Eben-Emael

De Onze-Lieve-Vrouwekerk (Église Notre-Dame) is de parochiekerk van Emael, gelegen aan de Place Roi Albert te Eben-Emael in de Belgische provincie Luik. Reeds in 712 zou hier door Sint-Hubertus een kerk gesticht zijn, en onder meer in 1600 werd een nieuwe kerk gebouwd. De huidige kerk werd gebouwd in de periode 1870-1876. In 1940 werd deze kerk door oorlogshandelingen zwaar beschadigd en in 1944 hersteld in de oude staat. Het is een neoromaanse, bakstenen kruisbasiliek met halfingebouwde westtoren, welke voorzien is van vier ronde hoektorentjes en een achtkante ingesnoerde spits. De kerk bezit beelden van Sint-Hubertus (18e eeuw) en Sint-Rochus (1632). De biechtstoel is in rococostijl, men bezit een kelk in renaissancestijl (1628) en op het kerkhof bevinden zich vier grafkruisen (16e en 17e eeuw).

De Moulin Loverix is een watermolen op de Jeker, gelegen aan Rue Wérihet 25 te Eben-Emael. Het is een onderslagmolen die fungeerde als korenmolen.

De Brouhire d'Emael is een natuurgebied ten westen van Emael. Het gebied meet 3 ha en wordt beheerd door Natagora. De naam is afkomstig van bruyère callune, wat struikheide betekent. Eeuwenlang was hier een landbouwgebied, maar in de jaren '70 van de 20e eeuw kwam daar een einde aan en trad spontane bebossing op. In 2002 werd het tot beschermd gebied verklaard. Het gebied is een helling met aan de top zure heidegronden, terwijl de helling kalkrijke bodems laat zien. De overgangszone hiertussen vertoont een rijkdom aan zeldzame plantensoorten. Naast de bossen zijn er ook kalkgraslanden. Het gebied sluit aan bij de Tiendeberg in Vlaanderen.

Thier à la Tombe is een natuurgebied ten oosten van Emael. Het gebied meet 3 ha en wordt beheerd door Natagora. Het Waalse woord thier verwijst naar een helling of steile weg. Het gebied ligt dan ook tegen de westhelling van de Sint-Pietersberg, direct ten oosten van het Jekerdal. Hier vindt men voedselarm kalkgraslanden met een droog en warm microklimaat, waardoor diverse zuidelijke soorten hier groeien, en men vindt er parnassia, veldgentiaan en blauwe knoop. Verschraling is gekomen doordat de bevolking hier voorheen vee liet grazen, waarbij de mest werd afgevoerd. In het gebied ligt de tumulus van Emael.

De Groeve Marnebel is een steengroeve ten oosten van Eben-Emael in de Belgische provincie Luik in de gemeente Bitsingen. De steengroeve is ontgonnen in het Plateau van Caestert in de oostelijke helling van het Jekerdal. Aan de overzijde van het Jekerdal ligt de Groeve Romontbos. Naast de steengroeve ligt aan de oostzijde de Tumulus van Emael.

De Tumulus van Emael (lokaal aangeduid met Tumulus d'Emael) is een Gallo-Romeinse grafheuvel bij Emael in de Belgische provincie Luik in de gemeente Bitsingen. Hij ligt in het gebied Thier à la Tombe aan de weg Rue du Garage aan de oostkant van de groeve Marnebel. Het Waalse woord Thier verwijst naar de helling van een heuvel of van een steile weg en tombe verwijst naar een Romeinse grafheuvel. Boven op de tumulus staat een houten kruis. Aan de andere kant van de weg ligt groeve Marnebel.

De Sint-Joriskerk (Église Saint-Georges) is de parochiekerk van Eben, gelegen aan de Rue d'Eben te Eben-Emael in de Belgische provincie Luik. Deze driebeukige bakstenen kerk is gebouwd in empirestijl en heeft natuurstenen versieringen. De voorgevel wordt bekroond door een vierkant torentje met vier topgevels en een achthoekige spits. De kerk bezit een 17e-eeuwse apostelbalk, terwijl op het kerkhof vier 17e-eeuwse grafkruisen te vinden zijn.

