place

Station Halensee

Charlottenburg-WilmersdorfStation van de S-Bahn van Berlijn
Bf b halensee
Bf b halensee

Halensee is een S-Bahnstation in het gelijknamige Berlijnse stadsdeel Halensee. Het station bevindt zich aan het westelijke uiteinde van de Kurfürstendamm en niet ver van de Halensee, een meer waaraan ook het stadsdeel naam dankt. Station Halensee ligt aan de Ringbahn en werd geopend op 15 november 1877, aanvankelijk onder de naam Grunewald. Het verkreeg in Duitsland enige bekendheid door de bezetting van een seinhuis tijdens een spoorwegstaking in 1980. Deze staking zou het einde inluiden van de door de Oost-Duitse spoorwegen bedreven en al langer zieltogende S-Bahn in West-Berlijn. Pas na de Wende werd station Halensee heropend.

Fragment uit het Wikipedia-artikel Station Halensee (Licentie: CC BY-SA 3.0, Auteurs, Beeldmateriaal).

Station Halensee
Seesener Straße, Berlijn Halensee

Geografische coördinaten (GPS) Adres Nabijgelegen plaatsen
placeToon op kaart

Wikipedia: Station HalenseeLees verder op Wikipedia

Geografische coördinaten (GPS)

Breedte Lengte
N 52.496111111111 ° E 13.290555555556 °
placeToon op kaart

Adres

Halensee

Seesener Straße
10711 Berlijn, Halensee
Duitsland
mapOpenen op Google Maps

Bf b halensee
Bf b halensee
Ervaringen delen

Nabijgelegen plaatsen

Station Westkreuz
Station Westkreuz

Westkreuz is een station van de S-Bahn van Berlijn, gelegen aan de rand van stadsdeel Charlottenburg, niet ver van de Berlijnse stadsringweg. Het werd geopend op 10 december 1928 en is net als station Ostkreuz een kruisingsstation met twee niveaus: boven stoppen treinen over de Ringbahn, beneden treinen over de van oost naar west lopende Stadtbahn. Station Westkreuz dankt zijn belang vrijwel geheel aan zijn overstapfunctie, aangezien het in een zeer dunbevolkt gebied ligt. Het beurs- en tentoonstellingsterrein bevindt zich weliswaar nabij, maar wordt beter ontsloten door de stations Messe Nord/ICC en Messe Süd. Op de plaats waar nu station Westkreuz ligt ontstond aan het eind van de 19e eeuw een omvangrijk spoorwegknooppunt dat de Ringbahn (geopend 1877) verbond met de Stadtbahn en de richting Potsdam verlopende Wetzlarer Bahn (beide geopend in 1882). In 1907 kwam de Spandauer Vorortbahn, aftakkend van de Stadtbahn, daar nog bij. Via de zogenaamde Nordringkurve en Südringkurve konden stadstreinen komend van het op de Stadtbahn gelegen station Charlottenburg hun weg vervolgen over de Ringbahn. Daarnaast vonden ook goederentreinen en langeafstandstreinen in de reizigersdienst hier hun weg. In 1926 begon men op de kruising van de Stadtbahn en de Ringbahn met de bouw van nieuw station, dat een rechtstreekse overstap tussen de stadsdiensten over beide lijnen mogelijk zou maken. Op 10 december 1928 kwam het station in gebruik, aanvankelijk onder de naam Ausstellung, maar sinds januari 1932 onder zijn huidige naam Westkreuz. Het aantal overstappers tussen de in dezelfde periode geëlektrificeerde stadslijnen (sinds 1930 verenigd in het S-Bahnnet) was vanaf het begin zeer hoog. Het station werd ontworpen door de architect Richard Brademann, die eveneens tekende voor het in een toren ondergebrachte seinhuis in de noordwestelijke oksel van de spoorkruising. Brademann schiep een 161 meter lange en 22 meter brede uit glas en staal opgetrokken hal waarin de sporen van de Ringbahn werden ondergebracht; de daaronder gelegen perrons van de Stadtbahn bevinden zich weliswaar in de openlucht, maar zijn over hun gehele lengte overkapt. Aan de noordwestzijde van het station verrees het toegangsgebouw, te bereiken via een voetgangersbrug vanuit de Ringbahnhal. Het overstapstation Westkreuz maakte de verbindingssporen tussen Stadtbahn en Ringbahn min of meer overbodig. Men besloot de tijdens de Tweede Wereldoorlog verwoeste Nordringkurve dan ook niet te herbouwen. Het gunstige tij voor het station zou na de oorlog echter al snel keren. Vooral na de bouw van de Berlijnse Muur in 1961 werd de door de Oost-Duitse spoorwegen (Deutsche Reichsbahn) bedreven S-Bahn in West-Berlijn massaal geboycot, waardoor het aantal reizigers sterk afnam. Ook onder het West-Berlijnse personeel van de S-Bahn groeide de ontevredenheid, die zijn hoogtepunt bereikte met een staking in september 1980. Als gevolg van de staking sneed de DR fors in de toch al magere dienstregeling in het westen van de stad. Over de Stadtbahn reed nog maar een zeer beperkt aantal treinen en de al jaren verwaarloosde Ringbahn zou helemaal niet meer bediend worden. In 1984 nam het West-Berlijnse stadsvervoerbedrijf