Atradius

De Marten Toonderbrug (brug 48) is een gemetselde welfbrug in Amsterdam-Centrum. De brug vormt de verbinding tussen de Wolvenstraat en Berenstraat en overspant daar de Keizersgracht. Er lag hier al eeuwen een brug. De brug die er in 1902 lag kreeg te maken met mankementen door de hoeveelheid verkeer dat er overheen ging. Verrotte houten liggers werden vervangen door liggers van ijzer en ook het metselwerk moest hersteld worden. Er waren plannen gemaakt de brug te verlagen, zodat er geen sprake meer was van een “bochelbrug”. Er kwam een tegenadvies omdat met het verlagen van de brug een "kostbaar uitzicht" in Amsterdam verloren zou gaan. Dat tegenadvies werd door Burgemeester en Wethouders niet overgenomen, de brug werd verlaagd. Dat dat nodig was bleek nog in 1923, toen een paard (van paard en wagen) van de brug afgleed (toen de brug al verlaagd was) en te water raakte (ze werd met het reddingstoestel gered) en in 1925 kantelde er een vrachtauto. In 1926 kon opnieuw een paard een wagen met meelzakken niet in het gareel houden en liep met alles een pianowinkel van Goldschmeding binnen. Omdat het paard rustig enigszins trillend bleef staan kreeg het de bijnaam "Het muzikale paard". In het najaar van 1928 moest de gemeente beslissen dat zwaar vervoer niet meer over de brug mocht. In 1949/1950 moest de brug verbreed worden, waarbij Piet Kramer advies verstrekte. Beginjaren tachtig besloot de gemeente dat de oude brug in oude glorie hersteld moest worden en kreeg de brug drie gewelfde doorvaarten. De brug ging jaren officieus door het leven als Felix Meritisbrug, naar het nabijgelegen Felix Meritis. Die commerciële binding was een van de redenen dat de brug in 2016 ter sprake kwam bij het college van burgemeester en wethouders van Amsterdam. Bij een controle over de brugnamen bleek dat de naam niet voldeed aan de richtlijnen, die gelden om opgenomen te kunnen worden in de Basisregistraties adressen en gebouwen. De brug kwam voor op lijst 2 van twee lijsten met aan te passen officieuze brugnamen (lijst 1 bevat officieuze brugnamen die officieel gemaakt zouden kunnen worden; lijst 2 bevat officieuze brugnamen, waarover na een inspraakronde beslist wordt of de naam officieel erkend wordt, dan wel officieel wordt afgekeurd). Sinds juni 2016 was de brug derhalve officieel (weer) naamloos; in 2022 is de brug vernoemd naar schrijver/tekenaar Marten Toonder, op initiatief van de heer M. Louis, een Amsterdamse inwoner.

De 9 Straatjes (ook wel: De Negen Straatjes) is een winkelgebied in Amsterdam-Centrum. De straatjes verbinden de Prinsengracht, de Keizersgracht, de Herengracht en de Singel met elkaar.

Het Nederlands Instituut voor Mediakunst (NIMk) was een instituut ter bevordering van de ontwikkeling, toepassing en distributie van mediakunst. Het instituut was gevestigd in een pand aan de Keizersgracht te Amsterdam.