Fort Eben-Emael, gelegen nabij het Belgische dorp Eben-Emael, even ten zuiden van de Nederlandse stad Maastricht, is een voormalig militair verdedigingswerk dat deel uitmaakte van de buitenste oostelijk gelegen fortengordel rond Luik, gebouwd in het Interbellum. Dit uniek gelegen en uitstekend bewapend sperfort, met zeventien ondergronds met elkaar verbonden bunkers beschouwde men destijds als oninneembaar. Het Fort Eben-Emael maakte als belangrijke schakel in de Fortengordel rond Luik en de Belgische voorverdediging, naast de KW-stelling en de Stelling van Antwerpen, tot 1940 deel uit van de Belgische verdediging tegen een militaire dreiging uit het oosten. De praktijk toonde dat de hoge Belgische verwachtingen van het fort onterecht waren. Op 10 mei 1940 slaagden 86 goed geoefende Duitse Fallschirmjäger erin door verrassing, snelheid en innovatieve militaire technieken (gebruik van zweefvliegtuigen en toepassing van een nieuw wapen: de holle lading) om in een "dode hoek" (namelijk boven op het fort) te landen en de eerste dag een gedeelte van het geschut van het fort in vijftien minuten uit te schakelen. Na anderhalve dag belegering moest het fort (1200 manschappen) capituleren. De slag om het Fort Eben-Emael gaf het startsein voor de Achttiendaagse Veldtocht en ruimer gezien de Slag om Frankrijk (van Duitse zijde Fall Gelb en Fall Rot genoemd). Op 22 juni 1940, na amper zes weken strijd, leidde dit tot de capitulatie van Frankrijk. In de militaire literatuur spreekt men van De meidagen van '40.

Het Plateau van Caestert is een plateau aan de westzijde van de rivier de Maas in het grensgebied van Nederlands Zuid-Limburg, Belgisch Limburg en de Belgische provincie Luik. Het plateau strekt zich uit van Maastricht tot aan het Luikse stadje Wezet (Frans: Visé) in België. Het Nederlandse gedeelte van dit plateau wordt meestal Sint-Pietersberg genoemd. Aan de overzijde van de Maas ligt in Nederland het Plateau van Margraten. Aan de westzijde van het plateau ligt de Jeker.

De Molen van Opkanne (ook: Molen van Hoogkanne) is een watermolen op de Jeker, gelegen te Opkanne, aan de Grenadiersweg 57. Het betreft een onderslagmolen die fungeerde als korenmolen en oliemolen. De molen werd gebouwd in 1650, maar de aanblik van de huidige gebouwen is 19e-eeuws. De gebouwen zijn uit mergelsteen opgetrokken. De Jeker werd echter omgelegd toen het Albertkanaal werd verbreed, en sinds 1982 is de molen daardoor van zijn krachtbron afgesneden. Het metalen waterrad werd toen verwijderd maar is nog wel bewaard. Ook het binnenwerk is goeddeels bewaard. De molen werd in 2004 beschermd als monument en haar omgeving als beschermd dorpsgezicht.

De Mergelgroeve van Kanne, ook wel Grotten van Kanne of Groeve Avergat, is een Limburgse mergelgroeve in de Belgische gemeente Riemst. De ondergrondse groeve ligt ten zuidwesten van Kanne aan de rand van het dorp ten westen van het Albertkanaal aan de straat Avergat. Op ongeveer 500 meter naar het noordwesten ligt de Groeve Mathus aan het Albertkanaal met daar ten noorden van aan de overzijde van het kanaal de Groeve De Nieuwe Keel. Ten noordwesten van Kanne ligt de Cannerberggroeve. In de weekenden van de zomermaanden juli en augustus worden er dagelijks rondleidingen gegeven in het gangenstelsel.

De Tiendeberg is een natuurgebied te Kanne. Het meet 6 ha en wordt beheerd door Natuurpunt. Het betreft kalkgraslanden op een helling ten zuidwesten van het Albertkanaal. Deze graslanden werden al vanaf de middeleeuwen als zodanig gebruikt. Er ontstond een relatief warm microklimaat en, mede gezien de gevarieerde bodemsamenstelling (kalk, geel zand, grind, leem), ontwikkelde er zich een karakteristieke, warmteminnende flora en fauna. Het gebied wordt begraasd met schapen.