Möckernbrücke (metrostation)

Het Berlijnse Anhalter Bahnhof (Anhaltstation) is een voormalig spoorwegstation in het westen van de wijk Kreuzberg, iets ten zuiden van de Potsdamer Platz. Sinds de sluiting van het kopstation in 1952 en de sloop ervan in 1960 is alleen het gelijknamige ondergrondse S-Bahnstation nog in gebruik. Een deel van de façade van het oude station bleef behouden en herinnert nog altijd aan het Anhalter Bahnhof. Zijn naam dankt het station aan de Duitse regio Anhalt, die de treinen die er vertrokken doorkruisten.

Op 9 oktober 1939 opende het ondergrondse S-Bahnstation Anhalter Bahnhof, als onderdeel van de noord-zuidtunnel onder het centrum van Berlijn. Het station, ontworpen door Richard Brademann, telt vier sporen langs twee eilandperrons; het meest westelijke spoor, oorspronkelijk bedoeld voor een geplande S-Bahnverbinding met het Görlitzer Bahnhof, werd echter pas in 1987 aangelegd en wordt alleen gebruikt voor extra treinen en als opstelspoor. Het vlakke dak van de perronhal wordt ondersteund door drie rijen vierkante stalen zuilen, die zowel op de beide perrons als tussen de twee middelste sporen staan. De zijwanden zijn bekleed met grote tegels van wit ondoorschijnend glas, voor de pilaren werden groene glastegels gebruikt; in totaal is in de perronhal zo'n 4000 m² glas verwerkt. Op de tussenverdieping zijn foto's van het voormalige spoorwegstation te zien.

Het Deutsches Technikmuseum Berlin werd in 1982, onder de naam Museum für Verkehr und Technik in Berlijn geopend. Het is een van de grootste techniekmusea ter wereld, met een tentoonstellingsoppervlak van ongeveer 50.000 m². Het museum is ingericht op het opstelterrein van het voormalige Anhalter Bahnhof, waarvan twee locomotiefloodsen en draaischijven zijn bewaard gebleven. De tentoonstelling heeft onder meer betrekking op: oldtimers, vliegtuigen, treinen, schepen, spoelen, koffers, juwelen, machines, computers, radio’s, camera’s, dieselmotoren, stoommotoren, wetenschappelijke instrumenten, papiermachines en de drukpers. Sinds de lente van 2005 is er een nieuwe collectie van de lucht- en ruimtevaart geopend. Naast het museum zijn er verschillende demonstraties en activiteiten zoals papier maken, graan zeven, printen of de kofferproductielijn te volgen. Daarnaast is er ook een park verbonden aan het het museum met een zeldzame flora en fauna.

De Sint-Bonifatiuskerk (Duits: Sankt Bonifatiuskirche) is een katholieke parochiekerk in het Berlijner stadsdeel Kreuzberg. De kerk werd in de jaren 1906-1907 naar het ontwerp van Max Hasak in neogotische stijl samen met woonhuizen gebouwd.

De Martin-Gropius-Bau, voorheen onder andere in gebruik als museum voor toegepaste kunst, is een tentoonstellingsgebouw/kunsthalle aan de Niederkirchnerstraße 7 in Berlin-Kreuzberg. Het gebouw is bedoeld voor grote exposities met een tijdelijk karakter. Tot 1990 lag het gebouw direct aan de Berlijnse Muur, aan de sectorgrensovergang naar het district Berlin-Mitte. Naast het hoofdadres van de Berliner Festspiele, het Haus der Berliner Festspiele, wordt de Martin-Gropius-Bau sinds 1981 ieder najaar gebruikt voor tentoonstellingen in het kader van de Festspiele.

Mehringdamm is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de gelijknamige straat in het Berlijnse stadsdeel Kreuzberg. Het metrostation werd geopend op 19 april 1924 als onderdeel van de Nord-Süd-Bahn en droeg oorspronkelijk de naam Belle-Alliance-Straße. Tegenwoordig is Mehringdamm een cross-platform-overstapstation voor de lijnen U6 en U7.

