote burgerlijke bouwwerken uit de renaissance in Rome.

Santa Maria di Loreto is een eclectische kerk in de Italiaanse stad Rome gelegen aan de Piazza Madonna di Loreto 26. De kerk is opgedragen aan Onze-Lieve-Vrouw van Loreto.

Het Monument voor Victor Emanuel II, in Italië beter bekend als il Vittoriano, is een monument in de Italiaanse hoofdstad Rome. Het is opgericht ter ere van Victor Emanuel II, de eerste koning van het herenigde Italië, wiens kolossale ruiterstandbeeld de centrale plaats van het geheel inneemt. Tegelijk met hem eert het monument ook de eenmaking van Italië en de idealen die de jonge staat zijn burgers voorspiegelde. Het imposante witte gebouw ligt op de noordelijke flank van de Capitoolheuvel en grenst aan Piazza Venezia. Door zijn omvang, kleur en centrale ligging is het Vittoriano het oriëntatiepunt bij uitstek in Rome. Het monument is ontworpen door Giuseppe Sacconi. De constructie ervan werd aangevat in 1885 en was pas in 1935 volledig voltooid, maar het monument werd reeds in 1911 officieel ingehuldigd.

De zuil van Trajanus (Italiaans: Colonna Traiana) is een antieke triomfzuil in Rome. Hij werd gebouwd in 107-112 n.C. op het Forum van Trajanus en ingewijd in 113 n.C. Het monument is waarschijnlijk oorspronkelijk bedoeld als grafmonument voor de as van keizer Trajanus. Het is een triomfzuil om de overwinning van Trajanus op het opstandige Dacië (nu Roemenië) te herdenken in de Dacische Oorlogen (101-102 en 105-106 n.C.).

Het graf van Gaius Publicius Bibulus is een monument in Rome en uit de eerste helft van de eerste eeuw v.C. Het staat aan de noordzijde van de Capitolijn aan de voet van de heuvel, namelijk op het grasperk tussen het Vittoriano en de Fontein van de Adriatische Zee, dus in de hoek van Piazza Venezia en de Via dei Fori Imperiali. Dit grafmonument is een van de weinig graven uit het antieke Rome die te zien zijn in het centrum van de stad. In de oudheid was het immers verboden om afgestorvenen te begraven of te cremeren binnen het pomerium, de symbolische en heilige stadsgrens. Dat verbod werd al opgelegd door de alleroudste wetten: de Twaalftafelenwet uit de 5de eeuw v.C. Uit de locatie concluderen de historici dat die heilige stadsgrens in die periode precies langs de voet van de Capitolijn liep. Het graf stond daar aan het begin van de Via Flaminia / Via Lata, de heirbaan die nu wordt gevolgd door de Via del Corso. Door de stijging van het straatniveau steekt nu enkel nog het bovenste deel van het monument uit, maar eigenlijk was het nog veel hoger. Onderaan is nog het grafschrift te zien dat als volgt luidt: C(aio) Poplicio Bibulo ead(ili) pl(ebis) honoris' 'virtutisque caussa Senatusconsulto populique iussu locusmonumento quo ipse postereiqueeius inferrentur publice datus est. Vertaling: "Omwille van zijn roem en verdiensten is dit terrein volgens besluit van de Senaat en op last van het volk geschonken aan Caius Publicius Bibulus, volksediel, bestemd voor het monument waarin hijzelf en zijn nakomelingen zullen worden bijgezet." De toekenning van een graf op staatskosten was hoogst uitzonderlijk in het antieke Rome. De reden voor de waardering die hij genoot en de aanleiding voor dit eerbetoon namens Senaat en volk, is niet bekend. Zelfs over de persoon of daden van de begunstigde is verder niets geweten. Dat dit bouwwerk van tufsteen en travertijn nog gedeeltelijk bewaard is gebleven, is te danken aan het hergebruik ervan. In latere eeuwen werd het gedeeltelijk geïntegreerd in de zijgevel van een woonhuis. Dat woonhuis werd in 1902 afgebroken om vrije ruimte te creëren rondom het Vittoriano, maar Bibulus’ graf bleef gelukkig gespaard.

De Galleria Doria Pamphilj is een museum in de Italiaanse stad Rome gelegen aan de Via del Corso. Het museum is gevestigd in het paleis van de familie Doria (die er nog steeds woont) en exposeert voornamelijk schilderijen.

