Santa Maria in Via Lata

De Boog van Diocletianus (Latijn:Arcus Diocletiani), beter bekend als de Arcus Novus (nieuwe boog), was een triomfboog in het oude Rome. De boog werd in 303-304 gebouwd in opdracht van Diocletianus, ter ere van het 10-jarig regeringsjubileum (decennalia) van de door hem bedachte tetrarchie. De marmeren boog stond over de Via Lata, ter hoogte van de kerk Santa Maria in Via Lata. De ereboog bleef lang bewaard; pas rond 1490 liet paus Innocentius VIII hem afbreken. De laatste restanten werden in 1523 verwijderd. Van de boog zijn enkele reliëfs bewaard gebleven, die tegenwoordig worden tentoongesteld in de Villa Medici. Twee met gevleugelde Victoria's versierde voeten van zuilen, die in de Boboli-tuinen in Florence staan, zijn zeer waarschijnlijk ook afkomstig van de Arcus Novus.

De Galleria Doria Pamphilj is een museum in de Italiaanse stad Rome gelegen aan de Via del Corso. Het museum is gevestigd in het paleis van de familie Doria (die er nog steeds woont) en exposeert voornamelijk schilderijen.

De San Marcello al Corso is een aan de heilige paus Marcellus I gewijde kerk aan de Via del Corso in Rome.

De Boog van Claudius is de naam van een thans verdwenen triomfboog in het oude Rome ter ere van keizer Claudius. Oorspronkelijk was dit een niet-gedecoreerde boog, een van de arcaden van het aquaduct Aqua Virgo uit 19 v.C., meer bepaald op het punt waar dit aquaduct de Via Flaminia (later in de Oudheid Via Lata genoemd) overstak. In het huidige stratenplan van Rome is hij te situeren in de Via del Corso, meer bepaald ter hoogte van de Vicolo Sciarra en de Via della Caravita. In 51 of 52 n.C. werd deze arcade in opdracht van de senaat verbouwd tot een triomfboog ter ere van de verovering van Britannia door Claudius in 43 n.C. Hij had één enkele doorgang Hij is waarschijnlijk al in de 8e eeuw ingestort, maar in de buurt waar hij stond zijn antieke inscripties, beelden en reliëfs opgegraven. Vermoedelijk stonden beelden van de keizerlijke familie boven op de boog en was hij verder versierd met reliëfs die de strijd in Britannia en de daarop volgende triomftocht van Claudius uitbeeldden. Van de inscriptie op de attiek van de triomfboog is het linkse gedeelte te zien op de binnenkoer van de Musei Capitolini; enkele fragmenten van de decoratie van de boog worden bewaard in de Galleria Borghese, eveneens in Rome. Het bekende reliëf met de praetoriaanse soldaten is in het begin van de 19de eeuw terechtgekomen in het Louvre in Parijs. Aan de hand van een inscriptie teruggevonden in Boulogne-sur-Mer (het vertrekpunt van Claudius' militaire expeditie naar Britannia) die dezelfde overwinning herdenkt, wordt het bewaarde gedeelte van de inscriptie als volgt aangevuld in het Museo della civiltà romana in de EUR te Rome): TI(berio) CLAVDIO DRVSI F(ilio) CAISARI AVGVSTO GERMANICO PONTIFICI MAXIM(o) TRIB(unicia) POTESTAT(e) XI CO(n)S(sul) V IMP(erator) XXII CENS(or) PATRI PATRIAI SENATVS POPVLVSQVE ROMANVS QVOD REGES BRITANNORVM XI DEVICTOS SINE VLLA IACTVRA IN DEDITIONEM ACCEPERIT GENTESQVE BARBARAS TRANS OCEANVM PRIMVS IN DICIONEM POPVLI ROMANI REDEGERIT Vertaling: De senaat en het volk van Rome [hebben deze triomfboog opgericht voor] Tiberius Claudius Augustus Germanicus, zoon van Drusus, opperpriester, voor de 11de maal bekleed met tribunicia potestas, voor de 5de maal consul, voor de 12de maal imperator, Vader des Vaderlands, omdat hij de overgave van 12 overwonnen vorsten der Britanniërs heeft aanvaard zonder zelf enig verlies te hebben geleden en als eerste barbaarse volkeren aan de overzijde van de Oceaan heeft onderworpen aan het gezag van het Romeinse volk.

