Via del Plebiscito

Het Palazzo Venezia is een paleis in de Italiaanse hoofdstad Rome gelegen aan Piazza Venezia. Het is een van de eerste grote burgerlijke bouwwerken uit de renaissance in Rome.

Piazza Venezia is het centrale plein van de Italiaanse hoofdstad Rome, gelegen aan de voet van de Capitolijn. Het ontleent zijn naam aan het Palazzo Venezia, dat aan de westzijde van het plein ligt.

De Galleria Doria Pamphilj is een museum in de Italiaanse stad Rome gelegen aan de Via del Corso. Het museum is gevestigd in het paleis van de familie Doria (die er nog steeds woont) en exposeert voornamelijk schilderijen.

Venezia is een toekomstig metrostation onder de Piazza Venezia in het centrum van de Italiaanse hoofdstad Rome.

De Boog van Diocletianus (Latijn:Arcus Diocletiani), beter bekend als de Arcus Novus (nieuwe boog), was een triomfboog in het oude Rome. De boog werd in 303-304 gebouwd in opdracht van Diocletianus, ter ere van het 10-jarig regeringsjubileum (decennalia) van de door hem bedachte tetrarchie. De marmeren boog stond over de Via Lata, ter hoogte van de kerk Santa Maria in Via Lata. De ereboog bleef lang bewaard; pas rond 1490 liet paus Innocentius VIII hem afbreken. De laatste restanten werden in 1523 verwijderd. Van de boog zijn enkele reliëfs bewaard gebleven, die tegenwoordig worden tentoongesteld in de Villa Medici. Twee met gevleugelde Victoria's versierde voeten van zuilen, die in de Boboli-tuinen in Florence staan, zijn zeer waarschijnlijk ook afkomstig van de Arcus Novus.

De Santa Maria in Via Lata is een aan de Via del Corso, de voormalige Romeinse Via Lata - vandaar de naam - gelegen basiliek in Rome. De kerk is gewijd aan de Heilige Maria. Volgens - overigens omstreden - overlevering, zou de apostel Petrus nabij de plaats waarop de kerk staat twee jaar gevangengezeten hebben. De huidige kerk staat op de plaats van een kapel uit de vijfde eeuw. De oorspronkelijke delen hiervan vormen thans nog de benedenkerk. De bovenkerk werd, in eerste aanleg, in de negende eeuw gerealiseerd. De belangrijkste bezienswaardigheid van de kerk is een icoon van de Vergine Avvocata (Maagd Voorspreekster), waaraan verschillende wonderen zijn toegeschreven. In de kerk is ook het graf te vinden van Antonio Tebaldeo, een dichter van de Italiaanse renaissance. De kerk werd in 1639 grondig gerestaureerd, onder leiding van de architect Cosimo Fanzago. De façade is van een halve eeuw later, van de architect Pietro da Cortona. Giovanni Maria Mastai-Ferretti, de latere paus Pius IX, werd in 1825 benoemd tot kanunnik van deze kerk.

Het graf van Gaius Publicius Bibulus is een monument in Rome en uit de eerste helft van de eerste eeuw v.C. Het staat aan de noordzijde van de Capitolijn aan de voet van de heuvel, namelijk op het grasperk tussen het Vittoriano en de Fontein van de Adriatische Zee, dus in de hoek van Piazza Venezia en de Via dei Fori Imperiali. Dit grafmonument is een van de weinig graven uit het antieke Rome die te zien zijn in het centrum van de stad. In de oudheid was het immers verboden om afgestorvenen te begraven of te cremeren binnen het pomerium, de symbolische en heilige stadsgrens. Dat verbod werd al opgelegd door de alleroudste wetten: de Twaalftafelenwet uit de 5de eeuw v.C. Uit de locatie concluderen de historici dat die heilige stadsgrens in die periode precies langs de voet van de Capitolijn liep. Het graf stond daar aan het begin van de Via Flaminia / Via Lata, de heirbaan die nu wordt gevolgd door de Via del Corso. Door de stijging van het straatniveau steekt nu enkel nog het bovenste deel van het monument uit, maar eigenlijk was het nog veel hoger. Onderaan is nog het grafschrift te zien dat als volgt luidt: C(aio) Poplicio Bibulo ead(ili) pl(ebis) honoris' 'virtutisque caussa Senatusconsulto populique iussu locusmonumento quo ipse postereiqueeius inferrentur publice datus est. Vertaling: "Omwille van zijn roem en verdiensten is dit terrein volgens besluit van de Senaat en op last van het volk geschonken aan Caius Publicius Bibulus, volksediel, bestemd voor het monument waarin hijzelf en zijn nakomelingen zullen worden bijgezet." De toekenning van een graf op staatskosten was hoogst uitzonderlijk in het antieke Rome. De reden voor de waardering die hij genoot en de aanleiding voor dit eerbetoon namens Senaat en volk, is niet bekend. Zelfs over de persoon of daden van de begunstigde is verder niets geweten. Dat dit bouwwerk van tufsteen en travertijn nog gedeeltelijk bewaard is gebleven, is te danken aan het hergebruik ervan. In latere eeuwen werd het gedeeltelijk geïntegreerd in de zijgevel van een woonhuis. Dat woonhuis werd in 1902 afgebroken om vrije ruimte te creëren rondom het Vittoriano, maar Bibulus’ graf bleef gelukkig gespaard.

