Huis te Hoorn

De Hoornbrug is een basculebrug over de Delftsche Vliet, een deel van het het Rijn-Schiekanaal, in de Nederlandse stad Rijswijk bij de grens met Den Haag. De brug wordt intensief gebruikt als toegangsader voor Rijswijk en Den Haag doordat de route Laan van Delfvliet - Laan van Hoornwijck - Hoornbrug - Haagweg in het verlengde ligt van de Rijksweg A13 waar men bij knooppunt Ypenburg de snelweg verlaat. Ook is daar een afslag van de A4. Tevens wordt de brug gebruikt door Haagse tramlijnen 1 en 15. De brug wordt bediend en is onder beheer van Provincie Zuid-Holland.

De haven van Rijswijk is een haven in de Nederlandse plaats Rijswijk (Zuid-Holland). Deze haven ligt tussen de Plaspoelpolder, de Delftse Vliet en de meest zuidelijk gelegen woningbouw van 'Oud Rijswijk'. Geografisch behoort het havengebied tot de Plaspoelpolder (Rijswijk - Wijk 08 - Buurt 81 Plaspoelpolder). De haven is tijdens de crisisjaren van de 20e eeuw met de hand gegraven als werkverschaffingsproject voor werkloze Rijswijkers en werd opgeleverd in 1937. De haven was verdeeld in drie delen: de Houthaven met een lengte van 155 meter, de kortere Industriehaven en een kleine zijhaven van de Houthaven. Omdat de haven bereikbaar en diep genoeg was voor kleine zeeschepen, zoals coasters, kreeg zij het predicaat van zeehaven. De Houthaven met de zijhaven deden vanaf 1953 dienst als aanvoerhaven voor bewerkt hout dat bij de Nehim werd opgeslagen en verhandeld, de Industriehaven voor steenkool, zand, grind en mest, dat in vrachtwagens werd overgeladen en verder de regio in werd getransporteerd. Tot 1956 werd olie, afkomstig van de NAM-oliewinning in de Hoekpolder, overgeladen in lichters, die voor verder transport naar de olieraffinaderij in Pernis zorgden. Bij de bouw van de bedrijven in het Industrieschap De Plaspoelpolder werd de haven gebruikt voor de aanvoer van grote objecten, zoals stookinstallaties en bouwmaterialen. Rond de haven lag een klein industrieterrein met bedrijven, zoals een schrootverwerkingsbedrijf, een betoncentrale, een kaarsenfabriek, de fabriek van Indola (kappersbenodigheden). Tot 2000 was het gebied een industrieterrein. Langs de haven is in 2006 het nieuwbouwproject Vliethaven gerealiseerd op de plek waar de voormalige gemeentewerf was gesitueerd. De Steenplaetsbrug geeft toegang tot de haven.

Hoornwijck was een buitenplaats in de Nederlandse plaats Rijswijk (provincie Zuid-Holland).

Leeuwendaal was een buitenplaats in de Nederlandse plaats Rijswijk (provincie Zuid-Holland). Sinds het begin van de 20e eeuw is het een woonwijk.

Ottoburch, tegenwoordig Tollenshuis, was een buitenplaats in de Nederlandse plaats Rijswijk (provincie Zuid-Holland). De eerste vermelding is van 1546; Jan Pijns kreeg toestemming om op het terrein van de latere Ottoburch bomen te planten. In 1714 werd in het testament van Cornelis de Jonge van Ellemeet gesproken over de hofstede Ottoburch met 26 morgen land. Het herenhuis, zoals dat nu nog bestaat, werd in 1793 gebouwd. De dichter Hendrik Tollens woonde van 1846 tot 1856 in het huis en daarom heet het tegenwoordig het Tollenshuis. Het huis is ook een trouwlocatie van de gemeente Rijswijk.

De Oude Kerk is een Protestantse kerk aan de Herenstraat in de Nederlandse gemeente Rijswijk (provincie Zuid-Holland). De huidige kerk werd in de 15e eeuw gebouwd en is een van de oudste gebouwen in Rijswijk. Bijzonder is dat bij deze verbouwing om de toren heen werd gebouwd, zodat deze nu in de kerkruimte staat. Herman van der Kloot Meijburg restaureerde het schip, koor, kapellen en het stuk om de toren in 1919/20.

