Schaubühne am Lehniner Platz

Adenauerplatz is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder het gelijknamige plein in de Kurfürstendamm in het Berlijnse stadsdeel Charlottenburg. Het werd op 28 april 1978 geopend aan het eerste deel van de noordwestelijke verlenging van de U7. Met het oog op een toekomstige metrolijn onder de Kurfürstendamm werd station Adenauerplatz als gepland overstapstation groter uitgevoerd dan gebruikelijk. Het metrostation is gelegen in een flauwe bocht en heeft een eilandperron. Trappen en roltrappen in het midden van het perron leiden naar een zeer ruime stationshal, die vrijwel de gehele oppervlakte van de Adenauerplatz bestrijkt en waarin ook enkele winkels gevestigd zin. Het door Rainer Rümmler ontworpen station wordt gedomineerd door de kleuren geel, wit en zwart en onderging in 2004 een renovatie. Tegelijkertijd met de bouw van het station werd een extra niveau in ruwbouw aangelegd. Dit ongebruikte station ligt kruislings onder het perron van de U7 en is bestemd voor de westelijke verlenging van de U1 vanaf de Uhlandstraße. Deze verlenging was reeds bij de aanleg van de lijn naar Uhlandstraße in 1913 gepland en is nu voorzien als onderdeel van de nieuwe lijn U10. Wanneer en of deze metrolijn en het spookstation onder de Adenauerplatz in gebruik zullen komen is echter nog niet bekend.

Berlin-Charlottenburg is een spoorweg- en S-Bahnstation in het Berlijnse stadsdeel Charlottenburg. Het aan de Stadtbahn gelegen station wordt bediend door regionale treinen (RegionalBahn en RegionalExpress) van de Deutsche Bahn en de S-Bahn. Aansluiting op de metro (lijn U7) bestaat via het nabijgelegen station Wilmersdorfer Straße. Station Charlottenburg heeft vier perrons.

Konstanzer Straße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Brandenburgische Straße, nabij de kruising met de Konstanzer Straße, in het Berlijnse stadsdeel Wilmersdorf. Het werd op 28 april 1978 geopend aan het eerste deel van de noordwestelijke verlenging van de U7. Station Konstanzer Straße heeft een eilandperron met uitgangen aan beide uiteinden. Zoals alle stations op het in 1978 geopende deel van de U7 werd het ontworpen door Rainer Rümmler. Op de wanden is in mozaïek een lijnenmotief in de kleuren zwart, rood, geel en wit aangebracht. Deze kleuren zijn afkomstig uit het wapen van de stad Konstanz, waaraan het metrostation zijn naam dankt. De horizontale lijnen symboliseren de snelheid van de metro. Een bijzonderheid vormen de nog oorspronkelijke oranjekleurige stationsborden, die hier niet zoals elders door moderne exemplaren vervangen zijn. Dertig jaar lang had het station slechts één uitgang, aan de zuidzijde. Na een brand in station Deutsche Oper in 2000 besloot men echter dat alle stations om veiligheidsredenen minstens twee uitgangen moeten hebben. Konstanzer Straße was een van de laatste stations die onder handen genomen werd; de tweede uitgang, leidend naar de middenberm van de Brandenburgische Straße, kwam in gebruik op 28 mei 2008. Sinds een aantal jaren worden de Berlijnse metrostations daarnaast een voor een toegankelijk gemaakt voor mindervaliden. Station Konstanzer Straße zal volgens de prioriteitenlijst van de Berlijnse Senaat echter pas na 2010 uitgerust worden met een lift.

Wilmersdorfer Straße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de kruising van de Kantstraße en de Wilmersdorfer Straße in het Berlijnse stadsdeel Charlottenburg. Het werd op 28 april 1978 geopend aan het eerste deel van de noordwestelijke verlenging van de U7. Tegelijkertijd met de bouw van het station werd in de Wilmersdorfer Straße de eerste voetgangerszone van Berlijn aangelegd. Iets ten westen van het metrostation ligt station Berlin-Charlottenburg, waar op de S-Bahn en de regionale spoorwegen overgestapt kan worden. Station Wilmersdorfer Straße heeft een eilandperron met uitgangen in het midden en aan het zuidelijke uiteinde. Beide uitgangen leiden naar een tussenverdieping, de zuidelijke stationshal ligt op minder dan 100 meter van een ingang van het S-Bahnstation Charlottenburg. Het metrostation werd ontworpen door Rainer Rümmler en is zoals vele stations op dit deel van de U7 gedecoreerd met mozaïeken. Het geel-rood-grijze motief op de wanden langs de sporen is gebaseerd op de Franse lelies in het wapen van Wilmersdorf. Het dak van de perronhal is geel. In 2006 onderging het metrostation een renovatie, waarbij men vloeren en perronmeubilair vernieuwde en er een lift werd ingebouwd. De donkere aluminium wandbekleding werd vervangen door tegelvormige metalen elementen in de kleuren beige en geel. Het S-Bahnstation Charlottenburg bevond zich oorspronkelijk ten westen van de Lewishamstraße, zo'n 350 meter van het metrostation. Tussen 2003 en 2006 werd het station naar het oosten verplaatst om een betere overstap op de metro te realiseren. Het regionale spoorwegstation werd niet verplaatst.

