HVV Laakkwartier

Den Burch of Den Burgh is waarschijnlijk een van de oudste burchten van de Nederlandse plaats Rijswijk (provincie Zuid-Holland). Den Burch was tevens de naam van een woning of hofstede die tegen de burcht was aangebouwd. De oudste vermelding van Den Burch is van 1307. Simon Simonsz van der Burch erfde 15 morgen land, dat zijn vader in onderpand had gegeven aan Dirk, heer van Wassenaar. Wanneer het kasteel er gebouwd werd, is niet duidelijk. In 1484 verkocht Jan van der Burch het slot aan Pieter Suys, die was getrouwd met Johanna van den Burch. In 1522 ging het door vererving over op Cornelis Suys, Heer van Rijswijk. Een kaart uit 1580 van Jan Potter toont een drie verdiepingen hoge bakstenen donjon, omgeven door een gracht, van het type dat aan het eind van de 13e of het begin van de 14e eeuw gebruikelijk was. Het kasteel stond op de westelijke rand van een motte, de motte is nog steeds zichtbaar. Buiten de gracht stonden twee aparte gebouwen en hooibergen. De familie Van der Duijn erfde Den Burch in 1624. Er zijn geen gegevens over het uiterlijk van Den Burch in deze periode, totdat Nicolaes van der Duijn het in 1694 verkocht aan Jacob van Leeuwen. Het wordt dan omschreven als een hofstede met boerderij van 40 ha. Op een kaart van Nicolaus Cruquius uit 1712 bestond de bebouwing uit een hofstede met een symmetrisch aangelegde tuin. Een prent uit 1729 toont eveneens een hofstede, "het overblijfsel van het huis Den Burch" genaamd. Pieter Loquet van der Burgh voegde in 1763 een deel van het belendende Gruisbeek bij Den Burch. Toen in 1788 de Rotterdamse wijnhandelaar Petrus Mattheus van der Kun het goed kocht, werd het omschreven als kapitaal herenhuis. Kaarten uit die tijd tonen een U-vormig gebouw. In de tussentijd moet het dus opnieuw gebouwd zijn. Tuinarchitect Zocher Sr. legde voor 1800 een Engelse landschapstuin aan. Den Burch ging door het huwelijk van Emilie van der Kun in 1834 over naar het geslacht Von Fisenne. Het gebouw werd in 1894 ingrijpend veranderd. De omvang van het bezit wordt vanaf de helft van de 19e eeuw stapsgewijs verkleind. De familie Von Fisennes heeft Den Burch tot aan de Tweede Wereldoorlog in bezit gehad, waarna het door de Duitsers werd geconfisqueerd. In 1951 verkocht de voorlaatste eigenaar het goed aan de paters Salesianen van Don Bosco, die het gebruiken als jongerencentrum. Het is nu een gebouw met meerdere functies.

