Laakkwartier en Spoorwijk

De Laakhaventoren is een ronde woontoren gelegen aan het Stamkartplein in de wijk Laakhavens direct naast de campus van De Haagse Hogeschool in Den Haag. De toren valt op door de met rode baksteen beklede gevel. De toren is 63 meter hoog en een diameter van 25 meter. De 21 verdiepingen bevatten 277 eenkamerwoningen en zestien tweekamerwoningen met eigen keuken, badkamer en toilet. De woningen in de toren hebben een Frans balkon. Op de begane grond is een kantoor gevestigd van de Haagse vestiging van DUWO dat de studentenwoningen verhuurt.

HVV Laakkwartier is een zondagamateurvoetbalclub in de Haagse (volks)wijk Laakkwartier. Ze is opgericht op 1 juni 1920 en speelt in dezelfde Haagse wijk aan de Jan van Beersstraat. De clubkleuren zijn rood en zwart.

Het landgoed Schoonoord heette oorspronkelijk Dirksveld. In de 14e eeuw was er in Rijswijk al een woning met die naam, in het bezit van Dirc de Blote. Deze woning werd in brand gestoken naar aanleiding van de moord op Aleida van Poelgeest. De Delftse burgemeester Harpert Maartensz. Tromp, broer van Cornelis Tromp, had de hofstede aan het eind van de 17e eeuw in bezit. De toegangspoort vertoonde cartouches waarop de wapens van Tromp en zijn vrouw Magdalena van Adrichem waren afgebeeld. Onder verschillende eigenaren heette het landgoed in de loop der tijd Dirksveld, Trompenburg, Belvedère, Seydenrust en uiteindelijk Schoonoord (1767). In 1850 werd in het gebouw een kostschool gevestigd, en in 1874 werd het huis afgebroken. De poort bleef nog tot 1924 gespaard. De natuurstenen koppen op de palen van de toegangspoort werden gebruikt ter versiering van de toegangspoort van het gebouw Pax Intrantibus aan de Van Vredenburchweg.

De Haagse Hogeschool ("HHs", "De Haagse", "THUAS") is een onderwijs- en onderzoeksinstelling die hbo-opleidingen aanbiedt op associate degree, bachelor (voltijd, deeltijd, duaal), master en post-hbo-niveau. De hogeschool heeft een internationaal karakter. Locaties van De Haagse Hogeschool bevinden zich in de Haagse wijk Laakhaven, vlak bij station Hollands Spoor, aan de Mr. P. Droogleever Fortuynweg in Den Haag (Sportcampus Zuiderpark), in Zoetermeer (Dutch Innovation Park) en in Delft op de campus van de Technische Universiteit Delft.

Laak is sinds 1988 een stadsdeel van Den Haag. Het heeft een oppervlakte van 4,27 km² en is daarmee het kleinste van de stadsdelen van Den Haag. Er woonden in 2017 42.405 mensen. De volgende wijken behoren tot dit stadsdeel: Laakkwartier en Spoorwijk Binckhorst

De Laakhavens is een wijk, die deel uitmaakt van het Haagse stadsdeel Laak. Laakhaven is het water langs de Neherkade. De havens zelf staan via de Haagvliet of Trekvliet in verbinding met de Vliet tussen Delft en Leiden en omvatten onder andere een passantenhaven. De naam stamt af van het riviertje de Laak. De wijk wordt, sinds de ingrijpende wijzigingen waarbij deze het oorspronkelijk karakter van industriewijk verloor, soms ook wel aangeduid met Nieuw-Laakhaven.