De Santissimo Nome di Gesù (kortweg Chiesa del Gesù of il Gesù) is een kerk in Rome, gewijd aan De Allerheiligste Naam van Jezus. De bouw werd aangevat in 1568 door de architect Vignola en na hem voortgezet door Della Porta. De Gesù is sinds haar inwijding in 1584 de "moederkerk" van de Orde der jezuïeten. Ze stond model voor talloze kerken uit de periode van de contrareformatie en de barok, in Italië en daarbuiten. De stijl wordt soms de "Jezuïetenstijl" genoemd, verwijzend naar de religieuze orde die dit prototype heeft laten oprichten.

Het Monument voor Victor Emanuel II, in Italië beter bekend als il Vittoriano, is een monument in de Italiaanse hoofdstad Rome. Het is opgericht ter ere van Victor Emanuel II, de eerste koning van het herenigde Italië, wiens kolossale ruiterstandbeeld de centrale plaats van het geheel inneemt. Tegelijk met hem eert het monument ook de eenmaking van Italië en de idealen die de jonge staat zijn burgers voorspiegelde. Het imposante witte gebouw ligt op de noordelijke flank van de Capitoolheuvel en grenst aan Piazza Venezia. Door zijn omvang, kleur en centrale ligging is het Vittoriano het oriëntatiepunt bij uitstek in Rome. Het monument is ontworpen door Giuseppe Sacconi. De constructie ervan werd aangevat in 1885 en was pas in 1935 volledig voltooid, maar het monument werd reeds in 1911 officieel ingehuldigd.

De San Marcello al Corso is een aan de heilige paus Marcellus I gewijde kerk aan de Via del Corso in Rome.

Het kerkje Madonna dell'Archetto, officieel genaamd de kerk van Santa Maria Causa Nostrae Laetitiae (Heilige Maria, oorzaak onzer blijdschap), is de kleinste van de ruim 80 kerken in Rome die aan Maria zijn gewijd, en is wellicht ook de kleinste kerk van heel die stad. Ze is te bereiken via een smal steegje aan de Via di San Marcello 41B in Rome. Ze is genoemd naar een Mariaschilderij (olieverf op steen) uit 1690 van de hand van de Bolognese schilder Domenico Muratori. Dit werk hing oorspronkelijk in openlucht onder een boog die twee palazzi verbond, vandaar dat het genoemd werd "Madonna dell'Archetto" (Onze-Lieve-Vrouw van de boog). In 1796 zou de afgebeelde Maria haar ogen hebben bewogen en zelfs geweend hebben, wat door de Kerk als wonder werd erkend. Naar aanleiding daarvan werd in 1850-1851 door de Romeinse architect Virginio Vespignani dit kerkje gebouwd in het steegje tussen de twee palazzi. Het kerkje is opgetrokken in neo-renaissancestijl; ondanks zijn beperkte omvang biedt het harmonieuze architecturale verhoudingen en een rijke decoratie. Apsis, schip en dwarsbeuk zijn van zeer bescheiden afmetingen, maar dragen op de viering een - naar verhouding - groots aandoende koepel. Deze is bekleed met houtsnijwerk en gedecoreerd door de Grieks-Italiaanse schilder Costantino Brumidi. Hiervoor wendde hij de weinig gebruikte encausto-techniek aan, waarbij de kleurstoffen worden opgelost in gesmolten bijenwas. In de nissen van het schip staan gipsen beelden opgesteld van engelen in de vorm van een kariatide.

Santa Maria di Loreto is een eclectische kerk in de Italiaanse stad Rome gelegen aan de Piazza Madonna di Loreto 26. De kerk is opgedragen aan Onze-Lieve-Vrouw van Loreto.