Beachsoccer Lansingerland is een Nederlandse beachsoccerclub uit Lansingerland in Zuid-Holland, opgericht in 2011. Het team komt uit in de Eredivisie Beachsoccer, dit is het hoogste niveau in Nederland. Beachsoccer Lansingerland is in 2011 ontstaan. Lansingerland startte in de Super League Beachsoccer, dit is het hoogste niveau beachsoccer in Nederland, inmiddels is deze competitie vervangen door de Eredivisie Beachsoccer. In het seizoen 2012 werd er in de poulefase afgerekend met alle tegenstanders, maar was uiteindelijk PPS/Chique Fashion in de finale om het landskampioenschap te sterk voor Beachsoccer Lansingerland. In 2013 ging het tijdens de poulefase iets stroever met Beachsoccer Lansingerland maar wist het zich als nummer 2 achter Beachsoccer Hoorn/Samlex te plaatsen voor de halve finale. In deze halve finale was het wederom BSU Acerbis (voorheen PPS/Chique Fashion) dat te sterk was voor Beachsoccer Lansingerland. In 2013 deed Beachsoccer Lansingerland ook mee aan de Super Eight Masters in Ravenna, hier deden o.a. Udinese, AC Milan en Lazio Roma aan mee. Dit toernooi werd gewonnen door Beachsoccer Lansingerland door in de finale na strafschoppen te winnen van Romagna Beachsoccer. Door de overwinning in 2013 werd er in 2014 wederom deelgenomen aan de Super Eight Masters in Ravenna. Wederom werd het toernooi door Beachsoccer Lansingerland gewonnen, dit jaar was het met 6 - 5 te sterk voor het Franse Tolone Beachsoccer. Na het stoppen van Beachsoccer bij de KNVB in 2014 is de Super League vervangen door de Eredivisie. De Eredivisie is momenteel het enige en het hoogste niveau beachsoccer in Nederland. In de reguliere poulefase werd Beachsoccer Lansingerland 1e in de poule. Het trof huidig landskampioen (Super League) BS Hoorn/Samlex in de kwartfinale, Beachsoccer Lansingerland won deze wedstrijd met 10 - 8, waarna in de halve finale het moest worden opgenomen tegen BS Egmond, huidig landskampioen van de Eredivisie (voorheen KNVB). In de wedstrijd om de 3e en 4e plaats was Pelikaan BS Zwolle na strafschoppen te sterk nadat er in de reguliere speeltijd met 5-5 gelijk werd gespeeld. In juli 2014 werden Beachsoccer Lansingerland spelers Mark Smith & Robert Steemers door Udinese voor een maand gehuurd door de Super Eight club uit Italië. Hier zou enkele competitierondes worden meegespeeld in de hoogste divisie in Italië, de Super Eight. Beide spelers waren tevens in 2015 wederom actief in de ENEL Serie A in Italië met Udinese.

KRSV Vredenburch (Katholieke Rijswijkse Sport Vereniging Vredenburch) is een op 1 juni 1931 als Katholieke Rijswijkse Voetbal Club (K.R.V.C.) opgerichte amateurvoetbalvereniging uit Rijswijk, Zuid-Holland, Nederland. De toevoeging Vredenburch kwam erbij bij het 25-jarig jubileum in 1956. De wijziging van VC naar SV volgde in 1959 toen de honkbal- en softbalafdeling erbij kwam en welke tot 1968 bestond. De thuiswedstrijden worden op Sportpark Vredenburch gespeeld. Voetbalafdeling Het eerste zaterdagelftal speelt in het seizoen 2014/15 na een jaar onderbreking weer standaardcompetitievoetbal. Het komt uit in de Vierde klasse (4B) in het district West-II. Van 1996/97-2012/13 speelde het afwisselend in de Vierde- en Vijfde klasse. Het eerste elftal van de zondagafdeling speelde in het seizoen 2013/14 voor het laatst in een standaardcompetitie, het kwam dat seizoen uit in de Derde klasse (3C, West-II). In 2006/07, 2010/11 en 2011/12 kwam het uit in de Tweede klasse, de hoogst bereikte klasse.

Laakkwartier en Spoorwijk is een vooroorlogse wijk in Den Haag, gelegen tussen Station Den Haag HS en Rijswijk. De wijk is onderdeel van stadsdeel Laak. De naam is afgeleid van het oude veenriviertje de Laak, dat midden door de wijk loopt en uitkomt in de Haagvliet. De wijk grenst aan de wijken Binckhorst, Moerwijk, Groente- en Fruitmarkt, Schilderswijk en Stationsbuurt. Een deel van de wijk is een van de 19 beschermde stadsgezichten van Den Haag.

Het landgoed Schoonoord heette oorspronkelijk Dirksveld. In de 14e eeuw was er in Rijswijk al een woning met die naam, in het bezit van Dirc de Blote. Deze woning werd in brand gestoken naar aanleiding van de moord op Aleida van Poelgeest. De Delftse burgemeester Harpert Maartensz. Tromp, broer van Cornelis Tromp, had de hofstede aan het eind van de 17e eeuw in bezit. De toegangspoort vertoonde cartouches waarop de wapens van Tromp en zijn vrouw Magdalena van Adrichem waren afgebeeld. Onder verschillende eigenaren heette het landgoed in de loop der tijd Dirksveld, Trompenburg, Belvedère, Seydenrust en uiteindelijk Schoonoord (1767). In 1850 werd in het gebouw een kostschool gevestigd, en in 1874 werd het huis afgebroken. De poort bleef nog tot 1924 gespaard. De natuurstenen koppen op de palen van de toegangspoort werden gebruikt ter versiering van de toegangspoort van het gebouw Pax Intrantibus aan de Van Vredenburchweg.

