Station Bundesplatz

Bundesplatz is een metrostation in de Duitse hoofdstad Berlijn dat in 1971 werd geopend bij het gelijknamige ringlijn station. In augustus 1961, twee weken na de bouw van de Muur, vervoerde lijn G, de huidige U9, de eerste reizigers tussen de stations Leopoldplatz en Spichernstraße. Reeds een jaar later begonnen de werkzaamheden aan de eerste zuidelijke verlenging van de lijn, via de Bundesallee naar Friedenau en Steglitz, die na een bouwtijd van negen jaar in gebruik zou komen. De metrobouw in West-Berlijn kende in deze periode dankzij de vele subsidies van de bondsregering een ware bloei. Op 29 januari 1971 kreeg niet alleen lijn 9 er vijf stations bij, waaronder Bundesplatz, maar werd ook lijn 7 naar het westen verlengd. Tegelijkertijd met de bouw van de metrolijn legde men in de Bundesallee een tweetal autotunnels aan, waarvan er een zich onder de Bundesplatz bevindt. Het dwars op het S-Bahnstation gelegen metrostation Bundesplatz wordt door deze autotunnel in tweeën gedeeld en bevindt zich aan weerszijden ervan. Voor beide reisrichtingen is er een apart perron, ten noorden en ten zuiden van het station komen de gescheiden metrotunnels weer samen. Een vergelijkbare configuratie is te vinden in het eveneens onder de Bundesallee gelegen station Berliner Straße. Zoals vrijwel alle Berlijnse metrostations uit deze periode werd Bundesplatz, gebouwd tussen 1962 en 1968, ontworpen door Rainer Rümmler. De wanden droegen aanvankelijk een bekleding van grijsblauwe (spoorzijde) en witte (perronzijde) tegels, die na dertig jaar echter versleten waren en gedeeltelijk loslieten. In 2006 onderging het station daarom een renovatie, waarbij men de betegeling op de perrons vernieuwde en aan de spoorzijde verving door metaalplaten. In de westelijke perronhal (richting Rathaus Steglitz) koos men voor verschillende blauwe tinten, de oostelijke hal (richting Osloer Straße) wordt gedomineerd door de kleuren bruin en beige. Aan beide uiteinden van het station bevindt zich een tussenverdieping met uitgangen naar de Bundesplatz, de Bundesallee en enkele zijstraten. De verbinding met het S-Bahnstation bevindt zich in het midden van de perrons; hier zijn tevens liften aanwezig.

Friedenau is een stadsdeel van het Berlijnse district Tempelhof-Schöneberg. Het stadsdeel telt ongeveer 29.000 inwoners (30 juni 2023). Friedenau, gelegen naast de Stammbahn en de Ringbahn, werd in 1871 opgericht op de gronden van het vroegere landgoed Deutsch-Wilmersdorf. De naam verwijst naar de kort voordien afgesloten Vrede van Frankfurt (1871). In 1874 werd het een onafhankelijke gemeente in de provincie Brandenburg. In 1920 werd de plaats samengevoegd met de stad Schöneberg als 11e administratief district van Groot-Berlijn. In 1987 vond er de bomaanslag op discotheek La Belle plaats.

Friedrich-Wilhelm-Platz is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder het gelijknamige plein in het Berlijnse stadsdeel Friedenau. Het metrostation werd geopend op 29 januari 1971 en is onderdeel van lijn U9. In augustus 1961, twee weken na de bouw van de Muur, vervoerde lijn G, de huidige U9, de eerste reizigers tussen de stations Leopoldplatz en Spichernstraße. Reeds een jaar later begonnen de werkzaamheden aan de eerste zuidelijke verlenging van de lijn, via de Bundesallee naar Friedenau en Steglitz, die na een bouwtijd van negen jaar in gebruik zou komen. De metrobouw in West-Berlijn kende in deze periode dankzij de vele subsidies van de bondsregering een ware bloei. Op 29 januari 1971 kreeg niet alleen lijn 9 er vijf stations bij, waaronder Friedrich-Wilhelm-Platz, maar werd ook lijn 7 naar het westen verlengd. Tegelijkertijd met de bouw van de metrolijn werd de Friedrich-Wilhelm-Platz gereconstrueerd. De drukke Bundesallee, die de Friedrich-Wilhelm-Platz tot dan toe aan beide zijden passeerde, werd naar de oostzijde van het ovale plein verlegd. Het metrostation werd eveneens aan de oostzijde van het plein aangelegd, vlak naast de Zum Guten Hirten-kerk. Zoals vrijwel alle Berlijnse metrostations uit deze periode werd Friedrich-Wilhelm-Platz, gebouwd tussen 1966 en 1970, ontworpen door Rainer Rümmler. De wanden kregen een bekleding van olijfgroene tegels, onderbroken door een horizontale witte band waarin de stationsnaam geschreven is. Het naburige station Bundesplatz had, totdat het in 2006 werd gerenoveerd, een vergelijkbare wandbekleding, zij het met een ander kleurenschema. Het dak van station Friedrich-Wilhelm-Platz wordt door een rij brede, grijs betegelde vierkante zuilen in twee zeer licht krommende gewelven verdeeld. Aan het dak aangebrachte rode dwarsbalken dragen de verlichtingselementen van het station, die overigens in hun huidige vorm pas uit de tachtiger jaren stammen.Aan beide uiteinden van het eilandperron van station Friedrich-Wilhelm-Platz bevindt zich een tussenverdieping met uitgangen naar zowel de noord- als de zuidzijde van het bovenliggende plein. Het station is momenteel alleen via trappen en roltrappen te bereiken, maar uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations van een lift voorzien zijn. Station Friedrich-Wilhelm-Platz heeft hierbij echter geen hoge prioriteit; volgens het tijdschema van de Berlijnse Senaat zal de inbouw van een lift pas na 2010 plaatsvinden.