Het Roode Huys (ook Roode Huijs) is een grachtenpand aan de Keizersgracht nr 321 te Amsterdam. Het dateert uit de 17e eeuw. Het huis is waarschijnlijk in de eerste helft van de 17e eeuw gebouwd en was toen voorzien van een trapgevel in Amsterdamse renaissancestijl, met ontlastingsbogen. Deze voorgevel was opgetrokken uit geslepen bakstenen met een zeer smalle voeg. Doordat de gevel lange tijd bepleisterd was is hij zeer goed bewaard gebleven. Op 11 februari 1716 werd het pand gekocht door Christoffel van Brants. Volgens zijn testament woonde Van Brants er niet zelf; bewoner was Jean Bartholomeus Rietman. Na Van Brants overlijden werd het pand op 20 mei 1740 verkocht door zijn erfgenaam Johan Enno Brants. Rond 1740 werd het pand verhoogd, waarbij de trapgevel werd aangetast. In 1942 is het pand gerestaureerd. Tevens werden aan de achterkamer renaissancebetimmeringen toegevoegd en op de bovenverdieping werd een 16e-eeuwse plafondschildering uit Edam ingebracht. In het najaar van 1943 werd het pand gekocht door de kunstschilder en meestervervalser Han van Meegeren. Na diens dood in 1947 woonde zijn weduwe er nog tot 1954. Op 5 september 1950 is de inboedel van Van Meegeren in het pand geveild. Het pand werd gekocht door de Nederlandse Houtbond, die het in 1950 liet restaureren. De woning en bovenwoning werden ingericht als kantoor, en op de zolder werd een collectie houtmonsters ondergebracht. In 1958 werd de pleisterlaag verwijderd. Het Roode Huys is sinds 1970 rijksmonument. Tot de verhuizing in 2007 naar de Jollemanhof, eveneens in Amsterdam, was in het pand het kantoor van de Bond van Nederlandse Architecten gevestigd.

Felix Meritis ('Gelukkig door verdiensten') is de naam van een voormalig genootschap en het bijbehorende gebouw aan de Keizersgracht 324 te Amsterdam. Het gebouw heeft vandaag de dag weer een publieke functie; er worden publieksprogramma’s als lezingen, debatten, optredens, film, exposities, en workshops georganiseerd rondom de domeinen van het oorspronkelijke genootschap: kunst, wetenschap en ondernemerschap. Bij de heropening van Felix Meritis op 25 september 2020 is daar het vierde domein technologie aan toegevoegd.

De Groote Keijser was de verzamelnaam voor een zestal panden aan de Amsterdamse Keizersgracht, met de huisnummers 242 tot 252. De panden zijn gebouwd tussen 1620 en 1730 en hebben de status van rijksmonument. Eind jaren zeventig en begin jaren tachtig van de 20e eeuw kregen de panden landelijke bekendheid als bolwerk van de kraakbeweging in Amsterdam. De schrijfwijze van het kraakpand de Groote Keijser was ook wel Groote Keijzer, Groote Keyzer of Groote Keyser.

Brug 25 is een brug in Amsterdam-Centrum. Ze vormt de verbinding tussen de Oude Spiegelstraat en de Wolvenstraat in het gebied van de Negen Straatjes in de Amsterdamse grachtengordel. Ze overspant daarbij de Herengracht. De brug beschikt over drie doorvaartopeningen, de breedste is 5.65 meter breed en heeft een hoogte van 1,79 meter. Er ligt hier al eeuwen een brug. Balthasar Florisz. van Berckenrode tekende de brug in op zijn kaart van 1625. Er is dan een boogbrug met vijf doorvaarten die over de Heere Graft voert naar de Wolve Straet. De huidige brug stamt uit 1910. Toen werd de aanbesteding gedaan voor tonnen ijzer voor de vernieuwing van de brug en de brug 5 tussen Raamsteeg en Oude Spiegelgracht over de Singel (een gracht terug de stad in). Gedurende het tijdvak 18 augustus 1910 tot en met 17 januari 1911 zouden de oude bruggen gestremd zijn voor het verkeer. De brug werd daarbij meteen afgevlakt. Vlak voor de renovatie was hier een paard en wagen te water geraakt vanwege een te steile helling. Na de vernieuwing zijn er geen grote wijzigingen meer aangebracht, anders dan de verkeersstromenindeling. Per 10 oktober 1995 is de brug een gemeentelijk monument. Opvallend aan de brug zijn de uitkragingen in/aan de pijlers.