Vredenoord is een buitenplaats die tot 2002 in de Nederlandse plaats Rijswijk, provincie Zuid-Holland lag, maar door een gemeentegrenswijziging tegenwoordig in Den Haag ligt. Vredenoord heeft meerdere namen gehad: onder andere Buytenburch, Alphenrust, Oversteen en Hoflust. Voor zover bekend was Josua van Belle, burgemeester en raad in de vroedschap van Rotterdam, in 1679 al in het bezit van de grond. Na zijn dood liet hij de buitenplaats na aan zijn weduwe Ida Catherina van der Meijden (1707). Op de kaart van Cruquius uit 1713 is de buitenplaats ingetekend met de naam Buytenburch, maar of het de woning was die deze naam had is niet duidelijk. De zoon van Josua van Belle verkocht de bijbehorende boerderij in 1728 aan Hugo van Rijk. In 1732 kocht Cornelis van Alphen de buitenplaats van Frederik van der Does. Ergens voor 1732 moet het landgoed dus door de weduwe van Van Belle van de hand zijn gedaan. Van Alphen noemde het huis Alphenrust, en hij kocht in 1738 ook de boerderij weer terug. Na zijn dood werd het goed, inclusief boerderij, in 1760 verkocht aan Jacob Spruyt. De erfgenamen van Spruyt verkochten het in 1776 aan Pieter Havart, ambachtsheer van Nederveen, Uitwijk en Waardhuizen. Hij gaf het de naam Vredenoord. In 1796 verkocht hij het aan Johan Maritz, ’s-Lands Grofgeschutgieter, die in 1800 ook Hoornwyk zou kopen. In de 19e eeuw wisselde het goed opnieuw vele malen van eigenaar. In het begin van de 20e eeuw werd het pand gesloopt en het huidige huis volgens ontwerp van architect J. van Wijngaarden gebouwd door Adriaan van der Willigen (Zoelmond, Rotterdam), wiens familie er tot in de jaren 70 van de twintigste eeuw heeft gewoond. Later werd het in gebruik genomen als een gezinsvervangend tehuis. In 2007 werd het landhuis inclusief de landschapstuin van Jan David Zocher jr. volledig gerenoveerd. Opvallend aan Vredenoord is dat aan de achterzijde van het landgoed een folly is gebouwd in de vorm van een kunstmatige grot, niet te verwarren met een ijskelder. Deze is waarschijnlijk in 1876 gebouwd.

's-Gravenmade was een kleine buitenplaats in de Nederlandse plaats Rijswijk (provincie Zuid-Holland). De naam 's-Gravenmade komt al in de 15e eeuw voor, maar de hofstede aan de Delftweg stamde waarschijnlijk uit de 17e eeuw. In 1677 verkochten Edouard Travel en Jacoba Spiering de boerderij met 20 morgen land aan Heer Pieter Ronaer, dijkgraaf van Poortugaal. In 1728 kocht Johan Sixti het goed en bouwde er het huidige herenhuis. Hij verkocht het in 1736 aan Anthony Bartouw. Diens weduwe verkocht het in 1747 aan mr. Cornelius Swalmius, advocaat bij het Hof van Holland. In 1749 veilde hij het en Paulus van den Boogaard, schepen van Delft, werd de nieuwe eigenaar. In 1791 kocht Jan Dionys Viruly het van Van den Boogaard. 's-Gravenmade is nu een rijksmonument. 's-Gravenmade is ook de naam van de vlak bij de hofstede gelegen tramremise aan de Delftweg, waar de HTM van 1923 tot 1970 de trams van de buitenlijnen van Den Haag via Rijswijk naar Delft en Voorburg stalde, onderhoud gaf, reparaties uitvoerde en die tevens diende als opslagplaats voor rails, bielzen enz. . De remise is niet meer aanwezig; het Bielzenspoor bestaat nog steeds.