Het Laaktheater is een lijsttheater gelegen aan de Ferrandweg in de wijk Spoorwijk in Den Haag. Het theater heeft een theaterzaal met 135 zitplaatsen op een halfronde tribune, een grote studio voor o.a. danslessen en een kleine studio. Vaste gebruikers zijn het Laaks Jeugdtheater, Medea-theater en Filmclub Laak.

Landgoed te Werve is een landgoed van 23 hectare in de Nederlandse plaats Rijswijk (provincie Zuid-Holland), in de wijk Te Werve. Op het goed bevindt zich een landhuis. Het landgoed werd tot 2012 als natuurgebied beheerd door de stichting Zuid-Hollands Landschap. Het is sinds 2006 een van rijkswege beschermd complex Historische Buitenplaats dat onder andere het park, het huis en een duiventoren bevat. Te Werve behoort tot de landgoederenzone Rijswijk.

De Laakhavens is een wijk, die deel uitmaakt van het Haagse stadsdeel Laak. Laakhaven is het water langs de Neherkade. De havens zelf staan via de Haagvliet of Trekvliet in verbinding met de Vliet tussen Delft en Leiden en omvatten onder andere een passantenhaven. De naam stamt af van het riviertje de Laak. De wijk wordt, sinds de ingrijpende wijzigingen waarbij deze het oorspronkelijk karakter van industriewijk verloor, soms ook wel aangeduid met Nieuw-Laakhaven.

De Sint-Bonifatiuskerk is een rooms-katholieke kerk aan de Van Vredenburchweg 69 in de Nederlandse plaats Rijswijk (Zuid-Holland). De kerk heeft een kenmerkende met koper gedekte spits die groen is verweerd. De oorspronkelijke Bonifatiusparochie werd in de 13e eeuw gesticht. De in het centrum gelegen Oude Kerk ging tijdens de reformatie over naar de protestanten. In 1784 werd voor de Rijswijkse katholieken een kleine schuilkerk gebouwd, die in 1855 werd vergroot. Aan het einde van de 19e eeuw bleek de kerk echter te klein en in 1889 werd gestart met de bouw van een nieuwe Bonifatiuskerk, die in 1897 werd ingewijd. Architect Nicolaas Molenaar sr. ontwierp een driebeukige kruiskerk in neogotische stijl. Het schip bestaat uit vijf traveeën, gevolgd door het transept dat wordt afgesloten met een vijfzijdige apsis. De ongeveer 75 meter hoge toren bestaat uit vier geledingen met een groen uitgeslagen koperen spits. Binnen wordt het schip overdekt door kruisribgewelven. Het hoofdaltaar uit 1907 is afkomstig uit het atelier van Friedrich Wilhelm Mengelberg. De kruiswegstaties werden tussen 1908 en 1916 geschilderd door Molkenboer. Een groot deel van het oorspronkelijke interieur is tijdens de Tweede Beeldenstorm na het Tweede Vaticaans Concilie verdwenen. Glas-in-loodramen werden vervangen door simpele grijze ramen, de muurschilderingen werden met grijs overschilderd en de beelden, de preekstoel en de communiebanken werden uit de kerk verwijderd. In 1998 werden in de apsis echter weer glas-in-loodramen geplaatst. De kerk wordt tot op heden gebruikt door de parochie "Sint-Bonifatius". Het kerkgebouw en aangebouwde pastorie zijn erkend als rijksmonument. De twee grote transeptramen zijn van de hand van Eugene Laudy en in december 1965 geplaatst

