Vogelenbuurt (Utrecht)

De Oosterstroom is een eeuwenoude gracht in de Nederlandse stad Utrecht. De watergang ligt direct ten noorden van het stadscentrum op de grens van de buurten Lauwerecht en Vogelenbuurt. Aan de zuidzijde loopt deze circa 400 meter lange gracht richting de Stadsbuitengracht (Weerdsingel). Aan de noordzijde sluit ze aan op de waterweg Zwarte Water met net voor de aansluiting nog een schutsluisje. Het Zwarte Water mondt vervolgens na ruim 100 meter uit in de rivier de Vecht. De Oosterstroom vormde de oostelijke begrenzing van de in de late middeleeuwen ontstane voorstad Bemuurde Weerd. De aansluiting Zwarte Water - Oosterstroom was destijds aan de binnenzijde voorzien van het rondeel Simpoel aan de ommuring. Vandaag de dag staat langs de Oosterstroom onder meer de molen Rijn en Zon.

Olympia is een Nederlandse worstelvereniging gevestigd in Utrecht aan de Willem Arntszkade 5.

De Josephkerk is een Rooms-Katholieke parochiekerk gelegen aan de Draaiweg in Utrecht. De kerk staat ook wel bekend als de Draaiwegkerk. Deze neogotische kerk is ontworpen door Gerardus Adrianus Ebbers en gebouwd in 1901. In juni 2021 werd bekendgemaakt dat het kerkgebouw is verkocht en aan de eredienst wordt onttrokken per 1 juli 2021.

Rijn en Zon is een korenmolen op de hoek van de Adelaarstraat en Merelstraat in de Utrechtse Vogelenbuurt.

De Van Asch van Wijckbrug is een beweegbare brug in de Nederlandse stad Utrecht.Ze ligt in het noorden van het stadscentrum en vormt een directe verbinding tussen de Van Asch van Wijckskade en de Hopakker. De waterweg die de brug overspant is de Stadsbuitengracht. Deze voormalige verdedigingsgracht rond de stad was vanuit de middeleeuwen tot in de 19e eeuw zeer beperkt over land over te steken via een klein aantal stadspoorten. Met de sloop van de oude stadsverdediging rond 1850 verrezen de eerste nieuwe brugverbindingen naar de ontspruitende buitenwijken in de sterk uitdijende stad. De Van Asch van Wijckskade aan de zuidzijde van de brug dateert uit deze periode van grootschalige sloop en herinrichting. De Van Asch van Wijckbrug is rond 1939 aangelegd en werd geopend in 1940. Het betreft een basculebrug. De draagconstructie van het brugdek is van ijzer. De landhoofden zijn uitgevoerd in baksteen en graniet. In het noordelijke landhoofd bevindt zich ondergronds een waterverbinding tussen de Stadsbuitengracht en de Oosterstroom. Deel uitmakend van de brug zijn verder onder meer een steiger en een urinoir. Oorspronkelijk bevonden zich ook slagbomen op de Van Asch van Wijckbrug.

Het Sint Anthoniegasthuis, ook geschreven als Gasthuis van St. Antoni, St. Anthonis gasthuis, Gasthuis van St. Antoni en andere varianten, was een gasthuis aan het begin van de St. Anthonis Dijck bij de stad Utrecht. Naast reizigers en zwervers konden soms ook bejaarden en zieken tijdelijk onderdak krijgen. Door de ligging konden ook passanten er terecht die voor de gesloten stadspoorten kwamen. Dit gasthuis stond aan het begin van de Sint Anthonis Dijck op de oever van rivier de Vecht. Dit was aan het einde van het gerecht de Pylswaard, buiten de Weerdpoort. Het onderkomen werd gebouwd rond 1435. Het werd sinds 1439 bestierd door de broederschap van St. Antoni. Dit werd in 1515 nog eens bevestigd. In dat jaar werd het gasthuis in een oorlog met IJsselstein verwoest, maar vervolgens enkele jaren later herbouwd met een kapel. Deze kapel werd evenwel afgebroken toen na de Reformatie in 1580 het openlijk uitoefenen van de katholieke godsdienst verboden werd. In de loop van de 17e eeuw was het pand in gebruik als tehuis voor ouderen. Het gasthuis was toen een langwerpig gebouw, met een hoog pannendak en een klein spits torentje. Rond 1800 werd het bewind over het gasthuis gevoerd door 'den Hoofd-Officier en Burgermeesteren van Utrecht als Superintendenten en aan agt Regenten, onder welken twee Huismeefters zyn. Hun is een Secretaris toegevoegd'. Het St. Antoniegasthuis diende zowel 'oude en afgeleefde Luiden te huisvesten', maar er was ook de mogelijkheid 'om er hunnen kost in te koopen'. Er logeerden rond 1800 twee mannen, zes vrouwen en vijf proveniers. Aan het begin van de negentiende eeuw deden alle Utrechtse gasthuizen dienst als 'oudeliedenhuis'. Ze werden daarom in 1817 samengevoegd. Het St. Anthoniegasthuis werd toen afgebroken nadat het vier eeuwen als gasthuis was gebruikt. De namen Anthoniedijk en Gasthuismolenbrug herinneren nog aan die tijd.