De buitenplaats Hofrust in de Nederlandse plaats Rijswijk (provincie Zuid-Holland) heeft door de eeuwen heen verschillende namen gehad. De hofstede was in de 15e eeuw in bezit van Mathijs de Buyser, heer van Reyerwaard. In 1656 werd de grond verkocht aan mr. Gerrit Graswinckel, secretaris van Den Haag. Hij maakte er een buitenplaats van. Zijn schoondochter verkocht het in 1725 na de dood van diens zoon voor 10.200 gulden aan de Rotterdamse advocaat mr. François Pielat de Blagny. In de akte was het grondstuk naamloos, maar honderd jaar later werd het Veldzicht genoemd. In 1855 werd het buiten Masthof genoemd, vanaf circa 1874 moet de naam Hofrust in gebruik zijn genomen toen de buitenplaats in bezit kwam van het echtpaar Blaauw-Koch. In 1845 werd aan de noordkant van het hoofdgebouw een vleugel bijgebouwd. Generaal Josef Jacobus Baron van Geen sleet er zijn oude dag. Nadat hij in 1846 stierf wisselde het nog verschillende malen van eigenaar, onder anderen oud-minister van oorlog Johan Hendrik Voet, en de uitbaters van het Haagse hotel "De Twee Steden". In 1922 werd het als raadhuis door de gemeente Rijswijk in gebruik genomen. Nadat in 1967 het nieuwe stadhuis was opgeleverd werd Hofrust gerestaureerd. In de tuin staat een laat-18e-eeuwse theekoepel.

Het Monument voor de gevallenen in de Nederlandse stad Rijswijk (Zuid-Holland) is onthuld op 4 mei 1949 en staat in Park Hofrust, de voormalige tuin van Huis Hofrust, het toenmalige stadhuis. Kort na de Tweede Wereldoorlog werd een comité aangesteld met de opdracht een herdenkingsmonument te realiseren. Een prijsvraag werd uitgeschreven en uit alle inzendingen werd het ontwerp '5'45 van Bart Hoogstraten (1893-1956) en Jan Lucas (1917-2005) gekozen. Het monument, uitgevoerd in Belgisch en Duits natuursteen, is uitgevoerd door beeldhouwster Marian Gobius (1910-1994). Het beeld, een zittende vrouwenfiguur, heeft in haar rechterhand een helm als teken van het verleden en het verzet. In haar linkerhand houdt ze de fakkel als symbool van de vrijheid. Het oprichtende kind staat symbool voor de toekomst. Op een lager deel van het monument staan de namen van Rijswijkse oorlogsslachtoffers, omgekomen in Nederland, het geallieerde leger en in het verzet. Op 4 mei 1949 werd het monument onthuld door mr. L.A. Kesper, commissaris van de Koningin in Zuid Holland. Later zijn twee plaquettes toegevoegd met de namen van Rijswijkse Joodse gevallenen en omgekomen slachtoffers in Nederlands-Indië. Een model van het monument uitgevoerd in terracotta bevindt zich in Museum Rijswijk. Ieder jaar vindt bij dit monument op 4 mei de jaarlijkse herdenking plaats.

Reptielenzoo "SERPO" is een Nederlands centrum voor slangen, krokodillen en andere reptielen sinds 2011 gevestigd in Rijswijk (ZH). Het huisvest Nederlands grootste collectie (gif)slangen en krokodillen. Het zorgt voor educatie, opvang en nakweek van diverse herptologische levensvormen.

Burchvliet was een buitenplaats in de Nederlandse plaats Rijswijk (provincie Zuid-Holland). Oorspronkelijk was Burchvliet een Voorburgse buitenplaats want het stuk grond aan de Geestbrugkade, waar het stond, behoorde tot 1834 tot Voorburg. In de 16e eeuw stond er al een landhuis op de hoek van de Vliet en de Trekvliet met de naam De Vriezen. Toen het in 1637 aan Lodewijk van Boshuizen werd verkocht, werd het echter al De Burchvliet genoemd. Aan de hand van de gevelstenen kan achterhaald worden dat de naamswijziging waarschijnlijk in 1633 heeft plaatsgevonden. De eigenaren van Burchvliet hadden tevens het recht om tol te heffen over de Vliet. Daartoe lag over de Vliet de Nieuwe Tolbrug, later de Hoge Brug genoemd. In 1838 kocht mr Johan Anthony Philipse, eigenaar van naburige Leeuwendaal, het huis Burchvliet. Toen Burchvliet niet meer werd gebruikt als woonhuis, werd er de "Stoomwasch- en Bleekerij Burchvliet" in gevestigd. In 1892 moest de Vliet en de Trekvliet verbreed worden om grotere schepen toe te laten. Daarvoor moest Burchvliet worden afgebroken. Een gevelsteen, uitbeeldende een burchttoren aan het water, bevindt zich nog in het Rijswijks Museum.