Den Burch of Den Burgh is waarschijnlijk een van de oudste burchten van de Nederlandse plaats Rijswijk (provincie Zuid-Holland). Den Burch was tevens de naam van een woning of hofstede die tegen de burcht was aangebouwd. De oudste vermelding van Den Burch is van 1307. Simon Simonsz van der Burch erfde 15 morgen land, dat zijn vader in onderpand had gegeven aan Dirk, heer van Wassenaar. Wanneer het kasteel er gebouwd werd, is niet duidelijk. In 1484 verkocht Jan van der Burch het slot aan Pieter Suys, die was getrouwd met Johanna van den Burch. In 1522 ging het door vererving over op Cornelis Suys, Heer van Rijswijk. Een kaart uit 1580 van Jan Potter toont een drie verdiepingen hoge bakstenen donjon, omgeven door een gracht, van het type dat aan het eind van de 13e of het begin van de 14e eeuw gebruikelijk was. Het kasteel stond op de westelijke rand van een motte, de motte is nog steeds zichtbaar. Buiten de gracht stonden twee aparte gebouwen en hooibergen. De familie Van der Duijn erfde Den Burch in 1624. Er zijn geen gegevens over het uiterlijk van Den Burch in deze periode, totdat Nicolaes van der Duijn het in 1694 verkocht aan Jacob van Leeuwen. Het wordt dan omschreven als een hofstede met boerderij van 40 ha. Op een kaart van Nicolaus Cruquius uit 1712 bestond de bebouwing uit een hofstede met een symmetrisch aangelegde tuin. Een prent uit 1729 toont eveneens een hofstede, "het overblijfsel van het huis Den Burch" genaamd. Pieter Loquet van der Burgh voegde in 1763 een deel van het belendende Gruisbeek bij Den Burch. Toen in 1788 de Rotterdamse wijnhandelaar Petrus Mattheus van der Kun het goed kocht, werd het omschreven als kapitaal herenhuis. Kaarten uit die tijd tonen een U-vormig gebouw. In de tussentijd moet het dus opnieuw gebouwd zijn. Tuinarchitect Zocher Sr. legde voor 1800 een Engelse landschapstuin aan. Den Burch ging door het huwelijk van Emilie van der Kun in 1834 over naar het geslacht Von Fisenne. Het gebouw werd in 1894 ingrijpend veranderd. De omvang van het bezit wordt vanaf de helft van de 19e eeuw stapsgewijs verkleind. De familie Von Fisennes heeft Den Burch tot aan de Tweede Wereldoorlog in bezit gehad, waarna het door de Duitsers werd geconfisqueerd. In 1951 verkocht de voorlaatste eigenaar het goed aan de paters Salesianen van Don Bosco, die het gebruiken als jongerencentrum. Het is nu een gebouw met meerdere functies.

Te Blotinge, Te Blote of Hodenpijl was oorspronkelijk een landgoed in Rijswijk, Zuid-Holland. Aan het begin van de 13e eeuw woonde er al een Gerrit de Blote in Rijswijk. Hertog Albrecht verkocht 1359 een geesttiend aan Jan de Blote, een ander deel van de grond ging naar Gerrit van Heemstede. Toen Gerrits dochter Machteld zijn bezit erfde stond er een hofstede op met de naam Te Blote of Blotinge. Machtelds echtgenoot Dirk van Hodenpijl liet op de grond een burcht bouwen, een 19 x 19 meter groot kasteel om een donjon van 12 x 12 meter met muren van 2,5 meter dik. Niet lang na de bouw werd de burcht als represaille weer afgebroken (1394), omdat de broer van Machteld van Heemstede en Dirk van Hodenpijl beschuldigd werden van betrokkenheid bij de moordaanslag op Aleid van Poelgeest, de minnares van Hertog Albrecht. Nadat er een verzoening had plaatsgevonden, bouwde Jan van Hodenpijl, een kleinzoon van Dirk, een nieuw kasteel met een gracht (1434) op de plek van de voorburcht. Prenten uit de 17e eeuw tonen een vierkant kasteel met meerdere torens binnen een gracht. Het feit dat er ramen in de muren voorkomen geeft aan dat het niet meer als verdedigingwerk was aangelegd. Dit kasteel, dat Hodenpijl werd genoemd, maar vanaf 1509 Blotinghe ging heten, is daarna in verschillende handen geweest. Vanaf 1590 tot 1715 woonde er de familie Nobelaer. In de tweede helft van de 18e eeuw kocht Jacob van Meede het goed, maar na zijn dood werd de toen al vervallen burcht afgebroken. Op het terrein werd in 1792 een boerderij gebouwd. Een deel werd bij Welgelegen getrokken. In 1955 vond men bij opgravingen de funderingen van het in 1394 gesloopte kasteel.