Hallesches Tor is een station van de metro van Berlijn, gelegen tussen het Landwehrkanaal en de Mehringplatz in de Berlijnse wijk Kreuzberg. Het metrostation bestaat uit twee delen: een viaductstation voor van lijn U1 en U3 en een ondergronds perron voor lijn U6. Het complex geniet in zijn geheel de monumentenstatus. Zijn naam dankt het station aan de Hallesches Tor (Hallepoort), een voormalige poort in de Berlijnse stadsmuur. Het bovengrondse station Hallesches Tor opende op 18 februari 1902 als onderdeel van de eerste metrolijn in Berlijn. Het gebouw werd ontworpen door Hermann Solf en Franz Wichards in een stijl die zowel elementen van de neorenaissance als de neobarok in zich droeg. Op het ingangsportaal stonden twee torentjes gekroond met gevleugelde wielen, het embleem van de Hochbahngesellschaft. Het station met twee overdekte zijperrons bevindt zich in een bocht op de oever van het Landwehrkanaal; het zuidelijke perron hangt gedeeltelijk boven het kanaal. Op 30 januari 1923 werd naast het reeds bestaande viaductstation een station voor de nieuwe Nord-Süd-Bahn (lijn C, nu U6) gebouwd. In tegenstelling tot de privaat geëxploiteerde Hochbahn was deze lijn echter eigendom van de stad Berlijn. Beide stations werden door een voetgangerstunnel met elkaar verbonden om overstappen mogelijk te maken. De afstand tussen de stations is groter dan gebruikelijk bij Berlijnse overstapstations, omdat het stadsbestuur weigerde de Belle-Alliance-Brücke te reconstrueren, wat voor een gunstigere locatie van het ondergrondse station nodig was. Tot april 1924 was Hallesches Tor het eindpunt van de noord-zuidlijn C. Het reizigersaantal groeide door de overstapfunctie van het station en de perrons bleken te smal voor de passagiersstroom. In het midden van de jaren 1930 werd het viaductstation zodanig aangepast dat de perrons in breedte bijna verdubbelde. Stadsvervoerbedrijf BVG overwoog ook het station geheel te herbouwen, maar die plannen werden vanwege geldgebrek nooit verwezenlijkt. De Tweede Wereldoorlog bracht met name het viaductstation ernstige schade toe. Nadat de dienst in april 1945 was stilgelegd konden vanaf 4 juli weer treinen gaan stoppen in het ondergrondse station. Bovengronds waren vanaf oktober 1945 houten noodperrons beschikbaar voor treinen in oostelijke richting. De herbouw van het viaductstation, in vereenvoudigde vorm, duurde nog vier jaar en kwam gereed op 2 oktober 1949. In 1975-1976 werd het eilandperron van de U6 verlengd van 80 tot 110 meter, om langere treinen te kunnen ontvangen. Tegelijkertijd kregen de oorspronkelijk wit betegelde wanden een bekleding van blauwe asbestcementplaten.

Gleisdreieck ("Spoordriehoek") is de naam van een metrostation en een voormalig spoorwegterrein in het uiterste westen van de Berlijnse wijk Kreuzberg. De naam Gleisdreieck stamt van de spoordriehoek die de drie takken van het "stamtracé" van de Berlijnse metro met elkaar verbond. Na een ernstig ongeval werd de spoordriehoek in 1912 vervangen door een kruisingsstation met twee niveaus. Het metrostation Gleisdreieck, een beschermd monument, wordt bediend door de lijnen U1, U2 en U3.

De Generalszug (Nederlands: Opvolging van generaals) is een as van straten en pleinen in Berlijn die genoemd zijn naar personen en plaatsen die een rol speelden in de Napoleontische Bevrijdingsoorlog (1813-1815). De as is gebaseerd op de oude plannen van Peter Joseph Lenné, Pruisisch landschaparchitect, (1841-1855) en het Hobrecht-Plan, het stadsplan van Berlijn uit 1862. Op 9 juli 1864 kregen de straten en pleinen officieel hun naam ter ere van de vijftigste herdenking van de oorlog. Tot ongeveer 1880 werd er nog gebouwd aan de Generalszug en de straten eromheen. De straten liggen in de stadsdelen Charlottenburg, Schöneberg en Kreuzberg.

De Mehringplatz is een rond plein in het Berlijnse Friedrichstadt dat in 1730 werd aangelegd. Het is in 1947 vernoemd naar Franz Mehring. Tot 1860 werd het plein aan de zuidzijde afgesloten door de Hallesches Tor. Tegenwoordig vormt het plein het zuidelijke eindpunt van de Friedrichstraße, terwijl tot 1970 ook de Wilhelmstraße en de Lindenstraße hier eindigden. Oorspronkelijk heette het plein Rondell, naar zijn ronde vorm; in 1815 werd het herdoopt in Belle-Alliance-Platz naar de Slag van La Belle Alliance, een andere naam voor de Slag bij Waterloo die toen zeer populair was in Pruisen.

Het Huis van Afgevaardigden (Duits: Abgeordnetenhaus von Berlin) is het parlement van de Duitse hoofdstad Berlijn. Omdat de stad Berlijn een zelfstandige deelstaat vormt, staat het Abgeordnetenhaus gelijk aan een Landdag. De Berlijnse volksvertegenwoordiging zetelt sinds 1993 in het gebouw van de Pruisische Landdag in Berlin-Mitte. Het Abgeordnetenhaus vormt de wetgevende macht van de deelstaat Berlijn en verkiest de Regierender Bürgermeister, die aan het hoofd staat van de stadsregering (de senaat). Voordat de Berlijnse grondwet in 2006 gewijzigd werd, koos het Abgeordnetenhaus ook de overige leden van de Berlijnse regering (de senatoren), zij het op voordracht van de Regierender Bürgermeister. Sinds 2006 benoemt de Regierender Bürgermeister de senatoren zelfstandig.Het functioneren van het Huis van Afgevaardigden is geregeld in de artikelen 38-54 van de Berlijnse Grondwet.

De Pruisische Landdag (Duits: Preußischer Landtag), was van 1849 tot 1933 de benaming van het parlement van het voormalige Duitse bondsland Pruisen.