Het kerkje Madonna dell'Archetto, officieel genaamd de kerk van Santa Maria Causa Nostrae Laetitiae (Heilige Maria, oorzaak onzer blijdschap), is de kleinste van de ruim 80 kerken in Rome die aan Maria zijn gewijd, en is wellicht ook de kleinste kerk van heel die stad. Ze is te bereiken via een smal steegje aan de Via di San Marcello 41B in Rome. Ze is genoemd naar een Mariaschilderij (olieverf op steen) uit 1690 van de hand van de Bolognese schilder Domenico Muratori. Dit werk hing oorspronkelijk in openlucht onder een boog die twee palazzi verbond, vandaar dat het genoemd werd "Madonna dell'Archetto" (Onze-Lieve-Vrouw van de boog). In 1796 zou de afgebeelde Maria haar ogen hebben bewogen en zelfs geweend hebben, wat door de Kerk als wonder werd erkend. Naar aanleiding daarvan werd in 1850-1851 door de Romeinse architect Virginio Vespignani dit kerkje gebouwd in het steegje tussen de twee palazzi. Het kerkje is opgetrokken in neo-renaissancestijl; ondanks zijn beperkte omvang biedt het harmonieuze architecturale verhoudingen en een rijke decoratie. Apsis, schip en dwarsbeuk zijn van zeer bescheiden afmetingen, maar dragen op de viering een - naar verhouding - groots aandoende koepel. Deze is bekleed met houtsnijwerk en gedecoreerd door de Grieks-Italiaanse schilder Costantino Brumidi. Hiervoor wendde hij de weinig gebruikte encausto-techniek aan, waarbij de kleurstoffen worden opgelost in gesmolten bijenwas. In de nissen van het schip staan gipsen beelden opgesteld van engelen in de vorm van een kariatide.

De Via del Plebiscito is een straat in de Italiaanse hoofdstad Rome. De Via del Plebiscito verbindt de Corso Vittorio Emanuele II met de Piazza Venezia en kruist met de Via degli Astalli. Via del Plebiscito betekent letterlijk vertaald "Straat van de Volksstemming" en herinnert aan de historische "plebiscito" van 2 oktober 1870. Het tijdelijk bestuur van Rome organiseerde deze volksraadpleging over de aansluiting van Rome bij het Koninkrijk Italië van Vittorio Emanuele II. Tot 1870 heette deze straat Via del Gėsu, naar de Chiesa del Gesù die op de hoek met de Piazze del Gesù staat. De straat maakte deel uit van de Via Papalis, de weg van de Sint-Pietersbasiliek naar de Sint-Jan van Lateranen, die voor pauselijke processies werd gebruikt.

De kerk van Sant'Ignazio di Loyola in Campo Marzio (kortweg: de Sant’Ignazio) in de wijk Campus Martius te Rome is een van de belangrijkste barokkerken van Rome. Ze hoort bij het Collegio Romano, een van de gebouwen van de Pontificia Università Gregoriana. Onder meer Sint-Jan Berchmans ligt in de kerk begraven.

Het Palazzo Venezia is een paleis in de Italiaanse hoofdstad Rome gelegen aan Piazza Venezia. Het is een van de eerste grote burgerlijke bouwwerken uit de renaissance in Rome.

Piazza Venezia is het centrale plein van de Italiaanse hoofdstad Rome, gelegen aan de voet van de Capitolijn. Het ontleent zijn naam aan het Palazzo Venezia, dat aan de westzijde van het plein ligt.

De Santi XII Apostoli (Italiaans: Basilica dei Santi XII Apostoli) is een basiliek in Rome, aanvankelijk gewijd aan apostelen Jakobus (zoon van Alfeüs) en Filippus (van wie de relieken in deze kerk worden bewaard) en tegenwoordig aan alle twaalf apostelen, aan het Piazza Santi Apostoli in de rione Trevi. De kerk werd gesticht door de Zwarte Franciscanen en is ook tegenwoordig nog onder het beheer van deze orde, waarvan het Romeinse hoofdkwartier zich naast de basiliek bevindt. De meest oorspronkelijke kerk op deze plaats werd gebouwd door paus Pelagius I als dank voor de verdrijving van de Goten uit Rome. De kerk werd in 1384 door een aardbeving verwoest. In 1417 werd de kerk op last van paus Martinus V, die het naastgelegen Palazzo Colonna bezat, herbouwd. De Florentijner architect Baccio Pontelli tekende voor de bouw. De kerk werd voorzien van fresco's van Melozzo da Forlì, die bij een latere restauratie werden verwijderd om te worden overgebracht naar de Vaticaanse Musea. In de kerk verbleef enige tijd de tombe van Michelangelo alvorens deze werd overgebracht naar de Santa Croce in Florence. In de basiliek is ook het hart begraven van Maria Clementina Sobieska, de echtgenote van Jacobus Frans Eduard Stuart, de Old Pretender. Aan het begin van de achttiende eeuw vond op last van paus Clemens XI een grondige renovatie van de kerk plaats, die het interieur van de kerk een barok aanzien gaf. De renovatie volgde het ontwerp van Carlo Fontana. Het plafond kreeg een schildering, getiteld, De Triomf van de Franciscaner Orde, vervaardigd door Il Baciccia. De huidige façade van de kerk dateert uit de vroege negentiende eeuw.

De Tempel van Isis en Serapis was een heiligdom gewijd aan de Egyptische goden Isis en Serapis in het oude Rome. Het was een ommuurd complex, waarbinnen twee tempels stonden. Het heiligdom stond bekend als Iseum, Isis Campensis en als Iseum et Serapeum en was ooit het grootste heiligdom gewijd aan deze goden in de Romeinse wereld.

De Tempel van Hadrianus (Latijn: Templum divi Hadriani of Hadrianeum) is een tempel uit de 2e eeuw na Christus, gelegen op het Marsveld in Rome.