De Kees Fensbrug (brugnummer 49) is een vaste welfbrug in Amsterdam-Centrum. De brug vormt de verbinding tussen de Hartenstraat en Reestraat en overspant de Keizersgracht. Er ligt hier al minstens een eeuw een brug als de gemeente Amsterdam in 1881 besluit dat de brug verlaagd moet worden. De welf- of boogbrug (ook wel bochelbrug) moet verlaagd worden omdat anders verkeer niet tegen de brug opkomt of ongelukken maakt tijdens het afdalen (denk daarbij aan paard en wagen). Een schoonheidscommissie is nog tegen, want het historisch stadsgezicht zou daarbij schade oplopen; de gemeente zet echter door, maar de werkzaamheden werden opgeschort naar 1885. De brug zorgt verder niet voor problemen. In de jaren zeventig van de 20e eeuw komt de gemeenteraad op zijn besluit terug; de brug werd vervolgens in oude staat hersteld, met drie gewelven/doorvaarten. In 2009 werd de brug vernoemd naar literatuurcriticus Kees Fens, die vanuit zijn huis uitkeek op de brug. Job Cohen, dan burgemeester van Amsterdam, was bij de tenaamstelling aanwezig.

De schouwburg van Van Campen was de eerste stadsschouwburg van Amsterdam. De schouwburg, aan de Keizersgracht ter hoogte van nummer 384, werd in 1637 voltooid en verving de eerder op deze plek gevestigde houten Eerste Nederduytsche Academie van Samuel Coster. In 1772 brandde de schouwburg af. De Schouwburgpoort bleef behouden. Het in 1773 achter de poort verrezen gebouw van het Rooms Katholieke Armenkantoor is in 1999 verbouwd tot hotel. Hier is hotel The Dylan gevestigd.

De Schouwburgpoort aan de Keizersgracht 384 is een poort in Amsterdam. De poort biedt tegenwoordig toegang tot hotel The Dylan. De poort van natuursteen bestaat uit drie bogen, voorzien van een hekwerk. De pilasters hebben Ionische kapitelen en dragen een driehoekig fronton. Vroeger stonden in deze poort de regels van Joost van den Vondel: De weereld is een speeltoneel Elck speelt zijn rol en krijght zijn deel

The Dylan Amsterdam is een boetiekhotel in Amsterdam gevestigd in een eeuwenoud pand aan de Keizersgracht 384. The Dylan Amsterdam is ontstaan in 1999 als Blakes Hotel Amsterdam, waar de Britse ontwerpster en hoteleigenaar Anouska Hempel (Lady Weinberg) de scepter zwaaide. Toen The Blakes werd verkocht, en het hotel daarna als The Dylan Amsterdam door het leven ging, zijn de publieke ruimtes gerestyled door het Amsterdamse ontwerpers-duo FG Stijl. Tot 2005 was The Dylan onderdeel van de Amerikaanse hotelketen The Stein Group. Anno 2018 is het een zelfstandig hotel, en was het lid van de groep Small Luxury Hotels. En is sinds 2022 lid van de groep Leading Hotels of the World. Het 'design-hotel' heeft 40 individueel ingerichte kamers, suites en publieke ruimtes. In The Dylan Amsterdam is restaurant Vinkeles gevestigd. Aan de Keizersgracht ter hoogte van nummer 384 stond sinds 1637 de eerste Stadsschouwburg van Amsterdam. Het woord "schouwburg" werd door Joost van den Vondel bedacht voor deze locatie. Het bekende theaterstuk "Gijsbrecht van Aemstel" werd hier voor het eerst opgevoerd. Tevens trad hier voor het eerst een vrouw op in het theater, Ariana Nozeman. Bij de brand van deze Schouwburg van Van Campen in 1772 bleef slechts de Schouwburgpoort behouden. Het hotel is gevestigd in het voormalig Rooms-katholieke Armenkantoor dat in 1773 aan de binnenplaats achter de poort verrees.

Restaurant Vinkeles is een restaurant gehuisvest in hotel The Dylan, in Amsterdam, Nederland. Het werd geopend in 2008, verkreeg in 2010 zijn eerste Michelinster en in 2023 zijn tweede In 2016 kende Gault Millau het restaurant 18 van de maximaal 20 punten toe. Chef-kok van Vinkeles is Dennis Kuiper.