Welgelegen is een landgoed in de Nederlandse plaats Rijswijk (provincie Zuid-Holland). Het landgoed is, als veel Rijswijkse landgoederen, ontstaan op de strandwal die min of meer parallel aan de kust loopt, over het tracé Geestbrugweg-Herenstraat-Van Vredenburchweg. De historie van Welgelegen gaat terug tot 1384 toen een woning op die locatie eigendom was van Gerrit van Oudshoorn, en in 1473 stond er een woning van Gerard van Poelgeest. De eerste vermelding van de buitenplaats Welgelegen dateert uit 1711 bij de verkoop aan Richard van der Kun door Margaretha de Nobelaer. Het was toen nog een boerderij, waarschijnlijk met herenkamer. Het terrein van Welgelegen werd in de loop van de 18e eeuw uitgebreid met grond van Te Blotinghe. Rond 1790 werd de boerderij vervangen door een herenhuis. In de 19e eeuw was de buitenplaats in het bezit van verschillende eigenaren. In 1877 kocht de Nederlandse koning Willem III het landgoed voor een bedrag van 85.000 gulden om er zijn Franse maîtresse Emilie Ambre te installeren. Na het verbreken van de verhouding verkocht de koning een jaar later Welgelegen weer. In de twintigste eeuw werd het huis gesplitst in appartementen en bewoond door verschillende families. Na een brand rond 1995 is het pand aangekocht door een particulier waarna het voor een groot deel in oude luister is hersteld. Het is nu weer in gebruik als woonhuis. Het is daarmee het enige van de meer dan veertig Rijswijkse landgoederen dat door één particulier wordt bewoond. Achter het huis bevindt zich momenteel op het voormalige grondgebied van het landgoed een tennispark en een paviljoen. Het tennispark is rond 1959/1960 aangelegd. Daarvoor was het grootste deel van wat nu het tennispark is, een totaal verwilderde fruitboomgaard.

De Rijswijkseweg in Den Haag vormt samen met zijn verlengde, de Haagweg in Rijswijk, de verbinding tussen de Hoornbrug en het Rijswijkseplein. Vanouds was dit een belangrijke toegangsweg tot Den Haag vanuit Utrecht en Rotterdam. Dit is pas veranderd met de ingebruikname van de Utrechtsebaan. De Rijswijkseweg ligt in de wijk Laakkwartier in het stadsdeel Laak

Station Den Haag HS (station Hollands Spoor) is het oudste station van Den Haag. De naam van het station is ontleend aan de vroegere Hollandsche IJzeren Spoorweg-Maatschappij (HIJSM). Het is het tweede hoofdstation van Den Haag en is in tegenstelling tot station Den Haag Centraal geen kopstation. Alle treinen naar en van Rotterdam en verder stoppen er.

MegaStores is een winkelcentrum in Den Haag, gelegen in de wijk Laak. Dit winkelcentrum is in de eerste plaats een woonboulevard, maar er bevinden zich ook diverse winkels uit andere branches. Megastores is gehuisvest in een langgerekt gebouw dat parallel aan de Waldorpstraat en de spoorlijn Den Haag-Rotterdam is gebouwd. In de MegaStores zitten circa vijftig winkels, waarvan 40.000 m² in de meubel- en woningbranche. Boven op het gebouw zijn er op de tweede en derde etage parkeerdekken voor 1750 auto's. De balustrade van het parkeerdek op de derde etage staat onder spanning als vogelafweersysteem en is dus niet geschikt om tegen te leunen. Er zijn liften, trappen en een loopband voor het vervoer van boodschappen naar de auto op het parkeerdak. MegaStores Den Haag kan, evenals Alexandrium III in Rotterdam en Villa ArenA in Amsterdam, gerekend worden tot de vierde generatie woonboulevard: planmatig gerealiseerde concentraties onder één dak, zogenaamde woonmalls. MegaStores Den Haag is echter niet een pure woonmall. Voor ondernemers hebben dergelijke woonmalls een hoger omzetniveau, maar ook hogere huurkosten dan andere woonboulevards.