Mehringplatz

Hallesches Tor is een station van de metro van Berlijn, gelegen tussen het Landwehrkanaal en de Mehringplatz in de Berlijnse wijk Kreuzberg. Het metrostation bestaat uit twee delen: een viaductstation voor van lijn U1 en U3 en een ondergronds perron voor lijn U6. Het complex geniet in zijn geheel de monumentenstatus. Zijn naam dankt het station aan de Hallesches Tor (Hallepoort), een voormalige poort in de Berlijnse stadsmuur. Het bovengrondse station Hallesches Tor opende op 18 februari 1902 als onderdeel van de eerste metrolijn in Berlijn. Het gebouw werd ontworpen door Hermann Solf en Franz Wichards in een stijl die zowel elementen van de neorenaissance als de neobarok in zich droeg. Op het ingangsportaal stonden twee torentjes gekroond met gevleugelde wielen, het embleem van de Hochbahngesellschaft. Het station met twee overdekte zijperrons bevindt zich in een bocht op de oever van het Landwehrkanaal; het zuidelijke perron hangt gedeeltelijk boven het kanaal. Op 30 januari 1923 werd naast het reeds bestaande viaductstation een station voor de nieuwe Nord-Süd-Bahn (lijn C, nu U6) gebouwd. In tegenstelling tot de privaat geëxploiteerde Hochbahn was deze lijn echter eigendom van de stad Berlijn. Beide stations werden door een voetgangerstunnel met elkaar verbonden om overstappen mogelijk te maken. De afstand tussen de stations is groter dan gebruikelijk bij Berlijnse overstapstations, omdat het stadsbestuur weigerde de Belle-Alliance-Brücke te reconstrueren, wat voor een gunstigere locatie van het ondergrondse station nodig was. Tot april 1924 was Hallesches Tor het eindpunt van de noord-zuidlijn C. Het reizigersaantal groeide door de overstapfunctie van het station en de perrons bleken te smal voor de passagiersstroom. In het midden van de jaren 1930 werd het viaductstation zodanig aangepast dat de perrons in breedte bijna verdubbelde. Stadsvervoerbedrijf BVG overwoog ook het station geheel te herbouwen, maar die plannen werden vanwege geldgebrek nooit verwezenlijkt. De Tweede Wereldoorlog bracht met name het viaductstation ernstige schade toe. Nadat de dienst in april 1945 was stilgelegd konden vanaf 4 juli weer treinen gaan stoppen in het ondergrondse station. Bovengronds waren vanaf oktober 1945 houten noodperrons beschikbaar voor treinen in oostelijke richting. De herbouw van het viaductstation, in vereenvoudigde vorm, duurde nog vier jaar en kwam gereed op 2 oktober 1949. In 1975-1976 werd het eilandperron van de U6 verlengd van 80 tot 110 meter, om langere treinen te kunnen ontvangen. Tegelijkertijd kregen de oorspronkelijk wit betegelde wanden een bekleding van blauwe asbestcementplaten.

Het Jüdisches Museum Berlin, het Joodse Museum Berlijn, is het grootste Joodse museum in Europa. Het museum, dat geopend werd in september 2001, is gevestigd in de Lindenstraße in de Berlijnse wijk Kreuzberg. Het bestaat uit twee ondergronds verbonden gebouwen: het oude gebouw van het barokke Kollegienhaus (voorheen Kammergericht) en het zigzagvormige nieuwe gebouw ontworpen door de Amerikaanse architect Daniel Libeskind. Er wordt wel gezegd dat Libeskind het gebouw eruit heeft willen laten zien als een gebroken davidster, maar daaraan wordt getwijfeld. Aan de andere kant van de Lindenstraße werd in 2011 de Academie van het Joodse Museum gebouwd in de voormalige markthal voor bloemen, ook volgens een ontwerp van Libeskind. In de academie bevinden zich het archief, de bibliotheek, het museumonderwijs, de tuin van de Diaspora en een evenementenhal. De bedoeling van dit Joodse museum is de bezoekers te laten nadenken over antisemitisme en Jodenvervolging.

Mehringdamm is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de gelijknamige straat in het Berlijnse stadsdeel Kreuzberg. Het metrostation werd geopend op 19 april 1924 als onderdeel van de Nord-Süd-Bahn en droeg oorspronkelijk de naam Belle-Alliance-Straße. Tegenwoordig is Mehringdamm een cross-platform-overstapstation voor de lijnen U6 en U7.

De Kerk van het Heilige Kruis (Duits: Kirche zum Heiligen Kreuz) is een evangelisch-luthers kerkgebouw in Berlijn.

Kochtraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Friedrichstraße, nabij de kruising met de Kochstraße, in het Berlijnse stadsdeel Kreuzberg. Het station opende op 30 januari 1923 als onderdeel van de Nord-Süd-Bahn, de huidige lijn U6. Tussen 1961 en 1990 lag het metrostation vlak aan de Berlijnse Muur bij Checkpoint Charlie. Kochstraße was in deze periode een grensstation: West-Berlijnse metrotreinen begonnen hier een lange transitrit over Oost-Berlijns grondgebied, waar alle stations behalve Friedrichstraße werden overgeslagen.

De Berlinische Galerie is een museum voor moderne kunst, fotografie en architectuur in de Alte Jakobstraße in de wijk Kreuzberg van de Duitse hoofdstad Berlijn.