Hohenzollerndamm is een station van de S-Bahn van Berlijn. Het station bevindt zich nabij de gelijknamige straat, op de grens van de Berlijnse stadsdelen Wilmersdorf en Schmargendorf. Station Hohenzollerndamm ligt aan de Ringbahn en werd geopend op 1 november 1910. De Ringbahn, een ringspoorlijn om het Berlijnse stadscentrum die een aantal reeds bestaande kopstations met elkaar moest verbinden, kwam gereed in 1877. De lijn werd gebruikt voor goederenvervoer, maar ook door stadstreinen in reizigersdienst, alles uiteraard nog met stoomtractie. In 1910 opende nabij de Hohenzollerndamm, die de Ringbahn op een viaduct kruist, een nieuwe halte voor de stads- en voorstadstreinen. Aan de Hohenzollerndamm was een uit grijze natuursteen opgetrokken neoromaans stationsgebouw verrezen, naar een ontwerp van Heinrich Thiesing. De stationshal, die inmiddels op de monumentenlijst is opgenomen, geeft toegang tot een overdekt eilandperron met twee sporen, gelegen in een uitgraving. In de jaren '20 begon men vrijwel alle stads- en voorstadslijnen in en om Berlijn te elektrificeren, hetgeen tot de vorming van het S-Bahnnet zou leiden. Op 28 november was de elektrificatie van de zuidring gereed en stopten de eerste elektrische treinen in station Hohenzollerndamm. De Tweede Wereldoorlog doorstond het station ongeschonden. Na de oorlog zou echter het verval intreden, omdat de door de Oost-Duitse spoorwegen (DR) bedreven S-Bahn in West-Berlijn massaal werd geboycot. Het dalende aantal reizigers leidde tot bezuiniging op het onderhoud van stations en sporen, en ook de dienstregeling werd steeds verder uitgedund. Na een staking van het West-Berlijnse S-Bahnpersoneel in 1980 zou een groot aantal trajecten, waaronder de Ringbahn, zelfs helemaal niet meer bediend worden. Station Hohenzollerndamm sloot zijn deuren. In 1989 werd besloten de Ringbahn in West-Berlijn te saneren om heropening mogelijk te maken. Aan het einde van het genoemde jaar viel de Muur, waardoor het project in het nieuw daglicht kwam te staan: ook de doorgaande verbindingen tussen oost en west zouden hersteld worden, zodat er weer een volledige ring zou ontstaan. Op 17 december 1993 kwam de zuidring weer in dienst en werd station Hohenzollerndamm heropend. Tussen 1997 en 2002 werden de laatste ontbrekende delen van de Ringbahn hersteld. Station Hohenzollerndamm wordt tegenwoordig bediend door de lijnen S41 (ring met de klok mee), S42 (tegen de klok in) en S46 (Königs Wusterhausen - Westend).

De Kurfürstendamm (Keurvorstendam) is de grootste winkelboulevard in Berlijn. De straat is breed opgezet met gescheiden rijbanen en een groenstrook middenin (voormalige trambaan). De winkelstraat is gelegen in het stadsdeel Charlottenburg.

De Kathedraal van de Opstanding van Christus (Duits: Christi-Auferstehungs-Kathedrale, Russisch: Свято-Воскресенский собор, Svjato-Voskresenskij sobor) is een Russisch-orthodoxe kathedraal in Wilmersdorf, een wijk in het Berlijnse district Charlottenburg-Wilmersdorf. De kathedraal werd tussen 1936 en 1938 gebouwd naar het ontwerp van Karl Schellberg.

Halensee is een S-Bahnstation in het gelijknamige Berlijnse stadsdeel Halensee. Het station bevindt zich aan het westelijke uiteinde van de Kurfürstendamm en niet ver van de Halensee, een meer waaraan ook het stadsdeel naam dankt. Station Halensee ligt aan de Ringbahn en werd geopend op 15 november 1877, aanvankelijk onder de naam Grunewald. Het verkreeg in Duitsland enige bekendheid door de bezetting van een seinhuis tijdens een spoorwegstaking in 1980. Deze staking zou het einde inluiden van de door de Oost-Duitse spoorwegen bedreven en al langer zieltogende S-Bahn in West-Berlijn. Pas na de Wende werd station Halensee heropend.

Bismarckstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de kruising van de Bismarckstraße en de Wilmersdorfer Straße in het Berlijnse stadsdeel Charlottenburg. Het metrostation werd op 28 april 1978 geopend als overstapstation voor de reeds bestaande U2 en de tegelijkertijd naar het noordwesten verlengde U7. Op de U2 bestond van 1906 tot 1929 ook al een station met de naam Bismarckstraße, dit station heet tegenwoordig Deutsche Oper.

Sophie-Charlotte-Platz is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder het gelijknamige plein en de Kaiserdamm in het Berlijnse stadsdeel Charlottenburg. Het metrostation werd geopend op 29 maart 1908 als onderdeel van de verlenging van het stamtracé naar Westend. Tegenwoordig wordt station Sophie-Charlotte-Platz bediend door metrolijn U2.

De Berlijnse Moskee (Duits: Berliner Moschee, ook wel Wilmersdorfer Moschee of Die Moschee) is een moskee in de Duitse hoofdstad Berlijn. De moskee is gevestigd aan Brienner Strasse in de wijk Wilmersdorf. De moskee werd midden jaren twintig van de twintigste eeuw gebouwd door de Lahore Ahmadiyya Beweging (Ahmadiyya Anjuman Isha'at-i-Islam Lahore). De bouwwerkzaamheden eindigden in 1926. Deze moskee is de eerste in Duitsland (afgezien van de moskee in de tuin van het kasteel in Schwetzingen). Tijdens de Tweede Wereldoorlog raakte de moskee zwaar beschadigd. Zij staat op de monumentenlijst van Duitsland en is sinds 2001 in oude staat hersteld.

Fehrbelliner Platz is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder het gelijknamige plein in het Berlijnse stadsdeel Wilmersdorf, te midden van diverse overheidsinstellingen. Het metrostation werd geopend op 12 oktober 1913 aan het eerste deel van de Wilmersdorf-Dahlemer U-Bahn, de huidige lijn U3. Met de komst van de U7 op 29 januari 1971 werd Fehrbelliner Platz een overstapstation. Beide lijnen kruisen elkaar op twee niveaus. Het op het bovenste niveau - direct onder de straat - gelegen station van de U3 heeft een eilandperron en ligt in een flauwe bocht. Zoals alle stations op het Wilmersdorfse deel van de U3 werd het ontworpen door Wilhelm Leitgebel. De wanden zijn bekleed met lichtgroene keramische tegels. In gedecoreerde lijsten aan de wanden is in mozaïek de stationsnaam aangebracht. Het dak wordt ondersteund door achthoekige met donkerrode tegels beklede zuilen. Op de plekken waar aanvankelijk reclameborden hingen zijn sinds 1978 foto's van Berlijn van Heinrich Zille te zien. Aan beide uiteinden gaat het perron over in kleine stationshallen, van waaruit trappen naar de oppervlakte leiden. Tot 1929 moesten passagiers in zuidelijke richting op Fehrbelliner Platz overstappen in kortere treinen, aangezien het tracé naar de Thielplatz aanzienlijk minder druk was. Om deze reden beschikt station Fehrbelliner Platz over een aantal opstelsporen. Een niveau lager ligt het in 1971 geopende station van de U7, dat eveneens over een eilandperron beschikt. De perronhal heeft een zeer kleurrijke inrichting: de wanden zijn bekleed met oranje en gele metaalplaten, de stationsborden hebben een brede violette omlijsting en de kiosken en nissen zijn in rood uitgevoerd. Het dak, dat hoger is boven de sporen, is geel en wit geverfd. Tot de verlenging van de U7 op 28 april 1978 was Fehrbelliner Platz het westelijke eindpunt van de lijn, waartoe er ook hier een opstelterrein aanwezig was. Tussen 2001 en 2002 onderging het station een uitgebreide renovatie. Aan hun zuidelijke uiteinde zijn beide niveaus door trappen met elkaar verbonden, daarnaast bestaat er een verbindingstunnel tussen het midden van de perrons en een ondergrondse stationshal. Om het ontwerp van het uit 1913 daterende station van de U3, een beschermd monument, niet te verstoren kregen de nieuwe verbindingstrappen balustrades van de gerenoveerde Kaiserdammbrücke. Beide perrons beschikken over meerdere uitgangen, waarvan enkele uitkomen in een knalrood toegangsgebouw op het plein. Dit gebouw werd tegelijkertijd met de komst van de U7 geopend en wordt gedomineerd door een rood-groene klokkentoren met het logo van de Berlijnse metro.