De voormalige Wilmersdorfer See was een meer en lag in de wijk Wilmersdorf in Berlijn (Duitsland). Het meer lag in de buurt van de straat Wilhelmsaue (de voormalige dorpskern van Alt-Wilmersdorf). Het meer werd in 1915 gedempt. Rond 1880 werd van het meer gedeeltelijk een openluchtzwembad gemaakt toen Otto Schramm het „Seebad Wilmersdorf“ oprichtte. Het aangrenzende Tanzpalast Schramm am See was destijds een zeer populair uitgaanscentrum voor de Berlijnse bevolking en voor inwoners van naburige plaatsen als Schöneberg, Charlottenburg en Schmargendorf. Op de plek van de Wilmersdorfer See bevinden zich tegenwoordig woningen en het Volkspark Wilmersdorf.

RIAS (Afkorting voor: Rundfunk im amerikanischen Sektor) was een omroep in West-Berlijn die onder toezicht van de Amerikaanse bezettingsmacht tussen 1946 en 1993 radio-uitzendingen maakte en tussen 1988 en 1992 televisie-uitzendingen verzorgde.

Kaisereiche (keizereik) is de officieuze naam van een plein in Berlin-Friedenau, naar een daar op 22 maart 1879 geplante eik voor keizer Wilhelm I van Duitsland (die op die dag zijn 82ste verjaardag vierde) ter ere van zijn gouden bruiloft met zijn echtgenote Augusta. Vier jaar later, in november 1883, moest de boom opnieuw geplant worden nadat hij zwaar beschadigd was bij protesten tegen de socialistenwet van rijkskanselier Otto von Bismarck. De keizereik staat op een middenberm waar de volgende straten bij elkaar komen: Rheinstraße; Schmiljanstraße; Moselstraße; Illstraße; Saarstraße.Het plein waarop de eik staat wordt in de volksmond sinds 1879 eveneens Kaisereiche genoemd. Voordien was het bekend als Rondell.

Berliner Straße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de kruising van de Bundesallee en de Berliner Straße in het Berlijnse stadsdeel Wilmersdorf. Het werd geopend op 29 januari 1971 als kruisingsstation voor de U7 en de U9. Zoals alle in 1971 geopende stations op de U7 en de U9 werd Berliner Straße ontworpen door Rainer Rümmler. In het bovenste niveau van station Berliner Straße stoppen de treinen van de U9. De sporen hebben hier elk een eigen perron, gelegen aan weerszijden van een parallel lopende autotunnel die tegelijkertijd met de metrolijn werd aangelegd. Aan de noordzijde zijn beide perrons door een voetgangerstunnel met elkaar verbonden en aan beide uiteinden van het station komen de gescheiden metrotunnels weer samen. Een vergelijkbare configuratie is toegepast in het naburige station Bundesplatz. De wanden zijn bekleed met de voor Rümmler kenmerkende stalen platen. De rode kleur van de wandbekleding en de witte betegeling van de zuilen zijn gebaseerd op het wapen van de stad Berlijn en vormen een verwijzing naar de naam van het station. Een niveau lager ligt het eilandperron van de U7. Ook hier zijn rode staalplaten aan te wanden gebruikt, ditmaal aangebracht in reliëf. Omstreeks 2000 onderging zowel het station van de U7 als dat van de U9 een uitgebreide renovatie. Beide niveaus zijn in het midden van de perrons door trappen met elkaar verbonden.

Blissestraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen in het Berlijnse stadsdeel Wilmersdorf. Het station bevindt zich onder de Berliner Straße, tussen de kruising met de Uhlandstraße en die met de Blissestraße, nabij de historische kern van Wilmersdorf (tot 1920 een zelfstandige stad) rond de Wilhelmsaue. De Blissestraße is genoemd naar de Wilmersdorfse grootgrondbezittersfamilie Blisse, die aan het begin van de 20e eeuw een weeshuis in de stad stichtte. Station Blissestraße werd geopend op 29 januari 1971 en is onderdeel van lijn U7. De bouw van het metrostation begon in 1967 in het kader van een westelijke verlenging van lijn 7, van station Möckernbrücke naar de Fehrbelliner Platz. In het gedeelde Berlijn ontwikkelde lijn 7 zich tot een van de belangrijkste West-Berlijnse verbindingen, die uiteindelijk een halve ring door de stad zou beschrijven en de in Oost-Berlijn gelegen historische binnenstad ontwijkt. Station Blissestraße werd zoals vrijwel alle Berlijnse metrostations uit deze periode ontworpen door Rainer Rümmler. De architect creëerde voor het station een bijzonder vormgegeven plafond, bekleed met diverse gipsen bakjes die in combinatie met gedeeltelijke verlichting van onderaf een speels reliëf opleveren en een geluidsdempende functie hebben. De wanden langs de sporen hebben een bekleding van vierkante glanzende witte tegels gekregen, de steupilaren op het eilandperron zijn bekleed met bruin-grijze natuursteen. Het metrostation heeft hierdoor een wat voornamer uiterlijk dan de andere stations op dit deel van de U7.

Walther-Schreiber-Platz is een station van de metro van Berlijn, gelegen bij het gelijknamige plein in het zuiden van het stadsdeel Friedenau, tegen de grens met Steglitz. Het metrostation werd geopend op 29 januari 1971 en was op dat moment het zuidelijke eindpunt van lijn U9, die drie jaar later werd verlengd naar Rathaus Steglitz. De Walther-Schreiber-Platz, die de kruising vormt van de Bundesallee, de Rheinstraße en de Schloßstraße, is genoemd naar Walther Schreiber, de tweede Regierender Bürgermeister van West-Berlijn. Een grote publiekstrekker nabij station Walther-Schreiber-Platz is het winkelcentrum Forum Steglitz. In augustus 1961, twee weken na de bouw van de Muur, vervoerde lijn G, de huidige U9, de eerste reizigers tussen de stations Leopoldplatz en Spichernstraße. Reeds een jaar later begonnen de werkzaamheden aan de eerste zuidelijke verlenging van de lijn, via de Bundesallee door Wilmersdorf en Friedenau richting Steglitz. Na een bouwtijd van negen jaar vond de lijn zijn nieuwe eindpunt aan de Walther-Schreiber-Platz. De metrobouw in West-Berlijn kende in deze periode dankzij de vele subsidies van de bondsregering een ware bloei. Op 29 januari 1971 kreeg niet alleen lijn 9 er vijf stations bij maar werd ook lijn 7 naar het westen verlengd. Walther-Schreiber-Platz, gebouwd tussen 1967 en 1969, werd zoals de overgrote meerderheid van de naoorlogse Berlijnse metrostations ontworpen door Senatsbaudirektor Rainer Rümmler. De wanden kregen een bekleding van blauwe asbestcementplaten, onderbroken door een horizontale witte band waarin de stationsnaam geschreven is. Een vrijwel identiek ontwerp is te vinden in de stations Bayerischer Platz, Eisenacher Straße en Rudow, alle eveneens van de hand van Rümmler. De architectonische bijzonderheid van station Walther-Schreiber-Platz is dan ook veeleer te zoeken in het dak, dat bestaat uit elkaar in de lengte van het station opvolgende tongewelfjes. Een dergelijke dakconstructie (Kappendecke) is karakteristiek voor de Berlijnse metrostations uit het begin van de 20e eeuw, die met name op lijn U2 te vinden zijn.Een tweede bijzonderheid van het station is de aanwezigheid van een ongebruikt perron in ruwbouw. Dit perron, bestemd voor de ooit geplande lijn 10, bevindt zich onder de Rheinstraße, zodat het metrostation in zijn geheel de vorm van een V heeft. De U10 zou tussen de stations Walther-Schreiber-Platz en Rathaus Steglitz parallel aan lijn 9 lopen, waardoor dit traject werd gebouwd met ruimte voor vier sporen. In station Schloßstraße zouden beide lijnen in dezelfde richting aan hetzelfde perron stoppen, om een cross-platform-overstap mogelijk te maken en in de stations Walther-Schreiber-Platz en Rathaus Steglitz zouden de lijnen weer splitsen. Lijn 10 werd echter nooit gebouwd, zodat op de twee niveaus van station Schloßstraße slechts één spoor in gebruik is en de stations Rathaus Steglitz en Walther-Schreiber-Platz beide over een spookverdieping beschikken. Inmiddels is de U10, althans in zijn oorspronkelijk voorziene vorm, uit de plannen verdwenen, zodat Walther-Schreiber-Platz zijn functie als overstapstation nooit zal vervullen.Aan beide uiteinden van het eilandperron van het metrostation leiden uitgangen via een tussenverdieping naar de Bundesallee en de Walther-Schreiber-Platz. In de zuidelijke stationshal bevindt zich tevens de (afgesloten) verbinding met het ongebruikte U10-perron. Het station is sinds juli 2007, toen 2 liften in gebruik werden genomen, drempelvrij toegankelijk.