BVG de exploitatie van het westelijke S-Bahnnet over van de Deutsche Reichsbahn. Een aantal trajecten werd weer in dienst genomen, zo gingen er weer treinen rijden van Friedrichstraße via Westkreuz naar Station Berlin-Wannsee. De Ringbahn bleef echter voorlopig buiten gebruik. In september 1989, twee maanden voor de val van de Muur, maakte men alsnog een begin met de sanering van de Ringbahn, die uiteindelijk pas vier jaar na de val van de Muur, op 17 december 1993, heropend zou worden. Voor de heropening van de Ringbahn had station Westkreuz, dat onder monumentenbescherming staat, een omvangrijke renovatie ondergaan. Vanwege de slappe bodem ter plaatse waren al tijdens de bouw problemen ontstaan. Tussen 1991 en 1993 werden het toegangsgebouw en de al vrijwel sinds het begin scheef staande seinhuis daarom gesloopt. De verzakte hal van de Ringbahn was al eerder, tussen 1968 en 1976, hydraulisch opgetild en van een nieuwe fundering voorzien en werd aan het begin van de jaren negentig voor de tweede maal aangepakt. In 2004 begon de sanering van de Stadtbahn. De beide perrons op het onderste niveau van station Westkreuz werden in het kader van deze operatie volledig herbouwd. De werkzaamheden werden afgesloten in 2006, op tijd voor het wereldkampioenschap voetbal. Station Westkreuz wordt bediend door alle S-Bahnlijnen over de Stadtbahn, te weten S3, S5, S7 en S9 en de Ringbahnlijnen S41, S42 en S46. Het station kent hierdoor rechtstreekse verbindingen met vrijwel alle uithoeken van de stad, onder meer Spandau, Wannsee, Potsdam, de Alexanderplatz, Neukölln, Prenzlauer Berg, luchthaven Schönefeld en alle belangrijke spoorwegstations van Berlijn, waaronder Hauptbahnhof, Gesundbrunnen en Südkreuz. Westkreuz is dan ook als vanouds een druk overstapstation. Overigens werd het station ook korte tijd bediend door regionale treinen: tussen juni 1994 en mei 1997 vertrokken vanaf een provisorisch houten perron naast de hal van de Ringbahn dieseltreinen richting Nauen en Wustermark.

Station Hohenzollerndamm
Station Hohenzollerndamm

Hohenzollerndamm is een station van de S-Bahn van Berlijn. Het station bevindt zich nabij de gelijknamige straat, op de grens van de Berlijnse stadsdelen Wilmersdorf en Schmargendorf. Station Hohenzollerndamm ligt aan de Ringbahn en werd geopend op 1 november 1910. De Ringbahn, een ringspoorlijn om het Berlijnse stadscentrum die een aantal reeds bestaande kopstations met elkaar moest verbinden, kwam gereed in 1877. De lijn werd gebruikt voor goederenvervoer, maar ook door stadstreinen in reizigersdienst, alles uiteraard nog met stoomtractie. In 1910 opende nabij de Hohenzollerndamm, die de Ringbahn op een viaduct kruist, een nieuwe halte voor de stads- en voorstadstreinen. Aan de Hohenzollerndamm was een uit grijze natuursteen opgetrokken neoromaans stationsgebouw verrezen, naar een ontwerp van Heinrich Thiesing. De stationshal, die inmiddels op de monumentenlijst is opgenomen, geeft toegang tot een overdekt eilandperron met twee sporen, gelegen in een uitgraving. In de jaren '20 begon men vrijwel alle stads- en voorstadslijnen in en om Berlijn te elektrificeren, hetgeen tot de vorming van het S-Bahnnet zou leiden. Op 28 november was de elektrificatie van de zuidring gereed en stopten de eerste elektrische treinen in station Hohenzollerndamm. De Tweede Wereldoorlog doorstond het station ongeschonden. Na de oorlog zou echter het verval intreden, omdat de door de Oost-Duitse spoorwegen (DR) bedreven S-Bahn in West-Berlijn massaal werd geboycot. Het dalende aantal reizigers leidde tot bezuiniging op het onderhoud van stations en sporen, en ook de dienstregeling werd steeds verder uitgedund. Na een staking van het West-Berlijnse S-Bahnpersoneel in 1980 zou een groot aantal trajecten, waaronder de Ringbahn, zelfs helemaal niet meer bediend worden. Station Hohenzollerndamm sloot zijn deuren. In 1989 werd besloten de Ringbahn in West-Berlijn te saneren om heropening mogelijk te maken. Aan het einde van het genoemde jaar viel de Muur, waardoor het project in het nieuw daglicht kwam te staan: ook de doorgaande verbindingen tussen oost en west zouden hersteld worden, zodat er weer een volledige ring zou ontstaan. Op 17 december 1993 kwam de zuidring weer in dienst en werd station Hohenzollerndamm heropend. Tussen 1997 en 2002 werden de laatste ontbrekende delen van de Ringbahn hersteld. Station Hohenzollerndamm wordt tegenwoordig bediend door de lijnen S41 (ring met de klok mee), S42 (tegen de klok in) en S46 (Königs Wusterhausen - Westend).