De Santi XII Apostoli (Italiaans: Basilica dei Santi XII Apostoli) is een basiliek in Rome, aanvankelijk gewijd aan apostelen Jakobus (zoon van Alfeüs) en Filippus (van wie de relieken in deze kerk worden bewaard) en tegenwoordig aan alle twaalf apostelen, aan het Piazza Santi Apostoli in de rione Trevi. De kerk werd gesticht door de Zwarte Franciscanen en is ook tegenwoordig nog onder het beheer van deze orde, waarvan het Romeinse hoofdkwartier zich naast de basiliek bevindt. De meest oorspronkelijke kerk op deze plaats werd gebouwd door paus Pelagius I als dank voor de verdrijving van de Goten uit Rome. De kerk werd in 1384 door een aardbeving verwoest. In 1417 werd de kerk op last van paus Martinus V, die het naastgelegen Palazzo Colonna bezat, herbouwd. De Florentijner architect Baccio Pontelli tekende voor de bouw. De kerk werd voorzien van fresco's van Melozzo da Forlì, die bij een latere restauratie werden verwijderd om te worden overgebracht naar de Vaticaanse Musea. In de kerk verbleef enige tijd de tombe van Michelangelo alvorens deze werd overgebracht naar de Santa Croce in Florence. In de basiliek is ook het hart begraven van Maria Clementina Sobieska, de echtgenote van Jacobus Frans Eduard Stuart, de Old Pretender. Aan het begin van de achttiende eeuw vond op last van paus Clemens XI een grondige renovatie van de kerk plaats, die het interieur van de kerk een barok aanzien gaf. De renovatie volgde het ontwerp van Carlo Fontana. Het plafond kreeg een schildering, getiteld, De Triomf van de Franciscaner Orde, vervaardigd door Il Baciccia. De huidige façade van de kerk dateert uit de vroege negentiende eeuw.

De Boog van Diocletianus (Latijn:Arcus Diocletiani), beter bekend als de Arcus Novus (nieuwe boog), was een triomfboog in het oude Rome. De boog werd in 303-304 gebouwd in opdracht van Diocletianus, ter ere van het 10-jarig regeringsjubileum (decennalia) van de door hem bedachte tetrarchie. De marmeren boog stond over de Via Lata, ter hoogte van de kerk Santa Maria in Via Lata. De ereboog bleef lang bewaard; pas rond 1490 liet paus Innocentius VIII hem afbreken. De laatste restanten werden in 1523 verwijderd. Van de boog zijn enkele reliëfs bewaard gebleven, die tegenwoordig worden tentoongesteld in de Villa Medici. Twee met gevleugelde Victoria's versierde voeten van zuilen, die in de Boboli-tuinen in Florence staan, zijn zeer waarschijnlijk ook afkomstig van de Arcus Novus.

De Chiesa del Santissimo Nome di Maria al Foro Traiano (Kerk van de Allerheiligste Naam van Maria aan het Forum van Traianus) is een kerk in Rome. De kerk moet niet worden verward met de eveneens aan de Allerheiligste Naam van Maria gewijde kerk aan de Via Latina, in het zuidoosten van de stad. De kerk is gelegen aan Foro Traiano 98 te Rome, tegenover de Zuil van Traianus. Zij werd gebouwd tussen 1736 en 1741 naar een ontwerp van de Franse architect Antoine Derizet en is ovaal van vorm. De kerk heeft zeven kapellen, versierd met veelkleurig marmer. Boven het hoofdaltaar hangt een schilderij van de Maagd Maria, dat oorspronkelijk hing in het Oratorium van de San Lorenzo van Lateranen. De kerk is gesticht door de in 1688 goedgekeurde Congregatie van de Allerheiligste Naam van Maria, genoemd naar de feestdag (12 september) die door Paus Innocentius XI was ingesteld na de overwinning op de Turken in Wenen in 1683. Aanvankelijk, in 1694, vestigde de Congregatie zich in de kerk van San Bernardo a Colonna Traiani, die naast de huidige Santissimo Nome di Maria stond, maar in 1748 is afgebroken. De kerk fungeert sinds 1969 als titeldiakonie. Titelkardinaal is sinds 28 november 2020 Mauro Gambetti.

De Santa Maria in Via Lata is een aan de Via del Corso, de voormalige Romeinse Via Lata - vandaar de naam - gelegen basiliek in Rome. De kerk is gewijd aan de Heilige Maria. Volgens - overigens omstreden - overlevering, zou de apostel Petrus nabij de plaats waarop de kerk staat twee jaar gevangengezeten hebben. De huidige kerk staat op de plaats van een kapel uit de vijfde eeuw. De oorspronkelijke delen hiervan vormen thans nog de benedenkerk. De bovenkerk werd, in eerste aanleg, in de negende eeuw gerealiseerd. De belangrijkste bezienswaardigheid van de kerk is een icoon van de Vergine Avvocata (Maagd Voorspreekster), waaraan verschillende wonderen zijn toegeschreven. In de kerk is ook het graf te vinden van Antonio Tebaldeo, een dichter van de Italiaanse renaissance. De kerk werd in 1639 grondig gerestaureerd, onder leiding van de architect Cosimo Fanzago. De façade is van een halve eeuw later, van de architect Pietro da Cortona. Giovanni Maria Mastai-Ferretti, de latere paus Pius IX, werd in 1825 benoemd tot kanunnik van deze kerk.