Het Schloss-Straßen-Center (afgekort: SSC) is een winkelcentrum in de Berlijnse wijk Friedenau.

De Walther-Schreiber-Platz is een plein in Berlijn. De Walther-Schreiber-Platz ligt op de grens van de stadsdelen Friedenau en Steglitz. De grens tussen beide stadsdelen loopt in het verlengde van de Bornstraße. Het plein is een verkeersknooppunt, waarop de volgende straten uitkomen: Bundesallee Rheinstraße Schloßstraße Schöneberger Straße BornstraßeHet plein is genoemd naar de CDU-politicus Walther Schreiber, die van 1953 tot 1955 burgemeester van Berlijn was. Onder het plein bevindt zich het gelijknamige metrostation (lijn U9).

Innsbrucker Platz is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder het gelijknamige plein. Er is een overstapmogelijkheid op de S-Bahn in het gelijknamige treinstation. Het metrostation opende in 1910, toen nog met de naam Hauptstraße. In 1933, gelijktijdig met de opening van het S-Bahnstation, werd de naam gewijzigd naar de huidige naam. Nadat de Hochbahngesellschaft, het bedrijf dat de eerste Berlijnse metrolijnen aanlegde en exploiteerde, in 1903 een metrolijn door Schöneberg had afgewezen, besloot de toentertijd nog zelfstandige stad zelf een lijn aan te leggen van de Nollendorfplatz naar de Hauptstraße. Het zuidelijke eindstation van de lijn werd ontworpen door Paul Jatzow. Hoewel de stations van de Schöneberger U-Bahn alle door een andere architect ontworpen werden, is het uiterlijk van de stations vergelijkbaar: stalen steunpilaren op het eilandperron en lichtgrijs betegelde wanden met grote reclameborden, omlijst met een contrasterende kleur, overeenkomend met die van de pilaren. Station Hauptstraße kreeg de kenkleur rood. Aangezien de Schönebergse metrolijn tot 1926 los van de rest van het net stond, beschikte de lijn over een eigen werkplaats. Deze bovengrondse werkplaats werd bereikt via de keersporen ten zuiden van station Hauptstraße en sloot in 1932. Nadat er in 1933 een S-Bahnstation aan de Innsbrucker Platz geopend was, kreeg het metrostation zijn huidige naam. In 1954 onderging station Innsbrucker Platz een herinrichting. De uitgang aan het zuidelijke uiteinde het perron werd afgesloten en vervangen door een trap in het midden van het station, waarvoor enige pilaren moesten wijken. Deze trap leidde naar een voor deze gelegenheid gebouwd glazen toegangsgebouw aan de noordzijde van het plein. Tussen 1971 en 1979 verbouwde men het station opnieuw, ditmaal in verband met de aanleg van de Berlijnse stadsring (BAB 100), die de Innsbrucker Platz in een tunnel kruist. De toegang uit 1954 werd weer gesloten, het glazen stationshalletje brak men af. In plaats daarvan kwam er een tussenverdieping met diverse uitgangen naar het plein en naar het S-Bahnstation, waarmee voorheen geen directe verbinding bestond. Op de plaats van de afgebroken uitgang plaatste men opnieuw pilaren, afkomstig uit het metrostation Richard-Wagner-Platz, dat in dezelfde periode door nieuwbouw vervangen werd. De verbinding met de keersporen achter het station werd onderbroken door de autotunnel, zodat Innsbrucker Platz een kopstation werd. In 2001 opende men het reeds in 1979 gebouwde, maar nooit in gebruik genomen oostelijke deel van de tussenverdieping. Tegelijkertijd vestigde zich een supermarkt in het station en bouwde men een lift in. Metrostation Innsbrucker Platz is opgenomen op de Berlijnse monumentenlijst.