Station Messe Nord/ICC
Station Messe Nord/ICC

Messe Nord/ICC is een station van de S-Bahn van Berlijn, gelegen in de middenberm van stadssnelweg BAB 100, die de grens vormt tussen de Berlijnse stadsdelen Westend en Charlottenburg. Het station ligt aan de Ringbahn en werd op 1 april 1916 geopend onder de naam Witzleben. In de directe omgeving van het station bevinden zich het Berlijnse beursterrein (Messe Berlin), het Zentraler Omnibusbahnhof en de Funkturm. Het 200 meter ten noordwesten van station Messe Nord/ICC gelegen metrostation Kaiserdamm geldt als officiële overstapmogelijkheid, die ook op kaarten wordt weergegeven. Beide stations zijn evenwel niet fysiek met elkaar verbonden. De Ringbahn, een ringspoorlijn om het Berlijnse stadscentrum die een aantal reeds bestaande kopstations met elkaar moest verbinden, werd in twee etappes in gebruik genomen in 1871 en 1877. In 1916 werd tussen de Neue Kantstraße en de Kaiserdamm een nieuw station aan deze lijn geopend, dat men naar de ten oosten ervan gelegen wijk Witzleben noemde. Deze wijk, behorend tot Charlottenburg, dankt zijn naam op zijn beurt aan de Pruisische militair en politicus Job von Witzleben, die er in de 19e eeuw een landgoed liet aanleggen. Station Witzleben kreeg twee perrons, een voor de treinen van de Ringbahn en een voor treinen komend van de Stadtbahn, waarmee de ringlijn door middel van een boog (Nordringkurve) nabij het huidige station Westkreuz verbonden was. Aan zowel het noordelijke als het zuidelijke uiteinde van het station verrees een toegangsgebouw van de hand van August Bredtschneider.Aanvankelijk vond al het vervoer op de Ringbahn plaats met stoomtractie, maar in de jaren 1920 begon men de voorstadslijnen in en om Berlijn te elektrificeren. In februari 1929 waren de sporen van het Stadtbahnperron van station Witzleben geëlektrificeerd, de ringsporen volgden in april van hetzelfde jaar. Een jaar later gingen Ringbahn, Stadtbahn en een aantal andere lijnen het nieuwe S-Bahnnet vormen. In 1944 werd de Nordringkurve tijdens een bombardement verwoest. Na de Tweede Wereldoorlog achtte men herbouw van de verbinding tussen Stadt- en Ringbahn niet nodig, omdat het reizigersaantal er na de opening van station Westkreuz in 1928 sterk was teruggelopen. In station Witzleben bleef na de oorlog dus slechts één perron in gebruik. In de zestiger jaren van de twintigste eeuw ontstond stadsringweg 100, die grotendeels parallel aan de S-Bahnring werd aangelegd. Het S-Bahntracé Westend - Westkreuz, inclusief station Witzleben, kwam in 1963 in de middenberm van de snelweg te liggen. Het aantal reizigers was ondertussen sterk gedaald, aangezien de door de Oost-Duitse spoorwegen (Deutsche Reichsbahn) bedreven S-Bahn na de bouw van de Berlijnse Muur in 1961 massaal geboycot werd in West-Berlijn. Ook onder het West-Berlijnse personeel van de S-Bahn groeide de ontevredenheid, die een hoogtepunt bereikte met een staking in september 1980. Als gevolg van de staking sneed de DR fors in de toch al magere dienstregeling in het westen van de stad. Een aantal trajecten, waaronder de al jaren verwaarloosde Ringbahn, zou helemaal niet meer bediend worden. Station Witzleben sloot zijn deuren. Ook nadat het West-Berlijnse stadsvervoerbedrijf BVG de exploitatie van het westelijke S-Bahnnet in 1984 van de DR had overgenomen, bleef de Ringbahn buiten gebruik. Pas vier jaar na de val van de Muur, op 17 december 1993, reden de eerste treinen weer over het zuidelijke en westelijke deel van de S-Bahnring en werd station Witzleben heropend. Het westelijke perron was heraangelegd en verbreed. Het Stadtbahnperron, dat al sinds de oorlog buiten gebruik was, had men door middel van een hek van het oostelijke spoor afgeschermd. In 2002 werden de laatste ontbrekende delen van de noordelijke ring heropend. In datzelfde jaar kreeg station Messe Nord/ICC zijn huidige naam, die een verwijzing is naar het nabijgelegen beursterrein en congrescentrum ICC; tegelijkertijd werd station Eichkamp hernoemd tot Messe Süd. Het eilandperron van het verdiept gelegen station Messe Nord/ICC is te bereiken via toegangen aan beide uiteinden, aan de Dresselsteg in het noorden en aan de Neue Kantstraße in het zuiden. De noordelijke stationshal bevindt zich niet ver van metrostation Kaiserdamm. Station Messe Nord/ICC geniet de monumentenstatus en wordt bediend door de lijnen S41 (ring met de klok mee), S42 (tegen de klok in) en S46 (Königs Wusterhausen - Westend).