De Weerdpoort, ook wel Amsterdamse Poort genoemd, was vanaf de middeleeuwen een van de vier stadspoorten van de stad Utrecht. De poort stond aan de noordzijde van de huidige binnenstad, waar de Oudegracht, de Stadsbuitengracht en de Utrechtse Vecht samenkomen en heden de Weerdbrug ligt. De Weerdpoort werd destijds vanaf de voorstad Bemuurde Weerd bereikt via een brug over de verdedigingsgracht. Over die brug kwam men bij de voorpoort die bestond uit twee ronde torens en een wachthuisje, waarna de hoofdpoort volgde. De bemanning van de stadspoort geschiedde door gildeleden. De naast de Weerdpoort gelegen Zandbrug waarmee de Vecht op de Oudegracht aansloot kende een ijzeren hekwerk zodat de toegang tot de stad over het water daar kon worden geblokkeerd. Rond 1547 werd door de Utrechtse stadsbouwmeester Willem van Noort in het kader van een nieuw fortificatieplan het bastion Morgenster bij de Weerdpoort gebouwd. Vanaf dit bastion kon onder meer een eventuele vijand bij de stadspoort worden bestreken. In de 17e en 18e eeuw vertrok buiten de Weerdpoort de Trekschuit naar Amsterdam. Tussen circa 1845 en 1862 werd de Weerdpoort gesloopt en de Weerdbrug gebouwd. Vandaag de dag zijn onderste restanten van de ronde torens van de Weerdpoort nog zichtbaar. Via een loertoeter kan een kijkje in de kelder van een van de torens worden genomen. De restanten van de Weerdpoort zijn tezamen met de Weerdbrug een gemeentelijk monument. In de zijgevel van het pand op de Oudegracht 2 is eind 20e eeuw een gevelsteen aangebracht die herinnert aan deze stadspoort.

De Weerdbrug is een brug in de Nederlandse stad Utrecht en overspant de Stadsbuitengracht. Voorheen lag op deze plaats de Weerdpoort, die eeuwenlang als noordelijke stadspoort fungeerde. Dit poortgebouw was voorzien van een brug tussen de stad en de voorstad Bemuurde Weerd. Tussen circa 1845 en 1862 is de Weerdpoort gesloopt en de nieuwe Weerdbrug gebouwd. De Utrechtsche IJzergieterij vervaardigde deze basculebrug uit gietijzer. Vandaag de dag zijn naast de Weerdbrug onderste restanten van de ronde torens van de Weerdpoort nog zichtbaar. De brug en overgebleven restanten zijn een gemeentelijk monument.

De Zandbrug is een rijksmonumentale boogbrug in de Utrechtse binnenstad. De laatmiddeleeuwse brug overspant de Oudegracht. Noordelijk van de Zandbrug ligt de toegang tot de Stadsbuitengracht en de rivier de Vecht met de Weerdsluis aan de Bemuurde Weerd. Direct aansluitend aan de zuidzijde van de brug liggen werfkelders en werven.

Het Predikherenkerkhof is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De circa 140 meter lange straat is gelegen tussen de Van Asch van Wijckskade en de Jacobijnenstraat, Breedstraat en de Loeff Berchmakerstraat waar hij in overgaat. De straat is vernoemd naar de predikheren of de dominicanen (Ordo Praedicatorum, O.P.), deze vormden een kloosterorde die in 1216 is gesticht door Dominicus Guzman. Aan het Predikherenkerkhof bevinden zich enkele rijksmonumenten. Enkele huizen aan de oostzijde bevatten nog restanten van de kloostergebouwen.

De watertoren aan de Lauwerhof in de binnenstad van Utrecht is een watertoren die dateert uit het eind van de 19e eeuw. Het is een rijksmonument. Ruim 25 jaar lang was het Waterleidingmuseum in deze watertoren gehuisvest.

De Lange Lauwerstraat is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De circa 350 meter lange straat is gelegen tussen de Oudegracht en de Wijde Begijnestraat. Zijstraten van de Lange Lauwerstraat zijn de Korte Lauwerstraat en het Predikherenkerkhof die deze straat kruist. Aan de Lange Lauwerstraat bevindt zich het Lauwerhof waar de watertoren Lauwerhof staat.De Lange Lauwerstraat was in de 14de eeuw al vernoemd naar de leerlooiers, die in de straat werkten. Bij archeologische opgravingen zijn restanten gevonden van een houten gebouw uit de elfde eeuw.