Te Blotinge, Te Blote of Hodenpijl was oorspronkelijk een landgoed in Rijswijk, Zuid-Holland. Aan het begin van de 13e eeuw woonde er al een Gerrit de Blote in Rijswijk. Hertog Albrecht verkocht 1359 een geesttiend aan Jan de Blote, een ander deel van de grond ging naar Gerrit van Heemstede. Toen Gerrits dochter Machteld zijn bezit erfde stond er een hofstede op met de naam Te Blote of Blotinge. Machtelds echtgenoot Dirk van Hodenpijl liet op de grond een burcht bouwen, een 19 x 19 meter groot kasteel om een donjon van 12 x 12 meter met muren van 2,5 meter dik. Niet lang na de bouw werd de burcht als represaille weer afgebroken (1394), omdat de broer van Machteld van Heemstede en Dirk van Hodenpijl beschuldigd werden van betrokkenheid bij de moordaanslag op Aleid van Poelgeest, de minnares van Hertog Albrecht. Nadat er een verzoening had plaatsgevonden, bouwde Jan van Hodenpijl, een kleinzoon van Dirk, een nieuw kasteel met een gracht (1434) op de plek van de voorburcht. Prenten uit de 17e eeuw tonen een vierkant kasteel met meerdere torens binnen een gracht. Het feit dat er ramen in de muren voorkomen geeft aan dat het niet meer als verdedigingwerk was aangelegd. Dit kasteel, dat Hodenpijl werd genoemd, maar vanaf 1509 Blotinghe ging heten, is daarna in verschillende handen geweest. Vanaf 1590 tot 1715 woonde er de familie Nobelaer. In de tweede helft van de 18e eeuw kocht Jacob van Meede het goed, maar na zijn dood werd de toen al vervallen burcht afgebroken. Op het terrein werd in 1792 een boerderij gebouwd. Een deel werd bij Welgelegen getrokken. In 1955 vond men bij opgravingen de funderingen van het in 1394 gesloopte kasteel.

Welgelegen is een landgoed in de Nederlandse plaats Rijswijk (provincie Zuid-Holland). Het landgoed is, als veel Rijswijkse landgoederen, ontstaan op de strandwal die min of meer parallel aan de kust loopt, over het tracé Geestbrugweg-Herenstraat-Van Vredenburchweg. De historie van Welgelegen gaat terug tot 1384 toen een woning op die locatie eigendom was van Gerrit van Oudshoorn, en in 1473 stond er een woning van Gerard van Poelgeest. De eerste vermelding van de buitenplaats Welgelegen dateert uit 1711 bij de verkoop aan Richard van der Kun door Margaretha de Nobelaer. Het was toen nog een boerderij, waarschijnlijk met herenkamer. Het terrein van Welgelegen werd in de loop van de 18e eeuw uitgebreid met grond van Te Blotinghe. Rond 1790 werd de boerderij vervangen door een herenhuis. In de 19e eeuw was de buitenplaats in het bezit van verschillende eigenaren. In 1877 kocht de Nederlandse koning Willem III het landgoed voor een bedrag van 85.000 gulden om er zijn Franse maîtresse Emilie Ambre te installeren. Na het verbreken van de verhouding verkocht de koning een jaar later Welgelegen weer. In de twintigste eeuw werd het huis gesplitst in appartementen en bewoond door verschillende families. Na een brand rond 1995 is het pand aangekocht door een particulier waarna het voor een groot deel in oude luister is hersteld. Het is nu weer in gebruik als woonhuis. Het is daarmee het enige van de meer dan veertig Rijswijkse landgoederen dat door één particulier wordt bewoond. Achter het huis bevindt zich momenteel op het voormalige grondgebied van het landgoed een tennispark en een paviljoen. Het tennispark is rond 1959/1960 aangelegd. Daarvoor was het grootste deel van wat nu het tennispark is, een totaal verwilderde fruitboomgaard.

De Naald van Rijswijk is een obelisk die ter herinnering aan de vrede van Rijswijk (september 1697) is opgericht in Rijswijk (Zuid-Holland) op de plaats waar vroeger het stadhouderlijk paleis Huis ter Nieuburch heeft gestaan. In dit gebouw vond de ondertekening van het vredesverdrag plaats. De gedenknaald werd naar ontwerp van stadhouderlijk architect Philip Willem Schonck gebouwd in de periode 1792-1794 uit materiaal van het Huis ter Nieuburch, dat toen werd afgebroken. In het Monumentenregister is de naald ingeschreven onder nummer 20086 met de naam "Ter Nieuwburg". De gedenknaald was tot 15 januari 2016 eigendom van de Staat (in portefeuille van de Rijksgebouwendienst); dit monument is op 15 januari 2016 overgedragen aan Monumentenbezit. Het Rijswijkse Bos, waar de naald zich bevindt, is nog steeds eigendom van de Staat (Staatsbosbeheer).