Funkturm
Funkturm

De Funkturm (radiotoren) is een zendmast in Berlijn, die tussen 1924 en 1926 door Heinrich Straumer werd gebouwd. Hij kreeg de bijnaam "der lange Lulatsch" ("lange knul") en is een van de bekendste aandachtspunten in de stad Berlijn. Hij is gebouwd op een tentoonstellingsterrein in het district Charlottenburg-Wilmersdorf. Op 3 september 1926 werd de toren ingehuldigd ter gelegenheid van de derde "Grossen Deutschen Funkausstellung" (derde Grote Duitse radiotentoonstelling). De toren is nu een beschermd monument. De toren is gebouwd als een staalconstructie en lijkt op de Eiffeltoren in Parijs. De 150 m hoge en ongeveer 600 ton wegende toren was oorspronkelijk uitsluitend bedoeld als zendmast, maar er zijn in de loop der tijd delen aan toegevoegd als een restaurant op ongeveer 52 m hoogte, en een observatiedek op een hoogte van zo'n 125 m. Bezoekers bereiken het restaurant en het observatiedek door middel van een lift die vier meter per seconde aflegt. De Funkturm heeft twee zeer opmerkelijke structurele kenmerken. Ten eerste is hij gebouwd op een vierkant vlak van slechts 20 meter per zijde. De verhouding van horizontale afmeting tot hoogte is 1 : 6,9. Ter vergelijking: de Eiffeltoren is gebouwd op een vierkant van 129 meter per zijde, met een horizontale tot verticale verhouding van 1 : 2,3. Ten tweede is de toren (waarschijnlijk) de enige observatietoren ter wereld die op porseleinen isolatoren is gebouwd. Hij werd ontworpen als steuntoren voor een T-antenne voor de middengolf, en de isolatie was bedoeld om energieverlies via de toren te verhinderen. Dit bleek echter onpraktisch omdat de bezoekers aan enorme elektrische schokken blootgesteld zouden worden. Later werd de toren geaard via de liftschacht. De gebruikte isolatoren werden vervaardigd in "Koeniglich Preussische Porzellanmanufaktur" (de Koninklijke Pruisische Porseleinfabriek). Op 22 maart 1935 werd het eerste televisieprogramma ter wereld via een antenne boven in de toren uitgezonden. Sinds 1962 wordt de toren niet meer gebruikt voor het uitzenden van televisiesignalen. Sinds 1973 dient de Funkturm ook niet meer als zendtoren voor het uitzenden van radiosignalen, maar wordt hij nog wel gebruikt als relaispost voor amateurradio, politieradio, en mobiele telefoondiensten. De laatste volledige vernieuwing gebeurde in het jaar 1987 ter gelegenheid van de 750e verjaardag van de stichting van Berlijn.