De Sint-Bonifatiuskerk (Duits: Sankt Bonifatiuskirche) is een katholieke parochiekerk in het Berlijner stadsdeel Kreuzberg. De kerk werd in de jaren 1906-1907 naar het ontwerp van Max Hasak in neogotische stijl samen met woonhuizen gebouwd.

Gneisenaustraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de gelijknamige straat in het Berlijnse stadsdeel Kreuzberg. Het metrostation werd geopend op 19 april 1924 en was ruim een half jaar het zuidelijke eindpunt van de Nord-Süd-Bahn. Tegenwoordig is het station onderdeel van lijn U7. Het Berlijnse stadsbestuur kampte bij de aanleg van de Nord-Süd-Bahn met een constant gebrek aan financiële middelen, waardoor de lijn na de opening in 1923 steeds in kleine etappes werd verlengd. Als eerste besloot men de oostelijke tak naar Neukölln, de latere lijn CI en de huidige U7, aan te leggen. Het 1300 meter lange eerste deel van deze tak kwam in gebruik op 19 april 1924 en telde twee stations: het latere splitsingsstation Mehringdamm en Gneisenaustraße. Op 14 december 1924 volgde een verlenging met één station tot Hasenheide (nu Südstern). Station Gneisenaustraße kreeg een standaardontwerp van Alfred Grenander met de voor de Nord-Süd-Bahn karakteristieke gepleisterde wanden en had de kenkleur wit. Het eilandperron was oorspronkelijk 80 meter lang, zoals in alle andere stations aan de Nord-Süd-Bahn. In 1968 werd het perron verlengd tot 110 meter, om ruimte aan zesrijtuigtreinen te bieden. Tegelijkertijd werd het station gerenoveerd en werd de wandbepleistering vervangen door groene tegels. Ook de stalen pilaren kregen de kleur groen. Aan beide uiteinden van het station bevindt zich een uitgang naar de middenberm van de Gneisenaustraße.

Möckernbrücke is een station van de metro van Berlijn, gelegen aan weerszijden van het Landwehrkanaal in het westen van de Berlijnse wijk Kreuzberg. Aan de noordzijde van het kanaal bevindt zich een viaductstation, dat opende op 18 februari 1902 als onderdeel van de eerste metrolijn in de Duitse hoofdstad. Tegenwoordig stoppen hier de treinen van lijn U1 en lijn U3. Sinds 1966 ligt onder de zuidoever van het Landwehrkanaal een ondergronds station van lijn U7. Beide stations zijn door een overdekte voetgangersbrug over het kanaal met elkaar verbonden. Zijn naam dankt het station aan de iets westelijker over het kanaal gelegen brug in de Möckernstraße. Het oorspronkelijke viaductstation uit 1902 kwam qua ontwerp grotendeels overeen met het oostelijker gelegen Görlitzer Bahnhof aan dezelfde lijn. Het werd ontworpen door het ontwerpbureau van Siemens & Halske, het bedrijf dat verantwoordelijk was voor de bouw van de metrolijn. In verband met het groeiende aantal reizigers moesten de perrons van het station in de jaren 1930 verlengd worden. In 1937 besloot het stadsvervoerbedrijf BVG een geheel nieuw station te bouwen. Net als het eerste station Möckernbrücke bestond dit uit twee perrons met een stalen overkapping. In de Tweede Wereldoorlog raakte het viaductstation zwaar beschadigd, waarna het opnieuw - met ongewijzigd ontwerp - herbouwd moest worden. In de jaren 1960 werd de metrolijn naar Neukölln, tot dan toe een tak van de Nord-Süd-U-Bahn (nu U6), verlengd naar het westen. Op 28 februari 1966 kwam het eerste deel van deze verlenging gereed tot Möckernbrücke en ontstond de nieuwe lijn 7. Vijf jaar lang zou het station het eindpunt van deze lijn zijn. Het ondergrondse metrostation Möckernbrücke, ontworpen door Rainer Rümmler, heeft een eilandperron en geel betegelde wanden. Het viaductstation van de U1 en U3 is een beschermd monument.

Het Museum Haus am Checkpoint Charlie (ook Mauermuseum genoemd) is een museum in Berlijn. In het museum komen veel aspecten rond de Berlijnse Muur en de Koude Oorlog aan de orde. Het museum werd opgericht in 1962, kort nadat de Berlijnse Muur als onderdeel van het IJzeren Gordijn de stad in 1961 in tweeën had gedeeld, door de geschiedkundige Rainer Hildebrandt. Al in 1963, nog geen acht maanden na de eerste opening, verhuisde het museum naar de huidige locatie vlak naast het toenmalige Checkpoint Charlie.

Checkpoint Charlie was in de tijd van het verdeelde Berlijn een van de negen controleposten op de grens van de Amerikaanse en de Russische sector, bij een doorgang van de Berlijnse Muur op de Friedrichstraße.

Het Berlijnse Anhalter Bahnhof (Anhaltstation) is een voormalig spoorwegstation in het westen van de wijk Kreuzberg, iets ten zuiden van de Potsdamer Platz. Sinds de sluiting van het kopstation in 1952 en de sloop ervan in 1960 is alleen het gelijknamige ondergrondse S-Bahnstation nog in gebruik. Een deel van de façade van het oude station bleef behouden en herinnert nog altijd aan het Anhalter Bahnhof. Zijn naam dankt het station aan de Duitse regio Anhalt, die de treinen die er vertrokken doorkruisten.